ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #21 : 4 สายตาคู่นั้น 2/6

ครั้งแรกที่เจอธตรัฐตอนที่เขาเกือบเป็นลมเพราะบริจาคเลือด เขาโทรศัพท์ให้ใครคนหนึ่งมารับ นอกจากเรียกคนในสายว่าที่รักแล้ว ตอนหันมาบอกกับเธอ เขายังบอกว่า ‘ยายตัวเล็ก’ จะมารับ

...หรือเขาจะเรียกทั้งแฟนและน้องสาวว่า ‘ยายตัวเล็ก’ เหมือนกัน

“บรีสขอตัวนะคะพ่อ” คำพูดนั้นต้องการพูดกับบิดาแต่สายตากลับส่งไปยังพี่ชายอย่างงอน ๆ “จะไปเอาชีตมาให้พี่มะลิติวให้ค่ะ”

เห็นอาการลูกสาวแสนงอนเดินสะบัดก้นขึ้นบันได คุณธีรัฐก็อดขำไม่ได้ ธริษตรีไม่ได้เรียนเก่งถึงขั้นเข้าใกล้เกียรตินิยม แต่ผลการเรียนก็ไม่ได้ย่ำแย่จนน่าหนักใจ สำหรับท่านแล้วลูกไม่จำเป็นต้องเรียนเก่ง ขอแค่เป็นลูกสาวที่น่ารักสำหรับท่านก็พอ

“ตามสบายนะหนูมะลิ ฉันขอตัวไปดูทางโน้นหน่อย” ‘ทางโน้น’ ที่ว่าคือบริษัทที่อยู่ในบริเวณเดียวกับบ้านซึ่งเดินเพียงร้อยเมตรก็ถึง

“ค่ะคุณธี”

“บอมคุยเป็นเพื่อนหนูมะลิไปก่อนนะลูก ยายบรีสคงโอ้เอ้อยู่ข้างบนอีกสักพัก”

“ครับ” ธตรัฐตอบรับเพียงสั้น ๆ พอพ่อออกจากบ้าน เขาก็เดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เมื่อคืนเขาเคลียร์เอกสารที่หอบกลับมาด้วย มองนาฬิกาบนฝาผนังอีกทีก็เลยเช้าวันใหม่สี่ชั่วโมงแล้ว นั่นทำให้วันนี้ตื่นสายและออกไปออฟฟิศช้ากว่าปกติ แต่หากเมื่อคืนไม่นอนดึก วันนี้ก็คงไม่รู้ว่าน้องสาวตัวดีนัดแนะมานิลามาติวกันถึงบ้าน

ยายบรีสจะมีความลับอะไรนักหนา

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่เสียงหายใจก็แทบไม่ได้ยิน มานิลาเหลือบมองบันไดทางขึ้นชั้นสองที่ธริษตรีเดินขึ้นไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าจนแล้วจนรอดไม่มีวี่แววว่านักเรียนของเธอจะลงมา สำหรับเธอแล้ว ทุกวินาทีผ่านไปอย่างน่าอึดอัดเหลือเกิน

“ไม่ทำงานที่ร้านอาหารแล้วหรือ”

“ทำตอนค่ำของบางวันค่ะ”

“รายได้ดีหรือเปล่า”

“ก็...เรื่อย ๆ ค่ะ” หญิงสาวมองคนถามขณะที่ตอบออกไป แต่ไม่นานก็ต้องหลบวูบ สำหรับเธอแล้วสายตาเขาเหมือนพระอาทิตย์แผดแสงจ้าร้อนแรง มองได้เพียงนิดก็ต้องเบือนหน้าหนีแสงที่ทำให้แสบตา

ธตรัฐยิ้มมุมปาก เขาไม่รู้ว่ารายได้มานิลาจากร้านอาหารส่วนใหญ่นั้นมาจากอะไรกันแน่ ระหว่างเล่นดนตรีกับออกไปพร้อมลูกค้า แม้ไม่อยากคิดในแง่ร้ายแต่หลาย ๆ อย่างที่ผ่านมาก็ทำให้คิดในแง่ดีไม่ได้เลย

