KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #20 : Love Light ..ღ [7]

Love Light 7

“ทงเฮ กลับ-บ้าน”

“อื้อ อื้อ ซอนแซงนิมบ้า มาทำเป็นดุทำไมไม่รู้” ทงเฮที่วิ่งไล่หลังคนตัวสูงได้แต่โหวกเหวกโวยวาย

ร่างสูงก้าวยาวๆ เดินนำทงเฮมาตลอดทาง พูดด้วยก็ไม่ยอมพูด บรรยากาศโคตรอึมครึม เหมือนเห็นรังสีประหลาดแผ่ออกมารอบตัวคยูฮยอน เห็นแบบนั้นทงเฮก็ไม่อยากเข้าไปใกล้ จึงเลือกเดินตามหลัง เตะลม เตะฟ้าไปตามทาง จนมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ท้ายซอย ชเวทงเฮก็รีบวิ่งแซงหน้า ใส่เกียร์หมาเข้าบ้านก่อนเลย

ฟิ้ววว ว

“ทงเฮ หยุดนะ!”

ไม่ทันขาดคำ คยูฮยอนรีบวิ่งไล่หลังเด็กตัวแสบที่หนีเข้าบ้านไปแล้วจนมาหยุดมองตากันแบบเย็นๆ ที่กลางบ้าน

“เป็นอะไร ออกไปแบบนั้นคนเดียวได้ยังไง ถ้าครูหาไม่เจอล่ะ” คยูฮยอนมองหน้าคนที่พักยืนหอบอยู่

“ก็หาเจอแล้วนี่ไง ทงเฮเอาโทรศัพท์ไปด้วย ทำไมซอนแซงนิมไม่โทรหาล่ะ” ทงเฮทำหน้ากวน กวนแบบกวนมากๆด้วย

“ก็…”

“ก็อยู่กับครูเจสสิก้าใช่มั๊ย เลยไม่โทรหาทงเฮ แล้วนี่เขายอมกลับไปแล้วหรอฮะ”

“เป็นอะไรเนี่ย ไปพาลครูเค้าทำไม” คยูฮยอนไม่เข้าใจอารมณ์ในตอนนี้ของทงเฮ จากเด็กน่ารัก ทำไมตอนี้ถึงพูดยากนัก

“ไม่รู้อ่ะ ไม่รู้ ทงเฮกำลังจะเป็นบ้า หงุดหงิดเพราะเขาจะเป็นบ้าอยู่แล้ว! ฮึ่ย!!” ว่าจบ คนตัวเล็กก็วิ่งปรู๊ดขึ้นบันได ใช้เวลาไม่กี่วินาที ทงเฮก็ทะลุเข้าห้องตัวเองไปแล้ว

“ทงเฮ!”

คยูฮยอนตามเข้ามาในห้องหลังจากนั้นไม่นาน ร่างสูงดูใจเย็นลงกว่าเมื่อครู่ พอเปิดประตูออกก็ไม่เห็นทงเฮ แต่เห็นก้อนอะไรบางอย่างที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มนวม

“ทงเฮ ออกมา” คยูฮยอนใช้เสียงอ่อนลงบอก ก่อนเขยิบเข้าไปยืนข้างเตียง พอเห็นทงเฮที่ไม่ยอมทำตาม เอาแต่นอนนิ่งคยูฮยอนก็นั่งลง

“ออกมาเร็ว เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะ”

“ฮึ่ยย ไม่! ไม่อยากเห็นหน้าคนแถวนี้ ทงเฮจะเป็นบ้า”

“อื้ม…”

 “ครูก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”

หมับ บ~!

จู่ๆทงเฮก็รู้สึกถึงแรงกอดรัด เมื่อแขนยาวทั้งสองข้างของคยูฮยอนรวบกอดเข้ากับก้อนผ้าห่มนวม ร่างสูงออกแรงรัดคนในผ้าห่มมากขึ้น มาก ให้สมกับความหมั่นเขี้ยวที่มี

“ทงเฮ… ครูก็จะเป็นบ้าเหมือนกัน”

ทงเฮยอมกระดึ๊บออกมาจากผ้าห่มแล้วหลังจากนอนนิ่งอยู่นาน ศีรษะเล็กๆกับใบหน้าหวานโผล่พ้นออกมาให้คนที่ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดได้มอง

