ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #21 : [SF] ♡ เพื่อนพี่ชาย ♡ [MARKMIN] 1/2

Date – 18/07/2019 –

♡ เพื่อนพี่ชาย ♡

 

เสียงพูดคุยที่เกิดขึ้นบริเวณสนามหญ้าบ้านทำให้นา แจมินถอนหายใจออกมาอย่างนึกระอาใจกับพี่ชายตัวดีอย่างลูคัสที่คงจะพาเพื่อนมาปาร์ตี้อีกแล้ว…

ตั้งแต่เจ้าพี่คนโตรู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะต้องไปสัมมนางานที่ต่างประเทศที่ต้องใช้เวลาร่วมเดือนกว่าจะจบคอร์สการอบรมต่างๆกลับมา ก็ชวนเพื่อนฝูงเข้ามาเฮฮาปาร์ตี้แทบจะทุกคืน

แจมินวางหนังสือที่อ่านค้างไว้ลงบนเตียงนอน ก่อนจะเดินไปที่ที่หน้าต่างและแง้มผ้าม่านออกเล็กน้อยเพื่อมองลงไปด้านล่างว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

แต่แล้วมือเรียวก็รีบปิดม่านเร็วเสียจนแจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนตู้ลิ้นชักข้างหน้าต่างเกือบจะหล่นลงมา แต่โชคดีที่เขาคว้ามันไว้ทันก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งออก

ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะสายตาของเพื่อนพี่ชายอย่างมาร์ค ลีที่ดันมองขึ้นมาทางหน้าต่างอย่างพอดิบพอดี แจมินส่ายศีรษะไปมาราวกับจะปัดความคิดและสายตาที่มองมาทั้งหมดให้หลุดออกไปจากหัวแต่ก็พบว่าทำได้ยากเสียเหลือเกิน

ความจริงแล้วเขาเองก็เคยเจอเพื่อนๆของลูคัสหลายคนและหลายครั้ง ทั้งแฮชาน เจโน่ หรือพวกเพื่อนรุ่นพี่อย่างจอห์นนี่ ยูตะแล้วก็โดยอง ส่วนมาร์คนั้นเห็นว่าเพิ่งย้ายมาจากแคนาดาและมาต่อมหาวิทยาลัยที่เดียวกัน ซึ่งคงจะได้อยู่กลุ่มเดียวกับลูคัสไปโดยปริยาย

แจมินเองก็พอจะเคยเจอมาร์คอยู่สามถึงสี่ครั้ง แต่ก็ไม่เคยที่จะพูดคุยอะไรกันมากมาย นอกจากได้รับการแนะนำตัวระหว่างลูคัสว่าเขาคือใคร และมาร์คคือใครเท่านั้น

แต่… แต่สายตาของมาร์ค ลี…

กับสายตาของคนๆนี้มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่แจมินสัมผัสมันได้เสียจนเขาเลือกที่จะหนีความรู้สึกใจสั่นเหล่านี้ให้พ้นๆไป

            “แจม! ออกมาหน่อย มาช่วยกูทำอาหารหน่อย เร็วโว้ยยยย!” เสียงทุบประตูประกอบกับเสียงโวยวายของลูคัสที่เรียกแจมินทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด ทั้งที่เป็นคืนวันศุกร์ที่เขาควรจะได้พักผ่อนหลังจากเลิกเรียนแท้ๆ

            เฮ้อ! เด็กปี 1 ก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะไอพวกพี่ปี 3 เอ๊ย!

            ถึงจะหงุดหงิดมากแค่ไหนแต่ร่างบางก็เลือกที่จะเดินลงไปที่ครัวของบ้าน เพราะรู้ดีว่าคนอย่างลูคัสจะต้องเซ้าซี้เขาจนรำคาญเพื่อให้ลงไปอยู่ดี

            “อะไร ห…ให้ทำอะไร?!” แจมินเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาถึงในครัวและพบว่าภายในนี้มีแค่ตัวเขาเอง ลูคัสและ…มาร์คเท่านั้น

            “พูดเหมือนมึงทำอาหารเป็นมากมายอ่ะ” ลูคัสตอบออกมาอย่างล้อเลียน ก่อนจะโดนสายตาของน้องคนเล็กค้อนขวับเข้าให้

            “งั้นก็เชิญทำกันเองเถอะ รำคาญจริงๆ” เมื่อแจมินทำท่าจะเดินหันหลัง ลูคัสก็รีบไปดึงแขนคนตัวเล็กไว้ทันที

            “ย่างสามชั้นให้พวกกูหน่อย วันนี้ขี้เกียจตั้งเตาย่างตรงสวนอ่ะ ย่างแม่งกับกระทะนี่แหละ”

            “แล้ว…”

            “แม่บ้านลากลับต่างจังหวัดไงอิน้องโง่ มึงลืมเหรอ?”

