Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #20 : Fic Reborn:D18:Love me! Part11

     “แหวนสวยดีนะเคียวยะ” ดีโน่พูดแหย่หลังจากที่เตรียมของว่างเสร็จแล้ว

            “เก็บได้   เห็นว่าสวนดีก็เลยเอามาใส่   ตอนแรกว่าจะทิ้งแล้วล่ะนะ” ฮิบาริทำท่าจะถอดแหวนออก

            “อย่าถอดๆ อย่าถอดนะจ๊ะ” ดีโน่จับมือฮิบาริไว้แล้วใส่เข้าไปดังเดิม

            “ทีหลังก็อย่ามาแซว”

            “ไม่คิดเลยนะว่าเคียวยะจะคิดถึงชั้นจนมาหาชั้นเองแบบนี้”

            “ก็แกไม่ติดต่อไปตั้งสองเดือนนี่หว่า” ฮิบาริพูด

            “แหะๆ เอ่อ...” จู่ๆ ดีโน่ก็ต้องเบิกตากว้างเพราะเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

            “คืองี้นะเคียวยะ...ที่จริงชั้น...”

            “ดีโน่~” ยังไม่ทันที่ดีโน่จะได้อธิบายอะไรให้ฮิบาริฟังเสียงหวานๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำเอาดีโน่แทบวิ่งหนีทันทีแต่ติดที่ว่าแขนเรียวของผู้หญิงผมสีทองคล้องแขนเค้าไว้ซะก่อน

            “มีแขกมาเหรอดีโน่” ผู้หญิงคนนั้นเอนหัวซบไหล่ดีโน่   ภาพนั้นทำให้ฮิบาริเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะปรับให้มันกลับมาเย็นชา   แววตาแบบนี้ไม่ได้มีให้เห็นมานานแล้วสินะ

            “อืม   นะ...นี่ฮิบาริ เคียวยะ   ส่วนนี่ เอลลา” ดีโน่แนะนำหน้าเจื่อน

            “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” เอลลาทักทายเป็นภาษาอังกฤษเพราะเธอพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้

            “ครับ   ยินดีที่ได้รู้จัก” ฮิบาริพูดเสียงเย็นยะเยียบเล่นเอาดีโน่และเอลลาแข็งทื่อเลย

            “ชะ...ชั้นเป็นแฟนของดีโน่น่ะค่ะ   ได้ยินมาว่าดีโน่มีลูกศิษย์ที่ชื่อเคียวยะที่น่ารักมากๆ   นี่คุณเองเหรอคะเนี่ย?” เอลลายิ้มหวาน

            “ผมไม่ได้น่ารัก” ฮิบาริพูด

            “จ้ะๆ” เอลลายิ้มเจื่อน

            “งั้นผมไม่อยู่ขวางคอแล้วครับ” ฮิบาริลุกขึ้นเดินผ่านพวกเค้าไป “อ้อ  เอาของคุณคืนไปสิครับ” ฮิบาริหยุดก่อนที่จะเดินผ่านดีโน่แล้วยัดแหวนใส่มือเค้าแล้วเดินออกมาด้วยจิตใจบอบช้ำอย่างหนัก

            นี่เหรอที่บอกให้รอ...นี่เหรอทีสัญญาว่าจะกลับไปหากัน   นี่เหรอที่บอกว่าจะทำให้ชั้นมีความสุข   นี่เหรอ...สิ่งตอบแทนของการรอคอยที่แสนจะทรมาน   ชั้นกลายเป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้น   คนอย่างชั้น...ฮิบาริ  เคียวยะคนนี้!

