• Cruel {Baekhyun ft.sehun chanyeol kris kai luhan} 。

ลำดับตอนที่ #20 : + Cruel + Special Part – Diary (CHANBAEK) รีไรท์ 

Special Part – Diary

            ฟู่ว!

เสียงเป่าลมออกจาริมฝีปากหนาดังขึ้น หลังจากที่โอเซฮุนกำลังเก็บกวาดห้องให้คนรักตัวเล็กอยู่ วันนี้แบคฮยอนไปเที่ยวเล่นกับคยองซูตามปกติที่ทุกๆ วันอาทิตย์เพื่อนตัวจ้อยจะมาพาไปวาดรูปเล่นที่สวนสาธารณะเพื่อให้แบคฮยอนผ่อนคลายและลืมเรื่องชานยอลไปเสียที

เซฮุนยืดตัวขึ้น เอี้ยวตัวไปทางซ้ายที ขวาที เพื่อไล่ความเมื่อยล้าหลังจากที่วันนี้เก็บกวาดไปได้เกือบครึ่งค่อนวัน กายหนาผละตัวไปยังโต๊ะหนังสือของคนรัก หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ปกสีฟ้าอ่อนลายลูกหมาขนปุยสีขาวสะอาด กลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ ที่แน่นอนว่าแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เซฮุนเจอมันในกล่องกระดาษที่ใส่ของสำคัญหลายๆ อย่างของแบคฮยอน

“ไดอารี่ของแบคฮยอนน้อย” อ่านออกเสียงตามลายมือยึกยือบนหน้าปก ความเก่าคร่ำครึของสมุดทำให้จินตนาการถึงอายุการใช้งานของมันได้ดี

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 7 เดือน 21 วัน

“ชานยอลนั่นอะไรน่ะ!” เด็กชายตัวเล็กที่ผิวแก้มแดงเพราะแสงแดดเอ่ยถามเพื่อนสนิทตัวโตอวบอั๋นที่กำลังยืนยุกยิกอยู่หน้าบ้านของตน

“ปละ เปล่า!” ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวจ้อยที่นัดกันเล่นในบ่ายวันนี้เดินออกมาแล้ว พลันดึงเสื้อปิดสิ่งของบางอย่างเอาไว้ ถึงคนตัวเล็กจะมองเห็นท่าทีแปลกๆ แต่ก็ไม่ติดใจอะไร

“วันนี้ฉันอยากพาแบคฮยอนไปขี่จักรยานเล่นที่แม่น้ำฮัน”

“ได้สิ เดี๋ยวฉันไปเอาจักรยานก่อน รอแปปนะ”

“มะ ไม่!”

“เห..?”

“แบคฮยอนซ้อนท้ายฉันเถอะ เอาไปสองคันมันเกะกะ เดี๋ยวแบคฮยอนจะเมื่อยขาเอานะ”

“อืม...อย่างนั้นก็ได้!” ทำหน้าครุ่นคิดสักครู่หนึ่งแล้วก็ยกยิ้มกว้าง ก็ดีเหมือนเนอะกันจะได้ไม่เมื่อย

เด็กชายตัวเล็กบอบบางกับเด็กชายตัวโตกว่าเล็กน้อยแต่เจ้าเนื้อกว่าปั่นจักรยานเล่นรับลมกันอย่างสนุกสนาน มีบ้างที่จอดจักรยานคันงามไว้แล้วเล่นวิ่งไล่จับกัน เล่นเพลินจนขอบฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี

“ขอบคุณนะชานยอล คืนนี้อย่านอนดึกนะ เพราะนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้าอย่าลืมล่ะ” เอ่ยขอบคุณเพื่อนสนิทแล้วยิ้มร่าพร้อมโบกมือลาก่อนหันหลังเข้าบ้าน

“เอ่อ...เดี๋ยวก่อนแบคฮยอน” จับมือเรียวเล็กของเพื่อนตัวจ้อยไว้แน่นอย่างไม่มั่นใจ ชานยอลมีท่าทีประหม่าอยู่เล็กน้อยจนแบคฮยอนต้องเลิกคิ้วถาม

“มีอะไรเหรอ”

“คือ...คือเราให้” ว่าพลางเปิดกระเป๋าเป้ใบโปรดที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลาแล้วหยิบของบางอย่างออกมา

“หะ ให้เราเหรอ?”

“อื้อ!” ชานยอลหยักหน้ารับคำอย่างหนักแน่น แบคฮยอนก้มหน้าลงมองของที่อยู่ในมือชานยอลแล้วส่งมือเล็กไปรับของมาดู ไดอารี่เล่มหนาหน้าปกลายน่ารักมีลายมือยึกยือที่ดูก็รู้ว่าคนให้บรรจงเขียนมันมากแค่ไหน

...ไดอารี่ของแบคฮยอนน้อย...

“ทำไมต้องแบคฮยอนน้อยด้วยล่ะ?” เอียงคอถามอย่างสงสัย

“เพราะว่าเป็นแบคฮยอนน้อยของฉันยังไงล่ะ”

“ของชานยอลเหรอ”

“ใช่”

“คิก...ของชานยอลก็ของชานยอล”

“ชะ ชอบไหม?”

“อื้อ ชอบสิ”

“แบคฮยอนต้องเขียนไดอารี่บ่อยๆ นะ อย่าปล่อยมันทิ้งไว้ล่ะ”

“แน่นอน ฉันจะเขียนมันบ่อยๆ ขอบคุณนะชานยอล”

จุ๊บ

“!!!”

“แม่ฉันบอกว่าใครให้ของก็ต้องขอบคุณ สำหรับชานยอลเป็นเพื่อนสนิทฉันจะของคุณชานยอลด้วยการจุ๊บแก้มแล้วกันเพราะว่าชานยอลเป็นคนพิเศษ”

“อะ...อื้ม”

“งั้นฉันเข้าบ้านแล้วนะ” โบกมือลากันเป็นรอบสุดท้ายแล้วเพื่อนตัวเล็กก็วิ่งเข้าบ้านไป ใบหน้าใสฉีกยิ้มกว้างเมื่อเปิดดูภายในไดอารี่แล้วถูกใจกับรูปแบบของมันไม่ใช่น้อย วิ่งไปหยิบปากกาสีหวานแล้วบรรจงเขียนตัวอักษรลงไปอย่างบรรจงที่สุด

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 7 เดือน 21 วัน

วันนี้แบคฮยอนได้คุณไดอารี่มาจากชานยอล ♥

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 7 เดือน 30 วัน

“แม่ครับแบคฮยอนสูงเท่าไรๆ!” เด็กน้อยตัวกระเปี๊ยกเขย่าแขนคุณแม่แสนสวยของตัวเองอย่างกระตือรือร้นทันทีที่ไม้บรรทัดใสอันบางละออกจากหัวของตนจนผู้เป็นแม่อดที่จะส่ายหัวแต่ก็ยกยิ้มให้กับความน่ารักไม่ได้

“ยังไงแบคฮยอนก็ต้องตัวเตี้ยกว่าฉันอยู่แล้ว”

“ไม่จริง!”

“จริง!”

“ไม่จริงชานยอลโกหก แม่บอกแบคฮยอนสิฮะว่าแบคฮยอนสูงเท่าไร”

“แบคฮยอนของแม่สูง 135 เซนฯครับคนเก่ง”

“เยส! แบคฮยอนเตี้ยกว่าฉัน 5 เซนฯเห็นไหม”

“งื้อ! แม่ครับแม่โกหกแบคฮยอนใช่ไหม?” คนตัวเล็กกว่าไม่ยอมรับท่าเดียว กระทืบเท้าถี่รัวมองหน้าคนเป็นแม่อย่างออดอ้อน

“โถ...เพราะแบคฮยอนของแม่ไม่ค่อยกินนมไงครับคนเก่ง แบคฮยอนก็เลยสูงช้ากว่าชานยอล”

“เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าฉันสูงกว่า”

“เงียบไปเลยชานยอล! คอยดูนะ เดือนหน้าถ้าวัดส่วนสูงใหม่ฉันจะต้องสูงกว่าชานยอลให้ได้!” แววตามุ่งมั่นของคนตัวเล็กเผยให้รู้ว่าจริงจังแค่ไหน หากแต่เพื่อนสนิทอีกคนก็กลับแอบอมยิ้มอย่างภูมิใจไม่ได้ที่ตัวเองสูงกว่าโดยไม่สนใจท่าทางฟึดฟัดของเด็กน้อยแก้มแดงเลยสักนิดว่าไม่พอใจแค่ไหน

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 7 เดือน 30 วัน

คุณแม่บอกว่าชานยอลสูงกว่าแบคฮยอนแหละ! ชานยอลขี้โกง!!