            “บ้าจริง!”

            “ช่วยๆกูหน่อยน่า”

“ก็ได้ๆๆๆ” แจมินตอบรับอย่างขอไปที

“เยี่ยมมากน้องรักของพี่คัส!” ลูคัสยื่นมือมาบีบแก้มแจมิน จนมาร์คเผลอยกยิ้มมุมปากออกมาให้กับความน่ารักนั้นโดยที่ไม่มีใครเห็น

            “เออๆๆ ปล่อยได้แล้ว แล้วนี่ใครมาบ้าง?”

            “ที่นัดกันวันนี้ก็มีไอแฮชแล้วก็พี่จอห์นนี่ที่ยังตามมาไม่ถึง อ้อๆ มีพี่ยูตะด้วย แต่พี่เขานัดกูที่ร้านข้างนอก จะไปซื้อเหล้าก่อน”

            “หะ…?”

            “ก็เดี๋ยวมึงให้ไอมาร์คช่วยไปก่อนไง กูจะออกไปซื้อของกับพี่ยูตะแล้วเดี๋ยวรีบกลับมา”

            “พ…พี่คัส!”

            “เอาน่า แค่ช่วยย่างสามชั้นกับเตรียมของต่างๆให้พวกกู แล้วจะไม่รบกวนแล้วจ้าน้องรัก”

            “ต…แต่…”

“มึงไปเหอะคัส เดี๋ยวกูอยู่กับน้องมึงเอง” มาร์คเอ่ยตัดบทขึ้นมาเมื่อพบว่าแจมินกำลังจะมีข้อปฎิเสธอีกครั้ง

“ฮึ๊ย!” แจมินเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อคูสัสเดินพ้นสายตาไปก่อนที่ปากสวยจะเบะราวกับเด็กน้อยที่กำลังโดนขัดใจ

เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันสองคนแบบนี้แล้ว แจมินเองก็ไม่รู้จะต้องพูดอะไรออกไป เพราะแม้แต่คนอื่นๆที่แวะเวียนมาที่บ้านบ่อยๆเขาก็ยังไม่สนิทกับใคร จะมากหน่อยก็เป็นจอห์นนี่ที่มักจะเป็นที่ปรึกษากับทุกเรื่องได้ดีเสมอ

“แจมิน” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกจนเจ้าของชื่อสะดุ้งขึ้นมาจากการค่อยๆนำหมูสามชั้นออกจากช่องแช่แข็ง

“…อะไรเหรอครับ?”

มาร์คเดินเข้าไปใกล้กับแจมินกับก่อนจะค่อยๆยกมือประครองใบหน้าหวานนั้นไว้พลางใบหน้าก็ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนที่มืออีกข้างจะถูกยกขึ้นปัดผมหน้าม้าสีฟ้าน้ำทะเลนั้นออกให้พ้นจากดวงตาหวาน

“พี่กลัวว่าผมมันจะทิ่มตาน่ะ” ว่าจบมาร์คลีก็ยกยิ้มมุมปากออกมา จนทำเอาคนที่เพิ่งถูกปัดผมให้เมื่อสักครู่นี้หน้าร้อนผ่าวเพราะความรู้สึกบางอย่าง

“ข…ขอบคุณนะฮะ”

“มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างไหม?”

“อ…เอ่อ…พี่มาร์คช่วยล้างผักที่พี่คัสเตรียมไว้ก็ได้ครับ”

เสียงย่างเนื้อหมูสามชั้นกับเสียงล้างผักเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่ายังมีคนอยู่ตรงนี้ เมื่อภายในบริเวณห้องครัวไร้ซึ่งเสียงพูดคุยใดๆมามากกว่าสิบนาทีแล้ว

แจมินรู้สึกว่าเพื่อนพี่ชายคนนี้นั้นแสนอันตรายกับเขาจริงๆ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีช่วงเวลาให้ได้อยู่กันสองต่อสองกับกลุ่มของเพื่อนลูคัส แม้จะไม่บ่อยแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เพื่อนพี่ชายคนอื่นนั้นจะทำให้แจมินใจสั่นได้แบบนี้

