ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : อุบัติเป็นเหตุ
อนที่ 21
อุบัิเป็นเหุ
มือเล็ำพวมาลัยรถแน่นเรียวามมั่นใให้ัวเอ ะับรถมาิ่อทำเรื่อบปริาโทับมหาวิทยาลัยเป็นเพราะีะมีถ่ายละรั้แ่เ้า อ้อนันทร์ึับรถมาเอ
พอะับรถไปอถ่ายละร่อเธอลับรู้สึไม่มั่นใในารับรถเส้นทาไลเอาเสียเลย
อ้อนันทร์สูลมหายใเ้าออสอสามรั้่อนสาร์ทรถเริ่มับเลื่อนออมา้า ๆ
‘อย่าลัวนะอ้อนันทร์ เธอ้อทำไ้’
นัแสสาวหน้าใหม่บอัวเอะับเ้าอีโาร์สัาิี่ปุ่นสีหวานออพ้นารั้วมหาวิทยาลัยเ้าสู่ถนนสายหลัมุ่หน้าไปยัเส้นทาสู่สูิโอถ่ายทำละร
โยไม่รู้ัวว่ามีรถัรยานยน์ันหนึ่แอบับิามรถอเธอมาห่า ๆ ั้แ่พ้นรั้วมหาวิทยาลัย...
ารรารบนถนนทุเส้นทาอเย่านเมือหลวอัแน่นรถราอแส่ผลให้ารเินทาล่า้าหาไม่เผื่อเวลา
อ้อนันทร์ับเลื่อนรถันเล็สีหวาน้วยวามเร็วรถที่ไม่สามารถเหยียบันเร่ไ้เินว่าสี่สิบิโลเมร่อั่วโมระืบืบลานอยู่บนถนนสายนั้นเป็นพัให่
ว่าะหลุพ้นสี่แยย่านสถานศึษา ย่านุมนเมือ ย่านาร้า ัมาสู่ถนนอีสายึสามารถแล่นไ้ล่อัวึ้นและใ้วามเร็วไ้ามหมายำหน
แ่พอถึอยใล้สูิโอลับเิเหุาร์ไม่าฝัน
พลัน! รถัรยานยน์ันหนึ่หัเลี้ยวับปาหน้ารถอเธอา่อทาวาัเ้ามาใน่อทา้ายะทันหัน
เหุาร์นี้ทำให้อ้อนันทร์ใรีบหัพวมาลัยวบุมรถหลบโยอัโนมัิ
แ่ารัสินใเ่นนั้นส่ผลให้รถอเธอเสียหลัพุ่นแท่อนรีแบริเออร์รริม้าทาเิเสียัสนั่น
เอี๊ย!
โรม!
เสียเบรลายาว่วยลแรปะทะออุบัิเหุรั้นี้ให้ไม่เิวามเสียหายรุนแรมานั
แ่็ทำให้หน้าผามนโับพวมาลัยอนโทรลรถเิอาารบวมปูและ้อมือวาระแทับอนโลหน้ารถ
อ้อนันทร์ั้สิรู่หนึ่ึเปิประููวามเสียหาย วาวาลมโมอหารถัรยานยน์ู่รีลับไม่พบแม้เาอทั้รถและน
เป็นเพราะเ้าอรถัรยานยน์ันนั้นับผ่านเลยไปอย่ารวเร็วโยไม่สนใหันมาูเธอแม้แ่น้อย
มือเล็ว้าสมาร์โฟนพิมพ์้อวามแุ้ยลภัทร ัสินใไม่บอีะเพราะไม่อยารบวนเวลาานอเา
าม้วยิ่อบริษัทประันภัยรถยน์เรียบร้อยแล้วึับรถมุ่หน้าไปยัโรพยาบาลเอนใล้ที่สุอย่าระมัระวั...
