(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #20 : TAETEN : DENTIST BITE

B
E
R
L
I
N
❀

 

One, one

Would you be mine? Would you be my baby tonight?

Could be kissing my

fruit punch lips in the bright sunshine

‘Cause I like you quite a lot, everything you got, don’t you know?

It’s you that I adore, though I make the boys fall like dominoes.

ใช้เวลาไม่นานมากนักสำหรับการเปลี่ยนของเตนล์ และทุกครั้งหลังจากทำธุระต่างๆเสร็จเตนล์ก็มักจะรออาหมอจนกว่าคลินิกจะปิด ซึ่งอาหมอทัพเองก็เคยดุไปแล้วว่า 'ไม่ต้องรอก็ได้กลับบ้านดึกดืนมันจะอันตรายเอา' แต่เตนล์ก็ไม่ทำตามอ้อนจะรอกลับบ้านพร้อมอาหมอให้ได้จนตอนนี้หมทัพเองก็ใจอ้อนให้คนตัวเล็กรอ

เตนล์ย้ายร่างของตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ภายในห้องทำงานของอาหมอ มือเล็กหยิบโทรศัพท์เครื่องออกมากดเล่นดูเรื่องราวต่างๆบนโซเซียล ส่วนคนแก่กว่าก็กำลังนั่งเคลียร์โต๊ะทำงานของตัวเอง

"พรุ่งนี้น้องเตนล์อยากไปไหนรึเปล่าคะ"

คนแก่กว่าเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะทำงานแล้วถามคำถามใส่คนตัวเล็ก พรุ่งนี้เป็นเขาไม่มีเวรที่จะต้องเข้ามาที่คลินิกอีกอย่างพรุ่งนี้ก็วันหยุดเตนล์เองก็ไม่ต้องไปโรงเรียน

"ยังไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ถ้าอาหมอจะพาน้องเตนล์ไปไหนน้องเตนล์ก็ไปหมดแหละ"

คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องมือสื่อสารแล้วตอบคำถามของอีกฝ่ายพร้อมกับส่งยิ้มกลับมาให้จนคนแก่กว่าหลุดยิ้มออกมา เตนล์เก็บเครื่องสื่อสารของตัวเองลงในกระเป๋านักเรียนก่อนจะลุกขึ้นมาจากเป้าอี้แล้วเดินไปหาคนแก่กว่าที่ตอนนี้กลับมาสนใจงานบนโต๊ะ

ร่างน้อยๆค่อยหย่อนตัวนั่งลงบนตักกว้างของอีกคน เหมือนเป็นความเคยชินของทั้งคู่ทัพเลยไม่ได้รู้สึกถึงความเกะกะอะไร กลิ่นตัวหอมอ่อนของเตนล์เองก็ทำให้เขาผ่อนคลายได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

น้องเตนล์ใช่ครีมอาบน้ำอะไรอาหมอจะไปเหมามาให้ใช้ไปตลอดชีวิตเลย

นึกได้แบบนั้นก็อดที่กดจมูกลงบนไหล่เล็กของอีกคนผ่านเนื้อผ้าไม่ได้ ทุกวันนี้ค่าทำฟันของเตนล์ทัพเองก็เป็นคนจัดการให้หมด เตนล์เองก็เคยบ่นไปเหมือนกันว่าไม่ต้อง แต่คนแก่กว่าก็รั้นที่จะทำเตนล์เลยเลิกงอแงเรื่องนั้นไป

งานตั้งๆบนโต๊ะทำงานเคลียร์หมดเรียบร้อยและอีกไม่กี่นาทีคลินิกก็จะปิดและเตนล์เองก็เหมือนลืมไปสนิทว่าเอาเพื่อนมาด้วย

"อาหมอ เดี๋ยวน้องเตนล์มานะ"

"หื้ม จะไปไหนคะ"

"ไปหาจอมครับ ไม่รู้งอนไปรึยัง น้องเตนล์ลืมไปว่าพาจอมมาด้วย"

คนแก่กว่าทำเพียงแค่พยักหน้ารับคำ เตนล์เดินออกจากห้องทำงานแล้วเดินไปที่หน้าเคาว์เตอร์มีพี่พยาบาลคนสวยยื่นเก็บข้าวของอยู่

"พี่บิง เห็นจอมไหมครับ"  พยาบาลคนสวยเงยหน้าขึ้นมาจากข้าวของที่อยู่บนโต๊ะก่อนจะทำหน้านึก

"อ่ออ พี่เห็นจอมเดินเข้าไปกับหมอคัตน่ะ ห้องถัดจากหมอทัพไปอีกห้องนึงจ๊ะ"

"ขอบคุณนะครับพี่บิง กลับบ้านดีๆนะครับ"