‘ช่างน่าอึดอัด’ แจมินคิดในใจก่อนจะแอบมองไปที่มาร์คที่ล้างผักเสร็จไปนานแล้ว และกำลังช่วยจัดทั้งหมดลงถาด

แจมินเลิกสนใจคนตรงหน้าก่อนจะกลับมาตั้งใจกับการย่างสามชั้นให้กับพี่ชายตัวดีของเขาต่อ ถือเสียว่ารีบทำจะได้รีบเสร็จ และจะได้ไปให้พ้นๆจากตรงนี้

ร่างบางเขย่งปลายเท้าเพื่อเปิดตู้เก็บของชั้นบน เมื่อพบว่าพริกไทยที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวนั้นหมดแล้ว แต่ด้วยความสูงของตู้จึงทำให้มือเรียวได้แค่แตะๆไปที่ตู้เท่านั้น

“อ๊ะ!”

คนตัวเล็กอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามาร์คกำลังยืนซ้อนหลังเขาอยู่อย่างแนบชิด  แผ่นหลังบางเผลอทิ้งตัวไปด้วยความตกใจ ก่อนจะพบว่าอกแกร่งของคนเป็นพี่ที่กำบังไว้นั้นกลับทำให้แจมินรู้สึกเสียสติมากกว่าเดิม

“พ…พี่มาร์ค…”

“จะหยิบอะไรบนตู้เหรอ?” มาร์คถามในขณะที่ยังยืนซ้อนหลังอีกคนอยู่

“หะ…อ่อ…พริกไทยครับ ช่วยหยิบพริกไทยให้หน่อย”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆนอกจากแขนแกร่งที่เอื้อมตัวหยิบพริกไทยให้กับคนเป็นน้อง แจมินยื่นมือไปรับไว้ก่อนจะเอ่ยขอบคุณเสียงเบาจนแทบจะปลิวหายไปกับลม

“หึ~” มาร์คยิ้มให้กับความน่ารักปนไร้เดียงสาของอีกคนก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะทานข้าวเพื่อดูแจมินที่กำลังเตรียมอาหารให้กับกลุ่มของพวกเขาในคืนนี้

มาร์คใช้เวลาหลายเดือนเป็นอย่างมากกว่าจะมีโอกาสได้อยู่ตรงนี้กับแจมินสองคน เพราะเมื่อมาที่บ้านของลูคัสทีไร แจมินก็เอาแต่หลบอยู่ในห้องนอนของเจ้าตัว อย่างมากก็เพียงแค่ออกมาทักทายเท่านั้น

สายตาคมที่ทอดมองไปยังร่างบางกำลังคิดว่าน้องชายของลูคัสที่มักเป็นที่พูดถึงในกลุ่มเพื่อนว่าแสนจะน่ารักนั้นไม่ได้เป็นเรื่องโกหกเลยแม้แต่น้อย เสื้อยืดที่อีกคนสวมใส่อยู่หากนำมาใส่ที่ตัวเขาเองคงจะพอดีตัว แต่พอได้ไปอยู่บนร่างของแจมินแล้วกลับใหญ่เสียจนแทบจะคลุมกางเกงขาสั้นที่เจ้าตัวสวมใส่อยู่ อีกทั้งขาเรียวที่ปรากฏต่อสายตาก็ทำให้มาร์คใจสั่นได้ง่ายๆ ยังไม่นับเครื่องหน้าที่หวานราวกับเด็กผู้หญิง ยิ่งยามที่คนตัวเล็กกระพริบตาแพขนตางอนยาวนั้นก็แสนจะน่ารักไปหมด

นา แจมินน่ะแสนน่ารัก… จนมาร์ค ลีแทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว

“แจมินครับ” มาร์คเอ่ยเรียกในขณะที่คนเป็นน้องกำลังจัดการยกจานสามชั้นย่างมาวางที่โต๊ะ พร้อมทั้งเริ่มเก็บกวาดบริเวณเคาน์เตอร์ครัวแล้ว

แจมินไม่ได้ตอบรับอะไรนอกจากหันไปหามาร์คและเอียงใบหน้าหวานนั้นเป็นเชิงคำถามว่าอีกคนมีอะไร

“ตอนนี้มีแฟนหรือยัง?” มาร์คถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับว่านี่เป็นประโยคทั่วไป

“ถ…ถามอะไรครับเนี่ย?”

“คนคุยล่ะ?”

“ห…หา?”

