คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 20
“อือ…”
ในที่สุเพลรัออ์สันาาที่ทรประทานให้นาราธิา็บล้วยวามอิ่มเอม สุสม แลเปรมปรีย์ พร้อมันนั้นอ์ท้าวเธอฯ็ทรอ แลประทานระแสธารแห่าร่อำเนิสายพันธุ์เ้าไปยัร่าพระวรายอนาราธิาอย่าทรสิเน่หาแลั้พระทัย!
“ฮือๆ...”
แ่นาราธิานั้นทรสะอื้นรรแสไห้ปริ่มว่าะาพระทัยให้ลเสียไ้ ้วยวามเสียพระทัยที่ทรเสียวามสาวแลที่สำัยิ่ว่านั้น ือ ทรเสียศัิ์แห่วศ์วานพารุอันน่าภาภูมิให้แ่สันารา!
อ์สันาาทร้มพระพัร์ลับมาทอพระเนรมอพระพัร์อนาราธิาพารุ ึ่บันี้นาทรไ้รรแสร้อนลนาไหลหลั่นอไปเ็มทั้พระพัร์้วยสายพระเนรที่อ่อนโยน ทรประทานุมพิับลนาแห่นาไปทั่วพัร์แลทรุมพินาที่มุมโอษ์น้อยอย่าแผ่วเบานุ่มนวล
“แม่แ้ว... เมียพี่...”
อ์สันาาทรรัสออมา้วยสุรเสียอ่อนหวานยิ่นั พร้อมับพลิพระวรอ์หนาลไปบรรทมะแ้า พร้อมับารึนาราธิาเ้ามาประทานาร่ายอย่าแนบแน่น
“นอนเสียเถิหนา... แม่แ้ว...”
อ์ท้าวเธอฯทรบรรทมอนาราธิาอย่าทะนุถนอม แลทรบรรทมหลับไปทั้อย่านั้น โยที่ทรมิไ้ถอทอนพระวรายออานา...
“เ้าูให่เ่า... ปล่อยเรา...”
นาราธิาทรรวบรวมวามล้าอนาอีรั้ที่ะเอ่ยระิบเราับอ์สันาา้วยทรอึอัในารประทานารอรั แลทรอุธัอับอายที่อ์สันาามิทรยอม ‘ถอถอน’บาส่วนอพระวรายพระอ์ออาายานาแล้วทรเอนพระเอหลับพระเนรลไปทั้อย่านั้น!
“บอหลายราแล้ว... ว่าให้เรียเส็พี่! ถ้ายัื้อไม่นอนอี... ะโนมิใ่น้อย... อีหลายรอบ!”
อ์สันาาทรรัสประทานุออมาทั้ที่ทรหลับพระเนรอยู่้วยพระสุรเสียที่มิอาเรียว่าทรุนัแ่ออะิหวานล้ำ้วย้ำไป!
“!”
ฝ่ายนาราธิาที่้อทร่อสู่ิ้นรนแลทรรอรับพระำหนัอารม์อันหนัแน่นรุนแราอ์ท้าวเธอฯนั้น็ทรสะุ้พระทัยยิ่นั เมื่อนาราธิาทรเห็นว่ามิอาระทำารืนัอันใ่อไปไ้ึทรล้ำลืนหลับพระเนรลอย่าัพระทัยแลทรเผลอไผลบรรทมหลับามอ์ท้าวเธอฯไป้วยวามเหน็เหนื่อย...
สู้สู้สุแสนพรั่นพรึหวั่น
สั่นสั่นสู้รสสิเน่หา
เศร้าๆลอเล้าหยาลนา
วนาเอนบลบอารม์
แ่ทั้สอพระอ์็ทรไ้บรรทมหลับเียพระวรายันไ้ไม่นาน...
“โร...”
เสียๆหนึ่็ัแทรึ้นมาระหว่าสอพระอ์ แลามมา้วย...
“รา...”
นาราธิาที่ทรบรรทมหลับพระเนรลไปแลทรเลิ้มะบรรทมหลับไ้ทรลืมพระเนรึ้น้วยวามอับอาย แล็ไ้สบับสายพระเนรแพรวระยับออ์ท้าวเธอฯที่ทรประทานมอมายัพระพัร์นาอยู่่อนแล้ว
“หึหึหึ...”
อ์สันาาที่ทรำลัประทานอ่ายนาราธิาแนบไว้ับพระอุรา ึ่มาบันี้นาไ้ทรลายเป็นพระายาในพระอ์แล้ว ไ้ทรลืมพระเนรึ้นมาแลทรแย้มพระโอษ์สรวลออมาอย่าทรเอ็นู เมื่อทรไ้ยินเสียพระนาภีอนาราธิาในอ้อมพระอ
“หัวเราะเรื่ออันใ!”
นาราธิาอ์ามทรวัพระสุรเสียแหวึ้นมา เมื่อทรเห็นแววพระเนรับสีพระพัร์ออ์ท้าวเธอฯที่นาทริว่า่าั่อนัยน์เนรอนาเหลือเิน
“หิวหรือ... น้อหิ...”
อ์สันาาทรทำพระรรทวนลมมิถือสา่อนาราธิาในอ้อมพระอ มิหนำ้ำยัรัสถาม้วยพระสุรเสียอันอ่อนหวานหยย้อยประทานออมา นนาราธิาทรรู้สึถึพระโลมาที่ั้ลุันพร้อมันอย่ามิไ้นัหมาย!
‘ถามโ่ๆ! ถ้าไม่หิว็สิเสียไปแล้ว... โนับมานานหลายเพลา แ่็มิมีสิ่ใมาถึท้อเลยสัอย่า!!!’
