What cha gonna do? จะทำยังไงเมื่อใจมันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 19: รักไม่ใช่การครอบครอง

จิ๊บๆ เช้าแล้ว แสงแดดส่องทอผ่านหน้าต่างบานเล็กตรงมุมห้อง

กระทบกับใบหน้าที่หลับสนิท ที่ยังคงนิ่งไปเคลื่อนไหว

“อื้ม” เซย์โงะขยับตัวแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น

“แว๊กกกก เซย์กิ นี้นอนตรงนี้ทั้งคืนเลยหรอ” เซย์โงะสดุ้งเพราะพบเซย์กิหลับไม่เป็นท่า นอนวางเฝือกไว้ที่ตัวเซย์โงะ

“ฮะ อารายหรอ” เซย์กิงังเงียตื่นขึ้น มองหน้าเซย์โงะที่ตกใจสุดฤทธิ์



“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!” เซย์โงะร้องลั่น

“นิ โตเป็นสาว มานอนกับพี่ได้ไงฮะ มันไม่ดีรู้มั้ย !@#$%^%#%%^” เซย์โงะโวยวายลั่น

ป๊าบ เซย์กิปาหมอนใส่หน้าเซย์โงะ

“จะบ้าหรอ โวยวายไปได้ ฉันไปทำอะไรที่หรือไง ประสาทแระ  ไปดูโอรินดีกว่า” เซย์กิลุกขึ้นเดินไปที่ห้องของเธอ

“โอริน เช้าแล้วจ้า ตื่นได้แล้ว” เซย์กิเปิดประตูห้อง แต่ก็ต้องพบกับเตียงที่วางเปล่า

“ริซาโกะ” เซย์กิเอ่ยขึ้นมา เธอเหลือบเห็นจดหมายบนเตียงที่จัดเก็บอย่างเรียบร้อย



‘ถึง พี่เซย์กิ’ เซย์กิเปิดออกช้าๆ แล้วเริ่มอ่านจดหมาย

‘นู๋จะกลับนาคากาว่าแล้ว นู๋จะไปเรียนมัธยมต่อที่นาคากาว่า

นู๋คงไม่ได้อยู่กวนพี่แล้ว ขอบคุณสำหรับเวลาดีๆที่พี่ให้นู๋

นู๋จะเลิกเป็นตัวยุ่งในชีวิตพี่แล้ว

ลาก่อนนะคะ

                             จาก ซากูยะ ริซาโกะ’



“บ้าจริง โอริน!” เซย์กิวิ่งลงไปที่ชั้นล่าง ตรงออกไปนอกบ้าน  ไปที่บ้านสีชมพูอ่อนข้างๆนั้น



โครม! “โอริน” เซย์กิเปิดประตูบ้านโดยที่ไม่สนอะไรแล้ว เธอวิ่งไปบนห้องของริซาโกะ

เปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน

“โอริน จะไปไหน” เซย์กิตรงเข้าไปกอดตัวริซาโกะที่กำลังเก็บของ

“จะกลับ บ้านแล้ว นู๋คิดถึงพ่อ แม่” ริซาโกะยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลริน เธอไม่คิดว่าเซย์กิจะตามเธอมา

“ไม่ได้นะ เธอจะไปไหนไม่ได้ ไม่ได้ โอรินพี่ไม่ยอม”

“อย่ารั้งนู๋เลย ยังไงนู๋ก็ต้องไป พ่อกับแม่นู๋เรียกกลับแล้ว”

เซย์กิมองริซาโกะ น้ำใสๆหยดลงบนแก้มเนียนของนู๋น้อยตรงหน้า

“ทำแบบนี้ทำไม โอริน จะหนีพี่ใช่มั้ย อย่าเลยนะ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกัน  แล้วเธอก็เป็นน้องสาวที่ดีของฉันได้นะ”  

รอยยิ้มแบบนี้ เหมือนตอนนั้น ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย รอยยิ้มที่อบอุ่น

