คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : CHAPTER 22 ดวงตาของผมที่หลงทางคือตอนนี้เอง
CHAPTER 22
วาอผมที่หลทาืออนนี้เอ
Chanyeol part :
หลัาที่แฟนลับถูผมู่โม้วยารูบ เธอ็ทำหน้าแบบนี้...(0_0) ส่วนผมน่ะเหรอ ผม็ทำหน้าแบบนี้ไ...(^__^) ือมันอธิบายไม่ถูเหมือนันว่าทำไมผมถึูบเธอ วามรู้สึอผมอนนี้มันเ็มไป้วยเรื่อหมายรูปหัวใ ็เธอเล่นพูออมาทั้หมแบบนั้นแถมยัทำหน้าใสื่อไม่รู้เรื่ออี เห็นแบบนั้นใระไปทนวามน่ารัอเธอไ้ล่ะ
“เธออบันแล้ว...แฟนลับ” ผมบอนิ่ๆอย่ามั่นใในัวเอสุๆ
“ฮะ?!” แฟนลับทำหน้าเหวอทันที
ผมอมยิ้มพร้อมับ้อหน้าเธอ “เธอน่ะ...อบัน(^^)”
“ไม่ริ”
“ริที่สุ”
“านยอล!” ู่ๆเธอ็ะโนลั่น่อนะเอามือมาฟาผมอย่าแรนผมระบมไปทั้ัว “ไอ้บ้าเอ้ย!!”
ผลัวะ! ผลัวะ!
“โอ้ยๆ แฟนลับ ันเ็บนะ!” ผมเอาแนันมือแฟนลับที่ระมฟาเ้ามาหาผมอย่าเ็บปว
แฟนลับีผมอย่าหมแร่อนะยืนหอบ “นายมาูบันทำไมฮะ ไอ้บ้า!”
เหมือนเธอะเพิ่นึไ้ว่าเพิ่โนผมูบไปน่ะ....
“อ้าว ะูบมัน้อมีเหุผล้วยเหรอไ” ผมบอห้วนๆพร้อมเาหัว “ัน็นึว่ามัน้อใ้วามรู้สึอย่าเียวะอีนะเนี่ย”
“นาย!” แฟนลับอ้าปาเหมือนอยาะ่าผม่อแล้ว็หันไปสบถนเียวเียบๆ
(-_-) เ้อ อะไรอ่ะ เธอโรธผมเหรอ?
แฟนลับเม้มปา่อนะเินระเผๆไปทีละนิอย่าน่าสสาร ผมมอเธออย่าเป็นห่ว่อนที่ะรีบเินไปัหน้าเธอไม่ให้เิน่อทันที
“เธอโรธที่ันูบเธอเหรอ?” ผมถามอย่าอยารู้
แฟนลับาโ “ยัะมีหน้ามาถาม!”
“อ้าว ็ันอยารู้นี่”
“านยอล! ันะไม่พูับนาย” แฟนลับบออนๆ่อนะรีบเินอย่าเ็บเท้า
ผมมอแล้วถอนหายใ่อนะเินามไปับแนเธอ “มาี่หลััน่อเถอะ เธอเ็บเท้าอยู่นะ”
“ไม่้อมาแะัวัน” แฟนลับเอามือมาปัมือผมออาแน่อนะพยายามเิน่อไป
“แฟนลับ.......” ผมบออย่าเสียอ่อน “โอเ ันอโทษ็ไ้ที่ันูบเธอไปเมื่อี๊นี้ แ่เธอะมาโทษันฝ่ายเียวมัน็ไม่ถูนะ เธอน่ะทำหน้าาน่ารัให้ันอยาูบเอนี่”
แฟนลับหันวับมามอหน้าผม “นี่.........”
“แล้วอีอย่า เธอ็สารภาพมาหมแล้วนี่ว่าเธออบันอ่ะ” ผมบอห้วนๆ
“ันยัไม่ไ้พูว่าันอบนาย” แฟนลับมอผมโหๆ “ไอ้บ้า ล้าียัไมาูบันฮะ!”
“ถึเธอะไม่ไ้พูแ่ที่เธอพูมาทั้หมเมื่อี๊มันแปลว่าเธออบัน เ้าใป่ะ”
“านยอล!”
“รับ(^^)” ยิ้มเท่านั้นที่ะ๊อผู้หิไ้ ผมเื่อในารระทำแบบนี้ ผมมอเธอยิ้มๆ “อ้อ สำหรับูบเมื่อี๊นี้น่ะ ันเ้าในะว่ามันระทันหัน แ่เธอ็ไร้อารม์เินไปหน่อย หลับาปี๋แบบนั้นันเือบหลุำ หึหึ อย่าับนไม่เยูบั้นแหละ”
“.............”
แล้วผม็ิึ้นไ้่อนะมอแฟนลับที่พยายามหลบสายาอผม “เอ๊ะ? หรือว่านี่เป็นูบแรอแฟนลับ?”