            สิ่งที่เค้าได้รับรู้มามันเหมือนกับการเหยียบย่ำศักดิ์ที่เค้าแสนจะทรนงให้จมลงพื้นดิน   สิ่งที่เค้าทำมาทั้งหมดเป็นเพียงแค่การตอบสนองต่อตัณหาของชายคนนั้นเท่านั้นเอง

            ฮิบาริเดินออกมาอย่างไม่มีจุดหมาย   ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักทางที่อิตาลีเลยแต่ขาเค้าก็พาเดินมาเรื่อยๆ จนมาเจอกับก๊วนนักเลงกลุ่มหนึ่งเข้า

            “เฮ้ คุณหนูมาจากไหนงั้นเหรอ ฮึๆ สวยดีนี่” ชายล่ำคนหนึ่งถามฮิบาริ

            “ชั้นฟังภาษาของพวกแกไม่รู้เรื่องหรอกนะ” ฮิบาริพูดจบ   และเพียงพริบตาเดียวกลุ่มนักเลงกลุ่มนั้นก็นอนจมกองเลือดในตรอกแคบๆ นั้นซะแล้ว

            ทางด้านคฤหาสน์คาบัคโรเน

            “เคียวยะหายไป!?!” ดีโน่ตะโกนลั่นหลังจากได้ฟังคำบอกเล่าจากสึนะ

            “ครับ ไม่รู้ไปอยูที่ไหน?” สึนะพูดอย่างเป็นกังวล

            “เพราะแกเลยนะไอ้ม้าพยศ   มีแฟนอยู่แล้วยังจะไปหลอกเจ้าหมอนั่นอีก” โกคุเดระโวยใส่ดีโน่

            “ชั้น...”

            “ตอนนี้เราควรหาฮิบาริก่อนนะ   อย่าเพิ่งว่ากันเลย” ยามาโมโตะห้ามทัพ

            “ผมหาให้เองครับ” มุคุโร่พูดก่อนจะใช้วิชาของเค้าฉายภาพฮิบาริขึ้นมา   เป็นภาพที่ฮิบาริกำลังจัดการกับพวกที่มาวุ่นวายกับเค้าอยู่ในตรอก

            “ยังอยู่ในพื้นที่ที่คาบัคเรโน่คุมได้อยู่   แบ่งคนออกไปหาเคียวยะเดี๋ยวนี้” ดีโน่ตะโกนสั่งลูกน้องก่อนจะคว้ากุญแจรถบ้าง

            “บอสครับ   ผมขับให้” โรมาริโอ้พูดพลางแบมือขอกุญแจรถ

            “ไม่ต้อง! ขึ้นมากับชั้นก็พอ” โรมาริโอ้แอบเหงื่อตกเพราะบอสของเค้าขับรถได้ตีนผีสุดกู่

            “ดีโน่  คุณจะไปไหน!?!” เอลลาตะโกนถาม

            “จะไปไหนนั่นมันเรื่องของผม! อย่ามายุ่ง!” พูดจบเอลลาก็น้ำตาไหลพรากเพราะดีโน่ไม่เคยแสดงท่าทีใส่เธออย่างนี้เลย

            ดีโน่บึ่งรถด้วยความเร็วสูงจนจราจรเรียกแต่เมื่อได้เห็นหน้าดีโน่จราจรก็แทบลงไปคำนับที่พื้นทันที

            “เคียวยะ!” ดีโน่ตะโกนเรียกฮิบาริแต่เจ้าตัวกลับไม่หันแล้วเดินผลุบเข้าไปในฝูงชนที่เดินกันพลุกพล่าน

            ดีโน่พยายามเบียดคนเท่าไหร่ก็ฝ่าเข้าไปหาฮิบาริไม่ได้เค้าจึงต้องใช้อิทธิพลของเค้าให้ผู้คนหลีกทาง

            “ชั้นดีโน่คาบัคโรเน่! ใครขวางทางชั้นชั้นไม่เอาไว้แน่!” ดีโน่ตะโกนและในทันทีทางก็แหวกให้เค้า   ไม่ว่าเค้าจะเดินไปทางไหนคนก็พร้อมใจกันหลบให้เค้า