นู๋คงเข้าใจผิด รอยยิ้มนี้ เป็นรอยยิ้มที่แปลว่าพี่สาว ไม่ใช่คนรัก นู๋เข้าใจผิด

“อย่าไปเลยนะโอริน อยู่กับพี่นี้แหละเธอเป็นน้องสาวที่ดีของฉันมาตลอด ถึงจะไม่ใช่คนรัก” เซย์กิกอดริซาโกะแน่น

“อืม นู๋ไม่ไปแล้ว” ริซาโกะยิ้ม



‘รักไม่ใช่การครอบครอง

รักคือการที่ฉันได้อยู่ใกล้พี่

อยู่แล้วปลอดภัย

แม้จะเป็นฐานะอะไรก็ชั่ง

รู้แค่ว่า ณ ตอนนี้

พี่เซย์กิ....ไม่สิ พี่สาว

รักพี่นะ’



+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+



แหะๆ จบแล้วความรักของเด็กอายุ11ขวบ

เซย์กิจะได้เลิกเป็นไส้เดือนซะที

สั้นจังเนาะ

แต่ชั่งเถอะ อ่านต่อเลยค่า



ความรักข้างเดียว By Keita Tachibana

‘จิบะ เรนะ’ ชื่อๆนี้ เป็นชื่อที่ทำให้หลายคนต้องทรมาน

เพราะหลงรักเธอ

เช่นเดียวกับผม

“พี่เคตะคะ ดูการบ้านนู๋ที” เรนะ น้องสาวเรียวเฮ อายุ10ขวบ

เป็นเด็กที่น่ารักมากเลย  ตอนนี้ผม เคตะ ทาจิบานะ อายุ15ปี

เธอเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทผม น่ารักมาก พูดเก่ง ยิ้มสวย

ผิวขาวผ่องเหมือนพี่ชาย รอยยิ้มที่ทำให้ใจผมละลายตลอด



“อ่า เก่งนิ ถูกหมดเลย” ผมยิ้มให้เรนะที่กำลังยิ้มยิงฟันให้ผม

ยังเด็กสินะ ไม่รู้หรอกว่าความรักมันคืออะไร

ผมมันก็ทำได้แค่นั้น

เป็นแค่พี่ชายของเธอ



ผิดกับริวอิจิ

“พี่ริวอิจิ ไปซื้อตุ๊กตาที่ร้านนั้นกับนู๋ที” เรนะดึงแขนเสื้อริวอิจิอย่างน่าเอ็นดู

“อ่า เอาสิ พี่ซื้อให้ เอาทั้งร้านเลยมั้ย” ริวอิจิอุ้มตัวเรนะขึ้นมาหอมแก้ม



ใช่แล้ว ริวอิจิเองก็ชอบเรนะ

ชอบอย่างเห็นได้ชัด  เรนะเองก็คงชอบริวอิจิด้วยเหมือนกัน

หรือแค่เล่นๆ ผมก็ไม่รู้สิ



“เฮ้ เรนะจัง อ่ะ พี่ซื้อสร้อยคอมาให้ ดูสิ สีฟ้าที่เรนะชอบไง”  