“....................”
“หะ? นี่เธอไม่เยูบเลยั้ยเหรอ?” ผมมอแฟนลับอย่าอึ้ๆ “นี่เป็นูบแรอเธอเหรอ?”
แฟนลับมอผมอย่าใ่อนะรีบหันหลัให้ผม “มะ.....ไม่ใ่ะหน่อย”
แบบนี้้อใ่อย่าที่ผมิแน่ๆ เธอไม่เยูบริๆ......
“ไม่ใ่ไ้ไ หน้าเธอฟ้อนานั้น” ผมบอห้วนๆ “เธอโหันไม่ไ้หรอ แ่มอหน้าเธอัน็รู้แล้วว่าเธอไม่เยริๆ”
“พอ! หยุพูเรื่อนี้ไ้แล้ว” แฟนลับส่เสียมาแ่ไม่ยอมหันหน้ามามอผม
ผมพยัหน้าแล้ว็เินไปยืน้าหน้าเธออีรั้พร้อม้อร่าบารหน้า “อโทษ.....”
“ฮะ?” แฟนลับเยหน้ามามอหน้าผมๆทันที
ผมถอนหายใอย่าสำนึผิ “อโทษที่ันโมยูบาเธอ....ือันไม่รู้ แล้ว็ไม่เยิว่าะมีนอายุนาพวเราที่ยัไม่เยูบแบบเธอ”
(-,,-) อนนี้พวเรา็อายุเ้าเลสอแล้วไ ่วเวลาที่ผ่านมาเธอไปทำอะไรอยู่ถึไม่เยูบน่ะ
“ทำไมฮะ” แฟนลับโพล่ึ้น “ารที่ันรัษาูบเอาไว้ให้นที่ันรัันแปลรไหน”
“หา? สมัยนี้ยัมีนิแบบนี้อยู่อีเหรอ”
“เออ ันนี่แหละทำไม”
ผมมอแฟนลับอย่ายิ้มๆทันที “ไม่ทำไมหรอ...แ่ะบอว่าน่ารั(^^)”
(^^) ที่บอว่าน่ารัน่ะ หน้าอเธออนนี้่าหา อนแล้วยัน่ารัเลยให้ายเถอะ
“ไอ้บ้า(-//-)” แฟนลับบอ่อนะรีบหันหน้าหนีผม
“ฮ่าๆ อย่าเินสิ ันะเินามนะ” ผมบอ่อนะเอามือลูบหัวแฟนลับแล้ว็้อเธอนิ่ๆอย่าริใบ้า “ันรู้นะว่าเธอเสียใเรื่อูบแร แ่ว่าันลับีใอย่าบอไม่ถูนะ”
“.................”
“แ่ในเมื่อเธอเสียในานี้ัน้อรับผิอบ”
“ฮะ?” แฟนลับ้อผมอย่าสสัย
“ริๆที่ันะพูือ.....ันอโทษที่ันูบเธอาใ อโทษที่ันอบเธอเินไป อโทษที่ห้ามใัวเอไม่ไ้ แล้ว็...อโทษที่ไม่ว่าะมอยัไเธอ็น่ารัสำหรับัน” ผมบอ่อนะมอแฟนลับนิ่ๆ “ันเินมาไลแล้ว ให้ลับไปันลับไปไม่ไ้หรอนะแฟนลับอัน”
แฟนลับหันลับมามอผมบ้า “ันไปเป็นแฟนลับอนายอนไหนไม่ทราบ”
“็ไม่รู้สิ แ่อนนี้เธอ็เป็นไปแล้ว”
“ันไม่เ้าใ” เธอมวิ้ว่อ
ผมยิ้มรุ้มริ่มอย่ามีแผนทันที “นี่ันำลัะรับผิอบสิ่ที่ัวเอทำอยู่นะเนี่ย”
“รับผิอบอะไรอี?”
