คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : มองหา
ิ์ Said
“....หมอ ุหมอิ์ะ”
“รับ” ผมสะุ้านรับ้วยวามใ เพราะมัวเหม่อนั่มอโทรศัพท์
“ออเวรแล้ว่ะ”
“อ่อ รับ ”
ผมลุออาห้อรว เินไปที่เาน์เอร์เพื่อเ็นเอสาร มันห้ามัวเอไม่ไ้ที่ะไม่ะเ้อมอในลุ่มอนไ้ที่มารอใ้บริาร
“หาใรรึอยู่เปล่าะ“ พยาบาลถาม แล้วะเ้อมอามผม
“อ่า เปล่ารับ”
“่ะ ..รบวนเ็นออเวร้วย่ะ”
เือบสามอาทิย์แล้วที่เธอหายหน้าไป แบบู่ๆ ็หายไป ไม่ส่้อวามไร้สาระมา ไม่มาหา ไม่มาฝานม และไม่มาวนใ
ริๆ มัน็แ่เหมือนเิม ีวิที่สบสุ ุโฟัสในีวิผมมีแ่เียร์น่าเท่านั้น แ่ิรที่ผมำลัพะว้าพะว ว่าเธอหายไปไหน ทำอะไร เป็นยัไ หรือ….ัใไปแล้ว
ผมโธรที่เธอบัริวเ้าห้อรวเล่นๆ เพราะแ่อยาเอผม ผมทั้เหนื่อย ทั้เรีย ทั้หุหินอารม์ึ้น ไปลับเธอ
ผมพึ่ั้สิไ้ ็วันที่ รปภ. มาบอว่าเห็นผู้หิที่อบมาหาผมบ่อยๆ ล้มลุลุลาน นั่ร้อไห้อยู่หน้าป้ายโรพยาบาล าินไ้ใันหมเพราะิว่าเธอเป็นอะไร
วันนั้นผมพูแรไป ผมรู้ัว แ่เพื่อให้เธอหยุทำเรื่อน่าอายไร้สาระไปมาว่านี้ เธอ็วระถูสั่สอนบ้า ผมไม่ไ้อายอย่าที่บอเธอ ผมแ่ไม่อบที่นอื่นพูถึเธอเสียๆ หายๆ
‘โน่นๆ เ้าประำมาอีแล้ว มาไ้ทุวัน านารไม่มีทำรึไ’
‘ฮ่าๆ อยามีผัวเป็นหมอ้อทน เาไม่มาีบ็้อมาีบเาเอ’
‘เห็นน้อเนว่าเป็นแฟนเ่า’
‘เ่า็อยู่ส่วนเ่าสิ ิวยาวนะยะ แฟนเ่าไม่มีบัรแ้ะ’
‘ะว่าไป็สสารเนอะ เาไล่ะเพิทุวัน ยัหน้า้านมาาม้อยๆ อี’
‘นาไม่อาย แ่ันอายแทน ฮ่าๆ’
ผมบัเอิไ้ยินพยาบาลในห้อที่รอรวพู พอผมเปิประูเ้าไป พวเธอ็ะแอมะไอ พาันหนีออาห้อ
สำหรับผม เมเธอื้อ้านมาแ่ไหนแ่ไร แ่เธอไม่ใ่ผู้หิหน้า้าน เธอบ้าไร้สาระ แ่เธอไม่ใ่นั่ว เธอไม่วรถู่าเสียๆ หายๆ แบบนั้น นอื่นไม่มีสิทธิ์่าเธอ ยเว้นผมนเียว ผมอยาะอโทษเธอ แ่พอูโปรไฟล์ เธอ็ยเลิำอไปแล้ว แถมยับล็อผม้วย
‘มัน็ีแล้วไม่ใ่หรอ ่าน่าอยู่ อย่าที่แบอเาไปไ’
ผมิในใ ทั้ๆ พวมาลัยรถในมือำลัับไปยัอีุหมายที่ไม่ใ่บ้านอัวเอ ท่ามลาฝนที่เริ่มโปรยปรายลมา ผมอรถไลๆ รอูใรบานที่ผมอยาเอ
‘…แ่อยาเห็นว่าเธอไม่ไ้เศร้าเพราะำพูอผม็พอแล้ว’
สาวร่าบา เินออมาาบริษัทและหยุอยู่ที่ป้ายรอรถ เธอะเ้อหาเหมือนำลัรออะไรบาอย่า แล้วนั่ล เม็ฝนเริ่มให่ึ้น ลมเริ่มรรโแร ผมัสินใับรเ้าไปหา
พอเปิระรถเรีย เธอาเบิโพล ทำท่าเหมือนใที่เห็นผม ่อนะ้มหน้าหลบ
“ึ้นรถ”
“....”