อีกนายหนึ่งที่ชอบเรนะ อิซากิ ยูสุเกะ

นายนี้เย็นชาผมรู้หรอกว่าเขายิ้มแบบนั้นเพราะชอบเรนะหรือเปล่า

เท่าที่รู้  ตานี้ไม่เคยรักใครเลย

“อ่า สีฟ้าๆ ขอบคุณค่าพี่ยูสุฮันนี่” 55+ น่ารักจริงๆชอบเรียกยูสุเกะว่ายูสุฮันนี่

น่ารักจริงๆ





3ปีต่อมา



3ปีที่ผมทรมาน

3ปีที่ผมเห็นคนเขารักกัน

คนๆนั้นรักผู้หญิงที่ผมชอบ

แต่คนๆนั้นเป็นเพื่อนสนิทของผม



มันทรมานนะกับการเก็บความรู้สึกนี้ไว้ โดยที่ไม่เคยบอกใคร

ทรมานกว่าเก็บเรื่องความลับสำคัญไว้

เพราะนี้มันเป็นความรู้สึกปวดใจ

คงเหมือนกับคำที่ว่า เศษแก้วในกำมือ

ยิ่งบีบมันก็ยิ่งเจ็บ



ใช่ผมเจ็บมาก

“เลิกยุ่งกับเรนะซะ นายก็รู้ใช่มั้ยว่าริวอิจิชอบน้องเรนะ

เรนะเองก็ชอบริวอิจิ”

ประโยคที่ทำให้ผมเจ็บไปตลอดชีวิต ผมรู้อยู่แก่ใจ

ผมคงต้องหลีกทางให้สินะ

“ฉันยอม”



จบแล้ว ความรักของผม มันจบลงตรงนั้น

เพราะยูสุเกะ

จนทุกวันนี้ ผมก็ยังรักเธอ

รักไม่เปลี่ยน แม้ผมจะคอยยิ้มยินดีกับความรักของเรนะ กับริวอิจิ

แต่ในใจผมกำลังร้องไห้

แต่ก็คงต้องเก็บเอาไว้คนเดียว



ความรักที่เจ็บปวด

หัวใจที่ด้านชา

ผมจะไม่รักใครอีกแล้ว





ความลับในใจที่ถูกปิดตาย By Yusuke Izaki

ผมยูสุเกะ อิซากิ

จิบะ เรนะ  น่ะหรอ น้องสาวเรียวเฮแก็งW-inds.

น่ารักดีนะผมยอมรับ ผมชอบเธอเช่นกัน

แต่มันก็คงแค่นั้น แค่ความรู้สึกที่เก็บไว้

และเก็บมาตลอด จนทุกวันนี้

ผมอายุ20จะ21แล้ว ผมก็ได้แต่มองเธอจากตรงนี้

ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมคิดอะไรอยู่

แม้แต่ฮิซาโตะ มันก็ไม่รู้ ฮะๆ

ผมเก็บความลับได้ดีอยู่แล้ว

เจ็บมากๆ

ตอนนั้น เมื่อปีที่แล้ว

เจ้าริวอิจิมัยขอให้ผมช่วยพูดกับเคตะว่าเลิกยุ่งกับเรนะซะที

ตอนนั้นผมหล่ะเจ็บแปลบ

เจ้านี้กำลังจะเอาคนรักของผมไป

แต่ชั่งมันเถอะ ริวอิจิมันรักเรนะมากๆ

จนผมต้องหลีกทางให้

แม้แต่เคตะ

เพราะเพื่อนคนที่รัก

เพื่อเพื่อน

ความรักนี้มันไม่สวยเลย

รักครั้งใหม่ยังมี

คนอื่นที่รักผมยังมี



จบกันแค่นี้ ความรักของผม กับเรนะ  





รักของผมที่ไม่มีตัวตน By Kyohei Kanako

ซารุว่าตาริ เซย์กิ

เมื่อ2ปีที่แล้ว

เด็กสาวตัวอวบใหญ่ ที่คิขุซะไม่มี

ฮะๆ ผมจำได้ เด็กผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเข้ม ที่ชอบผูกจุกน้ำพุข้างซ้าย แล้วมัดเชอรรี่สีแดง

กับชุดเด็กประถมปลาย เชิ้ตสีชมพู โบสีแดงมีลายแทยงขาว เสื้อกั๊กสีเทา กระโปรงสั้นสีเทา

เหมือนเด็กประถมทั่วไป

ตัวงี้กลมเชียว น่าเอ็นดู

“หิวข้าว พี่เคียวเฮไปกินข้าวกัน” ผมเคียวเฮ อายุ15ปี ผมอยู่แก็งเฟลม เป็นเพื่อนกับนายคนนี้

