What cha gonna do? จะทำยังไงเมื่อใจมันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 16: ความจริงในใจ

เรนะมองมิมิรุนอย่างงึนงง ภายในสายตาที่ฝืนสดใสของมิมิรุนนั้น ทุกคนในนี่รู้ดีว่าเธอกำลังร้องไห้

“เล่นโยนรับหัวกะโหลกนี่กานนะ เรนะจัง”  มิมิรุนยิ้มอย่าร่าเริงเป็นเด็กๆ แล้วโยนหัวกะโหลกให้เรนะ

เรนะเริ่มรู้แผนการของมิมิรุนแล้ว จึงเข้าไปเล่นด้วย

วัตถุสีขาวกลมๆชวนสยอง ลอยกลางอากาศข้ามหัวเซย์กิไปแต่แล้ว

มิมิรุนสะดุดสายออกซิเจน

“อุ๊ย” มิมิรุนทำหัวกระโหลกกระเด้งตกทับเครื่องช่วยหายใจ



“เฮือก...ก...ก” ร่างบนเตียงนั้นสดุ้งตื่น

“แค่กๆๆ” เซย์กิสำลักอากาศจากเครื่องช่วยหายใจ

“อ่า เซย์กิฟื้นแล้วๆ”  เคียวเฮร้องลั่น ในขณะที่เรนะกับมิมิรุนกอดคอกันร้องไห้ด้วยความดีใจที่ล้นออกมาทางดวงตา  

“พี่เคียวเฮ รีบถอดเครื่องช่วยหายใจเร็วสิ เดี๋ยวสำลักขาดใจตายกันพอดี” เรนะเขย่าเคียวเฮให้ทำตามที่เธอบอก

เคียวเฮค่อยๆแกะเครื่องช่วยหายใจออกเซย์กิลืมตาเพียงครึ่งเดียวอาจจะป็นเพราะไม่สามารถสู้แสงไม่ค่อยได้

\"แว๊ก หัวกระโหลก เอาออกไปน้า T_T\" เซย์กิตกใจสุดขีดกับหัวกระโหลกอันเบอเร้อตรงหน้า (กลัวอ่า-*-)



\"มิมิรุน โทรบอกเซย์โงะเร็ว\" ฮิโรกิดันๆมิมิรุนออกไปนอกห้องทันที

มิมิรุนทำหน้าเหวอสุดฤิทธิ์

\"อะไรฟระ - -?\" มิมิรุนงง แต่มือก็ทำตามคำสั่งของฮิโรกิ



(\"โหลๆ\")

\"พี่ห่าน เซย์กิฟื้นแย้ว\"

(\"จริงๆหรอ เฮ้ยๆ พวกแกๆน้องข้าฟื้นแล้วเว้ยๆ ขอบใจนะมี่จัง\") ตู๊ดๆๆๆ

\"เอ้า หมดประโยชน์ก็ตุ๊ดใส่เร้ย เฮ้อ\" มิมิรุนถอนหายใจพร้อมกับยิ้มให้กันตัวเอง ขอบคุณพระเจ้าจริงๆเลยนะคะ



\"มี่จัง กลับกันเถอะ\" โชองขยับเสื้อคลุมแล้วยิ้มให้มิมิรุน

\"อื้มคะ กลับกัน เดี๋ยวคนคงมาบานตะไทแหงเลย\" มิมิรุนยิ้ม แล้วทั้งสองคนก็เดินหายออกไป



เวลาผ่านไป

หน้าห้อง203คนเริ่มผลุกผล่านมากมาย เพราะมีทั้งแก็งเฟลม(แกนนำ) ลีด(แกนนำ) วินส์(แกนนำ)

\"โอ้ว ไม่น่าเชื่อน้องฉัน นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว\" เซย์โงะล๊อกคอเซย์กิแน่น

ข้างๆเป็นเรนะยืนน้ำตาคลอเบ้าข้างริวอิจิ

\"แค่กๆ นี้พี่จะฆาตรกรรมฉันหรือไง เจ็บนะหายใจไม่ออก\" เซย์กิแกะมือเซย์โงะออก พร้อมหมัดหนักโป๊กเต็มหน้าเซย์โงะ