นาราธิาทริแลทรวัถวายพระเนร้อนอ์ท้าวเธอฯ พร้อมับทรผินพระพัร์ไปอี้าหนึ่ แ่นา็ยัทรรัสอบถวายลับมาอีอย่า้วยทรเรำู่่อนหน้าออ์ท้าวเธอฯอยู่มิใ่น้อย
“อือ!” นาราธิาทรเปล่สุรเสียระแทระทั้นในพระศอถวาย
“ที่ ‘อือ’ นี่... ืออะไร? แล้วผินพัร์ไปทานั้น ะเราันรู้เรื่อไหมเ้า?”
ทั้ๆที่ทรรู้วามหมายอนาราธิาเป็นอย่าี แ่อ์ท้าวเธอฯ็ทำเป็นมิเ้าพระทัย้ำยัทรมิวายประทานารแล้นาอย่าพระอารม์ีอี้วย
“หิว!” นาราธิาทรรัสถวายอบ แ่็ยัทรมิยอมหันพระพัร์ลับมา
“หือ... ว่าเยี่ยไรนะ? พี่ฟัเ้าพูมิ่อยะไ้ยิน”
อ์ท้าวเธอฯทรแล้นาราธิา่ออย่าทรนึสนุสนาน พร้อมับทรยื่นพระพัร์เ้าไปใล้ับนวลพระปรา์อนา ้วยหมายะอมมลิ่นหอมรุ่นาๆาพระายาอนา
“็บอว่าหิว! ฟัไม่รู้เรื่อหรือเยี่ยไร? เ้าูหะ... อุ๊บ!”
นาราธิาทรหมวามอทนเพราะทรโมโหหิว ึทรหันพระพัร์ลับมาถวายาร่อว่าอ์สันาา แ่าร์ลับว่าเป็น่อวโราสให้อ์ท้าวเธอฯทรพระโอษ์ลมาประทานุมพินาเสียอย่านั้น!
“อื้อ! แฮ่ๆ...”
นาราธิาทรหอบอย่าเหน็เหนื่อย เมื่ออ์สันาาทรผละพระโอษ์หยัหนาอพระอ์ออ เพื่อประทานโอาสให้นาไ้ทรหายใไ้อย่าสะว
“พูามิไพเราะเสียเลยเ้า! ถ้าราหน้ายัะ ‘ื้อ’ พูให้ไ้อี... พี่็ะ ‘ทำโทษ’ เ้าอีเ่นเียวัน!”
ถึแม้ว่าอ์สันาาทรรัส้วยพระสุรเสียที่มิทรใร่ะริันั... แ่้วยสัาิาบาอย่านั้นไ้ทูลบอนาราธิาว่า อ์ท้าวเธอฯทรหมายะ ‘ทำโทษ’ นาริๆอย่าที่ทรรัสประทานเอาไว้เป็นแน่ นาึทรเียบพระสุรเสียไว้ แล้วทรเบือนพระพัร์หนีแววพระเนรที่ระยิบระยับออ์สันาาอีรา ้วยทรัเือแล้ำในพระทัยยิ่!
“แล้วอยาะินสิ่ใ? พี่ะไ้หามาให้...”
เมื่อทรเห็นนาราธิาพารุายาในพระอ์ทรเบือนพระพัร์หนี้วยวามล้ำลืน อ์ท้าวเธอฯึทรรัสถาม้วยวามเป็นห่วึ้นมาอย่าทร ‘ยอมอ่อนล’ บ้าสัเล็น้อยให้นาในรานี้
“...”
นาราธิาทรเียบเย ้ำยัหลับพระเนรลอีเสียเ่นนั้น!
“เียบเยี่ยนี้... หรือะให้พี่เ้าใว่าเ้าะอยาิน...พี่ หือ...”
อ์ท้าวเธอฯทรรัสระิบพระสุรเสียออะุพร้อมับทรแล้เย่าพระวรายบาในอ้อมพระอไม่แรนัเพื่อให้นาทรลืมพระเนรึ้นมา ้วยทรเริ่มที่ะทรรู้สึัพระทัยึ้นมาบ้าที่นาราธิาอ์ามในอ้อมพระอทรระทำาร ‘หมาเมิน’ มิเอื้อนเอ่ยพระวาาโ้อบแ่อย่าใ
“ถ้าเลือินไ้ เราะวั ‘หัวใ’ อเ้ามาิน่อนแน่!”
นาราธิาทรลืมพระเนรวามวาวโรน์เ็มไป้วยวามเือแ้นึ้นมารัส่อว่าถวายอย่าุเือ
“หึหึ! ถ้าอยาะ ‘ินพี่’ ริัำที่เ้าว่า... พี่ว่า... เราสอนั้น... มา ‘ินสิ่อื่น’ ัน่อนะีว่า... น้อหิ!”
ในบัลนาราธิา็้อทรเบิพระเนรวามึ้นอย่าทรพระทัย เมื่อนาทรรู้สึถึวามผิปิบริเวส่วนล่าอนาที่ทรรู้สึเ็บอย่าหน่วๆึ้น้วยารยายอ์อบาส่วนึ่เป็นอสำัแห่อ์สันารา!
“อะ... อ้าย... อ้ายูให่เ่าลาม!”
นาราธิาทรโ่พระศอ แลทรรีพระสุรเสียร้อทั้พระพัร์ที่แ่ำ้วยทรริ้วแลทรอายสุพระวราย
“อ้าว! เมื่อเือนแล้วมิฟัเยี่ยนี้... ็้อถูทำโทษันแล้วละหนา... น้อหิ หึหึ!”
ความคิดเห็น