ร่าเล็บนเียนอนผู้ป่วยเริ่มยับัวระสับระส่ายเพราะอาารปวปัสสาวะลาึ
เปิหรี่วาสะลึมสะลือ้าวลาเียเินเ้าห้อน้ำในห้อพัผู้ป่วยพิเศษอโรพยาบาลเอนหรู
แ่พอเสร็ธุระลับออมาพร้อมวาไม่อยาลืม ทำให้เท้าเรียวสะุอบประูห้อน้ำหน้าะมำวนล้มว่ำ
หาไม่มีอ้อมแนแ็แรอใรนหนึ่โอบรับเอาไว้ไ้ทัน
“อุ๊ย!”
อ้อนันทร์ร้ออุทานเยใบหน้าทอวาลมโมอเ้าอวแนภายใ้ปีหมวแ็ปใ้แสสว่าไฟห้อน้ำ
เพราะไม่ไ้เปิไฟห้อพัผู้ป่วยทำเอาใในวามสลัวลา
“รี๊..อื้อ!”
มือให่ะปบปิริมฝีปาอิ่มอย่ารู้ทัน่อนนัวเล็ ะทำให้เิวามแื่นทั้โรพยาบาลในลาึเอาไ้
“ู่ อ้อน นี่พี่เอสเอ”
มือให่้าหนึ่ลายอออปลหน้าาอนามัยและถอหมวพ้นศีรษะ่วยให้อ้อนันทร์เห็นใบหน้าัเน
“พี่เอส! มาไ้ยัไะเนี่ย?”
อ้อนันทร์ร้อถาม้วยวามประหลาใ แม้าว่าเาะทราบ่าวาุยลภัทร
แ่าาราานอีะมีานถ่ายละรั้แ่่วเ้าถึเวลาึื่นึไม่ิว่าเาะมาหาเธอในเวลานี้ไ้
“ทำไมไม่เปิไฟ อบเินหลับาเ้าห้อน้ำ ถ้าพี่ว้าไว้ไม่ทัน ล้มเ็บัว้ำะว่ายัไ
ไหนเล่ามาิว่าเรื่อเป็นไ ทำไมถึับรถน แล้วเ็บรไหนบ้า?”
ูเปอร์สาร์หนุ่มพูเสียเ้มไปอีเรื่อเพราะห่วใยมาว่าสนใอบำถามอเธอ ราวผู้ใหุ่เ็ในปรอ
มือให่ยัหมวับหน้าาลใส่ระเป๋าสะพาย้อนร่าเล็อุ้มพามาวาบนเียทิ้ัวนั่ลเีย้านไ้
เอื้อมมือเปิไฟหัวเียมอสำรวนรหน้าแววาห่วใย
“อ้อนับมาี ๆ ู่ ๆ ็มีมอเอร์ไ์ับมาัหน้า อ้อนใเลยหัหลบ นแบริเออร์
รถไฟหน้าแับสีถลอ ส่วนนแ่หัวโนับ้อมือวา้น่ะ”
“ไม่เ็บมา็ีแล้ววัเอ๋ยวัมานะรับ”
ใบหน้าละมุนโน้มลรูบรอยพ้ำบนหน้าผามน
นำระไออบอุ่นแผ่่านลามเลียมายัหัวใวน้อยนพอฟูยามมอสบับวาู่มแสนอบอุ่นยิ่ว่าไมโรเวฟ
“พี่เอสมาหาอ้อนแบบนี้ ไม่ลัวมีนเห็นหรือไะ?”
“นี่มันเที่ยืนแล้วไม่มีใรเห็นหรอน่าและนี่ือโรพยาบาลเอนสุหรูอหมอันลูายลุยศวีร์
แล้วยัเป็นเพื่อนสนิทอพี่อี้วย เลิทำิ้วผูโบไ้แล้วรับ”
นิ้วี้เรียวิ้มหน้าผามนเพราะมันเี้ยวทำเอานเ็บถึับสะุ้
แม้วามปูบวมะยุบลแล้ว แ่วามบอบ้ำาารระแทยัหลเหลืออยู่
“อ๊ะ! อ้อนเ็บนะ”
“อ้าว! ยัเ็บอยู่เหรอ? พี่อโทษนะรับ”
ีะรีบผละปลายนิ้วออ ับประอใบหน้าหวานพินิมอ่อน้มลเป่าลมหายใหอมอุ่นรินรรอย้ำแผ่วเบา
“เพี้ย หายเ็บนะ มันยุบแล้ว เหลือแ่รอย้ำน่ะ”
“อ้อนไม่ใ่เ็นะะ ะมาแล้เป่าหลอว่าหายเ็บ”
อ้อนันทร์่อว่าเสียแผ่ว หาใบหน้าหวานระเรื่อแรับวามอบอุ่นอ่อนโยนอีะมาหล่อเลี้ยหัวใหวานไหว
“แล้ว้อมือเป็นยัไบ้า ยัปวอยู่ไหมรับ?”
