『Whisper of LOVE • Short Fanfiction』

ลำดับตอนที่ #24 : ▲ [D.Gray man] White & Dark lord (Tyki x Allen) - Part 3

** มีฉากทำร้ายร่างกาย เลือด และความรุนแรงในตอน เป็นพฤติกรรมที่ไม่ควรลอกเลียนแบบ**

แนะนำกดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสได้นะคะ :)

ทีกี้ทำแบบที่พูดไว้จริงๆ เขาไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น ไม่นานนักก็มีรถม้าหน้าตาเหมือนกับที่โลกมนุษย์มารับถึงที่ ดวงตาสีทองแค่ปรายมองมาอเลนก็รู้ตัวว่าต้องตามเขาขึ้นไป หลังยานพาหนะชนิดนี้เคลื่อนไหวไปได้ระยะหนึ่ง ความเงียบที่น่าอึดอัดก็โรยตัวเข้าปกคลุม 

อเลนยังอยู่ในชุดกระโปรงรุ่มร่ามเหมือนเดิม ต่างแค่ไม่มีหมวกกับวิกอีกต่อไป ฝั่งตรงข้ามคือทีกี้ที่กำลังนั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเรียบสนิท อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะแยแสเขาเลยด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มเองก็ไม่ได้ชอบชายคนนี้ ความประทับใจแรกติดลบทั้งสองฝ่าย แต่ความกลัวดันเข้าเกาะกุมจิตใจเหนือสิ่งใดทั้งหมด 

แต่เดิมสถานะของเด็กหนุ่มคืออาจจะโดนฆ่าเมื่อไรก็ได้จากหลากหลายฝ่าย เขาไม่แน่ใจว่าการพาตัวเองมาที่โลกปีศาจจะพอทำอะไรได้หรือเปล่า หรือหากเจ้านั่นมันตามมาจริงๆแล้วได้เจอกับโนอาเข้าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่

มันเหมือนกับเขากำลังลากภัยมาให้คนอื่นหรือไม่… 

อเลนไม่มีความรู้เกี่ยวกับโลกปีศาจ เขารู้แค่ว่ามันเป็นอีกมิติหนึ่งที่มีอยู่จริง ไม่รู้ว่าระบบโดยทั่วไปจะแตกต่างจากโลกมนุษย์มากเพียงใด หรือชายคนที่นั่งถัดออกไปกำลังทำงานอะไรอยู่ ผู้คนมักเรียกเขาด้วยตำแหน่งนำหน้าว่าลอร์ดอยู่เสมอ 

ทันทีที่รถม้าจอดลงที่ปลายทางก็ต้องทำให้ผู้มาใหม่ประหลาดใจอีกครั้ง เบื้องหน้าคือคฤหาสน์หรูหราใหญ่โตราวกับนอนเฉยๆก็มีเงินใช้ทั้งชาติ ซ้ำยังมีสวนดอกไม้ที่งดงามล้อมรอบ เขาเข้าใจว่าลอร์ดคงเป็นตำแหน่งระดับสูง แต่ไม่ได้คิดไว้ว่าเจ้าตัวจะมีทรัพย์สินส่วนตัวมากมายขนาดนี้ 

แต่กลิ่นอายของปีศาจที่ปกคลุมอยู่ทั่วปราสาทก็ทำให้สลัดความคิดทั้งหมดออกไป คนสวนหรือคนใช้ที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นปีศาจด้วยกันทั้งหมด ปลายเท้าทั้งคู่พยายามเร่งความเร็วเพื่อตามให้ทันร่างสูงตรงหน้าพร้อมกับกุมมือตัวเองที่สั่นระริก อย่างน้อยถ้าตามชายคนนี้ไปเขาจะยังไม่ตายตอนนี้ 

ปกติเคยเจอแค่ปีศาจที่ปะปนมาในโลกมนุษย์ไม่กี่ตนเท่านั้น แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเขาเป็นมนุษย์คนเดียวในหมู่ปีศาจแทน 

พอก้าวเข้ามาในส่วนโถงกลางของปราสาทได้ ความรู้สึกกระอักกระอ่วนก็เข้ากอบกุมจนลมหายใจขาดห้วง ไอปีศาจที่อยู่ภายในรุนแรงเสียจนเอ็กโซซิสต์หนุ่มขนลุก ปีศาจที่มีพลังมหาศาลรวมตัวอยู่ในห้องนี้หลายคน ด้วยการแต่งกายหรูหราและมีใบหน้าที่งดงาม อเลนรับรู้ได้ในทันทีว่าพวกเขาเหล่านั้นคือคนในตระกูลโนอา 

ความรู้สึกไม่ปลอดภัยทำให้ปลายเท้าทั้งคู่เผลอขยับเข้าไปใกล้ทีกี้มากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว 

“กลิ่นหอมจังเลยนะเจ้าสาวของนาย” เสียงนุ่มทุ้มหนึ่งทักขึ้นด้วยความสนใจ เด็กหนุ่มยังไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมอง 

อีกแล้วที่กลิ่นอายแปลกๆนี่มันทำงาน… อเลนเกลียดมันโดยเฉพาะเวลาที่ต้องยืนอยู่ต่อหน้าปีศาจ เพราะกลิ่นนี้มันทำให้เขาต้องโดนตามล่าตั้งแต่จำความได้มาโดยตลอด 

“เห็นโร้ดบอกว่าเป็นโซลเมทกันด้วยนี่ น่าสนใจดีนะ” 

ยังเป็นเจ้าของเสียงเดิมที่ดูจะสนอกสนใจเขาอย่างออกนอกหน้า อเลนค่อยลอบกวาดดวงตาสีขี้เถ้ามองรอบตัวอย่างระมัดระวัง เขาเห็นโร้ดที่ยืนโบกมือให้อยู่ไม่ห่างออกไป ทุกสายตาจ้องมองมาที่เขาเจือไปด้วยความเกลียดชัง แล้วก็ต้องสะดุ้งกับร่างหนึ่งที่สาวเท้าเข้ามาใกล้เขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ 

“สั่นเป็นลูกนกเลยนะ ฉันทำเธอกลัวงั้นหรอเนี่ย”  

เขาเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่โพกผมฟูสีขาวเอาไว้ด้วยผ้าผืนหนึ่ง ในหมู่โนอาด้วยกันท่าทีของคนๆนี้อาจจะดูเป็นมิตรที่สุด แต่ดวงตาสองสามดวงที่ประดับอยู่กลางหน้าผากก็ทำให้กราฟความตกใจของอเลนพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง 

สอง…สาม… สี่ห้า ห้าตา ทำไมคนๆนี้ถึงมีดวงตาอยู่บนหน้าผากด้วย 

“อ้อ เจ้าตานี่ทำเธอกลัวงั้นหรอ” อเลนรีบถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขาพูดจาอย่างกับว่าอ่านใจได้อย่างไรอย่างนั้น 

แต่ความรู้สึกแปลกใหม่ก็ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน เมื่อทีกี้รีบคว้าไหล่เล็กของเขามาไว้ข้างตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว แนบชิดจนรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่าย หัวใจดวงน้อยมันก็พาลเต้นแรงอย่างกับจะหลุดออกมา อเลนคิดว่าน่าจะเป็นเพราะความกลัวของเขามันถึงที่สุดแล้ว 

“เลิกเล่นได้แล้วน่าไวส์ลี่ ฉันก็พาตัวเจ้าสาวมาให้พวกนายเห็นแล้วนี่ไง” ทีกี้กำลังหงุดหงิด และเขารู้สึกว่าไม่ควรขยับตัวมากให้อีกฝ่ายโมโหไปกว่านี้ 

“เสร็จแล้วก็กลับไปซักที คนเพิ่งเดินทางมาถึง อยากจะพักผ่อน” 

“ใจดำชะมัด พวกฉันก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันนะ” 

คราวนี้อเลนเห็นด้วยกับผู้นำตระกูลโนอาอย่างสุดซึ้ง กลิ่นอายของปีศาจที่คละคลุ้งไปทั่วห้องโถงทำให้เขามึนหัว อีกทั้งท่าทีคุกคามจากคนตรงหน้าก็ด้วย เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะรับไม่ไหวในไม่ช้า แต่คนที่มีผมสีเดียวกันกับเขาก็เอาแต่ระบายยิ้มเหมือนสนุกนักหนา 

“เข้าใจหรอกน่าว่าเป็นโซลเมทกัน แต่ไม่ต้องหวงขนาดนั้นก็ได้” 

โซลเมทอะไรกันล่ะ… โซลเมทพี่แกอยู่ที่โลกมนุษย์ต่างหาก 

เขาเป็นแค่เจ้าสาวกำมะลอ ที่ทีกี้รีบให้คนในตระกูลกลับไปเพราะกลัวความลับที่ว่าโดนสลับตัวจะแตกเสียมากกว่า ซ้ำยังมีร่างของผู้ชายอยู่ในชุดกระโปรงสุดสวยนี่อีก อเลนทำใจไว้แล้วในระดับหนึ่งว่าวันนี้ดวงเขาคงถึงฆาตแล้วไม่ผิดแน่ 

ภาพของโนอาตรงหน้าที่ยืนหัวเราะจนเจ็บท้องทำให้คนมองสับสน อเลนปรับความคิดตามไม่ทันและไม่เข้าใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นอะไรไปกันแน่ 

ไวส์ลี่ คาเมลอตยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่หางตาของตัวเองหลังกลับมาได้สติอีกครั้ง เขาเลื่อนดวงตาสีทองไปมองยังใบหน้าของทีกี้ที่ระบายไปด้วยความหงุดหงิดอย่างไม่ปกปิด 

“วันนี้เป็นคืนแรมเสียด้วยสิ” 

“นายได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าสาวของตัวเองหรือยังล่ะ… คุณผู้นำตระกูลคนต่อไป”  

สีหน้าที่อยู่ๆก็ปรับเป็นความจริงจังอย่างกะทันหันทั้งสองฝ่ายทำให้อเลนไม่เข้าใจ พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่… 

“หนุ่มน้อย เธอเข้าใจความหมายของบรรณาการดีแล้วงั้นหรอ” 

หลังยืนส่งให้โนอาคนอื่นๆกลับไปได้แล้ว อเลนก็ถูกยิงคำถามพร้อมใบหน้าคมคายที่จ้องมองมาที่เขา คนทั้งคู่ยังยืนอยู่ในห้องโถงเดิมที่เหล่าคนใช้กำลังสาละวนกันเดินเข้ามาทำความสะอาด การยังไม่พูดถึงเรื่องสังหารทำให้ลมหายใจของเขาถูกยืดเวลาออกไปอีกหน่อย 

แต่เดิมแล้วบรรณาการที่ศาสนจักรมอบให้โนอาหมายถึงเจ้าสาวที่หัวหน้าตระกูลจะต้องสมรสด้วย แต่การแอบสลับตัวทำให้บรรณาการที่ได้เป็นผู้ชายมาแทน อเลนคิดว่าอย่างไรเสียการแต่งงานก็เกิดขึ้นไม่ได้ 

เขาไม่รู้หรอกว่าทีกี้จะเกลียดชังตัวเองมากขนาดไหน แต่เดิมแล้วโนอาก็เกลียดชังมนุษย์เหมือนกัน เงื่อนไขที่ว่าให้แต่งงานกันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะยอมรับซักเท่าใด การขัดขวางงานแต่งงานและส่งบรรณาการเพศชายมาให้ เงื่อนไขของมันคงไม่ได้ต่างจากสิ่งที่อเลนคิดไว้ตอนแรกเป็นแน่ 

ได้ยินโนอาผมขาวคนนั้นพูดถึงเรื่องคืนแรมอะไรนั่นด้วย… มันยิ่งเข้าเค้ามากกว่าเดิมเลยไม่ใช่หรือไง 

