[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #20 : The Vow...17

            “เฉินโทรมาบอกฉันหมดแล้วไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ” ลู่ฮานพยักหน้าน้อยๆยามเมื่อเสียงของเพื่อนสนิทดังตอบมาจากปลายสาย “ขอโทษนะอี้ชิง..ไม่เหงานะ??” ลู่ฮานถามออกไปอย่างเป็นห่วงเพราะเขารู้ว่าเพื่อนตัวเล็กของเขานั้นเป็นคนขี้เหงาและเซ็นซิทีฟสูง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาจากปลายสายเป็นเพียงเสียงหัวเราะอย่างสดใส


   “เสี่ยว ลู่ฮาน..จาง อี้ชิง ไม่ได้เป็นเด็กไม่ยอมโตร้องไห้งอแงไม่มีเหตุผลนะ”

   “อี้ชิง..ฉันรู้ว่านายเหงา”

         ราวกับโดดจี้ใจดำ..มือเรียวขาวเผลอเกร็งขึ้นมาอย่างลืมตัวก่อนจะปลอบใจตัวเองเบาๆว่าไม่เป็นไรแล้วคลี่รอยยิ้มออกมาบางๆ “คิดมาก..ฉันยังมีเฉินอยู่ด้วยนา ก็แค่15วันไม่ใช่รึไงกัน..ฉันง่วงแล้วนายก็นอนได้แล้วนะ” อี้ชิงตัดสินใจตัดปัญหาด้วยการรีบวางสายให้เร็วที่สุดและดูเหมือนลู่ฮานจะรู้ด้วย เพราะเวลาที่อี้ชิงโดนจี้จุดอ่อนเจ้าตัวจะชะงักนิ่งไปสักระยะนึ่งแล้วก็จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดจะแหบเล็กน้อยแบบนี้เสมอๆ

   “ฉันเป็นห่วงนายนะ เอาไว้จะไปหาที่ห้องนายนะ..อากาศช่วงนี้เข้าหนาวแล้วนะ..”

   “รู้แล้วจ้า...ฉันจะไปนอนแล้ว” อี้ชิงตัดบทการสนทนาด้วยการกดตัดสายทันทีสร้างความขุ่นเคืองใจให้คนตัวเล็กอีกคนเป็นอย่างมาก “ฝากไว้ก่อนเถอะจาง อี้ชิง คนอุส่าเป็นห่วง!!”

         “เสี่ยวลู่ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ไปทำงานกี่โมงเดี๋ยวจะได้ปลุกถูกเวลา” เสียงทุ้มดังลอดเข้ามาภายในห้องนอนที่เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาคุยโทรศัพท์ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาหยุดโผล่หน้าเข้ามาดูในห้องก่อนจะอมยิ้มบางๆยามเมื่อเห็นร่างบางๆอยู่ในชุดนอนลายหมีสีน้ำตาลที่มีฮู้ตเป็นรูปหูหมีอยู่ด้วย

         “ฉันพักงานน่ะ” ลู่ฮานตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินตรงไปยังมุมห้องที่เซฮุนเอากระเป๋าของเขาวางเอาไว้แล้วคุ้ยหาถุงเท้ามาใส่กันความหนาวเย็นของฤดูหนาว “พักงานทำไมกัน?? เกิดอะไรขึ้นมีอะไรรึป่าวเสี่ยวลู่??” เซฮุนพลั้งพลูคำถามออกมาอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ เพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้ารักงานของตัวเองมากขนาดไหน

           “บางทีฉันก็เหนื่อยแล้วก็อยากพักบ้าง..ซึ่งมันก็เป็นโอกาสดีเลยที่จะใช้เวลาพักผ่อนตอนนี้มาทำความรู้จักกับนายอย่างจริงๆจังๆเสียที” ลู่ฮานเงยหน้าจากกระเป๋ามาส่งยิ้มหวานให้เป็นเชิงให้คนตัวสูงเบาใจก่อนจะคุ้ยหาถุงเท้าในกระเป๋าต่อ จนเซฮุนอดไม่ได้ต้องเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดกว้างเท่าๆกับขนาดของกำแพงห้องนอนเปิดเอาถุงเท้าสีชมพูอ่อนออกมายื่นให้

           ลู่ฮานรับมันมาอย่างตกใจ.. “ฉันไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวลู่ถึงเอากระเป๋าใส่เสื้อผ้ามาเยอะขนาดนี้??” ถามไปด้วยความแปลกใจ “ฉันตั้งใจจะย้ายมาอยู่ที่ห้องนาย มันสะดวกดีไม่ใช่หรอนายจะได้ไม่ต้องขับรถไปๆมาๆระหว่างบ้านฉันกับคอนโดนี้อีก แต่ถ้ารบกวนกันก็ไม่เป็นไรนะฉันจะไปเช่าคอนโดแถวๆนี้อยู่..”