“ที่ทำทั้งหมดนี่ ยังไม่ชัดอีกเหรอ?”

“ค…ครับ?”

“ชอบ”

“พ…พี่มาร์ค”

“พี่ชอบแจมิน ถ้ายังไม่มีแฟนพี่จะได้จีบ…”

“……….”

“…หรือต่อให้มีก็คิดว่าจะจีบอยู่ดีนั่นแหละนะ”

“อ่ะ…” แจมินยืนนิ่งไปอย่างพูดไม่ออก

มือเรียวยกขึ้นทาบอกอย่างพยายามห้ามไว้ไม่ให้ใจสั่นแต่นั่นมันกลับไม่ช่วยเลยแม้แต่นิด ความจริงข้อนี้มันอาจจะไม่ต่างจากที่แจมินคิดไว้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเพื่อนพี่ชายคนนี้ต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างกับเขา แต่กับความจริงข้อนี้มันก็…

“ผ…ผมไม่มีทั้งแฟน ทั้งคนคุย ต…แต่…”

เสียงรถยนต์ที่กำลังเข้ามาจอดในบ้านทำให้แจมินตกใจจนตาหวานโตขึ้นเพราะกลัวใครจะเข้ามาเห็นหรือได้ยิน จึงเลือกที่จะวิ่งหนีขึ้นห้องแต่มาร์คก็รู้ทันเจ้าตัวเล็กตรงหน้าจึงรีบวิ่งมาขวางไว้ทันที

“แต่อะไร?”

“ไม่รู้ๆๆๆๆ พี่มาร์คปล่อยผมก่อน เดี๋ยวพี่คัสมาเห็น”

“เห็นก็ช่างดิ”

“พี่มาร์คคคคคคค”

“งั้นแบบนี้แปลว่าให้พี่จีบนะ?”

“……….”

“ไม่ตอบก็แปลว่าตกลง”

“ค…คือ…”

“กลับมาแล้วววววว” เสียงทักทายของลูคัสที่ดังเข้ามาทำให้แจมินพยายามถอยห่างออกจากมาร์คทันเวลาที่ลูคัสและยูตะเดินเข้ามาพอดี

“สวัสดีครับพี่ยูตะ” แจมินรีบทักทายยูตะในทันทีที่เห็นอีกคนเดินเข้ามา

“ไม่สบายเหรอแจมิน หน้าแดงมากเลย” ยูตะเดินมาวางมือทาบที่หน้าผากคนน้องก่อนที่มาร์คจะเผลอปัดมืออีกคนออกทันที

“…โทษที มือลั่น”

“……….” ทุกคนได้แต่ยืนเงียบอยู่ตรงนั้นเมื่อมาร์คเอ่ยประโยคก่อนหน้าขึ้นมา ยูตะและลูคัสมองหน้าอย่างรู้กันในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับมาร์คและแจมิน

“อ่า…นั่นเสียงรถพี่จอห์นนี่หรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปเปิดประตูให้ก่อนนะ” แจมินพูดแทรกขึ้นมาในความเงียบที่น่าอึดอัดนั้นก่อนจะวิ่งออกไปทันที

“……….”

“……….”

“หึ ~ ร้ายนักนะไอเสือ” ยูตะเอ่ยขึ้นมาก่อนจะกอดอกมองมาร์คอย่างรู้ทัน

“แต่นั่น…น้องกูนะ…คือมึงจะมาฟันแล้วทิ้งแบบคนที่ผ่านมาของมึงไม่ได้นะมาร์ค” ลูคัสบอกด้วยสีหน้ากังวลใจ เพราะถึงแม้จะไม่เคยแสดงออกไปแต่เขาก็รักและเป็นห่วงแจมินมาก

“แจมินไม่ใช่แค่น้องของไอคัสนะ แต่เป็นน้องของพวกกูทุกคน ถ้ามึงทำเลวกับน้องก็นับตีนพวกกูไว้ได้เลย” ยูตะพูดเสริมขึ้นมาอีกคน

“ถ้าพวกพี่จะช่วยสังเกตสักนิดก็จะเห็นว่าหลังจากผมมาบ้านไอคัสแล้วเจอแจมินครั้งแรก ผมเปลี่ยนไปมากแค่ไหนนะ”