“็รับผิอบ้วยารเป็นแฟนเธอไ(^^)”
“หา!” แฟนลับอ้าปา้า่อนะรีบพู่อ “นายะบ้าเหรอไานยอล อวืออะไรลืมไปแล้วเหรอไฮะ”
ผมยัไหล่แบมือ “ไม่รู้ล่ะ ็ันะแห”
“านยอล!” แฟนลับเรียผมอีรั้ “ันไม่ยอมให้นายทำแบบนั้นแน่ๆ”
“แล้วเธอะทำยัไ” ผมมอเธอพลาเลิิ้ว
“ัน็ะไม่เป็นแฟนนายไ บมั้ย” แฟนลับบอ่อนะสะบัหน้าหนีผมแล้วหันหลัเิน่อไปอย่าเป๋ๆเหมือนเิม
“ใร้ายเินไปแล้ว ันอุส่าห์อเป็นแฟนเธอนะ”
“ันไม่ไ้ใร้าย” แฟนลับบอห้วน “แ่ันะไม่บนายเป็นแฟนเพียเพราะาริะแห”
“อ๋อ เธอำลัะบอว่าันไม่ไ้เป็นแฟนับเธอเพราะันอบเธอริๆใ่ป่ะ”
“ันำลัะบอว่าันไม่ไ้อบนาย่าหา” แฟนลับบอ่อ “เ้าใแล้ว็เลิพูามั่วๆแบบนี้ะที ันอยาะหาทาลับบ้านเ็มทนแล้ว”
ผมมอามหลัเธอ่อนะเินามเ้าไปแล้วัาร้อนัวร่าบาึ้นมาอุ้มอย่าใท่ามลาวามใอแฟนลับที่มอผมอึ้ๆ
(^^) ไม่มีใรสั่ผมไ้ เพราะผมือแฮปปี้ไวรัส
“านยอล! ปล่อยันลเี๋ยวนี้นะ!” แฟนลับิ้น่อนะหันไปมอบาอย่าที่ำลัใล้เ้ามา
ผมมอามสายาอเธอ่อนะพบว่าริสฮยอับมินอฮยอนั้นำลัเินเ้ามาึ่ห่าาะวเราไม่มานั ผมมอ่อนะถอนหายหน่ายๆ
“โอป้า....” แฟนลับเอ่ยึ้นอย่าๆ
ริสฮยอและมินอฮยอเินเ้ามา่อนที่ริสฮยอะมอพวเราแล้วพูึ้น “เิอะไรึ้น”
“อ้ะ! เท้าเธอเป็นอะไรน่ะแฟนลับ เลือเ็มเลย” พี่มินอเอ่ยพลาี้นิ้วมาที่เท้าอแฟนลับ
“เธอเท้าเ็บน่ะฮะ ผมเลย้ออุ้ม” ผมบอห้วนๆ
แล้วพวเา็พยัหน้า่อนที่พี่ริสะมอผม้วยสายาที่เหมือนะรู้ทัน านั้นเา็ัารแ้ปมเือที่้อมือัวเออย่า่ายาย(อะไระแ้่ายนานั้น อนผมแ้นี่้อใ้ฟันัเลยนะ)
“นายอุ้มแฟนลับมานานะเมื่อย ั้นเี๋ยวันะอุ้มเธอ่อไปเอ” พี่ริสบอ่อนะเินุ่มๆเ้ามา้อนัวแฟนลับไปอุ้มแทนผมื้อๆ
“โอป้าะ ันเินเอไ้นะ” แฟนลับบอนอุ้ม้วยสีหน้าอายๆ
พี่ริสมอแฟนลับนิ่ๆ “แล้วเมื่อี๊ทำไมานยอลอุ้มไ้แ่ันอุ้มไม่ไ้”
“ะ? ือันไม่ไ้ยอมนะ เาอุ้มันเอ” แฟนลับบออย่ายืนยัน
“่าเถอะ เอาเป็นว่าันะอุ้มเธอเอ” แล้วพี่ริส็อุ้มเธอเินาไปอย่าเียบๆ
ผมยืนมออย่าถอนหายใ....นที่แฟนลับอบไม่ใ่ผมริๆนั่นแหละนะ....
“านยอลอ่า” เสียพี่มินอัึ้น่อนที่เาะเินมาบไหล่ผม “ันเ้าในายนะ”
ผมหันไปมอผู้ายแ้มป่อที่ยืนมอผมอย่าสสารทันที “ฮยอเ้าใอะไรผมอ่ะ?”
“เฮ้อ...หมอนั่นน่ะทั้หล่อ รวย แถมยัมีเสน่ห์เหลือล้น ถ้าันเป็นแฟนลับัน็ะเลือหมอนั่นมาว่าผู้ายธรรมาๆอย่าพวเรานี่แหละ”
ผมมวิ้วทันที “นี่ฮยอ็อบแฟนลับเหรอ?”
“ฮะ? เฮ้ย เปล่า ไม่ใ่นะ...”
“(-_-!)” ปิเสธเสียแหลมนานี้...แน่นอนว่าใ่
แล้วพี่มินอ็ถอนหายใอีรั้ “ันะอบหรือไม่อบ นั่นไม่ใ่ประเ็นหรอ ประเ็นมัน็ือแฟนลับไม่ไ้อบันแ่อบริส”
แฟนลับอบริสฮยอ.......นี่สินะวามริที่ามหลอหลอนผมลอเวลา
“ัใะเถอะานยอล” แล้วพี่มินอ็บอผม่อนะเินาพี่ริสไปเียบๆ
ัใเหรอ....ถ้ามันทำไ้่ายๆะมาทุ์ใอยู่แบบนี้ทำไม....
หรือว่า...ผมวระัใาเธอริๆ?
END CHANYEOL PART.................................................
UP 50 เปอร์เน์.......................
