ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 18: Bye Bye Matane
‘kono mama de kowasanaide ne STOP BY ME’~
เสียงริงโทนเพลง ant nachi de wa ikite yukenai ดังขึ้นมา เซย์กิค่อยๆหยิบออกมา เนื่องจากกลัวมือถือจะถูกฝน
“ฮัลโหล”
(“เซย์กิ นี้พี่ฮิโรกินะ อยู่ไหนน่ะ”)
“อยู่หน้าตึกA”
(“แล้วจะกลับยังไงหล่ะ”)
“ก็รอให้ฝนมันหยุดตกก่อนน่ะ”
(“เดี๋ยวพี่ไปรับดีกว่ามั้ย”)
“ไม่เป็นไร กลับเองได้”
(“แน่นะ มีร่มหรือเปล่า”)
“ถ้ามีคงกลับไปแล้วหล่ะ ก็ไม่มีน่ะสิ”
(“อ้าวหรองั้นเอาไงดี อางั้นเปปนะ เดี๋ยวพี่โยนร่มไปให้”)
“อาฮะๆ”
ฮิโรกิเดินไปหยิบร่มสีแดงแบบใสของเขาโยนลงไปจากชั้น4
ตุ๊บ!
เซย์กิมองที่ร่มสีแดงคันนั้น แล้วมองฮิโรกิที่ยืนยิ้มอยู่ตรงชั้น4 เขากำลังโบกมือให้เธอ
เซย์กิยิ้มนิดๆ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย
“ขอบคุณนะ กลับดีๆนะ”
(“จ้า ถ้าไม่ไหวยังไงบอกพี่ได้นะ พี่ยังต้องทำงานต่ออีกนาน”)
“อาฮะๆ ขอบคุณคะ หวัดดี”
คลิก! เซย์กิปิดฝามือถือแล้วเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ ค่อยๆกางร่มนั้น แล้วตั้งท่าเตรียมจะออกแต่แล้ว
“ฮือๆ อึก ไม่จริงๆ” เสียงร้องไห้ดังมาจากที่ใกล้นี้ เซย์กิฟัง แล้วค่อยๆเดินตามหาเสียงนั้น ท่ามกลางสายฝนนี้
จะมีเด็กที่ไหนมายืนร้องไห้อีกหรอ
‘ไม่เป็นไรแล้วน้อง ปลอดภัยแล้ว’
อยากเห็นอีกจัง ใบหน้าสดใส และรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจของเธอ
‘โอริน เวลามีใครมาจีบเธอนะ อย่าเผลอไปหลงนะ เพราะพี่รักเธอ’
คำสัญญานั้น ขอฟังอีกได้มั้ย
ตอนนี้น่ะ ถึงจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มทั้งน้ำตานะ
กับคนธรรมดาๆอย่างฉันแล้ว คาที่อ่อนไหวอย่างฉัน
เด็กคนนี้ต้องการการกำลังใจ ช่วยให้มาหน่อยได้มั้ย
แส๊ด!