“เม ฝนมัน รีบึ้นรถ”
เธอเยหน้ามอผม ยอมึ้นรถามสั่แล้วนั่นิ่ หันหน้ามอ้าทา ผมถอนหายใหุหิับลูื้ออเธอ ว้าสายเบลล์มาาให้
เธอนั่เียบลอทา ไม่ปามา หยอเ่ ไร้สาระเหมือนแ่่อน ผม้มูที่ปลายนิ้ว ็รู้ไ้ทันทีว่าเธอำลัันเพราะทุรั้ที่เธออึอัรึัน เธอะแะอบเล็บนเลือไหล ผมว้ามืออเธอมาุมไว้
“ะแะเล็บทำไม ไม่เ็บหรอ”
เธอส่ายหน้าเล็น้อย แล้วหันมอ้าทาเ่นเิม ถึะูออว่าโธรอยู่ แ่็ไม่ึมือัวเอามือผม เราผสานมือันลอทานถึหน้าอนโอเธอ
รืนนนน
่าาาาา
เสียพายุฝนเทระหน่ำลมาอย่าหนั สอ้าทาอยอนโเธอมืทึบ แม้แ่ไฟ้าถนนหรือป้ายื่ออนโ็ไม่เปิไฟเอาไว้
“ทำไมมืนานี้ อนโประหยัไฟหรอ” ผมถาม
“สสัยไฟับน่ะ เป็นแบบนี้ประำ” เธออบสั้นๆ แล้วึมือออ
“แล้วทำไมไม่เปลี่ยนอนโ หาที่ีว่านี้ไม่ไ้หรอ”
“มันใล้ที่ทำาน ..เมไปแล้วนะ อบุที่มาส่”
เมทำท่าะลรถแ่ผมล็อประูไว้่อน ใบหน้าสวยหันวับมอผม ิ้มผูปมเป็นำถามว่าล็อทำไม
“อย่าพึ่ล ไปหาที่อรถ่อน”
“หาทำไม” เธอถาม่อ
“ไม่อบอยู่ที่มืไม่ใ่หรอ เี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนนว่าไฟะิ”
เธอมอผมาแป๋วเหมือนเียร์น่าไม่มีผิ สะบัใบหน้าหนี พู้วยเสียสั่น
“มะ ไม่เปนไร เมอยู่นเียวไ้”
“ไม่้อมาื้ออนนี้ รู้ว่าลัวที่มื”
ผมิส่ แล้วหาที่อใ้ึอนโ ้วยวามที่ไฟับ ลิฟ์็ใ้ไม่ไ้ เราพาันเินึ้นบันไไปนถึห้ออเธอที่ ั้น 4 ร่าบานั่ยอๆ หอบ หายใแร เหื่อผุบนใบหน้า้วยวามร้อนและเหนื่อย
“รู้ี้ื้อั้นล่าๆ หน่อย็ี แห้ๆ” เธอหอบไป บ่นัวเอไป ผมยืนำในลำออยู่้าหลัเธอ มอ้วยวามเอ็นู
ความคิดเห็น