“ซอนแซงนิมพูดอะไร หมายความว่ายังไง” โผล่หัวออกมามองตาแป๋ว

“ก็หมายความแบบที่พูด ครูจะเป็นบ้า เป็นบ้าเพราะทงเฮ”

“ทงเฮไปทำอะไรให้ซอนแซงนิม เป็นบ้าเพราะทงเฮทำไม แล้วก็… ปะ ปล่อยได้แล้วครับ ทงเฮอึดอัด” ทงเฮดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด พูดไปก็หน้าแดงไปเพราะคยูฮยอนยื่นหน้ามาเสียใกล้

ร่างสูงยอมคลายอ้อมกอดออกแค่นิดเดียวให้ทงเฮได้สบายตัวขึ้น แต่ใบหน้าหล่อนั่นยังไม่ยอมถอยออกไปไหน แถมยังเอาแต่จ้องจนทงเฮจนรู้สึกแปลกๆด้วย

“ครูเป็นแบบนี้ก็เพราะทงเฮไง เพราะทงเฮ ครูถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ครูหงุดหงิดแค่ไหนที่หาทงเฮไม่เจอ แล้วก็หงุดหงิดมากกว่าเดิมอีกพอเห็นทงเฮอยู่กับคนอื่น”

“ตะ แต่โบมีเป็นเพื่อนทงเฮ…แล้วอีกอย่าง โบมีชอบซอนแซงนิมมากด้วย”

“หื้ม?”

“โบมีบอกว่าชอบซอนแซงนิม ยัยนั่นขับรถผ่านหน้าบ้านซอนแซงนิมทุกวันเลยเพราะอยากเจอ”

“ฮ่ะๆ” คยูฮยอนหัวเราะในลำคอในขณะที่ทงเฮกำลังทำตาคว่ำมองเขา

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ชอบใช่มั๊ยล่ะ หว่านเสน่ห์ใส่ใครไปทั่ว”

“เปล่าสักหน่อย”

“ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย ขนาดอยู่บ้านเฉยๆยังให้ใครก็ไม่รู้มาหาถึงบ้าน”

“พูดแบบนี้หึงหรือไง”

“…”

“…”

“หึงครูหรอครับ ถ้าทงเฮไม่ชอบ วันหลังครูไม่ทำแล้วนะ”

“ซ…ซะ ซอนแซงนิม พ พูดอะไร” หูทงเฮแดงไปหมดแล้ว หน้าก็แดงด้วย แล้วอากาศในผ้านวมนี่ก็โคตรจะร้อนเลย โอ้ย ซอนแซงนิมบ้า ทำอะไรกับทงเฮเนี่ย

“หรือว่าทงเฮยังเด็กอยู่ ที่ครูพูดไปทงเฮเลยไม่เข้าใจ งั้นไว้เราโตกว่านี้แล้วค่อยคุยกันเนอะ”

“ซอนแซงนิมบ้า! มีอะไรก็พูดมาเลยนะ ไม่ต้องรอไว้วันหลัง”

“ฮึฮึ” คยูฮยอนหัวเราะแบบมีเลศจนทงเฮที่โวยวายเมื่อครู่ต้องหน้าคว่ำหนักกว่าเดิม

“แกล้งทงเฮหรอ ปล่อยทงเฮเดี๋ยวนี้เลย ทงเฮจะเอาคืนซอนแซ….”

อุ๊ป!

ไม่มีเสียงโวยวายอะไรอีกหลังจากโดนกลีบปากหยักของคนด้านบนแนบลงมา จู่ๆคำพูดของทงเฮก็โดนขโมยโดยคนใจร้าย คยูฮยอนที่ไม่ปล่อยให้ทงเฮได้ทักท้วงอะไร เพราะยิ่งทงเฮจะพูด คยูฮยอนก็ยิ่งจูบ จูบลงมาบ่อยๆจนมีเสียงจ๊อบแจ๊บทำให้ทงเฮอายอีก

กลีบปากหยักก็ค่อยๆถอนออกอย่างเสียดายหลังจากที่ตักตวงความหวานอยู่นาน คยูฮยอนใช้ปากงับลงกันปากทงเฮเป็นสัญญาณว่าจะตามใจตัวเองครั้งสุดท้ายก่อนปล่อยให้ทงเฮเป็นอิสระ แต่พอถอนจูบออกแล้วก็ไม่วายใช้จมูกโด่งๆมาคลอเคลียที่ข้างแก้มจนคนที่ได้แต่เขินอายจั๊กจี้