ทำให้หัวเราะกันทั้งห้อง



\"ขาหล่ะ เจ็บมากมั้ย\" เรนะจับๆเผือกที่ขาซ้ายเซย์กิ

\"ไม่หล่ะ แต่ฉันรำคาญน่ะสิ เหอๆ\" เซย์กิยิ้มเจือนๆ \"เอ่อว่าแต่ ไม่เห็นพี่เคียวเฮเลยอ่า ตั้งแต่ที่ช่วยถอดเครื่องช่วยหายใจออกอ่ะ\"

ทั้งห้องเงียบ ไม่มีการตอบรับใดๆ

\"เอ่อ งั้นพี่ว่า พวกพี่กลับก่อนดีกว่า เซย์กิจะได้พักผ่อน\" ยูสุเกะเอ่ยขึ้นมา

\"เอ่อนั้นสิ กลับเหอะ เย็นมากๆแล้วนะเนี่ย\" ยูพูดพลางมองนาฬิกา

\"จะบ้าหรอ นี้มันดึกแล้วกลับๆ\" ฮิซาโตะนำคนอื่นๆเดินออกไป



\"บายจ้า เจอกันพรุ่งนี้นะ\" เรนะขยี้หัวเซย์กิ แล้วเดินออกไป

\"บายจ้า\" เซย์กิยิ้มเจือนๆ \"พี่ๆ โอรินรู้ยังว่าฉันฟื้นแล้ว\"

\"อื้ม ยัง พี่ไม่ค่อยอยากจะบอกน่ะ\" เซย์โงะตคอบเสียงเรียบขณะอ่านหนังสืออยู่

\"อ้าว มั้ยอ่ะ เซย์กิอยากเจอโอริน\"

\"รู้อะไรมั้ย คุณน้าน่ะ สั่งฉันว่าอะไร\" เซย์โงะปิดหนังสือ เซย์กิเลิกคิ้ว



\"แม่เธอน่ะ บอกว่าไม่ให้เธอทำตัวห้าวน่ะ เพราะว่ามันเกิดขึ้นซ้ำสองแบบนี้ คงต้องบังคับกันแล้ว

แม่เธอห้ามเธอเรียน เทควันโด้กับเคนโด้ แต่พี่ขอแม่เธอไว้ให้เรียนเทคึวันโด้ต่อ เพราะเธอจะได้ป้องกันตัวเองได้

เคนโด้ไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิงหรอก เซย์กิ ข้อสำคัญ เธอต้องเลิกคบกับน้องริซาโกะนะ ต้องคิดกับน้องริซาโกะ

เพียงน้องสาวเท่านั้นเข้าใจมั้ย เซย์กิ\" เซย์โงะร่ายยาว เซย์กิฟังอยู่เงียบๆ แล้วก้มหน้านิ่ง



\"เซย์กิไม่ได้คิดอะไรกับน้องโอรินมากมายหรอก เซย์กิแค่เอ็นดูเฉยๆ\"

“ยังไงก็เถอะพี่ไม่อยากให้เซย์กิต้องเสี่ยงนะ ทุกคนเป็นห่วงเธอนะ อย่าเสี่ยงอีกเลย

เรนะน่ะ ปล่อยให้ริวอิจิปกป้องก็ได้ เธอไม่ต้องเสี่ยงหรอก ถ้าเธอเป็นอะไรไปนะ

เรนะเองจะรู้สึกผิดไปตลอดเมื่อที่เธอรู้สึกกับฮิโรกิ ไอบะไง” เซย์โงะลูบหัวเซย์กิอย่างเอ็นดู

“เซย์กิเข้าใจคะ เซย์กิจะพยายามนะคะ” เซย์กิยิ้มเจือนๆ



คำเดียวในตอนนี้คงเป็นตัดใจสินะ

ฉันคงต้องตัดใจจากเธอแล้ว

ไม่ใช่ว่าไม่รัก

ฉันรักเธอมากนะ

ไม่อยากที่จะบอกลาเลย

แต่เพราะฉันทำเพื่อตัวเอง

และเพื่อนคนอื่นที่รักฉัน

ขอโทษจริงๆนะ ริซาโกะ…



หลังจากวันนั้นผ่านไป3วัน

เซย์กิก็พอที่จะสามารถไปเรียนได้แล้ว แต่ว่าต้องใช้ไม้เท้าช่วย เพราะขาซ้ายที่หักต้องเข้าเผือกเป็นเวลา2เดือนเต็ม

