คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 22
อ์สันาราทรอึ้แลประทับนิ่ไปสัเพลาให่ ่อนที่ะทรแย้มพระสรวลออมาเบาๆแลรัสประทานอบนาราธิาพระายาในพระอ์้วยพระเนรอันแพรวระยับว่า...
“อืม... ถ้าอยาะินริ... พี่ไม่ว่า แ่อนที่ะินนั้น เราสอ้ออยู่ันามลำพันะน้อหิ... ้วยว่าไฟที่ะสามารถเอามาย่าไ้นั้น... ้อเป็นไฟแห่เสน่หาเท่านั้น! หึหึหึ”
พร้อมันนั้นอ์ท้าวเธอฯ็ทรสาวพระบาทเ้าไปหาร่าพระวรายอนาราธิาพารุอ์ามอย่า้าๆุราสีห์หนุ่มย่อเ้าหา ‘เหยื่อ’ ิ้นาม...
“อะ... อ้ายูให่เ่าลาม!”
นาราธิาทรระทืบพระบาทเร่าๆ พร้อมับทรรัสแหวอ์ท้าวเธอฯออไป้วยวามอุธัอับอาย่อเหล่าบรรานาุท้าวำนัลใน ึ่มาะเ้อะแ้เฝ้าแหนนโนนาประทานเล่นานเสียให้วัหาย มาบันี้พวนาำนัลทั้หมบ้าไ้แอบเมียมอับ้อมายันา้วยสีหน้าอมยิ้มอย่ามีเลศนัยบ้า็หันไปส่สายาแลยิ้มแ่ัน แลูให้ันัยน์พระเนรแห่นาราธิายิ่นั!
“อ้าว! วามำสั้นอีแล้วหรือน้อหิ... เฮ้อ! ยัสาวยัเยาว์... เหุไนวามำเ้า่าสั้นนัหนอ?”
อ์สันาาทรแสร้ทำสีพระพัร์สลแลส่ายพระพัร์้วยวามอ่อนล้าหมายะยั่วยุหยอเย้าให้นาทรเห็น เมื่อทรเสร็แล้ว็ทรหันพระพัร์ไปรัสรับสั่แฝวามนัยับเหล่าบรรานาุท้าวำนัลในว่า
“ไป... พวเ้า ‘ทั้หม’ ไปเรียมสำรับเ้ามาใหม่... ‘สัเพลา’เราะ่วยทำให้ ‘พระแม่เ้า’อพวเ้า ไ้เสวยเอ!”
เมื่ออ์สันาราทรรัส ‘ไล่’ บรรานาุท้าวำนัลในทั้หลายออไปหมแล้ว ึทรเปลี่ยนพระทัยแลทรเปลี่ยนพระอิริยาบท้าวพระบาทไปประทับนั่บนพระที่้าพระแท่นบรรทมแทน แล้วทรยพระหัถ์้าหนึ่วัเรียนาราธิา ึ่เมื่อแลูแล้วน่าบัน้วยเหมือนั่ับผู้ให่ทรเรียเ็
“มาๆ... มาใล้ๆพี่หน่อยสิเ้า...”
อ์สันาาทรเผยรอยยิ้มออมาเ็มพระโอษ์ แ่เมื่อทรประทับอยู่ับนาราธิาเพียลำพัสอพระอ์ อ์ท้าวเธอฯเอ็มิอาที่ะทรปปิแววพระเนรอันระยิบระยับน่าสสัยออไปให้หมไ้
“...”
นาราธิาทรเบิพระเนรว้าแลถลึมอพระเนร้า แล้วทรส่ายพระพัร์้ายวาอย่าแร้วยวามระแวสสัยในพระทัยยิ่!
“น่า... พี่ไม่ทำอะไรเ้าอ... มามะ...”