“ปวนิหน่อย แ่้อมือ้นไม่ไ้แหัร้าวหรืออะไรมาว่านั้น่ะ”
วาลมโหลุบมอมือให่ับประอ้อมือเธอโน้มใบหน้าลรูบหลัมือเล็ท่าทานุ่มนวลระนอ้อยอิ่
ูเหมือนนูบใแนบูบนิ่้าึผละออ้อนวามสบาันเลื่อนเลยวามอพวแ้มใสนัยน์าพริบพราว
“เพี้ย หายเ็บนะรับ”
“โรพยาบาลมีุหมอูแลรัษาอยู่แล้ว พี่เอสไม่ไ้มีใบประอบวิาีพแพทย์เสียหน่อย”
“แ่พี่ียาไ้นะรับ”
“ียาอะไระ?”
นัยน์ามพริบพราวทำเอาอ้อนันทร์ห่อปาหน้าแำพูปิเสธถูสัไว้้วยริมฝีปาไ้รูปประบูบลมาอย่าไม่ทันให้ั้ัว
ีะละเลียบูบลอเลียลิ้มรสหวานราวผีเสื้อและเล็มน้ำหวานาเสรอไม้หอม
วาลมโเบิว้าอยู่เมื่อรู่่อย ๆ ปิพริ้มล ยอมรับวามอ่อนโยนแสนหวานพลิ้วไหวบนริมฝีปาัวเอ
ราวอยู่ในภวั์หวานรับไออุ่น่านึมทุอูอวามรู้สึ
มือให่สอใ้ท้ายทอยประอศีรษะเล็แนบหมอน บูบลึล้ำสอเรียวลิ้นอุ่นวาลิ้มรสหวานโพรปานุ่มเี่ยวอเรียวลิ้นเล็ื่ม่ำามวามโหยหา่อัว
ลำแนเรียวเลื่อนอลำอแร่ปล่อยให้มือให่ระุปลายเือผูร้อยสาบเสื้อุผู้ป่วยออนหม
“นี่โนบราเหรอรับ?”
วามพริบพราวหลุบมอลเมื่อสาบเสื้อุผู้ป่วยแยาัน เผยอบัวูมสีาวู่ามไร้บราห่อหุ้มปราแ่สายามริบทอมอึมับวามามแววาหวาน่ำ
ีะโน้มใบหน้าลรริมฝีปาแะูบเนินออิ่มนุ่มทะนุถนอมราวแ้วบาใสสร้าวามหวิวหวามแ่ายบายามหลุบมอศีรษะไ้รูป้วยประายาหวานละมุน
“็..ุหมอันส่ทำTC Scan ทั้ัวนี่ะ เพราะลัวไ้รับวามระทบระเทือน อ้อนเลยไม่ไ้ใส่ั้แ่อนนั้น”
ใบหน้าหวานระเรื่อแระิบอบเสียแผ่วเบา แลูเินอายน่ารัน่าเอ็นูเสียนีะ้อทำามำแนะนำอน้อสาว
หาทำให้ร่าายออ้อนันทร์หลั่สารเอ็นโรฟินเมีสุสุ เธอะผ่อนลายลืมวามใาอุบัิเหุลไ้..เ้าทา...