“ชักหงุดหงิดแล้วสิ เจ้าเผือกนี้เนี่ย” เซย์กิบ่นขณะเดินเข้าไปที่โต๊ะกลุ่ม โดยที่เรนะช่วยพยุง

“ทนๆเถอะน้า แผลที่หน้าหายดีแล้วก็โอเคแล้ว ทนๆเอาหน่อยเถอะ” เรนะตบๆหลังเซย์กิ

ฝ่ามือที่เรียวยาวยามกระทบกับแผ่นหลังใหญ่ๆก็เกิดเสียงดังลั่น คนอื่นคงร้องแต่สำหรับเซย์กิ แค่นี้เบาๆ



“เหอๆ ดูมันทำ เล่นอะไรกันนะ เซย์กิหลังหักกันพอดี” อายะส่ายหน้า เรนะจ้องตาขวาง

“เอาเถอะน้า แค่นี้เซย์กิไม่ตายหรอก” เรนะหัวเราะ เซย์กิหัวเราะตาม



ยังมีอีกหลายๆอย่างต้องทำ

ยังมีอีกหลายอย่งที่ต้องตัดใจ แย่จริงๆเลย

ทำไมเข้มแข็งพอนะ



แต่เวลานี้ ตอนนี้ฉันต้องอยู่ข้างเพื่อนคนนี้



คาบโฮมดรูม

“ก็ดีใจด้วยนะที่ซารุวาตาริซัง ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ดูแลสุขภาพด้วยนะเซย์กิ” อ.ริกะยิ้ม

เพื่อนๆในห้องต่างยินดีที่เซย์กิกลับมา แต่กลุ่มEvil ก็ยังคงหัวเราะเยาะเย้ยต่อไป



“นึกว่าจะแน่ กลับมาพร้อมเฝือก” จินะหัวเราะ

“หน่อย แมร่ง เอาให้เฝือกออกก่อน เละคาบาทาข้างนี้แน่” เซย์กิจ้องด้วยสายตาอาฆาตประมาณว่า แกม่อง(ตาย)แน่ๆ



กุกกัก~ ปึก! เสียงประตูเปิดออกดังลั่น เรียนคึวามสนใจให้นักเรียนในห้องมากมายให้หันไปมอง

ปรากฎนู๋น้อยผมทองวิ่งรี้เข้ามาหา…

“พี่เซย์กิ” ริซาโกะโผ่กระโดดกอดเซย์กิแน่น เรนะมองแล้วชักสีหน้าทันที เรนะลุกพรวดเดินออกไปนอกห้อง

“เฮ้ย เรนะๆ ริซาโกะ กลับไปก่อนนะ แล้วค่อยเจอเวลาอื่น



\'ทำไมถึงรู้สึกว่าห่างออกไปทุกที\'

ริซาโกะมองตามแผ่นหังนั้นที่กำลังวิ่งอกห่างจากเธอเข้าไปทุกที

………………………………

…………………..

……………

………

…..

..

.



1ปีก่อน

\"น้องริซาโกะจ๋า ทำไมเธอถึงได้น่ารักอะไรอย่างนี้นะ\" เสียงสุดแสนจะหื่นกำลังพูดขึ้น

ทำให้นู๋น้อยวัย10ปีสั่นไปหมด มือนั้นค่อยๆลวนลามเธอไปเรื่อยๆ

\"อ่ะ ออกไปนะ\" ริซาโกะร้อง



ทั้งกลุ่มของเธอ Berryz Kooboo กำลังโดนแก็งมังกรรุ่ม หมายจะลวนลาม

\"ออกไปให้พ้นนะ\" ยูรินะตะโกนขึ้นมา

“ฮะฮะๆ หุบปากไปซะ เธอน่ะ”  นาตารุหัวเราะ แล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้ริซาโกะ ริซาโกะหลับตาปี๋