“แต่คุณก็มาสอนพิเศษให้น้องสาวผม”

น้ำเสียงที่ถามห้วนจัดจนคนฟังสัมผัสได้ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าเขาพูดเหมือนไม่อยากให้เธอมาสอนธริษตรี ยิ่งกว่านั้นอาจรวมถึงไม่อยากให้เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ด้วย

“หนูสอนน้องบรีสมาหลายเดือนแล้วค่ะ”

“ปิดเทอมด้วยอย่างนั้นหรือ”

“ค่ะ”

“แม่จ้างคุณมา หรือยายบรีสอยากให้คุณมาเอง”

มานิลาเริ่มทนไม่ไหวแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ เธอไม่ชอบการที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ราวกับถูกกดดันด้วยทั้งกิริยาและคำถามจากเขา บรรยากาศภายในห้องคุกรุ่นยิ่งกว่าตอนที่สอบสัมภาษณ์เพื่อชิงทุนปริญญาโทกับคนเกินครึ่งร้อยเสียอีก สาวปินอยมั่นใจว่าไม่เคยทำอะไรให้เขาไม่พอใจ พอ ๆ กับที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้เย็นชาใส่นัก เห็นแบบนี้แล้วนึกอยากย้อนเวลากลับไปวันแรกที่เจอกันเธอจำมันได้ดี แต่เขาคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้น

 “ก็...ทั้งสองอย่างค่ะ”

ธริษตรีเดินร้องเพลงลงมาจากบันได มือทั้งสองข้างหอบหิ้วเอาอุปกรณ์ทุกอย่างลงมาด้วย ธตรัฐลุกขึ้นจากโซฟาทันที อย่างน้อย ๆ เขาก็อยู่คุยเป็นเพื่อนมานิลาตามที่พ่อบอกแล้ว

“จะไปแล้วหรือพี่บอม”

“อืม แล้วเจอกันตอนเย็น” มือหนาตบลงเบา ๆ บนศีรษะน้องสาวด้วยความเอ็นดู

“อย่าลืมซื้อขนมมาฝากด้วยนะ”

คนเป็นน้องตะโกนตามหลังไล่ จนพี่ชายยกมือขึ้นเป็นการบอกว่าโอเคแล้วนั่นแหละธริษตรีจึงหันกลับมาสนใจมานิลา

“วันนี้บรีสโกงเวลาไปเยอะเลย ถ้าอย่างนั้นเริ่มเรียนกันเลยดีกว่าค่ะพี่มะลิ”

“ขยันไปไหนครับคุณเพื่อน สองทุ่มแล้วยังไม่กลับบ้าน”

“ลมอะไรหอบมาวะ มึงถึงมาหากูที่ออฟฟิศได้”

คำถามจากเจ้าของพาวเวอร์สตีมไม่เข้าหูผู้มาใหม่เลยสักนิด ภูธิปเอนกายลงบนโซฟาในห้องทำงานเพื่อนสนิทโดยไม่ขอและไม่รอคำอนุญาตให้เสียเวล่ำเวลา

“เอารถมาให้มึงล้าง”

ท่าทางเหนื่อยอ่อนหมดแรงของเพื่อนทำเอาธตรัฐเลิกคิ้ว ยิ่งได้เห็นเพื่อนยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วอันเป็นท่าประจำที่ทำเวลาเครียด ทำให้เขามั่นใจว่าวันนี้ไอ้หมอภูธิปไม่อยู่ในโหมดปกติเป็นแน่

“เครียดอะไรวะ”

“กูจะย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพ ฯ ทำเรื่องลาออกไปแล้วด้วย แล้วพรุ่งนี้กูคงต้องเข้าไปกรอกไปสมัครในโรง’บาลพ่อตัวเอง ถ้ามีตำแหน่งว่างก็ทำ ถ้าไม่มีตำแหน่งว่างกูได้เกาะพ่อกินก็คราวนี้”