         “เสี่ยวลู่ นายจะมาอยู่ที่นี้จริงๆหรอ??..นายไม่ได้โกหกฉันเล่นๆใช่ไหม??” น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ได้ในทันทีว่าเซฮุนกำลังตกใจและดีใจไปพร้อมๆกันกับใบหน้าที่มักจะแสดงแต่ความนิ่งเฉยที่ตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าออกมาราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆนั้นทำให้คนมองอดหัวเราะออกมาไม่ได้จริงๆ


         “ฉันจะโกหกทำไมกัน?? สมัยก่อนฉันชอบโกหกนายรึยังไงกันนะ โอ เซฮุน” คำถามนั้นได้รับคำตอบแทบจะในทันที เพราะเซฮุนส่ายหน้าจนคอแทบจะหักเลยก็ว่าได้ก่อนจะชี้นิ้วเรียวยาวไปที่กระเป๋าใบใหญ่กับเหล่าถุงสัมภาระอีก2ใบที่วางอยู่ข้างๆ

 

   “จริงๆไม่ต้องเอามาก็ได้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเอาไปเก็บที่บ้านให้”

   “ไม่ได้หรอก ฉันใส่ของเซฮุนไม่ได้หรอกตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะสบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน สเปรย์แล้วก็..”

        “ของพวกนั้นมีหมดแล้ว ส่วนเสื้อผ้าก็อยู่ในตู้นั้นหมดแล้ว” เซฮุนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาช่างแตกต่างจากอีกคนที่กำลังอึ้งตาโตก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้นตรงไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่แล้วเลื่อนเปิดมันออกจนสุดความยาวของมัน

 

           เสื้อผ้ามากมายถูกแขวนอยู่บนราว มันไล่โทนสีจากสีเข้มมาสีอ่อนอย่างเป็นระเบียบ ในลิ้นชักที่เก็บเอาพวกชุดนอนและชั้นในถูกจัดเก็บเอาไว้ราวกับว่าไม่เคยได้เปิดมาใช้มันเลยสักครั้งเดียว ดวงตาคู่กลมโตสังเกตได้ว่าเสื้อแต่ละแบบนั้นจะมีอยู่2ตัวตัวหนึ่งเล็กและอีกตัวหนึ่งจะใหญ่กว่า มันถูกแขวนอยู่คู่กัน มือเรียวค่อยๆยกขึ้นไปหยิบเอาเสื้อตัวเล็กตัวหนึ่งออกมาก่อนจะนำมาทาบวัดกับขนาดของตัวเอง

  พอดี..

        “นายเป็นคนบอกว่าเราควรจะใส่เสื้อผ้าที่เหมือนๆกัน เราจะได้ดูเหมือนเป็นคนๆเดียวกัน” ไม่ว่าป่าว มือหนาคว้าเอามือบางให้เดินตามเข้าไปในห้องน้ำกว้างที่ถูกตกแต่งให้เป็นโทนสีเทาขาวอย่างลงตัว เซฮุนเอื้อมมือไปเปิดตู้ข้างกระจกเผยให้เห็นสบู่เหลว แชมพู สเปรย์และของใช้จำเป็นอื่นๆที่วางเรียงกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ และที่สำคัญมันเป็นยี่ห้อที่เขาใช้อยู่เป็นประจำทั้งสิ้น..

 “เซฮุน..”