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 9 เดือน 6 วัน

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 9 เดือน 6 วัน

วันนี้แบคฮยอนโดนเพื่อนแกล้ง เพื่อนบอกว่าแบคฮยอนเป็นเด็กแคระ แบคฮยอนโกรธ!

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 9 เดือน 7 วัน

            “ชานยอลไม่เจ็บใช่ไหม?”

            “อื้อ ฉันปกป้องแบคฮยอนฉันไม่เจ็บหรอก”

จุ๊บ

“ขอบคุณนะชานยอล”

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 9 เดือน 7 วัน

ชานยอลตาบวมมากๆ เพราะชานยอลไปจัดการคนที่แกล้งแบคฮยอนให้

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 9 เดือน 8 วัน

วันที่แบคฮยอนน้อยอายุ 10 ขวบ 9 เดือน 8 วัน

วันนี้เกี่ยวก้อยสัญญากับชานยอลว่า “เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”

วันที่แบคฮยอนอายุ 15 ปี บริบูรณ์

“แม่ครับแบคฮยอนอยากได้เชอร์รี่ชุบช็อคโกแลตเยอะๆ”

“คุณน้าครับผมว่าแบคฮยอนอ้วนแล้ว”

“แม่ครับแบคฮยอนอยากได้เค้กสอดไส้ครีมเยอะๆ”

“คุณน้าครับผมว่าแบคฮยอนอ้วนแล้ว”

“แม่ครับแบคฮยอนอยากได้ช็อคโกแลตราดหน้าเค้ก”

“คุณน้าครับผมว่าแบคฮยอนอ้วนแล้ว”

 “แม่ครับ...”

“คุณน้าครับ...”

“ย๊า!!! ปาร์คชานยอลนายเงียบไปซะ!”

“ใจเย็นๆ สิลูก ชานยอลเขาพูดถูกนะ ตัวเล็กของแม่เริ่มอวบแล้วน้า ชานยอลเขาก็สูงเอาๆ”

“ผมสูงแล้วก็ผอมลงในขณะที่แบคฮยอนตัวเตี้ยเท่าเดิมแต่อ้วนขึ้นใช่ไหมครับคุณน้า?” ว่าแล้วก็พูดจาออดอ้อนคุณแม่คนสวยของเพื่อนซี้โดยที่คุณนายของบ้านเองก็พนักหน้าและลูบหัวเด็กชายตัวสูงอย่างเอ็นดู

“ชานยอลเนี่ยน้า ขี้อ้อนจัง”

“ครับ  ก็คุณน้าน่ารักเหมือนคุณแม่ของผมเลยนี่นา แถมยังใจดีกว่าอีกด้วย”

“พูดแบบนี้น้าก็ดีใจแย่สิ แม่อยากให้ลูกอ้อนเก่งๆ แบบชานยอลจังเลยแบคฮยอน”

“คงยากครับ เพราะแบคฮยอนน่ะขี้ดื้อ ให้ผมเป็นลูกชายคุณน้าคงง่ายกว่า คุณน้ารับผมเป็นลูกแทนแบคฮยอนดีไหมครับ?”

“ก็ดีนะ น้าก็อยากลองดูเหมือนกัน ชานยอลน่ะเอาใจเก่ง ขี้อ้อน แล้วก็เชื่อฟังน้ามากกว่าแบคฮยอนอีกเนอะ ตัวเล็กของน้าน่ะ ดื้อจนน้าเอาไม่อยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นคุณน้าก็ต้องตามใจผมโดยการไม่ใส่ช็อคโกแลตในเค้กเยอะๆ ตามที่แบคฮยอนขอนะครับ”

“ได้จ้ะ”

“มะ แม่! ย๊า ปาร์คชานยอลคนหูกาง!!!”

