เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #21 : Special 6.2 : การเปลี่ยนแปลงสภาพจิตใจ [ ยังไม่เสร็จ ]

Special 6.2 : การเปลี่ยนแปลงสภาพจิตใจ

       ท่านอาเครซิมบัสเคยสอนผมว่า...

       หากเราอยากจะจัดการพวกคนชั่วให้สาสม ไม่ใช่วิธีการทำให้ตายแบบสบาย...

       แต่มันคือการทำให้ 'ตายทั้งเป็น' พวกมันถึงจะได้รู้ซึ้งถึงการกระทำที่ผ่านมา...

       ผมคิดว่าการถูกทรมาณให้ตายทั้งเป็นนั้นมันเจ็บปวดและทรมาณกว่าการตายแบบสบายๆอย่างการประหารที่มีทั่วๆไป ถึงแม้มันจะมีการประหารด้วยการเผา...แต่ผมว่าวิธีในแบบของคุณอามันคงจะมีอะไร 'มากกว่านั้น' ....

       ผมมองไปที่เด็กน้อยคนหนึ่ง เธอมีอายุเพียง 8 ขวบ เธอเป็นเด็กที่น่ารัก และร่าเริงสดใสมากๆ รอยยิ้มของเธอเปรียบเสมือนแสงสว่างที่ช่วยแต่งเติมสีสันให้กับผู้คนรอบข้าง แต่ถึงอย่างไรขณะเดียวกันเธอก็มีความใสซื่อไร้เดียงสาและซุกซนตามประสาเด็กบ้าง ชื่อของเธอคือ 'คาเทียลล่า คุโระ มิสทีเรียสซ่า' ลูกสาวคนเล็กของตระกูลมิสทีเรียสซ่าแห่งโลกมิสโคซอร์เรียส คุณอาหรือก็คือคุณพ่อของคุณคุโระเป็นคนฝากเด็กคนนี้ไว้กับตระกูลของผมด้วยเหตุผลบางอย่าง

       แต่ถึงอย่างไรผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร...

       ตอนที่ผมได้พบเจอครั้งแรก เธอโผล่ออกมาจากใต้กระโปรงยาวของคุณอา(?) ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะแอบซุกซนเอาเรื่องนิดหน่อยนะครับ แต่เธอก็แนะนำตัวเองพร้อมยื่นคุกกี้มาให้ผม ผมอดที่จะยิ้มเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่ได้จริงๆ...

       ผมมีความรู้สึกประหลาดกับเด็กคนนี้มาก...เหมือนกับว่า...ผมเคย 'รู้จัก' เธอมาก่อน ไม่รู้สิครับ...แต่...ผมรู้สึกเอ็นดูเธอ อยากปกป้องเธอ...

       ตราบจนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมกับชาร์ลได้พาคุณคุโระไปที่เมืองของมอนสเตอร์ ตอนนั้นเองผมได้เห็นว่าคุณคุโระได้หยิบก้อนหินปาใส่พวกนั้นแล้วตะโกนใส่ถึงเรื่องที่พวกเขานินทาผม แต่คำพูดของเธอนั้นมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจเริ่มพองโตอย่างน่าประหลาด...เธอไม่เคยมองว่าผมเป็นรัชทายาทที่ติดหรู เธอไม่เคยมองว่าผมเป็นคนขี้เก๊กอย่างที่พวกนั้นครหา...

       "ถึงพี่แอสจะเป็นเชื้อพ้ะวงศ์แต่พี่แอสก็ไม่เคยทำตัวเก๊กหรืออวดเบ่งแบบที่พวกพี่ชายก่าวหาเจี๋ยๆหายๆจั้กหน่อย!! พี่แอสเป็นคนใจดี! เก๋ามะเคยทำตัวมะดี!! เก๋าเป็นรัชทายาทที่ต้องขึ้นเป็นยาชาในอนาคต!! พวกพี่มะรู้หรอกว่าพี่แอสต้องเคยผ่านอะไยมาบ้าง!! พี่แอสเก๋าก็มีหัวใจเหมือนคนอื่น!! มะเหมือนพวกพี่ที่คอยรังแกคนอื่นหยอก!!"

       แม้จะเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเด็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจ