คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : 4 สายตาคู่นั้น 5/6
หากไม่บอกก็คงไม่รู้เลยว่าบ้านเรือนไทยไม้สักหลังใหญ่อายุเกือบแปดสิบปีบนเนื้อที่สี่ไร่หลังนี้อยู่ในย่านเศรษฐกิจใจกลางกรุงเทพมหานคร
บริเวณโดยรอบห้อมล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่ประมาณด้วยสายตาแล้วบางต้นน่าจะอายุพอ ๆ
กับบ้านหรือหากน้อยกว่าก็คงเพียงไม่กี่ปี
ต้นมะลิลาซึ่งปลูกเป็นพุ่มเตี้ย ๆ
ทอดยาวตามทางเดินจากโรงจอดรถจนถึงบันไดทางขึ้นเรือนออกดอกดกสีขาวบริสุทธิ์ส่งกลิ่นหอมจรุงใจ
นอกจากทำให้ผู้มาเยือนชื่นใจแล้วยังเชิญชวนให้บรรดาผีเสื้อและแมลงผสมเกสรรวมทั้งเก็บเกี่ยวน้ำหวานอีกด้วย
ทั้งหมดนี้บ่งบอกได้ดีถึงความเอาใจใส่ที่เจ้าของมีต่อบ้านเรือนไทยรวมทั้งทัศนียภาพโดยรอบ
ผู้มาเยือนทั้งสี่ใช้กระบวยกะลามะพร้าวตักน้ำในตุ่มตรงเชิงบันไดขึ้นตัวเรือนล้างเท้า
แล้วเช็ดเท้าด้วยผ้าสะอาดที่วางไว้จากนั้นจึงพากันก้าวขึ้นเรือน
“ทิพย์” คุณปรางนวลที่กำลังง่วนอยู่กับการแกะสลักฟักเขียวเตรียมนำไปต้มจืดกับซี่โครงหมูเพื่อถวายพระในวันพรุ่งนี้จำต้องละมือจากมีดแกะสลักแล้วเดินยิ้มย่องผ่องใสมาหาผู้มาใหม่
“สวัสดีค่ะพี่นวล” อาจารย์ตรีทิพย์ประนมมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า
คุณธีรัฐ ธตรัฐ และธริษตรีก็กระทำเช่นเดียวกัน “ทิพย์เอาของมาฝากค่ะ”
คุณปรางนวลมองตามเด็กรับใช้สามคนหอบหิ้วของกินทั้งสดและแห้งมากมายเข้าไปเก็บในครัวก็เกรงใจคนมาเยี่ยม
“จะเอามาทำไมเยอะแยะ ลำบากทิพย์เปล่า ๆ
แค่แวะมาหาพี่ก็ดีใจมากแล้ว” หญิงวัยหกสิบห้า
ทว่าห่างไกลคำว่าสูงวัยเพราะหน้าตาและผิวพรรณยังดูอ่อนกว่าอายุหลายปีเอ่ยบอกคนที่เปรียบเสมือนน้องสาว
“ไป ๆ ไปนั่งก่อน”
เจ้าของบ้านเดินจูงมืออาจารย์ตรีทิพย์ไปยังส่วนห้องนั่งเล่นตรงปีกซ้ายของบ้านเรือนไทยที่ถูกดัดแปลงให้เข้ากับยุคสมัยด้วยการกรุกระจกใสและติดเครื่องปรับอากาศ
หากยังคงกลิ่นอายความเป็นไทยเอาไว้ด้วยข้าวของเครื่องใช้กับของประดับตกแต่งที่ดูก็สามารถตอบได้โดยไม่ต้องคิดว่าความประณีตเช่นนี้มาจากผู้ชำนาญระดับช่างสิบหมู่
“นั่งพักให้หายเหนื่อยกันก่อนนะ”
คุณปรางนวลบอกเมื่อทุกคนนั่งบนเก้าอี้ไม้สักเรียบร้อยแล้ว
ท่านสั่งเด็กรับใช้ที่ยกน้ำเข้ามาเสิร์ฟแขก “ไปตามรัญกับน้องฟ้ามานี่หน่อย”
“ค่ะคุณนวล”
เด็กรับใช้รับคำแล้วเดินนอบน้อมออกไป
“วันนี้ลูกสาวท่านรัฐมนตรีแต่งงานที่โรงแรม
ริญเขาเลยต้องอยู่คุมเอง ส่วนวาเขาก็ไปดูงานเอ็กซ์โปที่ฝรั่งเศส”
ท่านบอกเหตุผลที่ลูกสาวคนโตไม่อยู่บ้าน
ก่อนเอ่ยถึงลูกเขยดีกรีเจ้าของกิจการอาหารกระป๋องซึ่งเป็นสามีลูกสาวคนเล็ก
“หลายอาทิตย์ก่อนทิพย์เจอริญที่โรงแรมแล้วค่ะ”
“ริญเล่าให้พี่ฟังแล้วเหมือนกัน ตายจริง
!” คุณปรางนวลอุทานเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าลืมอีกสามคนไป “พี่ขอโทษทีจ้ะธี
ป้าขอโทษนะบอม บรีส นาน ๆ จะเจอทิพย์เขาสักที พูดกันจนลืมน้องลืมหลานเลย”
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังคลอในห้องนั่งเล่นหลังคนอาวุโสที่สุดพูดจบ
“พี่นวลยังแข็งแรงเหมือนเดิมเลยนะครับ”
คุณธีรัฐบอกตามที่เห็น
“เห็นแบบนี้แต่ก็ความดันสูงกับเขาเหมือนกันนะ”
ท่านยิ้มให้คนชม แล้วหันไปทางหลาน ๆ “บอมกับบรีสล่ะเป็นยังไงบ้าง วันก่อนป้าดูทีวี
เห็นพูดถึงพาวเวอร์สตีมกันครึกโครม จะขยายสาขาเพิ่มด้วยใช่ไหม”
“ครับป้านวล
ที่ตั้งใจไว้มีอีกสามสาขาครับ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วหนึ่ง
เดี๋ยวนี้คนต้องการความสะดวกสบายมากขึ้น ลูกค้าเลยมีเยอะครับ”
“ขอให้กิจการเจริญรุ่งเรืองนะจ๊ะ”
“ขอบคุณมากครับป้านวล”
“แล้วบรีสล่ะจ๊ะ เรียนปีไหนแล้ว”
“จะขึ้นปีสามแล้วค่ะป้านวล”
ธริษตรีส่งยิ้มหวาน
จังหวะนั้นเองศรัญญาก็จูงมือลูกสาวเข้ามาในห้องรับแขก
ก่อนที่ทั้งหมดยกมือไหว้ทักทายกันตามศักดิ์ พอเห็นว่าธริษตรีมาด้วย
ชรัมพรก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมแล้วเข้าไปนั่งใกล้
“ดีใจจังค่ะที่น้าบรีสมาด้วย
กระต่ายของฟ้าเพิ่งคลอดเจ้าตัวเล็ก ๆ มาสามตัวค่ะ อยากอวดน้าบรีสจะแย่”
ได้ยินเสียงใส ๆ
ที่บอกอย่างตื่นเต้นของเด็กสาววัยสิบห้าปีที่เป็นเสมือนขวัญใจ
ทุกคนก็ต้องหัวเราะออกมาอีกครั้ง ธตรัฐอายุห่างกับชรัมพรยี่สิบปี
ไม่แปลกหากเด็กสาวจะเรียกเขาว่า ‘น้าบอม’
ทว่ากับธริษตรีซึ่งมีอายุห่างกันแค่ห้าปีแต่เรียกว่า ‘น้าบรีส’
ได้ชินปากถือเป็นเรื่องที่แปลกไปสักหน่อย
“อยู่ไหนหรือน้องฟ้า
น้าก็อยากเห็นจะแย่เหมือนกัน”
เธอเห็นความเคลื่อนไหวและคุยกับชรัมพรเป็นประจำผ่านทางเฟซบุ๊กและไลน์แชต
จึงเคยเห็นกระต่ายที่เด็กสาวเลี้ยงไว้มาบ้างแล้ว แต่ก็เป็นเพียงรูปภาพเท่านั้น
“บรีสขอตัวก่อนนะคะป้านวล”
ความคิดเห็น