วันที่แบคฮยอนอายุ 15 ปี บริบูรณ์

ชานยอลมาทำเค้กวันเกิดให้ที่บ้าน ชานยอลอ้อนคุณแม่ใหญ่เลย คุณแม่บอกว่าอยากได้ลูกชายขี้อ้อนแบบนี้...อะไรกันเจ้าหูกางคนบ้า! มาแย่งความรักจากแม่คนอื่นเขาได้ยังไงกัน!

วันที่แบคฮยอนอายุ 15 ปี 0 เดือน 3 วัน

วันที่แบคฮยอนอายุ 15 ปี 0 เดือน 3 วัน

ชานยอลพาไปเดินเล่นที่แม่น้ำฮัน อากาศหนาวมากเลยแหละ แต่ชานยอลก็กุมมือไว้ตลอดทางเลย ขอบคุณนะ

วันที่แบคฮยอนอายุ 17 ปี 5 เดือน 14 วัน

            “ฉันเบื่อแล้วล่ะชานยอล”

“เหลืออีกแค่ 3 ข้อเอง ทำต่อให้เสร็จแล้วค่อยนอนเถอะตัวเล็ก”

“แต่ฉันปวดหัวแล้วนี่นา...”

“ถ้าทำเสร็จมีรางวัลให้นะ”

“ฮึๆ นายเห็นฉันเป็นเด็กๆ เหรอ? พวกเราโตแล้วนะ โตขึ้นเยอะแล้ว ต้องทำอะไรที่มันมากกว่าแต่ก่อนสิ ไม่ใช่แค่รางวัลเล็กๆ น้อยๆ สิ”

“ตัวเล็กอยากได้อะไร?”

“ฉันอยากพักสักสองวัน เลิกติวเข้มเถอะนะชานยอลนะ” เบะปากงองุ้มอย่างออดอ้อนพลางกระพริบตาปริบๆ อย่างน่ารัก แบคฮยอนรู้ดีว่าชานยอลน่ะขี้ใจอ่อน

“จะทำเลขให้เสร็จดีๆ ไหมเด็กดื้อ” ไม่พูดเปล่ากลับโน้มใบหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็กข้างกาย ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ใบหูอีกคนจนใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ แบคฮยอนจำต้องรีบก้มหน้าก้มตาทำโจทย์เลขต่อไปอย่างไม่ปริปากบ่นสักคำ

“อ๊า...ได้นอนสักที ฉันนั่งหลังขดหลังแข็งทำโจทย์เลขของนายจนจะบ้าตายอยู่แล้วนะ” บ่นเสียงอู้อี้เพราะว่าเจ้าของคำพูดนั้นทิ้งตัวนอนคว่ำอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานใสซุกลงกับหมอนใบโต คนตัวสูงได้แต่ฟังแล้วก็ส่ายหัวกับพฤติกรรมเด็กน้อยของเพื่อนสนิท ชานยอลเดินไปปอดไฟในห้องแล้วเปิดโคมไฟหัวเตียงก่อนจะก้าวขึ้นสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มบนเตียงของเจ้าของห้อง

“แบคฮยอนนอนดีๆ จะเอาไหมรางวัล?”

“รางวัลอะไรเหรอ?” รีบพลิกตัวกลับมานอนตะแคงข้างจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความกระตือรือร้น ความจริงก็ไม่ได้อยากได้รางวัลเท่าไร แต่เป็นของฟรีก็รับไว้หน่อยก็ดีใช่ไหมล่ะ?

“ว๊าว! นี่สวยมากๆ เลยนะ” เบิกตากว้างมองของที่อยู่ในมือของคนข้างกาย กำไลข้อมือสีเงินรูปทรงสำหรับผู้ชายแต่มีความเรียบหรูปนความอ่อนหวานเล็กน้อย...เหมาะกับแบคฮยอนจริงๆ

“ฉันให้”

“จะ จริงเหรอ! ไม่คืนคำนะ เก็บเงินฉันก็ไม่มีให้ด้วย”

“ฉันให้ก็คือฉันให้สิ ส่งมือมาเดี๋ยวจะใส่ให้” รีบยกแขนส่งมือให้เพื่อนซี้อย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นกำไลแสนสวยสวมอยู่บนข้อมือบางของตน

“ขอบคุณนะ”

“แค่นี้เหรอ?”

