ลำดับตอนที่ #23
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ความรู้สึกซ่อนเร้น 100%
บอล่าวเรื่ออีบุ๊่ะ น่าะไ้โหลในวันที่ 20-21/10 ่ะ
18.30 น.
พวมพูมาถึห้อุสุหรูอปราปวิโยไม่รู้ัวว่า เรื่อเลวร้ายำลัเิึ้นับน เธอเินไปนั่บนโฟาเพื่อรอารมาอเ้าอห้อ ะนั่รอเธอ็มอยู่ับวามิอัวเอ
หลายรั้ที่พวมพูอยาบอวามริับเอมอรเรื่อนี้ เพราะหลายรั้ที่รู้สึทนไม่ไหว ยิ่นึถึภาพอันแสนหวานระหว่าปราปวิับัารัน์ รั้หนึ่เาเยพูับเธอว่า มีวามสัมพันธ์ทาายับัารัน์มีวามสุว่าหลับนอนับน พวมพูอยู่ในวามเศร้าเสียใอย่าสุแสน น้ำาไหลลมาเป็นสาย วามเ็บปวร้าวรานใไม่เลื่อนย้ายไปาิใ เธออยาหนีไปให้พ้นายใร้ายใำ แ่็รู้ีว่า หนีไ้แ่ร่าาย หัวใเธอยัมีเาเ็มว ทว่าพอเห็นรอยยิ้มแห่วามสุอมารา เธอ็้อระับวามั้ใไว้ พวมพูไม่อยาให้มาราลับไปลำบาอี เธออยาเห็นเอมอรมีวามสุ แม้อีใ็อยาถามว่า เหุใึยอมเป็นภรรยาน้อยปริา พวมพูไม่ถามเพราะิว่า ทุนล้วนมีเหุผล ิแล้วน้ำา็ไหล เธอรีบเ็น้ำาที่ไหลลมาเมื่อเสียประูห้อัึ้น
พวมพูมอหน้าปราปวิแล้วใสั่น ใบหน้าเาอนนี้เ้มมาราวับว่าำลัโรธใรอยู่ เาเินอามาหาเธอ ้อใบหน้าสาวอย่าิในที่โหมไป้วยแรโทสะ
“พี่ปราบโรธใรมาะ” เธอถามเสียสั่น ไม่ล้าสบาเา
“ไ้่าวมาว่า อนที่ันไม่อยู่ เธอไปแรับไอ้ทัใ่ไหม” ราวนี้ไม่เพียแ่หัวใพวมพูสั่น นัวเธอยัสั่น ไม่ล้าสบาร้อนแรอปราปวิที่แทบะประหารเธอทาสายา “ันถามไม่ไ้ยินหรือไ อบมา”
พวมพูสะุ้สุัว ัวเนื้อสั่นไปหม ปาแ็ึ้นมาราวับถูหินถ่ว เธอไม่รู้ว่า เารู้เรื่อนี้ไ้อย่าไร เมื่อวานนี้พวมพูไม่ส่้อวามไลน์บอเาว่า เปลี่ยนสถานที่ิวหนัสือ เพราะไม่ิว่ามันเป็นเรื่อสำั อีทั้เธอมุ่มั่นิวหนัสือมาเพื่อารสอบในวันนี้ อีทั้เธอบริสุทธิ์ใไม่ไ้ิับอินทัมาไปว่าพี่าย
แ่็ไม่เ้าใว่า เหุใเาึมีทีท่าโรธมามายนานี้...