❤️❤️❤️❤️
พี่เอส..ิไรอยู่น๊า ไปามูัน่านัอ่านที่น่ารั
อุบัิเป็นเหุ
มือเล็ำพวมาลัยรถแน่นเรียวามมั่นใให้ัวเอ ะับรถมาิ่อทำเรื่อบปริาโทับมหาวิทยาลัยเป็นเพราะีะมีถ่ายละรั้แ่เ้า อ้อนันทร์ึับรถมาเอ
พอะับรถไปอถ่ายละร่อเธอลับรู้สึไม่มั่นใในารับรถเส้นทาไลเอาเสียเลย
อ้อนันทร์สูลมหายใเ้าออสอสามรั้่อนสาร์ทรถเริ่มับเลื่อนออมา้า ๆ
‘อย่าลัวนะอ้อนันทร์ เธอ้อทำไ้’
นัแสสาวหน้าใหม่บอัวเอะับเ้าอีโาร์สัาิี่ปุ่นสีหวานออพ้นารั้วมหาวิทยาลัยเ้าสู่ถนนสายหลัมุ่หน้าไปยัเส้นทาสู่สูิโอถ่ายทำละร
โยไม่รู้ัวว่ามีรถัรยานยน์ันหนึ่แอบับิามรถอเธอมาห่า ๆ ั้แ่พ้นรั้วมหาวิทยาลัย...
ารรารบนถนนทุเส้นทาอเย่านเมือหลวอัแน่นรถราอแส่ผลให้ารเินทาล่า้าหาไม่เผื่อเวลา
อ้อนันทร์ับเลื่อนรถันเล็สีหวาน้วยวามเร็วรถที่ไม่สามารถเหยียบันเร่ไ้เินว่าสี่สิบิโลเมร่อั่วโมระืบืบลานอยู่บนถนนสายนั้นเป็นพัให่
ว่าะหลุพ้นสี่แยย่านสถานศึษา ย่านุมนเมือ ย่านาร้า ัมาสู่ถนนอีสายึสามารถแล่นไ้ล่อัวึ้นและใ้วามเร็วไ้ามหมายำหน
แ่พอถึอยใล้สูิโอลับเิเหุาร์ไม่าฝัน
พลัน! รถัรยานยน์ันหนึ่หัเลี้ยวับปาหน้ารถอเธอา่อทาวาัเ้ามาใน่อทา้ายะทันหัน
เหุาร์นี้ทำให้อ้อนันทร์ใรีบหัพวมาลัยวบุมรถหลบโยอัโนมัิ
แ่ารัสินใเ่นนั้นส่ผลให้รถอเธอเสียหลัพุ่นแท่อนรีแบริเออร์รริม้าทาเิเสียัสนั่น
เอี๊ย!
โรม!
เสียเบรลายาว่วยลแรปะทะออุบัิเหุรั้นี้ให้ไม่เิวามเสียหายรุนแรมานั
แ่็ทำให้หน้าผามนโับพวมาลัยอนโทรลรถเิอาารบวมปูและ้อมือวาระแทับอนโลหน้ารถ
อ้อนันทร์ั้สิรู่หนึ่ึเปิประููวามเสียหาย วาวาลมโมอหารถัรยานยน์ู่รีลับไม่พบแม้เาอทั้รถและน
เป็นเพราะเ้าอรถัรยานยน์ันนั้นับผ่านเลยไปอย่ารวเร็วโยไม่สนใหันมาูเธอแม้แ่น้อย
มือเล็ว้าสมาร์โฟนพิมพ์้อวามแุ้ยลภัทร ัสินใไม่บอีะเพราะไม่อยารบวนเวลาานอเา
าม้วยิ่อบริษัทประันภัยรถยน์เรียบร้อยแล้วึับรถมุ่หน้าไปยัโรพยาบาลเอนใล้ที่สุอย่าระมัระวั...