         “เห็นไหมบอกแล้วว่ากระเป๋าพวกนั้นไม่จำเป็นหรอก นี้คือบ้านอีกหลังของนายอยู่แล้ว..ตั้งแต่เมื่อ6ปีก่อน” ดวงตาคู่สวยสบมองดวงตาคู่คมที่จ้องมองเขาผ่านกระจกที่สะท้อนร่างสองร่างที่ยืนซ้อนทับกันอยู่ มือหนาค่อยๆขยับเลื่อนไล่จากต้นแขนไปยังท่อนแขนเล็กก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วมือเขาไปยังช่องว่างระหว่างนิ้วของคนตัวเล็กที่ค่อยๆกางออกก่อนจะขยับกำมือหนาเอาไว้แน่น ทั้งหมดมันเป็นไปตามความเคยชินสินะ..

         “ห้องนี้เป็นห้องของเรานะเสี่ยวลู่..ฉันตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าครบ1เดือนตามที่สัญญาเอาไว้แล้วฉันจะยกห้องนี้ให้เสี่ยวลู่..เสี่ยวลู่เคยบอกว่าชอบห้องนี้..เฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้เราสองคนเป็นคนเลือกกันเอง เราทะเลาะกันเรื่องสีของห้องน้ำนี้ด้วย จริงๆฉันอยากได้เป็นสีเทาดำแต่เสี่ยวลู่ไม่ชอบอยากได้สีขาวซึ่งฉันก็เถียงว่ามันทำความสะอาดยาก...” ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบอยู่ดีๆคนตัวเล็กก็หันหลังกลับมามองคนตัวโตด้านหลัง

 


         มือข้างที่ว่างของลู่ฮานค่อยๆสอดเข้าไปยังช่องว่างระหว่างนิ้วของร่างสูงบ้างอีกข้างหนึ่ง.. “แล้วนายก็ยอมฉัน..” เซฮุนเพียงยิ้มบางๆเป็นคำตอบก่อนจะค่อยๆยกมือที่เกาะกุมกันเอาไว้อย่างแน่นหนาขึ้นมาก่อนค่อยๆจูบลงไปอย่างแผ่วเบาบนหลังมือบาง

  “นายยอมฉันตลอดล่ะโอ เซฮุน..ในความทรงจำเท่าที่ฉันจำได้น่ะนะ..”

       “เพราะถ้าฉันไม่ยอม..เสี่ยวลู่จะกลายเป็นเด็กดื้อ...” รอยยิ้มที่เซฮุนส่งให้นั้นเป็นรอยยิ้มที่ลู่ฮานรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่อยากเห็นเลย เพราะมันเรียกให้ความร้อนมาเห่ออยู่บริเวณแก้มทั้งสองข้างจนแทบจะมุดดินหนี

 “ขี้ตู่...”

  “เด็กดื้อมักไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองดื้อขนาดไหน”

          “เงียบไปเลยฉันจะนอนแล้ว” มือบางสะบัดออกจากมือหนาที่เกาะกุมกันอยู่ออกอย่างแรงแล้วก็รีบเดินออกจากห้องน้ำไป ซึ่งเซฮุนก็อดไมได้ที่จะยิ้มกว้างจนรู้สึกปวดแก้มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพรานั้นเป็นการบอกว่าคนตัวเล็กของเขากำลังงอนอยู่เงียบๆ

 







นี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าความสุข...

  ความสุขที่ห่างหายมาตลอด6ปีของเขา แค่ช่วงเวลาสั้นๆในตอนนี้..เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว..

 ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

สวัสดีค่ะ มาอัพแล้วนะค่ะ
ตกใจมากที่เข้ามาเช็คแล้วเห็นคอมเม้นเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะถือเป็นของขวัญที่รีดเดอร์ให้กิ๊ฟก็แล้วกันนะค่ะ
มาพูดถึงตอนนี้กันหน่อย แต่งไปแอบเขินๆบอกไม่ถูกหรือว่าเรามันฟินไปเองก็ไม่รู้555
เด็กดื้อเสี่ยวลู่จะเป็นยังไงกันนาาา
ขอบอกหน่อยก็แล้วกันว่าหนักกว่าเด็กดื้อที่อี้ชิงว่าให้อีกนะค่ะ อย่างว่าล่ะตาฮุนเขาถือหางเด็กดื้อนินา55

เก็บไว้ต่อยอดในตอนหน้าๆค่ะ
เม้นๆติชมกันเหมือนเดิมนะค่ะ^^" ใครเข้ามาอ่านใหม่ก็ขอคอมเม้นหน่อยก็ดีนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้กันต่อไปด้วยนะค่ะ : )