“ฮื่ออ ฮื้ออออ ฮื้ออออออออ” ทงเฮร้องก่อนจะย่นคอกลับลงไปในผ้านวมให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยมันก็ช่วยปิดบังปากแดงๆที่บวมเจ่อกับแก้มสีชมพูที่สุกปลั่งเพราะความเขินอายได้

“ซอนแซงนิมบ้า ทงเฮจะฟ้องพ่อ” ร่างเล็กบ่มงึมงำในผ้าห่ม แต่คยูฮยอนก็ได้ยินชัด คนที่เพิ่งปล้นจูบคนตัวเล็กกว่าจึงได้แต่หัวเราะให้กับความน่ารักนั่น

ขโมยจูบลูกเค้าแบบรู้ตัวเนี่ย คยูฮยอนต้องจ่ายเท่าไหร่

ลูกศิษย์คนน่ารักกับคุณครูที่ในนาทีนี้หล่อฝุดๆ กำลังนั่งดูละครหลังข่าวอยู่ที่โซฟาตัวเดิมในห้องนั่งเล่น แต่วิถีการนั่งตอนนี้ดูจะแตกต่างจากเดิมไปหน่อยตรงที่ระยะห่างเวลานั่งมันแคบลงกว่าเดิม ทั้งๆที่ตอนแรกทงเฮเองที่ชอบเข้าไปใกล้ซอนแซงนิมแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า ยิ่งทงเฮหนี ซอนแซงนิมก็ยิ่งเข้ามาใกล้ เหนื่อยใจจนต้องยอมนั่งนิ่งๆอยู่ที่เดิมแล้วให้ก้นใหญ่ๆของซอนแซงนิมเข้ามาแซะ

“ตอนแรกครูก็ไม่เข้าใจหรอก ครูกำลังคิดว่าครูต้องบ้าแน่ๆ จนเห็นทงเฮเป็นแบบนี้เหมือนกันนั่นแหละ ครูเลยแน่ใจ”

“ทงเฮเป็นแบบนี้? แบบไหน?”

“แบบที่ชอบครูเหมือนกัน แล้วก็หึงครูออกนอกหน้าน่ะสิ”

“ซอนแซงนิมพูดอะไรไม่อายปากเลย หลงตัวเองด้วย ใครจะไปหึง ไม่หล่อก็เท่านี้ อ้วนก็เท่านี้”

“ครับๆ ไม่หึงเลยครับ หนีออกจากบ้านไป ใส่รองเท้าก็สลับข้าง” ชเวทงเฮคงไม่ทันสังเกต จนป่านนี้ก็ไม่รู้ตัว ไอ้ที่เค้าใส่รองเท้าเขียวข้างเหลืองข้างตามคนตัวเล็กออกไปนั่น อายขนาดไหนให้รู้บ้าง

บทสนทนาตอนเย็นยังวนเวียนอยู่ในหัวทงเฮซ้ำไปซ้ำมา เขาเนี่ยนะชอบซอนแซงนิม ตอนไหนไม่เห็นรู้ตัว ซอนแซงนิมโมเมเอาชัดๆ

“ซอนแซงนิมถามจริง” ทงเฮที่ตกอยู่ในห้วงความคิดตัวเองสักพักหันมามองคนข้างๆ

“?”

“เมื่อไหร่จะเลิกเอาเท้ามาเขี่ยทงเฮ ทำแบบนี้ต้องการอะไร”

ชเวทงเฮทำหน้าดุ ดุเสียจนโจคยูฮยอนอยากจะจับมาทำโทษซะให้เข็ด

“เปล่านี่ ครูก็แค่…”

ยืนหน้าเข้ามาใกล้เกินไปอีกแล้ว แล้วยังจะทำหน้าหื่นอีก ซอนแซงนิมนี่

“ทะลึ่งที่สุดเลย!!” ทงเฮโวยวายเสียงดัง ตัวเล็กๆตอนนี้ตกอยู่ในอ้อมกอดของซอนแซงนิมอีกแล้ว ไม่เห็นมีใครบอกทงเฮเลยว่าซอนแซงนิมพอนึกจะหื่นละก็ จากหน้ามือเป็นหลังมือเลย

แม่ฝากปลาย่างไว้กับแมวชัดๆ!