ร่าเล็บนเียนอนผู้ป่วยเริ่มยับัวระสับระส่ายเพราะอาารปวปัสสาวะลาึ
เปิหรี่วาสะลึมสะลือ้าวลาเียเินเ้าห้อน้ำในห้อพัผู้ป่วยพิเศษอโรพยาบาลเอนหรู
แ่พอเสร็ธุระลับออมาพร้อมวาไม่อยาลืม ทำให้เท้าเรียวสะุอบประูห้อน้ำหน้าะมำวนล้มว่ำ
หาไม่มีอ้อมแนแ็แรอใรนหนึ่โอบรับเอาไว้ไ้ทัน
“อุ๊ย!”
อ้อนันทร์ร้ออุทานเยใบหน้าทอวาลมโมอเ้าอวแนภายใ้ปีหมวแ็ปใ้แสสว่าไฟห้อน้ำ
เพราะไม่ไ้เปิไฟห้อพัผู้ป่วยทำเอาใในวามสลัวลา
“รี๊..อื้อ!”
มือให่ะปบปิริมฝีปาอิ่มอย่ารู้ทัน่อนนัวเล็ ะทำให้เิวามแื่นทั้โรพยาบาลในลาึเอาไ้
“ู่ อ้อน นี่พี่เอสเอ”
มือให่้าหนึ่ลายอออปลหน้าาอนามัยและถอหมวพ้นศีรษะ่วยให้อ้อนันทร์เห็นใบหน้าัเน
“พี่เอส! มาไ้ยัไะเนี่ย?”
อ้อนันทร์ร้อถาม้วยวามประหลาใ แม้าว่าเาะทราบ่าวาุยลภัทร
แ่าาราานอีะมีานถ่ายละรั้แ่่วเ้าถึเวลาึื่นึไม่ิว่าเาะมาหาเธอในเวลานี้ไ้
“ทำไมไม่เปิไฟ อบเินหลับาเ้าห้อน้ำ ถ้าพี่ว้าไว้ไม่ทัน ล้มเ็บัว้ำะว่ายัไ
ไหนเล่ามาิว่าเรื่อเป็นไ ทำไมถึับรถน แล้วเ็บรไหนบ้า?”
ูเปอร์สาร์หนุ่มพูเสียเ้มไปอีเรื่อเพราะห่วใยมาว่าสนใอบำถามอเธอ ราวผู้ใหุ่เ็ในปรอ
มือให่ยัหมวับหน้าาลใส่ระเป๋าสะพาย้อนร่าเล็อุ้มพามาวาบนเียทิ้ัวนั่ลเีย้านไ้
เอื้อมมือเปิไฟหัวเียมอสำรวนรหน้าแววาห่วใย
“อ้อนับมาี ๆ ู่ ๆ ็มีมอเอร์ไ์ับมาัหน้า อ้อนใเลยหัหลบ นแบริเออร์
รถไฟหน้าแับสีถลอ ส่วนนแ่หัวโนับ้อมือวา้น่ะ”
“ไม่เ็บมา็ีแล้ววัเอ๋ยวัมานะรับ”
ใบหน้าละมุนโน้มลรูบรอยพ้ำบนหน้าผามน
นำระไออบอุ่นแผ่่านลามเลียมายัหัวใวน้อยนพอฟูยามมอสบับวาู่มแสนอบอุ่นยิ่ว่าไมโรเวฟ
“พี่เอสมาหาอ้อนแบบนี้ ไม่ลัวมีนเห็นหรือไะ?”
“นี่มันเที่ยืนแล้วไม่มีใรเห็นหรอน่าและนี่ือโรพยาบาลเอนสุหรูอหมอันลูายลุยศวีร์
แล้วยัเป็นเพื่อนสนิทอพี่อี้วย เลิทำิ้วผูโบไ้แล้วรับ”
นิ้วี้เรียวิ้มหน้าผามนเพราะมันเี้ยวทำเอานเ็บถึับสะุ้
แม้วามปูบวมะยุบลแล้ว แ่วามบอบ้ำาารระแทยัหลเหลืออยู่
“อ๊ะ! อ้อนเ็บนะ”
“อ้าว! ยัเ็บอยู่เหรอ? พี่อโทษนะรับ”
ีะรีบผละปลายนิ้วออ ับประอใบหน้าหวานพินิมอ่อน้มลเป่าลมหายใหอมอุ่นรินรรอย้ำแผ่วเบา
“เพี้ย หายเ็บนะ มันยุบแล้ว เหลือแ่รอย้ำน่ะ”
“อ้อนไม่ใ่เ็นะะ ะมาแล้เป่าหลอว่าหายเ็บ”
อ้อนันทร์่อว่าเสียแผ่ว หาใบหน้าหวานระเรื่อแรับวามอบอุ่นอ่อนโยนอีะมาหล่อเลี้ยหัวใหวานไหว
“แล้ว้อมือเป็นยัไบ้า ยัปวอยู่ไหมรับ?”