“โอรินจัง” เซย์กิร้องขึ้นด้วยความตกใจ เสื้อเชิ้ตชุดนักเรียนที่เป็นสีชมพูของริซาโกะ มันเปียกไปหมดแล้ว
“พี่เซย์กิ” ริซาโกะเอ่ยอย่างอ่อนแรงเต็มที่ เซย์กิย่อตัวลงตรงหน้าริซาโกะ
ริซาโกะมองเซย์กิแล้วยิ้มด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นเพราะฤิทธิ์ไข้ ริซาโกะล้มลงบนตัวเซย์กิ
“ตายแล้ว โอริน ตากฝนนานเท่าไรแล้วเนี่ย หา?” เซย์กิรู้สึกถึงไข้ร้อนจากตัวริซาโกะทันที
“พี่…หลอกนู๋” ริซาโกะเอ่ยออกมาช้าๆ
“ฮะ อะไรนะโอริน”
“พี่…โกหกนู๋ พี่…ไม่…ได้…รักนู๋ ใช่…มั้ย”
“โอริน ไข้เธอขึ้นสูงแล้ว เพ้อใหญ่แล้ว กลับบ้านกัน” เซย์กิกอดตัวริซาโกะไว้
แล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโดยที่ไม่สนใจแล้วว่าจะโดนฝนหรือไม่ เพราะตอนนี้ ริซาโกะกำลังแย่
“ฮัลโหล พี่ฮิโรกิ ช่วยเซย์กิที”
(“เซย์กิอยู่ไหน”)
“อยู่ตรงพุ่มไม้หลังยิม พี่มาช่วยฉันที่ ริซาโกะไข้ขึ้นเพ้อใหญ่แล้ว”
(“อ่าได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปเอารถมาก่อนนะ รอตรงนั้นนะ”)
“โอริน” เซย์กิมองริซาโกะ แก้มของเธอแดงไปหมด เซย์กิหยิบร่มขึ้นมาบังริซาโกะ แล้วค่อยๆขยับตัวไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ช่วงเวลากับเธอที่แสนจะมีค่าของพี่ วันนี้ต้องพี่คงต้องเอ่ยคำลากันแล้ว ขอโทษนะ ริซาโกะ” เซย์กิลูบเส้นผมที่เปียกชุม
ไม่นานนักแสงไฟจากรถของฮิโรกิก็ส่องมาที่ทั้งสอง
“มาแล้ว ไหวมั้ยเซย์กิ” ฮิโรกิลงมาจากรถ แล้วค่อยๆอุ้มตัวริซาโกะออกมาจากตัวเซย์กิขึ้นรถ
แล้วช่วยพยุงเซย์กิขึ้นรถ
เซย์กินั่งที่เบาะหลัง ค่อยๆอุ้มริซาโกะมานั่งตัก แล้วกอดตัวเธอแน่น
“บ้านริซาโกะอยู่ไหน เซย์กิ” ฮิโรกิขึ้นรถแล้วหันมาถามเซย์กิที่กำลังเสยผมหน้า
“ข้างๆบ้านฉัน พี่ไปส่งที่บ้านฉันแหละ วันนี้ยังไงริซาโกะคงค้างที่บ้านฉัน ป้าริซาโกะไม่อยู่ช่วงนี้” เซย์กิพูดพลางลูบผมริซาโกะ ดวงตาโตนั้น กำลังหลับสนิท ไม่รับรู้ถึงอะไร ใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ไข้
ฮิโรกิออกรถ แล้วตรงไปที่บ้านเซย์กิ
หน้าบ้านซารุว่าตาริ
“ถึงแล้วเซย์กิ มาๆเดี๋ยวพี่ช่วย” ฮิโรกิเปิดประตูรถ แล้วแบกตัวริซาโกะขึ้นหลัง ไปที่ประตูรั่ว
เซย์กิพยุงตัวเองด้วยไม้เท้า แล้วตะโกนเรียกเซย์โงะ
“พี่เซย์โงะ!!!!!!!!!” เสียงแปดหลอดแผดออกไปดังลั่น ไม่นานหนัก ชายหนุ่มร่างสูง กับทรงผมยุ่งๆไม่เป็นทรงก็ปรากฏตัวขึ้น
“เอ่อ มาๆแล้ว อ้าวริซาโกะจังหลับหรอ มาๆฮิโรกิส่งน้องมา” เซย์โงะแบกริซาโกะขึ้นหลัง
ส่วนฮิโรกิช่วยพยุงเซย์กิเข้าบ้าน
ซ่า...
