ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 21 คนสำคัญของหัวใจ
โรพยาบาล ห้อพัพิเศษ
หย่เล่อพาเหมยหลินมาถึโรพยาบาลอย่าเร่่วน เาสั่ให้ผู้่วยลีิ่อเว่ยาอัน เพื่อนสนิทอเาึ่เป็นแพทย์ประำโรพยาบาลแห่นี้ เพื่อให้่วยูแลเธอเป็นรีพิเศษ
ในที่สุ เหมยหลิน็ไ้เ้าพัในห้อพิเศษ ึ่ทั้ั้นมีเพียสอห้อเท่านั้น แ่ละห้อถูแบ่ออเป็นสี่ห้อเล็อย่าเป็นสัส่วน เว่ยาอันเินออาห้อรว้วยสีหน้าเร่เรีย เา้าวเ้ามาในห้อนั่เล่น ึ่ถูออแบบให้สามารถมอเห็นเหมยหลินที่นอนอยู่ภายในห้อพัผ่านระใส ่อนะหันไปพูับหย่เล่อที่ยืนรออยู่้วยวามัวล
"หย่เล่อ น้อเหมยหลินปลอภัยแล้ว" เว่ยาอันถอนหายใเบา ๆ "เธอไ้รับผลระทบาวามเรียอย่าหนั ประอบับร่าายยัไม่ฟื้นัวเ็มที่าอุบัิเหุ มันเลยทำให้เธอทรุหนั โีที่พามาทัน อนนี้้อให้เธอพัผ่อนให้เพียพอเท่านั้น"
หย่เล่อพยัหน้าเล็น้อย วาอเามอผ่านประูเ้าไปยัร่าที่นอนสบนิ่อยู่บนเีย วามรู้สึหนัอึ้ในอทำให้เาไม่อาละสายาไปไ้
"แไปพับ้า็ไ้นะ ในห้อนี้็มีห้อนอนอยู่ เี๋ยวันูให้อีที" เว่ยาอันเสนอ
"ไม่เป็นไร ันอยาเฝ้าหลินหลิน ลัวว่าเธอะื่นมาแล้วไม่เอใร เี๋ยวะยิ่ใ"
เว่ยาอัน้อมอใบหน้าเพื่อนสนิทอยู่รู่หนึ่ ่อนะเผยรอยยิ้มบา ๆ แล้วเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียเรียบแ่แฝวามหมายลึึ้ "ูท่า... แหลุมรัน้อเหมยหลินเ้าเ็มเปาแล้วสินะ?"
หย่เล่อะัไปรู่หนึ่ ่อนะถอนหายใเบา ๆ "ันไม่รู้ว่ามันเรียว่าวามรัหรือเปล่า แ่ันรู้แ่ว่า... ันอยาปป้อเธอ อยาูแล อยาเห็นเธอมีวามสุ ถ้าเป็นไปไ้ ันอยาให้เธอไม่้อร้อไห้อีเลย"
เว่ยาอันพยัหน้าอย่าเ้าใ ่อนะถอนหายใเบา ๆ แล้วเอ่ย้วยน้ำเสียริั
"ถ้าเป็นแบบนี้ริ ๆ แ็้อระวัให้ีนะ น้อเหมยหลินยัเป็นแ่นัเรียนมัธยมปลาย อย่าทำอะไรที่อาทำให้น้อเือร้อนหรือเสียหาย" เาหยุไปรู่หนึ่่อนะถาม่อ "แล้วเรื่ออระูลหยาล่ะ แิะัารยัไ?"
หย่เล่อเียบไปรู่หนึ่ ่อนะถอนหายใยาว วามเ้มายแววรุ่นิ
“ันะไม่บัับหลินหลินให้ลับไป ถ้าเธอเลือที่ะัาาระูลหยา ัน็ะสนับสนุนารัสินใอเธอ” เาพูหนัแน่น ราวับัสินใแล้วว่าะไม่ให้ใรมาทำร้ายเธอไ้อี
เว่ยาอันมอหน้าเพื่อนสนิท ่อนะพยัหน้า้า ๆ “แ่ระูลหยาไม่ปล่อยเธอไป่าย ๆ แพร้อมรับมือใ่ไหม?”