“อ้าว น้องมาหาเคียวเฮหรอ” ฮิโรกิ ไอบะ เพื่อนร่วมห้องที่หน้าตาหล่อมาก เขาป๊อปในรุ่น เพราะรอยยิ้มที่เห็นเป็นหลง  

“คะ” เซย์กิยิ้มซะจนตาดวงเล็กๆแทบปิด

“ชื่ออะไรหรอน้องสาว” ฮิโรกิยิ้มแล้วลูบหัวเซย์กิ และจับจุกผมเล่น

“ซารุว่าตาริ เซย์กิคะ” เซย์กิตอบเสียงแจ่วๆ

“ฮะ คากิหรอ”

“ไม่ใช่ขาหมูนะ แง้ๆ” อ้าวร้องไห้เลย

“หลบๆฮิโรกิ พูดอะไรน่ะ น้องร้องไห้เลย โอ๋ๆ เซย์กิๆอย่าร้องๆ” ผมอุ้มเซย์กิขึ้นมา อายุ12แล้วแท้ๆ ยังร้องเป็นเด็กอยู่เลย

นั้นแหละ จุดเริ่มต้นของเซย์กิ กับฮิโรกิ



จากนั้น ทุกวัน เด็กตัวกลมๆขาว ก็วิ่งมาหาฮิโรกิทุกวัน พร้อมกับอมยิ้มสีแดง

ทำไมไม่เป็นผมนะ

เธอยังเด็กนิ คงไม่รู้อะไร



แต่แล้ว เหตุการณ์นั้น เหตูการณ์ที่ยังคงตามหลอกหลอนเซย์กิจนถึงทุกวันนี้

“เป็นเจ้าชายนินทราครับ คงต้องรอปฎิหาร” ใช่แล้ว ตอนที่ฮิโรกิกลายเป็นเจ้าชายนิทราตอนที่ช่วยเซย์กิ

ส่วนเซย์กิก็สลบไปอาทิตย์หนึ่ง



ใช่หลังจากนั้นเซย์กิโทษตัวเองว่าฮิโรกิเป็นแบบนี้เพราะเธอ

ส่วนเรนะ เสียใจที่ทำให้ไหล่เซย์กิเป็นแผลเป็น

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้ เพื่อนกันฉันยินดีสละ” จากวันนั้น ทั้งสองก็เป็นเพื่อนที่รักกันมาก เพราะความเสียสละนั้น

เป็นคนอื่นคงไม่ช่วยถึงขนาดนี้



หลังจากนั้น เซย์กิก็ฝึกกีฬาป้องกันตัว เพื่อสู้ เพื่อปกป้องคนที่รัก เพื่อปกป้องตัวเอง

เธอต้องเข้มแข็งกว่านี้

ผมยาวที่กลายเป็นซอยสั้น ประโปรงที่กลายเป็นยาวลงไปครึ่งแข้ง



กลายเป็นคนละคนไปแล้ว แม้จะยืนยันว่าไม่ใช่ทอม

ผมรู้ดี มันแค่ภายนอก ภายในนั้น เสียงร้องไห้อย่างข่มขืนมันยังก้องอยู่



แม้ตอนนี้ผมเองได้แค่เฝ้ามองจากตรงนี้

ทำไมนะ ผมต้องเจ็บปวดหัวใจเพราะคนชื่อฮิโรกิ

แต่ตอนนี้เป็น ฮิโรกิ นาคาโดอิ

ผมโดนสั่งให้ออกห่างจากเซย์กิ

ทำไมไม่มีใครเห็นผมเลย

ผมคนนี้ที่รักเธอมาตลอด

ผมคนนี้ที่คอยปลอบใจ

ผมมันไม่มีตัวตนในสายตาคนอื่น



เจ็บปวดหัวใจ