Kris part :
ุรู้ััวร้ายีรี่ย์มั้ยรับ? นั่นแหละที่ผมำลัะเป็น ผมไม่ไ้อยาเป็นัวร้ายแ่ว่า...ผมอบเธอเ้าแล้วริๆ แล้วผม็หวเธอมา เมื่อี๊ที่ผมเห็นานยอลอุ้มแฟนลับใอผมไปอยู่ที่าุ่มเลยล่ะ ผมทั้อิาานยอลทั้หวแฟนลับ
เพราะเธอเป็นแฟนลับอผมไม่ใ่อานยอล....
“โอป้าะ ปล่อยันลเถอะนะะ” เสียใสๆอแฟนลับัึ้นในะที่ผมำลัอุ้มเธอเินลับไปทาเินที่หลเินเ้ามาพร้อมับมินอเมื่อี๊นี้
ผม้มมอร่าบาที่ำลัอุ้มอย่านิ่ๆ “เี๋ยวถึบ้านแล้วันถึะปล่อย”
“โอป้า........”
แล้วผม็เินอย่าเียบไปลอทาในะที่แฟนลับไ้แ่ถอนหายใแล้ว็ยอมให้ผมอุ้มแบบเียบๆ มินอและานยอลเินามมาทัน่อนะเินเ้ามาประอบ้าผมทั้สอ้า
“ฮยอรู้ทาออไปาป่านี้เหรอไ” เสียานยอลเอ่ยอย่าเสียเรียบ
“แน่นอน เพราะันวามำี” ผมบอ่อนะเินแ
แล้วมินอ็เินามมาเิน้าผมอีรั้ “ถ้านายเมื่อยส่แฟนลับมาให้ันอุ้ม่อ็ไ้นะ อีไลอยู่เหมือนันว่าะถึบ้าน”
“ไม่ล่ะ ันไม่เมื่อยอะไรเลย” ผมบอห้วนๆพร้อมระับแนับัวแฟนลับเอาไว้แน่น
ฝันไปเถอะว่าผมะยอมให้ใรแะ้อเธออี....
านั้นพวเรา็เินันอย่าเียบๆนระทั่ออมาาป่าไ้ในเวลาเือบหนึ่ั่วโมเ็มๆ ผมเินอย่าเหนื่อยๆเ้าไปยััวบ้านที่มีแสไฟและนอยู่หลายน
นี่พวนั้นโนอินับไ้หมเลยเหรอ?
แล้ว่อนที่ผมะไ้พูอะไรยอู็รีบเินเ้ามา่อนะถามอย่าๆ “เิอะไรึ้นเหรอฮะฮยอ ทำไม้ออุ้มแฟนลับมา้วย?”
“ยัยนี่าเ็บน่ะ” ผมบอยอูห้วนๆ “นาย่วยไปเอายามาทีสิ”
ยอูมอๆ่อนะพยัหน้าแล้วเินเ้าบ้านไปหยิบยาออมาให้ในเวลาไม่นานนั แล้วผม็รับล่อยามา่อนะนัุ่เ่าแล้วับเท้าแฟนลับึ้นมาูแผล แฟนลับึเท้าลับไปทันทีอย่าใ
“ไม่เป็นไร่ะโอป้า ันทำแผลเอไ้” เธอรีบบอผม่อนะึล่อยาไปาผมแล้ว็ยิ้มแห้ๆ่อนะัารเอาแอลอฮอล์ทั้วราไปที่เท้าัวเอ “โอ้ย! แสบะมั”
(-_-!) มัน็้อแสบสิ แผลสับแอลอฮอล์ ทำไมเธอถึล้ารามันลไปที่แผลไ้เนี่ย
แล้วเธอ็ทำมันนเสร็้วยัวเออย่าไม่ให้ใร่วย พวเรายืนมอแฟนลับทำแผลให้ัวเออย่าทุลัทุเล่อนะมอไปยัุนมยอนที่ำลัเินมาับสาวน้อยัวเล็ที่ื่อิม
ใบหน้าอุนมยอนที่ปิใสอย่าับทารอนนี้ที่รอบวาปรารอยฟ้ำสีเียว เาเินพร้อมพยายามเอียใบหน้าไป้วย
“าไปทำอะไรมาน่ะฮยอ” เสียานยอลถาม่อนที่ผมะถาม
ุนมยอนเหล่ามามอพวเรา่อนะัปา “าเียวแบบนี้ันหล้มมั้”
(-_-) เหอะๆ นี่ะโนผู้หิ้าๆ่อยมาใ่มั้ย
“ออนนี่เิอะไรึ้นะ” เสียแหลมเล็อหิสาวอีนัึ้น น้อสาวอุนมยอนเินเ้ามายืน้ายอู่อนะมอแฟนลับ “ทำไม........”