“ผมไม่ยอมเป็นเครื่องสังเวยให้พวกคุณหรอกนะครับ”  

เป็นไปได้สูงที่จะเป็นแบบนั้น ลัทธิบางอย่างในโลกมนุษย์ยังมีการสังเวยเด็กหนุ่มเพื่อเป็นเครื่องเซ่นให้ปีศาจอยู่เลย 

ปลายเท้าทั้งคู่ถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ แต่เดิมแล้วอเลนไม่กล้ายืนห่างจากทีกี้มากเพราะกลัวปีศาจตนอื่นๆ แต่ในเวลานี้ที่ห้องโถงเหลือเพียงคนทั้งคู่ก็ทำให้ความกลัวเข้ามาเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง ดวงตาสีทองของอีกฝ่ายที่จ้องมองมามันน่ากลัว ทุกครั้งที่ได้มองแล้วเหมือนกับจะโดนสูบสติที่มีให้หมดไปด้วย อเลนจึงพยายามที่จะไม่สบตาคู่นั้นอีก แต่อีกฝ่ายก็สาวเท้าเข้ามาใกล้ด้วยจนต้องเผลอถอยหลังมากกว่าเดิม 

สงสัยจะโดนจับไปสังเวยจริงๆสินะ… ขอเลือกแก่ตายแบบคนปกติไม่ได้เลยหรือไง 

แต่ไม่สิ… แต่เดิมแล้วเงื่อนไขของบรรณาการคือการเป็นเจ้าสาว หากว่าต้องสังเวยทุกๆคืนแรม ในหนึ่งปีชายคนนี้จะมีเจ้าสาวตั้งสิบสองคนเชียวนะ ศาสนจักรไม่ได้มีจำนวนคนมากมายขนาดนั้น และอเลนไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องลงทุนเปลืองแรงไปหาเจ้าสาวถึงที่โลกมนุษย์เลยด้วยซ้ำ 

“เหอะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบกินมนุษย์สดๆนักหรอก” เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงหัวเราะหลุดออกมาจากร่างใหญ่ แต่แล้วอเลนก็ต้องใจหายวาบเมื่อแผ่นหลังของเขาชนเข้ากับผนังด้านหลังอย่างจัง เส้นทางหนีพลันดับวูบลงเช่นกัน 

ไม่ได้ชอบกินมนุษย์สดๆ หมายความว่าก็กินได้อยู่ดีไม่ใช่หรือไง…  

“แต่บรรณาการ หมายความว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่างยังไงล่ะ” เจ้าของใบหน้าหวานรีบย่นคอหลบอีกฝ่ายที่ทำท่าจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ คำพูดสองแง่สองง่ามแบบนั้นทำให้เขาไม่สบายใจ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายที่ระบายยิ้มพอใจขึ้นมาบนริมฝีปาก ใจของเขามันก็พาลตุ้มๆต่อมๆ 

ทีกี้พอใจกับท่าทางหวาดกลัวเหมือนกระต่ายตัวน้อยของอีกฝ่าย เขาผละตัวออกมาทั้งแบบนั้น ก่อนพาตัวเองไปทิ้งตัวยังเก้าอี้ยาวตรงกลางห้อง ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมานั่งในท่าไขว่ห้าง และใช้ดวงตาคู่คมทอดมองใบหูของอีกฝ่ายที่ระบายสีชมพูระเรื่อ 

“ฉันเพิ่งฆ่าพ่อบ้านคนเก่าไปเพราะไม่ถูกใจ” 

“ถ้าเธอทำหน้าที่แทนหมอนั่นได้โดยไม่ขัดใจ อาจจะยืดเวลาชีวิตของเธอออกไปก็ได้” 

เพราะเด็กหนุ่มคนนี้ให้ความรู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้แกล้ง ชายหนุ่มจึงชอบที่จะทำแบบนั้น 

“เพราะสงครามศักดิ์สิทธิ์นั่น เธอรู้ดีว่าอำนาจของฉันโดนยึดไป กว่าจะเปิดประตูมิติขึ้นมาอีกครั้งมันต้องใช้เวลาอีกซักระยะหนึ่ง” 