“ุ๊บๆ”
อ์สันาราทรละพระหัถ์ที่ทรวัเรียนาราธิาลมาเพื่อทรบ้าที่ประทับอพระอ์อย่าเบาๆ้วยพระพัร์ระรื่นึ่วนให้ระายเือพระเนรนาราธิายิ่นั
“ถ้าเื่อ็สิมิสมประีแล้ว!” นาราธิาทรรัสแหวออมา้วยพระสุรเสียแหลมสั่น
“อ้าว! ใยล่าวเสียเ่นนั้นเล่าน้อหิ? มาเถิเ้า... มานั่เป็นเพื่อนพี่รนี้ แล้วเราสอะไ้รับระยาหารร่วมัน”
“ไม่!” นาราธิาทรส่ายพระพัร์้วยมิเื่อในำรัสออ์ท้าวเธอฯ
เมื่อทรเห็นท่าทีอนาราธิาเ่นนั้น อ์สันาาึทรโลพระเศียรไปมาอย่าทรเสียมิไ้ พร้อมับทร่อยยับพะวรายลุึ้นประทับยืนแล้ว้าวพระบาทเ้าหานาราธิาอย่าเนิบ้ามั่น
“เฮ้อ! เห็นทีรานี้พี่้อ ‘ทุ่มแร’ เสียแล้วระมั? เ้าถึะยอมทำาม!”
อ์ท้าวเธอทรเอาพระหัถ์ทั้สอไพลุ่มันไว้้านปษา์อพระอ์ แล้วทร่อยๆสาวพระบาทใล้นาราธิาเ้ามาเรื่อยๆ ให้นาราธิาทรรู้สึถูุามในพระทัยนสั่นไหวริ่เรยิ่นั
“อย่าเ้ามานะ! เ้าูให่เ่า!”
นาราธิาทรถอยพระบาทหนีเมื่อทรเห็นอ์ท้าวเธอฯทร้าวพระบาทเ้ามาใล้นามาึ้นทุทีๆ
“บอี่รั้ี่ราแล้วว่ามิให้เรียเ่นนั้น! รู้ไหมว่ามัน ‘แสลหทัย’ สวามีอเ้ายิ่นั! มิหนำ้ำยัไปเรีย่อหน้าเหล่านาำนัลให้พวนาบันพี่อี ...เห็นทีรานี้พี่้อ ‘ลโทษ’เ้าอย่าริัเสียทีแล้ว...”
อ์สันาราทรัสีพระพัร์ึ แลทรยพระหัถ์้าหนึ่แบประทานออมา...
“ะทำอะไร!”
นาราธิาทรหวาระแวแลทรเหลียวพระพัร์เลิ่ลั่เพื่อทรมอหาลู่ทาหลบหนี
“เ้าบ่วน้อย!”
เพียเท่านั้นนาราธิา็ทรล่วรู้ถึ ‘โทษทั์’ ที่นาหวาผวาะทรไ้รับประทานลมาในทันใ เมื่ออ์สันาาทระโนประโยเรียบ่วสันาราอพระอ์ออมา!
“ไม่นะ!”
นาราธิาแ้วัสาลพารุทรรีร้อพระสุรเสียสั่น เมื่อนาทรเห็นเ้าบ่วน้อยปราัวึ้นในพระหัถ์ที่ยื่นออมาออ์ท้าวเธอฯ
ส่วนอ์สันาาธีรสุวัน์นั้น ็ทรส่ายพระเศียรไปมาอย่าเสียมิไ้ แล้วทรรำพึับพระอ์เออย่าทรละเหี่ยพระทัยว่า...
‘เฮ้อ! นี่แหละหนา... ผู้อื่นถึล่าวันว่า รัะมีเมียให้ผู... รัะมีลูให้เพียร!’
แ่่อนที่เ้าบ่วสันาบาศ์ในพระหัถ์ออ์ท้าวเธอฯะไ้แผลฤทธีามพระระแสรับสั่นั้น...
“ึ่บ!”
