คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 7 คนในความคิดถึง คนในหัวใจ 2/3
มือที่ถือช้อนเงินซึ่งมีข้าวสวยและกับข้าวอุ่นร้อนๆ ฝีมือทรายรุ้งอยู่เป็นต้องชะงักค้างเมื่อบ้านตุ๊กตาของตนได้ต้อนรับปราบศึกเป็นครั้งที่สอง ทะเลจันทร์มองนักวิจัยหนุ่มสลับกับมองพี่ชายตัวเองที่ดูจากท่าทางแล้วจะโกรธก็ไม่ใช่ จะไม่โกรธก็ไม่เชิง ภูตะวันส่งสายตาประหนึ่งว่าเธอมีความผิดนอกเหนือจากเรื่องที่ทำให้ปราบศึกต้องเลอะเทอะขี้หมู
“กินคนเดียว ไม่คิดรอหรือไงวะไอ้ซี”
“ไหนพี่ซันบอกว่าเรียบร้อยมาจากโน่นแล้ว” โน่นของทะเลจันทร์คือไร่ข้าวโพดกาญจ์การุณย์
“ฉันหมายถึงนี่” ชายหนุ่มยักคิ้วไปทางปราบศึกซึ่งอยู่ข้างๆ กัน “คุณปราบกินมื้อเที่ยงช้าก็เพราะช่วยแกจับหมูแท้ๆ”
“ก็...” ทะเลจันทร์เสียงอ่อย ใครจะรู้เล่าว่าเขาก็ยังไม่ได้กินอะไร ถึงว่าละ สำรับในตะกร้าหวายที่พี่สาวยกมาให้ถึงได้เยอะนัก กินได้สี่ห้าคนเลยด้วยซ้ำ แล้วในส่วนที่เธอตักใส่จานตัวเองก็พร่องไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วด้วยสิ “ก็ซีคิดว่าพี่แซนให้คนยกไปให้พี่ปราบที่บ้านพักแล้วนี่”
“จะได้กินตอนไหนวะ คุณปราบเขาก็กลับมาอาบน้ำพร้อมแก”
“ซีผิดก็ได้ แหม ได้ทีซ้ำเติมใหญ่”
คนผิดลุกขึ้นไปยังครัว ก่อนจะกลับมาพร้อมจานและช้อนส้อมอีกสองชุด ทะเลจันทร์ตักข้าวลงในจานใบแรก แต่ไม่ทันได้ตักลงบนจานอีกใบก็ถูกพี่ชายทักเสียก่อน
“เฮ้ย ! จานเดียวพอ”
“พูดอย่างกับพี่ซันจะกินจานเดียวกับพี่ปราบงั้นแหละ”
“ฉันจะไปหาเปรี้ยวหวาน คนมันคิดถึงหลาน ไม่ต้องตักเผื่อ ฉันจะไปฝากท้องบ้านใหญ่”
“แล้วทิ้งซีไว้นี่นี่นะ” พี่ซันนะพี่ซัน ทำกันได้ลง มาหยอดทิ้งไว้แล้วจะหนีไปง่ายๆ แบบนี้น่ะหรือ “มื้อเย็นไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ด้วยกัน แต่มื้อนี้กินที่นี่แหละ กับข้าวกับปลาออกตั้งเยอะแยะ”
“อิจฉาหรือที่ฉันรักหลานมากกว่าแก”
“โอย คนเราก็นะ คิดไปโน่น โอ๊ย !!”