“แต่ถ้าเมื่อไรที่เธอทำให้ฉันไม่พอใจ ประตูมิตินั่นอาจจะถูกเร่งเวลาให้เปิดเร็วขึ้นก็ได้”  

ทีกี้ระบายยิ้มการค้า เขาเองก็ไม่ใช่คนใจดีที่จะให้อภัยทั้งศาสนจักรหรือพระเจ้าที่ทำให้ตระกูลโนอาไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้ ไม่ว่าการสลับตัวบรรณาการคราวนี้ศาสนจักรจะตั้งใจหรือไม่ แต่ผลลัพธ์จากการที่อเลน วอล์คเกอร์ถูกส่งมาแทน มันทำให้เขาพอใจไม่น้อย 

“เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเจ้าพวกหลอกลวงที่ศาสนจักรให้รอดงั้นหรอ” 

ดวงตาสีขี้เถ้าทอดมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกโกรธ ระยะเวลาที่ผ่านไปเนิ่นนานไม่ได้ทำให้ผู้นำตระกูลโนอาลดความเกลียดชังต่อศาสนจักรลงได้เลย การมาที่โลกปีศาจครั้งนี้เป็นความตั้งใจของเขา คนที่วางแผนเรื่องการสลับตัวก็มีแต่เขาคนเดียวเช่นกัน คนจากศาสนจักรไม่จำเป็นต้องมาเดือดร้อนเลยด้วยซ้ำ 

เด็กหนุ่มเกลียดชังผู้ชายคนนี้ คนตรงหน้ากำลังข่มขู่โดยใช้อำนาจที่มากกว่าและกดให้เขาไร้ศักดิ์ศรีอย่างง่ายดาย 

อเลนมั่นใจว่าเขากำลังโดนแกล้ง ทั้งที่คนใช้ในปราสาทนี้ให้ความเคารพเขาเหมือนเจ้านายคนหนึ่ง แต่ทีกี้กลับกำลังกดหัวใช้เหมือนเป็นทาส ผู้ชายคนนั้นใช้งานง่ายๆกระทั่งเอื้อมไปหยิบของที่วางใกล้ตัว จะอาบน้ำหรือทำธุระหนักเบาก็ต้องไปยืนเฝ้าเหมือนเป็นผู้ปกครองเด็กเล็ก 

อยู่ๆชายคนนั้นก็ทำท่าเหมือนอารมณ์เสียแล้วไล่เขาออกมาตั้งแต่ช่วงที่พระอาทิตย์เริ่มตกดิน อเลนถูกแบ่งห้องเล็กๆห้องหนึ่งให้สำหรับใช้เป็นห้องนอน เขาใช้ช่วงเวลานี้ในการจัดสัมภาระของตัวเองให้เข้าที่ กว่าจะรู้ตัวท้องฟ้าภายนอกก็มืดเสียแล้ว 

ท่าทีที่ดูเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันทำให้แปลกใจนิดหน่อย บางทีนั่นอาจเป็นผลกระทบจากคำสาปของพระเจ้าที่เคยได้ยินมา และมันคงเกี่ยวพันอะไรสักอย่างกับคืนพระจันทร์แรมที่โนอาผมขาวคนนั้นพูดไว้ 

ปลายเท้าทั้งคู่ก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำของปราสาทหลังชำระร่างกายเสร็จ มือบางสาละวนกับการเช็ดผมตัวเองที่เริ่มจะหมาด อเลนสวมเสื้อแขนกุดและกางเกงยาวตัวโคร่งแบบที่ชอบใส่นอน ทอดมองท้องฟ้ายามค่ำคืนผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของโถงทางเดินที่ในเวลานี้กลับไร้แสงจันทร์  

สิ่งที่สะดุดสายตาเป็นประตูห้องนอนของเจ้าของปราสาทที่ในเวลากลับเปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อย เด็กหนุ่มจำได้ดีว่าก่อนออกมาเขาปิดมันจนสนิทไปแล้ว ใบหน้าที่กำลังทรมานกับอะไรบางอย่างตอนนั้นของทีกี้มันกวนใจเขา จนอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปลอบมองดูความเรียบร้อยภายในห้อง 