“หืม?” เลิกคิ้วสงสัยกับคำถามที่ว่า แค่นี้เหรอ? ของเพื่อนตัวสูง

“ปกตินายต้องหอมแก้มฉันเพื่อนเป็นการขอบคุณนะ” พอได้ยินประโยคนี้ใบหน้าขาวใสก็เปลี่ยนสีอีกครั้งของวัน กลายเป็นสีชมพูระเรื่อเหมือนครั้งแรกที่ถูกชานยอลแกล้ง

“ตะ แต่เราสองคนโตแล้วนะ”

“อ้อใช่...”

“...”

“อย่างที่นายบอก ก็พวกเราโตแล้วนี่เนอะ ต้องทำอะไรที่มันมากกว่าแต่ก่อนถึงจะถูกสินะ”

“มะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย...” ใจดวงน้อยเต้นตึกตักอย่างรุนแรงเมื่อคนตรงหน้าย้อนเขาด้วยประโยคที่แบคฮยอนพูดเองก่อนหน้า แต่นั่นมันคนละกรณีกันนะ จะเอามาพูดซ้ำได้ยังไง!

“จูบฉันสิ...”

“ห้ะ!?”

“เร็วๆ ก็แค่ขอบคุณอย่าคิดมากน่า”

“...”

“ทำอย่างกับไม่เคยจู...”

“ย๊า ปาร์คชานยอล!” รีบเหวเสียงดังก่อนที่คนเจ้าเล่ห์จะพูดจบประโยค ใครจะยอมให้พูดกันเรื่องน่าอายแบบนั้น...

“...จูบก็ได้...” สิ้นเสียงริมฝีปากสีชมพูอ่อนก็ถูกครอบครองโดยคนเอาแต่ใจอยู่นาน แต่ก็เป็นเพียงจูบเท่านั้นไม่มีการแลกลิ้นใดๆ ทั้งสิ้นจนคนขอเป็นฝ่ายผละไปเอง แค่สัมผัสวาบหวามเช่นนี้แบคฮยอนก็รู้สึกเห่อร้อนไปทั่วกายแล้ว แต่ประโยคสุดท้ายก่อนชานยอลจะล้มตัวลงนอนก็ทำเอาคนตัวเล็กต้องพลิกตัวหนีหยีตากัดริมฝีปากอย่างเขินอาย...

วันที่แบคฮยอนอายุ 17 ปี 5 เดือน 14 วัน

อยู่ๆ ก็มาพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้ว 3 ปี! เอากลับมาพูดอีกได้ยังไงกันคนบ้า!

.

.

.

ใครเขาสั่งสอนให้มาพูดว่า “ฉันจูบนายครั้งแรกวันนี้เมื่อ 2 ปีก่อนใช่ไหม?” ตอนที่นายเพิ่งเอาเปรียบขอจูบจากฉันไปล่ะ!

ถึงมันจะเป็นจูบแบบปากชนปากกันนิดๆ ก็เถอะ ตอนเป็นเด็กจะไปรู้เรื่องอะไร ก็แค่อยากลองทำตามหนังดูบ้างว่ารู้สึกยังไง แต่พอโตมาแล้วนึกย้อนไปมันก็เขินนะ…


 

-------------------------------------------------------------------------

เอามาให้อ่านก่อนแก้เซ็งค่า กำลังเร่งปรูพฟิคอยู่นะ รู้ตัวว่าทำงานช้ามากกกกกกก
ต้องขออภัยจริงๆค่ะ ยังไงก็จะส่งเข้าโรงพิมพ์เร็วๆนี้นะคะ
อันนี้เอามาให้อ่านเป็นน้ำจิ้มก่อน เหลืออีกครึ่งเรื่องจะมาลงให้หลังฟิคทำเสร็จค่ะ ^^

G Minor!