“แฟนลับเิอุบัิเหุนิหน่อยรับ” านยอลอบ
แฟนลับปิล่อยา่อนะมอเมย์แบบยิ้มแห้ๆ “ือันสะุ้อนหินล้มน่ะ่ะ แหะๆ”
“อ่า น่าสสารั” เมย์บอ่อนะเาะแนยอู “ยอูโอป้า้อทำอาหารอร่อยๆให้แฟนลับออนนี่ินทุวันนะะ่อไปนี้ เธอะไ้หายเร็วๆ”
“เธอไม่บอัน็ทำมันอยู่แล้ว ยัยนี่ทำอาหารเป็นะที่ไหน” ยอูบอเธอห้วนๆ่อนะเินัวปปลิวมานั่้าแฟนลับแทน แล้วเา็มอเธออย่าเป็นห่ว “แล้วไปเินยัไให้สะุล้ม เธอนีุ่่ม่ามริๆเลยให้ายเถอะ”
แฟนลับยิ้มอบ “ันไม่ไ้เิน ันวิ่น่ะ”
“วิ่?”
“พอีันับแฟนลับเอผู้ายไม่มีาแถมัวยัลอยเหนือพื้น้วย” านยอลบอ่อนะลูบแนัวเอ้วท่าทาสยอ “น่าลัวะมั”
“นไม่มีา ลอยเหนือยพื้น?” ุนมยอนทวนำ “นที่ไหนลอยเหนือพื้น”
“็เพราะนั่นไม่ใ่นน่ะสิไอ้เรือแส” เสียิมเอ่ย “โ่ะมั ถามมาไ้ว่านอะไรลอยไ้ เฮอะ”
(-_-!) ุนมยอนเอเ็่าอีแล้วอ่ะรับ
“แล้วนี่โนับันหมแล้วเหรอฮะ” านยอลถามทุน “อินนี่เร็วะมั นั้เยอะยัหาเอ”
ยอูพยัหน้า “อืม ริๆ็ะหาไม่เอหรอถ้าไม่มีนเินเ้ามาหาพวเราน่ะ”
“ใรเหรอ”
“็ุนมยอนโอป้าน่ะสิะ” เมย์บอห้วนๆ “ันับยอูโอป้าหลบอยู่ีๆเา็เินมาุย้วย อนแรอินโอป้าะเินเลยไปแล้วนะะ ุนมยอนโอป้าที่โนับ่อนแล้วน่ะู่ๆ็เินเ้ามาหาพวเรา อินโอป้า็เลยเห็นพวเราน่ะ่ะ”
อื้อหืม ทำไมผมถึรู้สึสสารุนมยอนึ้นมานะ หมอนี่เหมือนำลัโนเ็ๆประนามอ่ะ(-,,-)
“ใ่สิ ันผิลอแหละ ผิทุเรื่อ แ่หายใยัผิ” ุนมยอนบออย่าน้อยใ
อ่ะรับ มีบ่นอย่าน้อยใ (-,,-)
“เออ แล้วอยาไม่มีลมหายใมั้ยไอ้เรือแส” ิมบอ่อนะทำท่าเหมือนะบุนมยอน
(-_-) เอ่อ ทำไมผมถึรู้นึเหมือนภรรยาำลัะบีสามีเลยล่ะ
แล้วานั้นพวเรา็นั่ันอย่าปิ แล้วรอให้หมเวลา สัพัอินและนอื่นๆ็เินลับเ้ามาไล่ๆัน อินเินเ้ามา่อนะมอพวเราๆ
“อ้าว ฮยอ?”
“เมส์นี้นายแพ้นะอิน” ยอูบอ “นายหาทุนเอยเว้นู่อานยอลับู่อริสฮยอ”
อินมอพร้อมมวิ้ว “นี่พวฮยอเินมารอผมที่นี่เลยเหรอ นี่ผมแพ้ราบราบเลยใ่มั้ย โอย....”
“เี๋ยวๆ แล้วเฮุนับน้อวาล่ะ” เสียแฟนลับเอ่ยึ้นพลามอหาสอนนั้น
“อยู่นี่ฮะ!”
เสียห้วนๆอเฮุนัึ้น่อนะเินูมือมาับวา พวเาเ้ามาในารสนทนา่อนที่เฮุนะยิ้มร่าแล้วบบ่าอิน
อินถอนหายใ “หานอื่นไม่เอ ไม่น่าเสียใเท่าหาเฮุนไม่เอเลยริๆ”
“เฮ้ พูแบบนี้นายะหาว่าันระอเหรอฮะ” เฮุนหันวับไปหาอินอย่าวนๆทันที
“พอๆ เลิีันะที” ผมบอห้วนๆ “แล้วนี่สรุปเมส์นี่บยัไเฮุน”
เฮุนหันมามอหน้าผม “็บแบบอินแพ้ไฮยอ”
“แล้วยัไ่อ...แ่แพ้็บแ่นี้เหรอ?” มินอถามห้วนๆ
“เปล่า” เฮุนบอพร้อมทำหน้าเ้าเล่ห์เหมือนเย “นแพ้ะ้อโนทำโทษ”
“เฮ้ ั้นัน็โนทำโทษนเียวเ่!” เสียอินโวยวาย
เฮุนส่ายหัว “นายับใรไ้บ้าอิน”
“็เือบทั้หม ยเว้นู่อริสฮยอ านยอลฮยอ แล้ว็ู่นาย” อินว่า
“อืม นั่นแหละนแพ้เป็นเพื่อนนาย” เฮุนบอห้วนๆพร้อมแสยะยิ้ม
ปีศายัไ็ือปีศา........