หากนี่เป็นนิยายสยองขวัญสักเล่ม อเลนคงตายเพราะความอยากรู้อยากเห็นไปแล้วเป็นแน่… 

เขาทำเพียงมองผ่านช่องประตูที่เปิดค้างไว้เข้าไปในห้อง บนเตียงที่ไร้ร่างของผู้นำตระกูลโนอาทำให้เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างสมเพชตัวเอง ความจริงต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นอะไรหรือจะหายไปไหนมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขานี่ 

“อะ—!” แต่แล้วข้อมือที่กำลังจะใช้ดันประตูให้ปิดลงกลับถูกฝ่ามือใหญ่จากคนในห้องกอบกุมไว้แทบจะทันที แรงบีบกับแรงดึงที่กระชากทั้งร่างให้เดินตามเข้าไปทำให้ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด แม้จะขืนแรงต่อต้านแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ 

กลิ่นอายยังเป็นของผู้ชายคนนั้น แต่ทำไมให้ความรู้สึกขนลุกได้มากขนาดนี้… 

สัมผัสอ่อนยวบผสมปนเปกับความจุกเมื่อทั้งร่างของเด็กหนุ่มโดนโยนลงไปบนเตียงกว้าง อเลนรีบเบี่ยงตัวหลบคนตัวสูงที่ทำท่าจะเข้ามาจู่โจม แต่ก็ไม่ทันจังหวะที่ฝ่ามือใหญ่กอบกุมข้อมือของเขาอีกครั้ง 

“ทำอะไรของคุณน่ะครับ!” ก้อนเนื้อใต้อกเต้นเร็วแรงอย่างกับจะตายให้ได้เสียตอนนี้ อีกฝ่ายออกแรงบีบฝ่ามือแน่นราวกับโกรธเคืองเขานักหนา 

ความตกใจที่มีทวีคูณมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อดวงตาสีขี้เถ้าได้ทอดมองใบหน้าของชายตรงหน้าชัดเจนขึ้น ลักษณะบางอย่างให้ความรู้สึกไม่คุ้นตา สีผิวที่ปกติมักจะเป็นสีน้ำตาลอมเทาในเวลานี้กลับเข้มกว่าปกติจนเฉดสีน้ำตาลจางหายไป แม้ใบหน้าหล่อเหลาจะเหมือนกับลอร์ดทีกี้ มิกก์ทุกประการ แต่ผมสีดำกลับยาวลงมาปกคลุมถึงกลางหลัง ร่างสูงใหญ่สวมชุดสีขาวดีไซน์ประหลาดตา 

ริมฝีปากได้รูประบายยิ้มชวนให้รู้สึกขนลุก 

“กลิ่นหอมจังเลยนะหนุ่มน้อย ฉันอยากจะกินเธอตั้งแต่ตอนนี้เลย” 

แม้แต่เสียงพูดก็ยังเหมือนกัน แต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ 

“ปล่อยนะครับ ผมกินไม่ได้นะ!” ไม่ใช่ว่าอเลนไม่รู้ความหมายของมัน แต่มันต้องไม่ใช่การกินแบบนี้สิ เขาไม่ได้มาในฐานะเจ้าสาวตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ 

เด็กหนุ่มพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักกายสูงใหญ่ออกไปแต่เขาแทบไม่ขยับ เผลอลืมสนิทไปเลยว่าคนๆนี้คือปีศาจที่มีพละกำลังมหาศาล ยิ่งพยายามต่อต้าน ดวงตาสีทองคู่นั้นก็ยิ่งวาวโรจน์ด้วยความพอใจ 