“ปวนิหน่อย แ่้อมือ้นไม่ไ้แหัร้าวหรืออะไรมาว่านั้น่ะ”
วาลมโหลุบมอมือให่ับประอ้อมือเธอโน้มใบหน้าลรูบหลัมือเล็ท่าทานุ่มนวลระนอ้อยอิ่
ูเหมือนนูบใแนบูบนิ่้าึผละออ้อนวามสบาันเลื่อนเลยวามอพวแ้มใสนัยน์าพริบพราว
“เพี้ย หายเ็บนะรับ”
“โรพยาบาลมีุหมอูแลรัษาอยู่แล้ว พี่เอสไม่ไ้มีใบประอบวิาีพแพทย์เสียหน่อย”
“แ่พี่ียาไ้นะรับ”
“ียาอะไระ?”
นัยน์ามพริบพราวทำเอาอ้อนันทร์ห่อปาหน้าแำพูปิเสธถูสัไว้้วยริมฝีปาไ้รูปประบูบลมาอย่าไม่ทันให้ั้ัว
ีะละเลียบูบลอเลียลิ้มรสหวานราวผีเสื้อและเล็มน้ำหวานาเสรอไม้หอม
วาลมโเบิว้าอยู่เมื่อรู่่อย ๆ ปิพริ้มล ยอมรับวามอ่อนโยนแสนหวานพลิ้วไหวบนริมฝีปาัวเอ
ราวอยู่ในภวั์หวานรับไออุ่น่านึมทุอูอวามรู้สึ
มือให่สอใ้ท้ายทอยประอศีรษะเล็แนบหมอน บูบลึล้ำสอเรียวลิ้นอุ่นวาลิ้มรสหวานโพรปานุ่มเี่ยวอเรียวลิ้นเล็ื่ม่ำามวามโหยหา่อัว
ลำแนเรียวเลื่อนอลำอแร่ปล่อยให้มือให่ระุปลายเือผูร้อยสาบเสื้อุผู้ป่วยออนหม
“นี่โนบราเหรอรับ?”
วามพริบพราวหลุบมอลเมื่อสาบเสื้อุผู้ป่วยแยาัน เผยอบัวูมสีาวู่ามไร้บราห่อหุ้มปราแ่สายามริบทอมอึมับวามามแววาหวาน่ำ
ีะโน้มใบหน้าลรริมฝีปาแะูบเนินออิ่มนุ่มทะนุถนอมราวแ้วบาใสสร้าวามหวิวหวามแ่ายบายามหลุบมอศีรษะไ้รูป้วยประายาหวานละมุน
“็..ุหมอันส่ทำTC Scan ทั้ัวนี่ะ เพราะลัวไ้รับวามระทบระเทือน อ้อนเลยไม่ไ้ใส่ั้แ่อนนั้น”
ใบหน้าหวานระเรื่อแระิบอบเสียแผ่วเบา แลูเินอายน่ารัน่าเอ็นูเสียนีะ้อทำามำแนะนำอน้อสาว
หาทำให้ร่าายออ้อนันทร์หลั่สารเอ็นโรฟินเมีสุสุ เธอะผ่อนลายลืมวามใาอุบัิเหุลไ้..เ้าทา...
❤️❤️❤️❤️
พี่เอส..ิไรอยู่น๊า ไปามูัน่านัอ่านที่น่ารั
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น