เตนล์ส่งยิ้มให้กับพี่พยาบาลคนสวยแล้วเดินกลับเข้าไปในตัวคลินิกอีกครั้ง เป็นเวลาเดียวกับที่ทัพเดินออกจาห้องทำงานพร้อมกระเป๋าของตัวเองแล้วก็กระเป๋านักเรียนของคนตัวเล็ก

"เจอจอมยังคะน้องเตนล์"

ฝ่ามือหนายกขึ้นไปลูบบนกลุ่มผมสีดำของเตนล์อย่างเอ็นดู มือน้อยๆของเตนล์รับกระเป๋านักเรียนของตัวเองมากอดไว้บนอก

"อยู่ห้องหมอคัตครับ น้องเตนล์ว่าจะไปบอกจอมก่อนว่าจะกลับกับอาหมอ"

"งั้นน้องเตนล์ไปหาจอมก่อนดีกว่านะ"

คนแก่กว่าแนะนำแล้วทำเพียงเดินตามหลังคนตัวเล็กที่มุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของเพื่อนร่วมงานเขา มือเล็กของเตนล์ยกขึ้นมาเคาะที่ประตูห้องทำงานตามมารยาทก่อนจะบิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเจ้าของห้อง

แกร็ก!

!!!

ไม่รู้ว่าใครควรตกใจมากกว่ากันระหว่างเจ้าของห้องกับผู้มาเยือน ภาพตรงหน้าเตนล์คือเพื่อนสนิทของตัวเองกำลังนั่งอยู่ตักของคุณหมอคนสนิทซึ่งตอนนี้ทั้งคู่กำลังกอดจูบกันอยู่และเป็นหมอทัพที่ยกมือขึ้นมาปิดตาของเด็กน้อยในการปกครอง ถึงตัวทัพจะเคยกอดจูบเตนล์มาก่อนแต่พอเด็กน้อยของเขามาเจอไอ้เพื่อนร่วมงานกำลังจูบกับเพื่อนของคนตัวมันก็รู้ยังไงอยู่เลยปิดตาเด็กน้อยเอาไว้น่าจะดีกว่า

เดี๋ยวเด็กจะเอาไปเป็นแบบอย่าง

เหมือนกับวาคนทั้ง2จะรู้ตัวเลยรีบผละออกจากกัน หมอคัตทำเพียงแค่ดึงให้จอมมายืนหลบอยู่ข้างหลังของตัวเองส่วนจอมก็ก้มหน้าเพื่อที่จะซ่อนใบห้าที่แดงเอาไว้ เตนล์เองก็ไม่ถือโทษโกรธเพื่อนอะไรเพราะยังไงเพื่อนซี้ของเขากับหมอคัตก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าจะร้อนแรงขนาดนี้เลยจริงๆ

เขินแทนเพื่อนได้ไหมอ่ะ

“ทำไรเกรงใจสถานที่ด้วยมึง” หมอทัพเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาทำลายความเงียบแต่ในน้ำเสียงที่พูดออกมาไม่ได้มีความจริงจังอะไรแถมหน้าตาที่กำลังมองไปที่เพื่อนร่วมงานของเขาก็ออกจะไปทางแหย่เล่น

“จะไปไหนก็ไปเลยมึง”

คนโดนแหย่ก็มีทีท่าที่ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

เตนล์ทำเพียงแค่ชะโงกหน้าไปหาจอมที่ยืนอยู่ข้างหลังหมอคัตเท่านั้นแล้วก็พูดโดยไม่เสียงบอกกับเพื่อนของตัวเอง

‘กลับก่อนนะ’

            จอมเองก็พยักตอบรับเพื่อนตัวเล็กของตัว เพราะยังวันนี้ก็คงไม่ได้กลับด้วยแต่ถึงอย่างนั้นปกติเตนล์เองก็ค่อยกลับบ้านกับเพื่อนสักเท่าไรนัก เพราะส่วนใหญ่หมอทัพจะเป็นคนไปรับที่โรงเรียนทุกเย็น

            กล่าวล่ำลากันเสร็จก็ได้เวลาคลินิกปิดซึ่งหมอคัตเป็นคนอาสาจะปิดคลินิกเองเพราะยังต้องเคลียร์กองงานบนโต๊ะอีกนิดหน่อยโดยมีจอมเฝ้าเป็นเพื่อน ส่วนเตนล์กับหมอทัพก็ออกจากตัวคลินิกแล้วมุ่งหน้าไปที่โซนจอดรถหลังคลินิก ทัพมักจะเตือนเตนล์อยู่หลายครั้งเรื่องการกลับบ้านกับเขา เพราะบางวันทัพเองก็เลิกดึกหนจะเตนล์ที่มักจะมาเฝ้าอยู่บ่อยๆเขาเองก็กลัวว่าคนอื่นจะมองเตนล์ไปในทางที่ไม่ดีถึงบางคนจะมองเขากับเตนล์เป็นอาหลานก็ตามแต่ความสัมพันธ์ของพวกเขามันก็คงจะเกินเลยคำว่าอาหลานกันไปนานแล้วละ