ทั้งขนาดตัวและส่วนสูง มองอย่างไรก็เป็นทีกี้ไม่ผิดแน่ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับให้ความรู้สึกกดดันราวกับมีหินหนักๆกดทับไว้ทั้งร่าง หรือต่อให้นี่จะเป็นคนเดียวกันตั้งแต่แรกอเลนก็ไม่ต้องการให้เรื่องราวต้องมาลงเอยแบบนี้ ใบหน้าคมคายที่ยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆทำให้เขาหันหน้าหลบโดยอัตโนมัติ กายบางก็พลันสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว 

“อึ่ก—!” ความรู้สึกเจ็บแล่นจากไหล่ลงมาจนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง เมื่ออีกฝ่ายออกแรงกัดลงไปจนเกือบจมเขี้ยว เด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าบริเวณระหว่างคอและหัวไหล่ของเขากำลังมีเลือดไหลซึม  

ผู้ชายคนนี้กะจะเขากินจริงๆ ที่หมายถึงกินไม่ให้เหลือกระดูกเลยนี่ 

“มันเจ็บนะ ปล่อยผมนะครับ!” ยกมืออีกข้างที่ยังว่างระดมทุบไปที่ไหล่กว้างทั้งน้ำตา ไม่ว่าจะตายด้วยเงื้อมมือของโนอาหรือเจ้านั่นมันก็แย่พอกัน คิดสั้นเกินไปหรือเปล่าที่พาตัวเองมาในที่แบบนี้ 

พลั่ก… 

ราวกับพระเจ้าได้ยินคำขอนั้น อยู่ๆทั้งร่างที่เคยกดทับเขาไว้ก็เสียหลักลงไปนั่งที่พื้นอย่างหมดท่า ใครบางคนคว้าร่างบางมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนกระชับกอดให้แน่นขึ้นราวกับต้องการปกป้อง 

มือที่สั่นระริกเผลอกำเสื้อของผู้มาใหม่ที่สูงกว่าตนแน่น น่าแปลกที่ทั้งส่วนสูงและกลิ่นกายของคนๆนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอีกแล้ว 

“แกคิดจะทำอะไรกับของของฉัน” ใบหน้าหวานพลันชาวาบ เด็กหนุ่มรีบเงยขึ้นมองเจ้าของเสียงทุ้มที่รู้จักดีให้ชัดเจน ก่อนภาพที่ปรากฏจะทำให้เขาต้องรีบผละออกมาด้วยความตกใจ 

“พ…พวกคุณเป็นใครกันแน่!” เขามองหน้าคนทั้งสองสลับกันด้วยความสับสน 

“ทำไมถึงมีสองคน” 

นอกจากชายผมยาวที่มีผิวสีเทาที่ลงไปนั่งพื้นตรงนั้นแล้ว ยังมีเจ้าของร่างสูงโปร่งผู้มีผิวขาวเนียนเหมือนมนุษย์ ผมหยักศกสีดำถูกปล่อยยาวลงมาระต้นคอ สิ่งที่เหมือนกันของคนทั้งคู่คือดวงตาสีทองและใฝใต้ดวงตาข้างซ้าย 

และใบหน้าที่เหมือนลอร์ดทีกี้ มิกก์ทุกประการ… 

“เธอสงสัยอะไรกันล่ะหนุ่มน้อย” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มราวกับคาดเดาปฏิกิริยานี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้ว 

“ก็เป็นฉันทั้งคู่นั่นแหละนะ”  

          

พบกับความอิหยังวะของคุณพี่เค้าอีกแล้ว
มีใครชอบไวส์ลี่เหมือนไรเตอร์บ้างไหมคะ น้องเขาน่ารักมากเลย
ก็เลยใส่มาเป็นตัวสร้างสีสันของเรื่องนี้ซะเลยค่ะ

จะว่าไปสำหรับตอนนี้ ทุกคนรู้โลกรู้ว่าทีกี้กับอเลนเป็นโซลเมท แต่อเลนไม่รู้สินะคะ

ปล.เนื่องจากพลอตสร้างไว้นานมากแล้ว ฟิคเรื่องนี้เลยจะไม่มีบทบาท
ของท่านเคาน์พันปีและเนียนะคะ

แล้วพบกันพาร์ทหน้าค่ะ

SNAP