            “แกไม่เคยใช้อำนาจบังคับคนอื่นอย่างนี้” ฮิบาริหันหลังพูด

            “ก็เพราะชั้นต้องหาเคียวยะให้เจอน่ะสิ” ดีโน่พูดเสียงอ่อนก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือฮิบาริไว้

            “อย่ามาแตะตัวชั้น!” ก่อนที่มื่อดีโน่จะสัมผัส   ฮิบาริก็ตะโกนออกมาทำให้ดีโน่ชะงัก

            “เคียวยะ ชั้นอธิบายได้นะ”

            “ชั้นไม่อยากมานั่งสุมหัวคุยกับพวกสัตว์กินพืช   ไม่งั้นชั้นจะขย้ำให้เละ” ฮิบาริเอาทอนฟาออกมา

            เคียวยะคนเดิม   กลับมาแล้วงั้นเหรอ

            “เคียวยะ   นายจะไม่ยกโทษให้ชั้นก็ได้   แต่อย่าทำเป็นไม่สนใจหรือลืมเรื่องราวระหว่างเราเลยนะ”

            “ศักดิ์ศรีชั้นถูกเหยียบย่ำ   และคนที่มันทำให้เป็นอย่างนั้นชั้นไม่เอามันไว้แน่” ฮิบาริหันมามองดีโน่อย่างเคียดแค้น   สายตาแบบนั้น...ไม่อยากเห็นเลย

            “เคียวยะฟังชั้นนะ   ชั้นรักนาย”

            “คำพูดนั้นแกคงพูดพร่ำเพรื่อสินะ   งั้นชั้นจะทำให้แกพูดไม่ได้อีกเป็นไง” ฮิบาริฟาดทอนฟาเฉียดใบหน้าดีโน่ไปอย่างตั้งใจเพื่อขู่แต่ชายหนุ่มก็ไม่หวั่น   ยืนนิ่งไม่ยอมหลบ   แววตามุ่งมั่น

            “ชั้นไม่เคยพูดกับใคร   ชั้นพูดกับนายคนเดียว”

            พลั่ก!!

            พอพูดจบหน้าดีโน่ก็สะบัดไปตามแรงฟาดพร้อมกับเลือดสาดกระเซ็นทำให้ผู้คนแถวนั้นแตกตื่น   ไม่ใช่เพราะเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทแต่เป็นเพราะบอสมาเฟียถูกซัดต่างหาก

            “ชั้นรักนาย”

            พลั่ก!!

            “ชั้นรักนาย”

            พลั่ก!!

            “รักนายคนเดียว”

            พลั่ก!!!

            “หุบปากพล่อยๆ ของแกไปซะ!” ฮิบาริพูดแล้วเดินหนีแต่ดีโน่กลับวิ่งเข้าไปกอดไว้แน่น

            “นายเป็นเมียชั้นนะเคียวยะ   เรามีอะไรกันแล้วนะ” ดีโน่ซุกหน้าลงบนไหล่ฮิบาริ

            “ชั้นจะถือว่าให้ทานพวกสัตว์กินพืช   และชั้นก็เป็นผู้ชาย” ฮิบาริพูดเสียงเย็นยะเยียบ

            “ความรักไม่เกี่ยวกับเพศนะเคียวยะ   เรารักกันไม่ใช่เหรอ?”

            “ไม่ใช่   ชั้นเกลียดแก” ฮิบาริพูดก่อนจะยันตัวดีโน่ออกแล้วเดินหนีทันที

            ร่างสูงล้มลงนั่งกับพื้น   ปล่อยให้เลือดไหลลงนองพื้นอย่างอ่อนล้า   เค้าเสียใจที่ต้องทำให้คนที่เค้ารักต้องเดินจากไปอย่างนี้   เสียใจที่ทำให้ผิดหวัง   เสียใจที่ไม่ได้อธิบายอะไร   เสียใจที่ทำให้รอ...

            “ชั้นขอโทษ” ดีโน่ก้มหน้ามองเลือดของตัวเองที่ไหลนองพื้น