เอาซอนแซงนิมนิสัยดีคนนั้นคืนมานะ!!!

RRRrrrrrrrr

‘คุณป๋าสุดหล่อ’

“คุณป๋า!!!!!” ยังไม่ทันที่คนโทรมาจะเอ่ยอะไร ทงเฮก็ชิงร้องเสียงดังลั่นหลังกดรับสายจากต่างประเทศ

“ว่าไงครับคนเก่ง ลืมคุณป๋าแล้วหรือยัง”

“คุณป๋านั่นแหละลืมทงเฮ เที่ยวกับแม่จนลืมทงเฮกันหมดแล้ว ชิ” ทงเฮทำท่าจะงอนเอาแต่ใจให้สมกับเป็นลูกคนเดียวของบ้าน

“ฮ่าๆ ไม่เอาน่า อย่างอนเลยนะ คุณป๋ากับแม่คิดถึงทงเฮมากเลย ก็เลยเที่ยวเผื่อทงเฮเยอะๆอยู่นี่ไง”

“คุณป๋าขี้โกง!! ทงเฮอยากไปด้วย!”

“คุณป๋าสัญญาเลยว่าคราวหน้าเราจะมากันทั้งครอบครัว”

“มันก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว…”

“ครับๆ คนดีของคุณป๋า อ่อ แล้วที่คุณป๋าโทรมา เพราะจะบอกว่าให้ทงเฮเก็บกระเป๋าเตรียมไว้ด้วยนะลูก พรุ่งนี้คุณป๋ากับแม่ก็จะกลับแล้ว เราจะแวะไปรับทงเฮกลับบ้านด้วย”

“………….”

….

“ทงเฮ? ว่าไงคนเก่ง ไม่ดีใจหรอที่จะได้เจอกันแล้ว”

“…”

“ทงเฮ? เป็นอะไรลูก”

“ค…คุณป๋าจะกลั บ แล้วหรอ” เสียงของทงเฮเบาลงไปถนัดตาจนชีวอนแปลกใจ

“ดีใจจนพูดไม่ออกเลยหรอเรา”

“ค…ครับ ทงเฮ ดี ใจ มากเลย…” พยายามบังคับให้คำพูดออกมาในที่สุด ทั้งๆที่ตอนนี้รู้สึกตรงกันข้าม

ทงเฮยังไม่อยากกลับ

“งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ คุณป๋ากับแม่รักลูกนะ”

“….ฮะ ทงเฮก็รัก คุณป๋ากับแม่”

TBC

Talk ::::

มาแล้นนนนนนนนนนนนนนน น ><’’

ตอนนี้มาแค่สั้นๆ มันต้องตัดจบตรงนี้จริงๆนะคุณผู้โชมมมมม ม

เขียนๆลบๆอยู่หลายรอบมาก เขียนไม่ออกและเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไร้สาระ
แก้ยังไงดีสุดก็ได้เท่านี้ 5555555 5

เจออะไรไม่ชอบมาพาพลในฟิคนี้ ทักได้นะคะ 

วันนี้พิเศษ เราจะมาเฉลยตัวละครลับค่ะ!
เคยจินตนาการกันมั้ยคะว่า ซนดารา จริงๆแล้วหน้าตาเป็นยังงายย

ฮี่ๆ เราบรรยายไว้ว่าหน้าเหมือนทงเฮใช่ม่ะ
แต่อิมเมจจริงๆ ของเค้าคนนี้ก็คือ….

ท้าดา!!!!

 

 

ซานดาร่า นั่นเองข่า คุณผู้โชมมมมมมม ><

ซนดารา>> ซานดาร่า  อิอิ มีใครเคยเดาว่าเป็นป้าดัลกันมั้ย?

ปล. To มาดามจอง มาอยู่ในฟิคเราเรื่องเดียว เธอก็ต้องไปแล้ว
เราชอบพี่นะคะ ไม่ได้คิดร้ายอะไรกะพี่เลย เข้มแข็งไว้นะคะ!

ปล2. Thx to พี่ต่ายที่ช่วยเค้าจิ้มบัตรD2Bให้ด้วยนะค้า น่ารัก ใจดีมากเงยย

ปล3. ขอบคุณทุกคน ที่คุณอ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ เรารักคุณนะคะ *จูบบบบบบบ*