“ันถามไม่ไ้ยินหรือไ ฮะ” ราวนี้เสียเาะเบ็นเธอสะุ้ ใบหน้าอาบไป้วยวามใและหวาลัวเมื่อเห็นสีหน้าเาอนนี้
“ม...มไปบ้านพี่ทัมา่ะ แ่เราไม่ไ้มีอะไรันอย่าทีุ่ปราบเ้า...ว้าย!” มือให่ับท่อนแนเล็ไว้แน่น ่อนลาร่าามไปยัห้อนอน พวมพูืนัวเ็มที่ ร้อบอให้เาปล่อย ทว่ายิ่ทำให้นำลัหึัิว่า เธอไม่อยามีวามสัมพันธ์ับน ปราปวิเหวี่ยร่าามไปบนที่นอน “พี่ปราบเป็นอะไระ”
“ันเยบอเธอแล้วใ่ไหมว่า ราบใที่เธอเป็นนาบำเรออัน เธออย่าริอ่านไปร่านับผู้ายนอื่น ในเมื่อไม่ฟั เธอ็้อไ้รับบทเรียน” ท่าทาเาอนนี้น่าลัวมา
“ไม่่ะ พี่ปราบเ้าใผิ มไม่เยนอในอายพี่ปราบ ไม่เยแม้แ่ะิ”
“อแหล” ปราปวิ่าามแรหึหว “เธอ็เหมือนแม่เธอ ร่าน...ร่านโยไม่สนใว่าัวเอำลัผิศีลธรรม แย่ผัวนอื่นแล้วยัทำหน้าระรื่นอย่าไร้วามอาย หน้า้านหน้าหนา...เพี้ยะ”
ใบหน้าปราปวิหันไปามแรบ
“ทำร้ายมแ่ไหนมทนไ้ แ่อย่ามาว่าแม่ม พี่ปราบไม่มีสิทธิ์”
พวมพูลุึ้นยืน บหน้าปราปวิ้วยวามโรธ ในีวินี้เาทำร้ายเธอไ้ แ่อย่าลามปามมาว่าแม่อเธอ แ่พอลมือทำร้ายเาไปแล้ว เธอเริ่มรู้สึว่าัวเอำลัทำผิมหัน์ เพราะอนนี้แววาอเามอมายัเธอมาร้ายเ็มที่ พร้อม่านให้แหลามือ
“เธอล้ามานะที่บหน้าัน ันะสั่สอนให้เธอรู้ว่า ารนอายัน เธอะไ้รับบทเรียนยัไ”
ปราปวิำรามเสียเ้ม แววา้อมอพวมพูประหนึ่สัว์ร้าย้อมอเหยื่อ ้าวสามุมไปหาวาน้อยที่ำลัหาทาเอาัวรอ แ่้าไป...เธอหนีไม่รอเสือี้โมโหที่ระทำอย่าไร้ึ่วามเป็นน
หนึ่ั่วโมที่พวมพู้อแบรับวามัฬะ วามโรธที่มาพร้อมับวามหึหวอย่าเ็บร้าวระบมใและาย ร่าายเธอทุสัส่วนถูมือให่ับ้อหนัมือ เาูเม้มผิวาวราวับประทับรอยีราอไว้หลายสิบุ ไม่เว้นแม้ระทัุ่้อห้ามอย่าลำอที่มีร่อรอยวามโหร้ายสอุ
พวมพูไม่ไ้รับวามสุาบทรัรั้นี้ มีแ่วามทรมานและหยาน้ำาที่รินไหลลอเวลาที่เาอยู่บนร่าายน ปราปวิไม่สนใำพูอพวมพู เธอพยายามบอเาเรื่อที่เ้าใผิ แ่เมื่อพูเาลับูบที่ไม่ไ้มีวามหวานาบ่าน มันเหมือนเาำลัลโทษมาว่า แววาเาไม่มีวามอ่อนโย ไร้วามเมา มอเธอ้วยสายาสะใ เป็นภาพที่พวมพูำไม่มีวันลืม ำพู็เ่นัน บาวามรูสึเสมือนมีรีใ
“ผู้หิที่ะมาเป็นเมียและแม่อลูันือาลนเียวเท่านั้น เธอ็เป็นไ้แ่นี้แหละ นาบำเรอส่วนัว เป็นเมียน้อยเมียเ็บเหมือนับแม่เธอที่อบเป็นเมียน้อยนอื่นไล่ะ” ้วยโทสะที่โหมในิใ ทำให้เาพลาเรื่อหนึ่ไป เรื่อนั้นือ ปราปวิไม่ไ้สวมเรื่อป้อันะลทั์สวาท เาหลั่สารธรรมาิเ้าไปในร่าายพวมพู
พวมพูไม่มีวันลืมเรื่อวันนี้ เหุาร์หนึ่ั่วโมอันเลวร้ายถูบันทึไว้ในล่อวามทรำ เธอภาวนาอยู่ในใว่า หาเธอหลุาเื้อมมืออสูรร้ายไ้ เธอะไม่หันลับมาหาเาอี เาับเธอะอยู่นละโลัน เป็นโลู่นานที่ไม่มีวันบรรบันลอีวิ
พวมพูอยาให้วันนั้นมาถึเร็วๆ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น