ปัก!!!!!! เหมือนกับสายลมช่วยชิวีตเธอ

พรวด!!!! โครม!!! โครม!!!! สาวผมน้ำตาลเข้มร่างใหญ่ กระหนำเตะใส่นาตารุชุดใหญ่

“อ่ะ รุ่นพี่เซย์กิ” มาอิฮะร้องขึ้นมา



“น้องๆหลบออกไป” เซย์กิตะโกน สาวน้อยทั้ง8คนรีบหลบออกห่าง

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ลูกน้องนาตารุเหวี่ยงท่อนไม่มาที่เซย์กิ แต่เซย์กิก้มหลบทัน

แต่แล้ว ท่อนไม้นั้นกลับไปโดนเอาที่ขึ้นมาของเก่าๆที่ใกล้จะพังเต็มที

“อ๊ะ” ริซาโกะมองที่ชั้นหนังสือนั้นที่กำลังจะล้มมาทางเธอ

“น้องผมทอง ระวังด้วย” เซย์กิตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดตัวริซาโกะ เพื่อที่จะยังชั้นว่างของที่ล้มลงมาแล้ว



โครม!!!!!!!

“ริซาโกะ รุ่นพี่” ทั้ง8คนร้องขึ้นมา ฝุ่นกระจายฟุ่งเต็มไปหมด

“แค่กๆ” ริซาโกะสำลัก นู๋น้อยตัวสั่นเพราะความกลัว เธอค่อยๆลืมตาแล้วมองเซย์กิที่กำลังกอดเธออย่างแน่น

“พี่ค่ะ พวกนั้นหนีไปแล้วคะ” มาอาสะบอกเซย์กิ

เซย์กิค่อยๆขยับตัว แต่ยังคงกอดริซาโกะไว้

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จัดการมีที่หลังก็ได้ ไม่ไหวจริงๆเลย” เซย์กิยิ้ม แล้วค่อยๆปล่อยแจนออกจากตัวริซาโกะ

แต่ริซาโกะยังคงกอดเธอเอาไว้

“น้องจ๋า ปลอดภัยแล้ว” เซย์กิพูดพลางลูบผมสีทองยาวเลยบ่านั้น ไหล่ของริซาโกะกำลังสั่นอย่างรุนแรง

“สงสัยจะกลัวมากเลยนะเนี่ย” เซย์กิยิ้มแล้วค่อยๆช้อนตัวริซาโกะขึ้นมา มือน้อยๆนั้นยังคงกอดร่างใหญ่นั้นเช่นเดิม



‘หัวใจฉันเต้นรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันมองสายตาที่อบอุ่นนั้นแล้วรู้สึกอยากครอบครอง

อยากให้พี่กอดนู๋ไปนานๆ อย่าปล่อยนู๋นะ’



ฉันจำได้ ในวันนั้น วันที่ฉันไปสารภาพรักพี่เซย์กิ

ต่อหน้ากลุ่มของพี่เขา

“พี่ นู๋ชอบพี่!!!”  ฉันหลับตาปี๋ พร้อมกับตะโกนออกไป ฉันคดดีแล้ว ฉันชอบพี่เขาจริงๆ

“เอ๋ ริซะจัง ชอบพี่จริงๆหรอ” พี่เซย์กิทำหน้าเหวอ แล้วชี้มาที่ตัวพี่เขาเอง

“ใช่อ่ะ ช่วยคบกับนู๋ทีนะคะ”  ฉันยังคงพูดต่อไปโดยที่ไม่สบตาที่เขาเลย

ฉันก้มมองพื้น เพราะฉันรู้ดี การที่ฉันพูดออกไปแบบหน้าด้านๆ

เพื่อนๆของพี่เขาคงไม่ชอบนัก โดนเฉพาะพี่เรนะ พี่เขามองฉันราวกับจะเดินมาตบซ้ายขวาฉัน

“ถ้าน้องคิดว่าน้องคิดดีแล้วก็เอาสิ พี่ยินดีคบกับน้อง แต่พี่อกไว้ก่อนนะว่าพี่ไม่ใช่ทอม” พี่เซย์กิยิ้มแล้วใช้นิ้วมืออวบๆของพี่เขา

ช้อนหน้าฉันขึ้นมาแล้วยิ้มให้ฉันด้วยสายตาแบบวันนั้น วันแรกที่พี่เซย์กิ