ฝนยังคงตก แต่เบาลง เซย์กิบอกลาฮิโรกิแล้วเขาก็กลับไป
“เซย์กิ ดูน้องริซะด้วยนะ พี่ไปอ่านหนังสือต่อหล่ะ” เซย์โงะพูด เมื่อแบกริซาโกะมาถึงห้องนอนของเซย์กิ
“อื้มๆ ไปอ่านหนังสือเลยไปๆ” เซย์กิยิ้ม แล้วเซย์โงะก็เดินออกไป
เซย์กิมองริซาโกะที่ตัวเปียกไปหมด เซย์กิช่วยเปลี่ยนเสื้อ และเช็ดตัวให้ริซาโกะ แล้วเธอก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนอน
“เฮ้อ” เซย์กิถอนหายใจ จากนั้นก็วางมือบนหน้าผากของริซาโกะ
“ไข้ลงแล้ว” เซย์กิยิ้ม เธอมองไปที่นาฬิกา หนึ่งทุ่มแล้ว เซย์กิห่มผ้าให้ริซาโกะ แล้วเธอก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องเซย์โงะ เธอไม่อยากมองริซาโกะ เพราะจะทำให้เธอใจอ่อน
“พี่โงะๆ เซย์กิจะทำไงดี” เซย์กินั่งลงข้างๆเซย์โงะที่เตียงนอนแคบๆนั้น เซย์โงะที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ หันมามองเซย์กิที่กำลังจ้องเขาอยู่
“เซย์กิ ปัญหามีทางแก้อยู่แล้ว ถ้าตอนนี้จะเลิกกับริซะ ก็บอกไปเลยสิ อ้อมค้อมทำไมหล่ะ” เซย์โงะยิ้ม
“บอกไปตรงๆ น้องเขาคงเข้าใจ”
“นั้นน่ะสิ ขอบคุณนะพี่โงะ” เซย์กิยิ้มแล้วกอดเซย์โงะ
พี่ชายที่ฉันรัก
พี่ชายที่ฉันไว้ใจ
รักพี่ที่สุดเลย
“จ้าๆ จะอยู่ดูทีวีมะ เดี๋ยวเปิดให้”
ทางด้านริซาโกะ
\'BUT I CAN\'T LIVE WITHOUT YOU！BABY
อย่าให้มันพังทลายไปทั้งๆแบบนี้เลยนะ Stop by Me
ห้ามใจไม่ไหวแล้ว
AND I CAN\'T LIVE WITHOUT YOU！BABY
รักครั้งแรกก็คือรักครั้งสุดท้าย
อยากจะรักเธอไปจนชั่วชีวิต
ไม่ไหลไปกับสิ่งรอบตัว ทำไมฉันจะมีความเชื่อมั่นไม่ได้ล่ะ?
ถ้าเป็นแบบนี้ มันทิ่มแทงฉัน
ช่วงวัยรุ่นเป็นดั่งเพลงกล่อมเด็กที่ไม่ขาดช่วงซึ่งช่วยบรรเทาความเหน็ดเหนื่อย
อยากจะรักด้วยใจจริง\'
\"อ๊ะ\" ริซาโกะสะดุ้งตื่น เพลงนี้ เพลงฉัีนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ มันก้องอยู่ในหัวของริซาโกะ
ริซาโกะยิ้มกับตัวเอง แล้วลูบที่กิ๊ฟติดผมของเธอ กิ๊ฟที่เซย์กิเป็นคนให้...
ลาก่อนนะคะ
นู๋มีึความสุขมาก
ขอบคุณพี่มากนะคะ
ที่ทำให้นู๋มีความสุข
สัญญาว่าจะพบกันอีกนะ
ตอนนี้น่ะ ถึงจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มทั้งน้ำตานะ
อ่อนโยนกับคนธรรมดาอย่างนู๋
ให้กำลังใจกับคนหน้าเด็กอย่างนู๋ด้วย
วันนี้ต้องเอ่ยคำลากันแล้ว
มันช่างเป็นช่วงเวลาที่วิเศษมากมาย
ลาก่อนนะ ที่รักของนู๋
ช่วงเวลากับพี่ที่แสนจะมีค่าของนู๋
เมื่อเจอกันอีกอยากให้มันนานมากกว่าวันนี้
แต่ไม่ว่าจะยังไง ทุกๆวันนู๋ก็ต้องยืนหยัดให้ได้
อยากเจอกันอีกจริงๆนะ
ดวงตาของเธอที่คอยสอนชั้น
คำพูดที่อ่อนโยนกับนู๋เสมอ
สองที่ที่กอดนู๋ แต่ทำคนอื่นต้องเข้าโรงบาล
สองมือที่ปกป้องนู๋มาตลอด
รอยยิ้มที่อบอุ่นที่ไม่เคยเปลี่ยน
ลาก่อนนะ
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เสียงริงโทนเพลง ant nachi de wa ikite yukenai ดังขึ้นมา เซย์กิค่อยๆหยิบออกมา เนื่องจากกลัวมือถือจะถูกฝน
“ฮัลโหล”
(“เซย์กิ นี้พี่ฮิโรกินะ อยู่ไหนน่ะ”)
“อยู่หน้าตึกA”
(“แล้วจะกลับยังไงหล่ะ”)
“ก็รอให้ฝนมันหยุดตกก่อนน่ะ”
(“เดี๋ยวพี่ไปรับดีกว่ามั้ย”)
“ไม่เป็นไร กลับเองได้”
(“แน่นะ มีร่มหรือเปล่า”)
“ถ้ามีคงกลับไปแล้วหล่ะ ก็ไม่มีน่ะสิ”
(“อ้าวหรองั้นเอาไงดี อางั้นเปปนะ เดี๋ยวพี่โยนร่มไปให้”)
“อาฮะๆ”
ฮิโรกิเดินไปหยิบร่มสีแดงแบบใสของเขาโยนลงไปจากชั้น4
ตุ๊บ!