หย่เล่อเหยียยิ้มเย็น “ถ้าพวเาทำให้หลินหลิน้อเ็บอีล่ะ็... ันเอ็ไม่ปล่อยไป่าย ๆ เหมือนัน”
เว่ยาอันถอนหายใ “เฮ้อ แนี่มันริ ๆ เลย... เอาเถอะ ยัไะ อนนี้สิ่สำัที่สุ็ือให้น้อหลินหลินพัผ่อนให้เ็มที่่อน ส่วนเรื่ออื่น ไว้รอให้เธอฟื้นึ้นมาแล้ว่อยว่าันอีที”
“อืม” หย่เล่อพยัหน้ารับ วายัับ้อไปยัร่าอเหมยหลินที่นอนหลับสนิทบนเีย…
เว่ยาอันบบ่าหย่เล่อเบา ๆ "ถ้ามีอะไรให้่วย บอไ้เสมอ"
"อบใแมา"
หย่เล่อหันไปมอร่าบาที่นอนอยู่บนเียอีรั้ ่อนะพึมพำับัวเอ "หลินหลิน... ทำไมเธอ้อมาเอเรื่ออะไรแบบนี้นะ"
้านนอห้อพัพิเศษ
เว่ยาอันเินออาห้อมา็พบับรอบรัวระูลหยาที่ยืนรออยู่ ทุนมีสีหน้าัวล โยเพาะาหลที่รีบรเ้ามาถามทันที
"ุหมอรับ น้อสาวผมเป็นยัไบ้า?"
เว่ยาอันพยัหน้าให้เล็น้อย "เธอปลอภัยแล้วรับ แ่ไ้รับผลระทบาวามเรียและสุภาพที่ยัไม่แ็แร ทำให้เธอเป็นลมไป อนนี้เธอแ่้อพัผ่อนให้เพียพอ"
"พวเราอเ้าไปเยี่ยมเธอไ้ไหมะ?" าเยี่ยนถามเสียสั่น
เว่ยาอันเหลือบมอประูห้อ ่อนะอบเรียบ ๆ "ผมไม่ั้อรับ แุ่ายหย่เล่อะยอมให้พวุเ้าไปหรือไม่ ผมไม่สามารถอบแทนเาไ้ พวุ้อไปถามเาเอ"
"แ่เราเป็นรอบรัวอเธอ! เธอเป็นลูสาวอันนะ!" หยาเิเอ่ยเสียเรีย
เว่ยาอันถอนหายใเล็น้อย ่อนะพูออมาอย่ารไปรมา "ผม็ไ้ยินเรื่อมาเหมือนันนะรับ ว่าุหนูเหมยหลินไ้ล่าวัาับระูลหยาไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น ็พูยาว่าเธอะยัิว่าัวเอเป็นนในรอบรัวอพวุอยู่หรือเปล่า"
"พวเราไม่มีวันัาับเธอ! และัน็ะไม่ยอมให้เธอัาาเรา!" หยาเิประาศร้าว
เว่ยาอันมอายสูวัยรหน้าอย่าสบนิ่ ่อนะหันไปสั่ให้เ้าหน้าที่้านหน้าห้อพัพิเศษ
"แุ้ายอนาย้วยว่า รอบรัวระูลหยาอเ้าเยี่ยมุหนูเหมยหลิน"
บอี้าร์ที่ยืนเฝ้าหน้าห้อพยัหน้ารับำ ่อนะอินเอร์อมิ่อับ้านใน
เว่ยาอันหันลับมามอทุน พลาพูทิ้ท้ายเสียเรียบ
"แ่ผมอเือนไว้่อนนะรับ..." เว่ยาอันปรายามอนอระูลหยา สีหน้าเรียบเยแ่แฝไป้วยวามหนัแน่น
"ุายหย่เล่อ... เพื่อนอผม เาำลัโรธมา และผมล้าพูไ้เ็มปาเลยว่า เาไม่มีวันยอมให้นสำัอเา้อเผิวามเ็บปวเพียลำพั"
เว่ยาอันหยุไปรู่หนึ่ ่อนะเอ่ยประโยสุท้าย้วยน้ำเสียริั
"ุหนูเหมยหลิน... สำัับเามาถึนาที่เาพร้อมะเอาีวิเ้าแลเพื่อปป้อเธอ"
บรรยาาศโยรอบเียบลทันที ำพูอเว่ยาอันทำให้ทุน่ามีสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไป
ความคิดเห็น