ทะเลจันทร์ลูบกลางหน้าผากตัวเองบรรเทาอาการแสบๆ คันๆ จากการถูกนิ้วแข็งๆ ที่พี่ชายดีดลงมาไม่ออมแรง ไม่ทันไรก็ขึ้นปื้นแดง ทว่าภูตะวันหาได้สนใจไม่ กลับโยกหัวน้องพ่วงไปอีกสองสามทีด้วยซ้ำ คนนอกอย่างปราบศึกเห็นภาพตรงหน้าแล้วอดยิ้มไม่ได้ พี่น้องคู่นี้หยอกกันรุนแรง แต่น่ารักทีเดียว
“จะไปแล้วหรือ”
“เออ” ภูตะวันคว้าหมวกปีกกว้างขึ้นสวม แล้วบอกแขก “ตามสบายนะครับคุณปราบ กับข้าวมื้อนี้รับรองว่าฟิน ในฟาร์มหมูคนที่ฝีมือสูสีแม่ก็มีพี่แซนนี่แหละครับ”
“ขอบคุณครับ” ปราบศึกรับคำ หากแต่นั่นไม่ได้หมายถึงเพียงแค่ขอบคุณมื้ออร่อย ทว่าคำขอบคุณยังตีความรวมไปถึงการที่ภูตะวันขอตัวจากมื้อนี้ด้วย
เจ้าของบ้านตุ๊กตาวางช้อนส้อมลงในจานที่ตักข้าวไว้พอเหมาะ จากนั้นจึงวางมันลงฝั่งตรงข้าม เป็นเชิงบอกให้ปราบศึกรู้ว่าที่ตรงนั้นคือที่ที่เขาต้องนั่งลงกินข้าว
“ขอบใจมาก”
“ซีขอโทษนะ” หญิงสาวมองจานข้าวตนอย่างรู้สึกผิด “ไม่ได้จะรีบกินหรืออะไรหรอก แต่คิดว่าพี่ปราบจะกินข้าวที่บ้านพัก”
“พี่ยังไม่ว่าอะไรสักคำ อย่าคิดมาก อาหารรสชาติกร่อยหมด”
“แต่ก็ต้องขอโทษเรื่องที่ทำให้ต้องวุ่นวายอยู่ดี เพราะช่วยซีจับลูกหมู พี่ปราบเลยเลอะไปหมดทั้งตัว กลิ่นน่าเพลิดเพลินเสียที่ไหน” เธอชินเสียแล้วกับกลิ่นขี้หมู เป็นห่วงก็แต่เขา
หญิงสาวไถ่โทษด้วยการตักมัสมั่นน่องไก่ชิ้นโตให้ ตามด้วยมันฝรั่งที่จำได้ว่าปราบศึกชอบ
“กินเยอะๆ นะ”
“จะขุนพี่ให้อ้วนเหมือนพลูโตหรือ”
“อย่างพี่ปราบน่ะขุนยังไงก็ไม่อ้วนหรอก ตอนอยู่ชมรมกินข้าวเป็นกะละมัง ซีไม่เห็นพี่ปราบจะอ้วนขึ้นเลย ที่ให้กินเยอะๆ เพราะจะได้มีแรงสำหรับทำงานพรุ่งนี้ต่างหาก” และที่สำคัญคือคนที่ต้องคอยอำนวยความสะดวกให้เขาก็คือเธอ ภูตะวันย้ำแล้วย้ำอีก ขืนไม่ทำตามคำขอก็อาจจะถูกมองว่าเป็นน้องที่ไม่เอาไหน
“เราก็กินเยอะๆ” มือหนาตักทอดมันให้บ้าง “ผอมลงหรือเปล่า”
“ซีกินเยอะนะ แต่ไม่อ้วนเลย แม่บ่นแล้วบ่นอีก สงสัยทำงานเยอะจนเผาผลาญอาหารที่กินไปจนเกลี้ยงละมั้ง” ทะเลจันทร์ไม่ฝืนเถียง เป็นจริงอย่างที่ปราบศึกทัก วันก่อนหญิงสาวรื้อเสื้อช็อปของภาควิชาซึ่งใส่บ่อยเมื่อครั้งยังเป็นนิสิตมาใส่เล่นๆ จากเสื้อที่เคยใส่พอดีตัวสมัยเรียนกลับดูโคร่งไปมาก หากไม่ใช่เพราะเธอผอมลง ผ้าที่ตัดเสื้อก็คงไร้คุณภาพจนย้วยแล้วละ “พรุ่งนี้พี่ปราบจะทำอะไรต่อ”
“เก็บตัวอย่างน้ำในอ่างเก็บน้ำ”
“ได้สิ ซีไปเป็นเพื่อน”
ท่าทางกระตือรือร้นของรุ่นน้องส่งผลให้ปราบศึกแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่ อยากบอกไปนักว่าเขาไม่อยากให้ทะเลจันทร์ไป ‘เป็นเพื่อน’ แต่อยากให้ไปเป็นอย่างอื่นมากกว่า
“อยากช่วยพี่ ?”
ความคิดเห็น