เซย์กิมองที่ร่มสีแดงคันนั้น แล้วมองฮิโรกิที่ยืนยิ้มอยู่ตรงชั้น4 เขากำลังโบกมือให้เธอ
เซย์กิยิ้มนิดๆ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย
“ขอบคุณนะ กลับดีๆนะ”
(“จ้า ถ้าไม่ไหวยังไงบอกพี่ได้นะ พี่ยังต้องทำงานต่ออีกนาน”)
“อาฮะๆ ขอบคุณคะ หวัดดี”
คลิก! เซย์กิปิดฝามือถือแล้วเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ ค่อยๆกางร่มนั้น แล้วตั้งท่าเตรียมจะออกแต่แล้ว
“ฮือๆ อึก ไม่จริงๆ” เสียงร้องไห้ดังมาจากที่ใกล้นี้ เซย์กิฟัง แล้วค่อยๆเดินตามหาเสียงนั้น ท่ามกลางสายฝนนี้
จะมีเด็กที่ไหนมายืนร้องไห้อีกหรอ
‘ไม่เป็นไรแล้วน้อง ปลอดภัยแล้ว’
อยากเห็นอีกจัง ใบหน้าสดใส และรอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจของเธอ
‘โอริน เวลามีใครมาจีบเธอนะ อย่าเผลอไปหลงนะ เพราะพี่รักเธอ’
คำสัญญานั้น ขอฟังอีกได้มั้ย
ตอนนี้น่ะ ถึงจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มทั้งน้ำตานะ
กับคนธรรมดาๆอย่างฉันแล้ว คาที่อ่อนไหวอย่างฉัน
เด็กคนนี้ต้องการการกำลังใจ ช่วยให้มาหน่อยได้มั้ย
แส๊ด!