ในทันในั้นเอนาราธิา็ไ้ทรถลาพระวรายหลบไป้าน้า แล้วทร้มลเพื่อทรหยิบเศษระเบื้อที่แระายอยู่แทบปลายพระบาทนาึ้นมาร่อที่บริเวพระศออนาอย่ารวเร็ว!
“อย่านึว่าเราะยอมให้เ้าับมัแล้วระทำารหยามหมิ่นอย่าย่ามหทัยับเราไ้อี!”
สำหรับวามรู้สึอนาราธิาพารุ ในรานี้ะเป็นายร้ายีเยี่ยไร... นา็มิอาทรยอมให้เิ ‘เรื่อร้าย’ ้ำับพระอ์ไ้อี ้วยทรฝืนแลทรละอาย่อ ‘พระเียริ’ แห่วศาพารุที่ยิ่ให่อนาเอึ่สืบเื้อสายลมาโยราอ์ท้าวสุบรรเวนไย์พารุผู้ถวายานรับใู้่พระบารมีในอ์พระนาราย์
“น้อหิ!”
อ์ท้าวเธอฯทรอุทานพระสุรเสียสั่น้วยทรพระทัยนพระพัร์ีเผือ พร้อมันนั้น็ทรอึ้แลทรเผลอพระอ์ปล่อยให้บ่วสันาบาศ์ร่วผล๋อยลไปออยู่แทบปลายพระบาทอพระอ์เอ
“เมื่อูให่อย่าเ้าเห็นเราเป็นแ่นานัวน้อย... ที่ำริิะับเมื่อใ... ะระทำารหยามหมิ่นเยี่ยไร็ไ้ามแ่หทัย! เ่นนั้นแล้วเรา็อยอมายเสียีว่า!”
“อย่านะน้อหิ!”
อ์สันาาธีรสุวั์ทระโนร้อพระสุรเสียลั่นเมื่อทรเห็นนาราธิาแ้วัสาลทรหลับพระเนรลแลทรปลายระเบื้ออันแหลมมเ้าไปในผิวเนื้อบริเวพระศอนาเรื่อยๆ แลนาราธิา็ทรปล่อยให้ลเนรไหลรินออมาาหาพระเนรแลทรรำพึับพระอ์เอเบาๆ
“หมสิ้นแล้วึ่เียริวศ์พศาพารุ เส็พ่อ... เส็แม่... ลูอราบบัมทูลลา...”
้วยวามที่อ์สันาราทรพระทัยแลทรร้อนพระหทัยยิ่นั อ์ท้าวเธอฯึทรรับสั่ออมาอย่ารวเร็วว่า...
“น้อหิ! เ้าปรารถนาสิ่ใพี่็ะหามาให้เ้าั่หทัย! อเพียแ่เ้าอย่าทำร้ายนเอ แลปลิิวิน้อยๆอ ‘ลูเรา’ ในรรภา!”
นาราธิาแ้วัสาลทระัเรียวพระหัถ์ามแลทรลืมพระเนรึ้นอย่าะลึะลานแลทรมอรมายัพระพัร์ออ์ท้าวเธอฯ ้วยทรพระทัยแลทรรู้สึหายพระทัยยิ่
“ละ... ลู?”
นาแ้วัสาลพระธิาพารุทรยับริมพระโอษ์แล้วทรราออมา้วยวามรู้สึสับสน พระทัยหาย แลทรมิเื่อในพระรับสั่แห่อ์สันารา
“ะเป็นไปไ้เยี่ยไร... ในเมื่อเพิ่ะ... ะ... เ้าลวเรา!”
อ์สันาราทรระบายพระปัสสาสะออเมื่อทรทอพระเนรเห็นนาราธิาทรลพระหัถ์้าที่ทรถือเศษระเบื้อล อ์ท้าวเธอฯึทร่อยๆะล่อมรัสประทานออไป
“มิไ้ลวเ้าเลยสันิ... เพราะพี่เห็นในนิมิ... ”
ความคิดเห็น