สิ้นเสียเฮุนทุน็ส่เสียันมาแบบแย่ันพู แล้ว่อนที่ะไ้มีใรเ้ามาัารเฮุนที่ิเมส์บ้าๆนี่ึ้นมา เฮุน็ยมือึ้นมาบอให้ทุนเียบๆะ่อน
“นที่แพ้้อื่นมาทำอาหารเ้าพรุ่นี้ฮะ แล้ว็เมมเบอร์นอื่นๆึ่ไม่ใ่ผู้หิหลัาลับไปที่โลแล้ว ทุนที่แพ้้อล้าห้อน้ำหนึ่เือน”
“ไม่ยุิธรรมอ่ะ(T^T)” เสียแ
“ันเพิ่ะล้าห้อน้ำไปเอนะ” เสียแบฮยอน
“ผมลัวผีในห้อน้ำนะ ถ้าผมล้า้อมีน่วยผมเหมือนปินะ” เสียเทา
“แล้วทำไมไม่ให้พวผู้หิมา่วยพวเราล้าห้อน้ำ้วยล่ะ” เสียลู่หาน
“อะไรนะ?!” แล้วเสียอพวผู้หิที่โนปรับแพ้้วย็โวยึ้นทันที
เฟินหันไปมอลู่หานที่ยืน้าัวเออย่าหาำอบ “ไอ้เ้ นายะบ้ารึไฮะ!”
“นั่นน่ะสิ พวเราเป็นผู้หินะะ” เสียเมย์
“ใ่ อีอย่าหอพัศิลปิน ใรเาะปล่อยให้นนอึ้นไปไ้่ายๆ” เสียโอา
แล้วลู่หาน็หันไปมอหน้าแฟนลับ “ทีแฟนลับยัึ้นไปไ้ ทำไมพวุะึ้นไปไม่ไ้”
“็แฟนลับเป็นผู้่วยผู้ัารวเรานี่็เลยึ้นไ้ แ่นอื่นน่ะไม่ใ่นี่ฮะ” ยอูบอพร้อมหันไปมอน้อสาวอุนมยอนแบบวนๆ
แล้วเมย์็พู่ออย่าอนๆ “โอป้า ิว่าันอยาะล้าห้อน้ำมานัเหรอไะ”
“็หน้าเธอฟ้อว่าอยาึ้นหอพัายนานั้น” เสียยอู
“ยอูโอป้า!” นถูล่าวหาโวยวายทันที่อนะออทำแ้มป่อ “ันะไม่พูับโอป้าแล้ว”
(-_-) สอนนี้มีอะไรแปลๆไปรึเปล่าฮะ บอผมที
“ริๆแล้วพวเรา็แ่เปิประูให้พวเธอ็เ้ามาไ้แล้วนะฮะ” เฮุนบอ่อ่อนะหันไปยิ้มให้วา “เี๋ยวันะลไปเปิประูให้เธอเอนะแฟน๋า”
“ะมาเปิให้ันทำไม ันไม่ไ้แพ้ะหน่อย” วาบอห้วนๆ
“็ไม่ไ้ให้มาล้าห้อน้ำะหน่อย” เฮุนบอยิ้มๆ “ะให้มานั่เล่นับัน่าหา ันะไ้ไม่้อไปหาเธอที่อนโบ่อยๆ เี๋ยวเอาแ”
“อื้อหือ วามินายนี่มัน......” ยอูบอเฮุนห้วนๆ “ไม่รู้ล่ะ ยัไผู้หินอื่น็ึ้นมาบนหอพวเราไม่ไ้เ็า ถ้าใรฝ่าฝืนันะฟ้อเมเนเอร์อฮวาน”
แล้วลู่หาน็อ้าปาบ้า “ยอู......นายะเป็นศัรูับพวเราใ่มั้ย”
“หา?” ยอูอ้าปา้า่อนะพู่อ “ฮยออ่า แ่หอพวเราเป็นหอพัายนะ ให้ผู้หิึ้นมาันมาๆแบบนี้มันะีเหรอไ”
“ไม่รู้ล่ะ แบบนี้มันไม่ยุิธรรมนี่ ทำไมผู้ายอย่าเรา้อโนทำโทษทั้หมฝ่ายเียว” ลู่หานเอ่ย
“โหย ไอ้เ้ นายนี่มัน.....” เสียเฟิน
ผมมอสถานาร์ทั้หมอย่าหน่ายๆ่อนะหันไปมอหิสาวที่นั่อยู่้าๆยอู แฟนลับมอนนั้นทีนโน้นทีอย่าเอ๋อๆพลาทำหน้าไป้วย
แบบนี้ยิ่น่ารัเ้าไปให่..........(-//-)
“ั้นสรุปว่าผู้หิที่โนทำโทษ้อึ้นไปล้าห้อน้ำบนหอพัอพวเรา้วย” ลู่หานบอเิบัับ
แล้วเสียบ่นเ็ๆอพวผู้หิที่แพ้็ัึ้นแ่ัน........