“โอรินจัง” เซย์กิร้องขึ้นด้วยความตกใจ เสื้อเชิ้ตชุดนักเรียนที่เป็นสีชมพูของริซาโกะ มันเปียกไปหมดแล้ว
“พี่เซย์กิ” ริซาโกะเอ่ยอย่างอ่อนแรงเต็มที่ เซย์กิย่อตัวลงตรงหน้าริซาโกะ
ริซาโกะมองเซย์กิแล้วยิ้มด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นเพราะฤิทธิ์ไข้ ริซาโกะล้มลงบนตัวเซย์กิ
“ตายแล้ว โอริน ตากฝนนานเท่าไรแล้วเนี่ย หา?” เซย์กิรู้สึกถึงไข้ร้อนจากตัวริซาโกะทันที
“พี่…หลอกนู๋” ริซาโกะเอ่ยออกมาช้าๆ
“ฮะ อะไรนะโอริน”
“พี่…โกหกนู๋ พี่…ไม่…ได้…รักนู๋ ใช่…มั้ย”
“โอริน ไข้เธอขึ้นสูงแล้ว เพ้อใหญ่แล้ว กลับบ้านกัน” เซย์กิกอดตัวริซาโกะไว้
แล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโดยที่ไม่สนใจแล้วว่าจะโดนฝนหรือไม่ เพราะตอนนี้ ริซาโกะกำลังแย่
“ฮัลโหล พี่ฮิโรกิ ช่วยเซย์กิที”
(“เซย์กิอยู่ไหน”)
“อยู่ตรงพุ่มไม้หลังยิม พี่มาช่วยฉันที่ ริซาโกะไข้ขึ้นเพ้อใหญ่แล้ว”
(“อ่าได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปเอารถมาก่อนนะ รอตรงนั้นนะ”)
“โอริน” เซย์กิมองริซาโกะ แก้มของเธอแดงไปหมด เซย์กิหยิบร่มขึ้นมาบังริซาโกะ แล้วค่อยๆขยับตัวไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ช่วงเวลากับเธอที่แสนจะมีค่าของพี่ วันนี้ต้องพี่คงต้องเอ่ยคำลากันแล้ว ขอโทษนะ ริซาโกะ” เซย์กิลูบเส้นผมที่เปียกชุม
ไม่นานนักแสงไฟจากรถของฮิโรกิก็ส่องมาที่ทั้งสอง
“มาแล้ว ไหวมั้ยเซย์กิ” ฮิโรกิลงมาจากรถ แล้วค่อยๆอุ้มตัวริซาโกะออกมาจากตัวเซย์กิขึ้นรถ
แล้วช่วยพยุงเซย์กิขึ้นรถ
เซย์กินั่งที่เบาะหลัง ค่อยๆอุ้มริซาโกะมานั่งตัก แล้วกอดตัวเธอแน่น
“บ้านริซาโกะอยู่ไหน เซย์กิ” ฮิโรกิขึ้นรถแล้วหันมาถามเซย์กิที่กำลังเสยผมหน้า
“ข้างๆบ้านฉัน พี่ไปส่งที่บ้านฉันแหละ วันนี้ยังไงริซาโกะคงค้างที่บ้านฉัน ป้าริซาโกะไม่อยู่ช่วงนี้” เซย์กิพูดพลางลูบผมริซาโกะ ดวงตาโตนั้น กำลังหลับสนิท ไม่รับรู้ถึงอะไร ใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ไข้
ฮิโรกิออกรถ แล้วตรงไปที่บ้านเซย์กิ
หน้าบ้านซารุว่าตาริ
“ถึงแล้วเซย์กิ มาๆเดี๋ยวพี่ช่วย” ฮิโรกิเปิดประตูรถ แล้วแบกตัวริซาโกะขึ้นหลัง ไปที่ประตูรั่ว
เซย์กิพยุงตัวเองด้วยไม้เท้า แล้วตะโกนเรียกเซย์โงะ
“พี่เซย์โงะ!!!!!!!!!” เสียงแปดหลอดแผดออกไปดังลั่น ไม่นานหนัก ชายหนุ่มร่างสูง กับทรงผมยุ่งๆไม่เป็นทรงก็ปรากฏตัวขึ้น
“เอ่อ มาๆแล้ว อ้าวริซาโกะจังหลับหรอ มาๆฮิโรกิส่งน้องมา” เซย์โงะแบกริซาโกะขึ้นหลัง
ส่วนฮิโรกิช่วยพยุงเซย์กิเข้าบ้าน
ซ่า...