            แถวนี้มีโรงพักไหมจะเข้าไปมอบตัว

            เตนล์ย้ายร่างของตัวเองเข้ามาภายในรถของอาหมอและไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดนิรภัย เตนล์เองก็ไม่ใช่เด็กดื้อแต่ก็เคยมีครั้งหนึ่งที่ไม่ยอมคาดเข็มขัดจนโดนอาหมอดุแล้วก็ลงโทษที่ไม่ยอมคาดเข็มขัดจนเกือบหัวโคกกับคอนโซลรถมาแล้ว

            ตอนอาหมอดุอ่ะน่ากลัว แต่ตอนลงโทษเตนล์อ่ะโคตรร้อนแรง

            หมอทัพย้ายร่างกายของตัวเองมานั่งฝั่งของคนขับฝ่ามือหนาเลือนไปลูบผมคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูคนตัวเล็กก็แปลงกายจากเด็กนักเรียนกลายเป็นลูกแมวขี้อ้อนไปทันทีหัวกลมๆของอีกคนก็ถูไปมากับฝ่ามือของหมอทัพอย่างออดอ้อนพอเห็นแบบนั้นหมอทัพก็อดที่จะก้มลงไปหอมบนกลุ่มผมสีดำนั่นอย่างเอ็นดู ไม่รู้ว่าตอนอยู่โรงเรียนเตนล์ได้ออกกำลังกายหรือเล่นอะไรกับเพื่อนบ้างรึเปล่าเพราะทุกครั้งที่เตนล์เลิกเรียนมาหาเขาเตนล์ไม่เคยมีกลิ่นเหงื่อแบบเด็กผู้ชายเลยสักครั้ง มีแต่กลิ่นหอมตามตัวไปหมด

            “ไหนคนเก่งยิ้มให้อาหมอดูหน่อยสิคะ”

            คนแก่กว่ายังคงวางมือเอาไว้บนหัวกลมๆของอีกคน พอได้ยินแบบนั้นเตนล์ก็เงยหน้าขึ้นมามองอาหมอพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่มีเหล็กดัดฟันอยู่ยิ่งเพิ่มความน่ารักให้กับคนตัวเล็กเข้าไปอีกทำเอาคุณหมออดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ และพอเห็นเตนล์ทำตัวน่ารักหมอทัพก็มักจะให้รางวัลกับคนน่ารักตลอดใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้ๆกับใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายอย่างเคยชินก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มเนียนใสของอีกคนอย่างรักใคร่

            ฟอดด!

            คนโดนหอมเองก็อดจะเขินไม่ได้แก้มเนียนใสตอนนี้ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงที่เกิดจากความเขิน และทุกครั้งที่เตนล์เขินเตนล์ก็มักจะชอบงับมือหมอทัพซึ่งคนแก่กว่าเองก็ไม่ได้ว่าอะไรออกจะชินไปแล้วด้วยซ้ำก็ว่าได้ เพราะบางวันตามตัวเขาก็มักจะมีรอยฟันรอยเล็บจากตัวเล็กที่สร้างมันขึ้น ถ้าถามว่าเจ็บไหมที่โดนก็คงจะตอบว่าไม่ออกจะไปทางมีความสุขซะมากกว่า

            “วันนี้น้องเตนล์จะกลับไปนอนบ้านรึเปล่าคะ”

            “ทำไมหรอครับ”

คนตัวเล็กมองหน้าคนแก่กว่าเหมือนกับแมวขี้สงสัย

          “วันนี้ไปนอนค้างที่คอนโดอาทัพนะคะ”

50%

คุณตำรวจจจจจจจจจจจจจจ 

พร้อมจะไปประกันตัวคุณหมอยังคะทุกคน

เตนล์โทรไปบอกกับที่บ้านเรียบร้อยแล้วว่าจะวันนี้จะนอนค้างกับอาหมอโดยให้เหตุผลว่าพรุ่งนี้อาหมอจะพาเที่ยวซึ่งทางบ้านเตนล์เองก็ไม่ได้ว่าอะไรอาจจะด้วยเพราะหมอทัพสนิทกับทางบ้านเตนล์เลยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก ทุกวันนี้ของส่วนใหญ่ในห้องของหมอทัพก็มักจะเป็นของของเตนล์ที่มักจะเอามาไว้ในห้องเสื้อผ้าหลายชิ้นที่อยู่ในตู้ก็มีของเตนล์ปนๆอยู่เพราะช่วงนั้นเตนล์มักจะอยู่ทำงานกับเพื่อนที่โรงเรียนจนมืดเลยต้องมานอนค้างกับหมอทัพอยู่พักใหญ่