“ผมโอเเลย” เฮุนบอ่อนะหันไปหาวา “เธอ็มา้วยนะ”
“็บอแล้วไว่าันไม่ใ่นแพ้” วาบอ
แล้วเฮุน็เหล่าไปมอเฟิน “แ่เฟิน้อมา เธอะปล่อยให้เฟินมานเียวเหรอไ แล้วบอนไทยมีน้ำใ เฮอะ”
มันอ้าอีแล้วเหรอ(-,,-)
วาทำหน้าเ็ๆ “เออๆ ั้นันะไปเป็นเพื่อนเฟินออนนี่ น่ารำาริๆ เมส์บ้าอะไรวะเนี่ย”
“เย่เฮท!” เสียเฮุน
ผมล่ะเลียภาษาอหมอนี่ะมั(-_-)
“โอ้ย” แล้วเสียแฟนลับ็ัึ้นในะที่พวเราำลัวุ่นวายันอยู่ “ยอู นายเหยียบเท้าัน”
ยอูรีบยเท้าหนี “ันไม่ไ้มอ โทษที”
“ฮึ้ย ถ้าไม่ใ่้าที่มีแผลันะไม่พูอะไรเลยริๆ” แฟนลับบอห้วนๆพร้อมทำหน้าอน
“อนอีแล้วยัย๊อเอ๊ย” ยอูบอพร้อมผลัหัวเธออย่าหมั่นไส้่อนะหันหน้ามาหาพวเราทุน “อ้อ ทุนมาันรบแล้ว็ีนะรับ ไ้พูทีเียว”
“รบที่ไหน เลย์ฮยอนอนหลับอยู่ในบ้าน” เสียแ
(-_-!) ริสิ หมอนั่นเมาแล้วลาัวเอึ้นไปนอนแล้วนี่นา
ยอูพยัหน้า “็ถือว่าอยู่เือบรบ็แล้วัน ือเรื่อทีผมะบอน่ะมันสำัมาพอสมวร”
“เรื่อสำั? เรื่ออะไร?” แบฮยอนถาม้ำหลัาเียบมานาน
“อนนี้เรื่อห้ามมีแฟนไ้ถูยเลิแล้ว” ยอูเอ่ยหน้านิ่
ผมมวิ้ว “ยเลิั้นเหรอ?”
“ฮะ” ยอูบอ่อนะเหล่าไปมอุนมยอน “ไม่เื่อฮยอ็ลอถามุนมยอนฮยอูสิฮะ”
“ริเหรอฮะ” เสียานยอล
ุนมยอนัปา “โถ่........”
“ฮยอ้อมีวามรับผิอบนะฮะ เป็นลูผู้าย้อมีวามรับผิอบ” ยอูบอพร้อมเหล่ามอุนมยอน้วยสายาแปลๆ
สอนนี้มีวามลับอะไรันนะ?
“เออๆ ยเลิ ันะไม่อบำถามมาว่านี้แล้ว มีอะไรไปุยันในศาลแล้วัน” ุนมยอนบอห้วนๆ่อนะเินออาารสนทนาเ้าไปในบ้าน
ไปุยันในศาล? อะไรอมัน?.....(-,,-)
“่าเ้าเถอะผมว่า” เฮุนเอ่ย “ยัไอนนี้พวเรา็มีอิสระแล้ว ะรัใร็ไ้แล้วั้นสิ”
“ฮ่าๆ มัเน่ปีศาีใออนอหน้าเลยนะรับ” เสียแบอพลาหัวเราะ
ผมมอพวเาุยัน่อนะหันไปมอหน้าแฟนลับอย่าใ อนนี้แฟนลับำลัทำหน้าเอ๋ออยู่เหมือนเิม เธอหันไปุยอะไรบาอย่าับยอูเบาๆ านั้นผม็หันไปมออีทาึ่านยอลำลัยืนอยู่นเียวเียบๆ แ่สายาอเาำลัมอไปที่แฟนลับ
นี่หมอนั่นำลัิะีบแฟนลับแน่ๆ ผมะ้อทำอะไรสัอย่าแล้วสิ.........