ฝนยังคงตก แต่เบาลง เซย์กิบอกลาฮิโรกิแล้วเขาก็กลับไป
“เซย์กิ ดูน้องริซะด้วยนะ พี่ไปอ่านหนังสือต่อหล่ะ” เซย์โงะพูด เมื่อแบกริซาโกะมาถึงห้องนอนของเซย์กิ
“อื้มๆ ไปอ่านหนังสือเลยไปๆ” เซย์กิยิ้ม แล้วเซย์โงะก็เดินออกไป
เซย์กิมองริซาโกะที่ตัวเปียกไปหมด เซย์กิช่วยเปลี่ยนเสื้อ และเช็ดตัวให้ริซาโกะ แล้วเธอก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนอน
“เฮ้อ” เซย์กิถอนหายใจ จากนั้นก็วางมือบนหน้าผากของริซาโกะ
“ไข้ลงแล้ว” เซย์กิยิ้ม เธอมองไปที่นาฬิกา หนึ่งทุ่มแล้ว เซย์กิห่มผ้าให้ริซาโกะ แล้วเธอก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องเซย์โงะ เธอไม่อยากมองริซาโกะ เพราะจะทำให้เธอใจอ่อน
“พี่โงะๆ เซย์กิจะทำไงดี” เซย์กินั่งลงข้างๆเซย์โงะที่เตียงนอนแคบๆนั้น เซย์โงะที่กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ หันมามองเซย์กิที่กำลังจ้องเขาอยู่
“เซย์กิ ปัญหามีทางแก้อยู่แล้ว ถ้าตอนนี้จะเลิกกับริซะ ก็บอกไปเลยสิ อ้อมค้อมทำไมหล่ะ” เซย์โงะยิ้ม
“บอกไปตรงๆ น้องเขาคงเข้าใจ”
“นั้นน่ะสิ ขอบคุณนะพี่โงะ” เซย์กิยิ้มแล้วกอดเซย์โงะ
พี่ชายที่ฉันรัก
พี่ชายที่ฉันไว้ใจ
รักพี่ที่สุดเลย
“จ้าๆ จะอยู่ดูทีวีมะ เดี๋ยวเปิดให้”
ทางด้านริซาโกะ
\'BUT I CAN\'T LIVE WITHOUT YOU！BABY
อย่าให้มันพังทลายไปทั้งๆแบบนี้เลยนะ Stop by Me
ห้ามใจไม่ไหวแล้ว
AND I CAN\'T LIVE WITHOUT YOU！BABY
รักครั้งแรกก็คือรักครั้งสุดท้าย
อยากจะรักเธอไปจนชั่วชีวิต
ไม่ไหลไปกับสิ่งรอบตัว ทำไมฉันจะมีความเชื่อมั่นไม่ได้ล่ะ?
ถ้าเป็นแบบนี้ มันทิ่มแทงฉัน
ช่วงวัยรุ่นเป็นดั่งเพลงกล่อมเด็กที่ไม่ขาดช่วงซึ่งช่วยบรรเทาความเหน็ดเหนื่อย
อยากจะรักด้วยใจจริง\'
\"อ๊ะ\" ริซาโกะสะดุ้งตื่น เพลงนี้ เพลงฉัีนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ มันก้องอยู่ในหัวของริซาโกะ
ริซาโกะยิ้มกับตัวเอง แล้วลูบที่กิ๊ฟติดผมของเธอ กิ๊ฟที่เซย์กิเป็นคนให้...
ลาก่อนนะคะ
นู๋มีึความสุขมาก
ขอบคุณพี่มากนะคะ
ที่ทำให้นู๋มีความสุข
สัญญาว่าจะพบกันอีกนะ
ตอนนี้น่ะ ถึงจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มทั้งน้ำตานะ
อ่อนโยนกับคนธรรมดาอย่างนู๋
ให้กำลังใจกับคนหน้าเด็กอย่างนู๋ด้วย
วันนี้ต้องเอ่ยคำลากันแล้ว
มันช่างเป็นช่วงเวลาที่วิเศษมากมาย
ลาก่อนนะ ที่รักของนู๋
ช่วงเวลากับพี่ที่แสนจะมีค่าของนู๋
เมื่อเจอกันอีกอยากให้มันนานมากกว่าวันนี้
แต่ไม่ว่าจะยังไง ทุกๆวันนู๋ก็ต้องยืนหยัดให้ได้
อยากเจอกันอีกจริงๆนะ
ดวงตาของเธอที่คอยสอนชั้น
คำพูดที่อ่อนโยนกับนู๋เสมอ
สองที่ที่กอดนู๋ แต่ทำคนอื่นต้องเข้าโรงบาล
สองมือที่ปกป้องนู๋มาตลอด
รอยยิ้มที่อบอุ่นที่ไม่เคยเปลี่ยน
ลาก่อนนะ
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น