ยูตะและลูคัสคิดตามที่มาร์คได้อธิบายออกมาและพบว่าหลังจากมาร์คย้ายมาจากแคนาดาและมารู้จักจนกลายเป็นกลุ่มแฮงค์เอาท์เดียวกัน ก่อนหน้าเจ้าหนุ่มแคนาดาคนนี้เปลี่ยนคู่นอนไม่เว้นแต่ละวัน จนได้มาที่บ้านลูคัสครั้งแรกและเจอกับแจมินที่มักจะโผล่มาทักทายสั้นๆแล้วกลับเข้าห้องไป ซึ่งยูตะและมาร์คไม่เคยสังเกตเลยว่ามาร์คไม่ได้สนใจใครและคิดจะหิ้วใครกลับมาด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนยามที่ออกไปท่องราตรีด้วยกัน แต่พวกเขาก็คิดเพียงแต่ว่าหมอนี่คงไม่เจอเหยื่อที่ถูกใจก็เท่านั้น

ที่ไหนได้…เหยื่อที่ถูกใจของมาร์ค ลีกลับเป็นคนใกล้ตัวอย่างนา แจมินนี่เอง

“โอ้มายก๊อด! กูไม่เคยสังเกตเลยจริงๆ” ลูคัสยกมือขึ้นลูบแขนราวกับเรื่องตรงหน้าเป็นเรื่องเหลือเชื่อเสียเต็มประดา

“แล้วมึงจะเอาไงไอคัส จะให้กูจีบน้องมึงไหม?” มาร์คถามออกมาด้วยท่าทีสบายๆแต่ทำให้ลูคัสต้องร้องโอ้มายก๊อดออกมาอีกครั้ง

“ทำอย่างกับไอคัสห้ามแล้วมึงจะฟังนั่นแหละ” ยูตะบอกอย่างรู้ทัน

“กูจะไม่ไปตัดสินใจแทนน้องกูหรอก เอาเป็นว่าถ้าแจมมันยอมให้มึงจีบก็จีบไป แต่! กูก็จะคอยมองห่างๆแล้วกัน ถ้ามึงทำน้องกูเสียใจเมื่อไหร่ได้เห็นดีกันแน่” ลูคัสทำท่าชี้หน้าคาดโทษจนยูตะหัวเราะออกมา

“หึ~ งั้นก็คงไม่มีวันนั้นหรอกว่ะ”

มาร์คเอ่ยขึ้นก่อนจะยกยิ้มให้กับคนที่เพิ่งจะช่วยจอห์นนี่ถือของเข้ามา แต่ไอของที่ว่าก็เป็นถุงเยลลี่หมีของโปรดของเจ้าตัวที่จอห์นนี่ซื้อมาฝากนั่นแหละ

“ของที่ให้ช่วยเตรียมวางอยู่บนโต๊ะในครัวนะพี่คัส แล้วก็ขอบคุณสำหรับขนมนะพี่จอห์นนี่ ขึ้นห้องแล้วนะๆๆๆๆ”

แจมินรีบวิ่งขึ้นบันไดไปสู่ชั้นสองของบ้านจนเหล่าพี่ชายที่อยู่ตรงนี้ทั้งขำและรู้สึกเอ็นดูเจ้าตัวเล็กของบ้าน

“แจมิน!” มาร์คตัดสินใจตะโกนเรียกชื่ออีกคนเสียงดัง จนขาเรียวต้องหยุดอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้ายพอดี

“ค…ครับ?”

“ฝันดีนะครับ”

“……….” แจมินนิ่งไปอย่างพูดไม่ออกก่อนที่แก้มใสทั้งสองข้างจะถูกเติมไปด้วยริ้วสีแดงที่ปิดไม่มิดเลยว่ากำลังเขินอาย

แจมินเลือกที่จะไม่ตอบอะไรแต่กลับวิ่งหนีเข้าห้องนอนของตนเองทันที มือเรียวได้แต่ทุบเบาๆที่อกข้างซ้ายเมื่อรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะปะทุออกมาเพราะเพื่อนพี่ชายที่ชื่อมาร์ค ลีเสียแล้ว

♡♡♡♡♡

----- To be continued ♡-----

Writer Talk : ก็คืออออ…เจ้าตัวเล็กผมหน้าม้าสีฟ้านั้นแสนน่ารักกกกเลยอดใจไม่ไหวเลย 5555 ห่างการแต่งฟิคไปค่อนข้างนานมากกกก ว่าแต่…ตอน 2/2 จะ NC หรือไม่ NC ดีนะ 55555555

ยังไงก็เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก สกรีมแท็กฟิคที่ #LoveStoryMM0213 ได้นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡

#LoveStoryMM0213