“ถูยเลิ็ีแล้ว” ผมบอห้วนๆ่อนะหันไปมอหน้าแฟนลับ “แฟนลับ”
“ะ?” เธอหันมามอผมอย่าสสัย
“เป็นแฟนันมั้ย”
“(o_O)อะไรนะะ?!” เธอเอ่ยออมาอย่าใ
ผมถอนหายใ่อนะ้อเธอนิ่ๆ “ันถามว่า เป็นแฟนับันมั้ย”
“ฮยอะทำแบบนั้นไ้ยัไ ในเมื่อ.....” ยอูหันมาบอผม้วยาเหลือๆ
ยัไม่ทันที่ยอูะพูบานยอล็ยิ้ม่อนะอ้าปาพู “ยินี้วยนะแฟนลับ วามฝันอเธอมันเป็นริแล้วล่ะ ไ้เป็นแฟนับนที่อบ้วย น่าอิาสุๆ ฮ่าๆ”
เสียหัวเราะอานยอลทำไมมันฟัูแปลๆอบลแฮะ?
“ฮะ?” แฟนลับหันไปมอานยอล่อนะอ้าปา้า
“….พวนายไม่ว่าอะไรถ้าันะบับแฟนลับ” ผมบอนิ่ๆพร้อมรอสายามอไปยัานยอลอย่าใ “แล้วนายล่ะะว่าอะไรมั้ยถ้าันะบเธอเป็นแฟน”
านยอลยิ้มเหมือนเิม “ผมะไปว่าอะไรไ้ เธอไม่ไ้อบผมนี่...ริมั้ยแฟนลับ”
แฟนลับทำหน้าเหวอ “เอ่อ.......ใ่่”
“ั้น็ี ่อไปนี้เราสอนะเป็นแฟนัน ทุนรู้เอาไว้รนี้้วยนะ ันถือโอาสประาศเลย” ผมบอ่อนะเินไปพยุแฟนลับลุึ้น “เี๋ยวันะพาไปส่ที่ห้อนะ เธอะไ้ินยาแล้ว็นอน อาาศมันเย็นนั่อยู่ที่นี่นานๆเี๋ยวะปวแผล”
านั้นผม็พาเธอเินเ้าบ้านไปทันทีอย่าไม่สนใสายาใร......
ุิว่าผมร้ายมั้ย ใ่ ผมยอมรับว่าผมร้าย แ่็่วยไม่ไ้ เธอเป็นแฟนลับอริส และริส็ือผม อู๋ อี้ฟาน ผมไม่ยอมให้ใรมาบันเธอนอาผมไ้หรอ เธอือแฟนลับ ผู้หิที่ผมอบนะ
ถึอนนี้ผมะรู้ีว่าเธอยัไม่ไ้อบผมแบบหนุ่มสาว แ่ผม็ะพยายามทำให้เธออบผมให้ไ้ เพราะเธอนนี้ือผู้หินเียวที่ผมอยาอยู่ใล้ๆ....แฟนลับือผู้หิอผม นี่ิอสิ่ทีผมอยาะประาศให้ทุนรู้ในอนนี้รับ.......
END KRIS PART....................................................
>>>>>สนทนาับเรียนไรท์เอร์<<<<<
อันยอ่ะ มาอัพบร้อยแล้วแบบไม่้อรอันเหือบาน
ือแบบเ้าอยาะบอัวเอว่า.......
ัวเอมารออ่านอีทีวันเสาร์นะ ือวันันทร์-ศุร์
เ้าไม่ว่าริอะไรริ เฮ้อ........เป็นวัยรุ่นแม่โรเหนื่อย
ไรท์มาบ่นเยๆ อย่าไปใส่ใมัน ฮ่าๆ
เอ่อ ือว่าือ....ระหว่านี้ที่รีเอร์ไม่มีอะไรทำ
ไรท์มีอะไรให้ลอิันเล่นๆ
ไรท์มีวามิว่าไรท์ะเอาัวเอเ้าไปอยู่ในฟิเรื่อนี้
(วามิเรียนมั้ยล่ะ ฮ่าๆ) ือไรท์ะให้รีิันเล่นๆ
ว่าไรท์รีนะเ้ามาในฟินี้โยให้ิว่าไรท์นนี้
ะมาในรูปแบบอะไร...ันี้
1.นายล้วยปิ้
2.นัเียนนิยาย
3.แม่บ้านหอพัเ็าว
4.ำรวราร
5.นับรถเ็าว
6.นายานมไ่มุ
7.ไ์นำเที่ยว
8.นัเียนาร์ูนวาย
9.นัแ่เพล
10.มนุษย์่าาว
ระหว่ารอไรท์เือบะหนึ่สัปาห์ รีเอร์
ลอไปิันเพลินๆนะ ฮ่าๆ (สาระ?)
ไรท์มารอรีเิมที่ท่าน้ำเหมือนเิม
ิิ รัรีนะ ุ๊บๆ ^3^
ความคิดเห็น