            ก็แค่นอนกอดกันเฉยๆ

            ประตูห้องพักสุดหรูถูกเปิดห้องโดยเจ้าของห้องหมอทัพเบี่ยงตัวหลบให้เตนล์เป็นฝ่ายเดินเข้าห้องไปก่อนตามด้วยตัวเองที่เดินเข้าห้องตามมา ด้วยความเคยชินเตนล์เลยทำอะไรต่างๆโดยไม่ถามไถ่เจ้าของห้องเลยสักนิด รองเท้านักเรียนถูกถอดออกแล้วว่างไว้อย่างเป็นระเบียบบนชั้นวางรองเท้าถุงเท้าสีขาวถูกดึงออกโดยมือน้อยๆของเจ้าตัว เตนล์ดึงชายเสื้อออกจากกางเกงเพื่อให้รู้สึกสบายตัว

            ส่วนเจ้าของห้องอย่างหมอทัพเองก็ย้ายกระเป๋าของตัวเองกับของคนตัวเล็กไปเก็บไว้ในห้องนอนของตัวเอง เสื้อเชิ้ตที่อยู่บนตัวก็ถูกปลดกระดุมออกจนทำให้เผยเป็นแผงอกที่มีกล้ามเนื้อทรงผมที่ถูกเซตเอาไว้ตั้งแต่เช้าก็ถูกขยี้จนยุ่งไปหมดมือหนาหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา2ผืนพร้อมกับเดินออกจากห้องนอนไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่โซฟาฝ่ามือที่ว่างจากการถือผ้าขนหนูเลื่อนมาวางไว้บนหัวกลุ่มๆของคนตัวเล็กก่อนจะโยกมันไปมาเตนล์เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือที่ยังค้างอยู่ที่หน้าแอปสีฟ้าแต่นั่นก็ไม่น่าสนใจเท่ากับอาหมอของเขาที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดออกเส้นผมที่ยุ่งกันไปหมดจากการขยี้ เตนล์ยกมือน้อยๆทั้ง2ข้างขึ้นไปลูบบนสันกรามได้รูปของคนแก่กว่า

          คนอะไรหล่อได้ตลอดเลย

          “ไปอาบน้ำได้แล้วครับอาหมอ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” เตนล์ว่าพลางเอามือลูบไปตามสันกราม

            “ไม่อาบพร้อมกับอาทัพหรอคะน้องเตนล์”

คนแก่พูดออกด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเตนล์ได้ยินแบบนั้นก็อดจะหยิกเข้าที่แก้มสากของคนแก่ไม่ได้

“ทะลึ่งครับ ไปอาบน้ำได้แล้วถ้าไม่ไปอาบน้องเตนล์ไม่ให้นอนกอดนะครับ” พอโดนคนตัวเล็กขู่ใส่หมอทัพเลยผละตัวออกจากคนตัวเล็กแต่ก็อดที่จะหอมแก้มเนียนใสนั้นไม่ได้

            "อาทัพ!"

คนตัวเล็กโวยวายขึ้นมาเมื่อคนที่แก่กว่าแอบฉวยโอกาสหอมแก้มก่อนจะหนีไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เตนล์ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วย้ายร่างของตัวเองไปที่โซนครัวมือเล็กเปิดตู้เย็นเพื่อหาดูว่ามีอะไรพอที่จะทำเป็นมื้อเย็นให้กับคน2คนได้บ้างมือเล็กหยิบจับนั้นนี่ด้วยความเคยชิน เตนล์ไม่ใช่เด็กที่จะมานั่งรอให้ผู้ใหญ่มาทำอะไรให้เขาโตพอที่จะทำอะไรต่างๆด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องเพิ่งพาผู้ใหญ่ ส่วนไอ้การที่เขามาสนิทกับอาหมอนี่ก็ไม่ได้เกี่ยวกับผลประโยชน์อะไรที่เขาสนิทกับอาหมอก็เพราะอยากสนิทเจอกันครั้งแรกเขาก็รู้สึกอยากจะรู้จักกับคนคนนี้ให้มากขึ้นไปอีกและความสัมพันธ์ของพวกเขานั่นก็พัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ

เตนล์ไม่ได้สนใจเรื่องความต่างของอายุเขาสนแค่ว่าผู้ชายคนนี้มักจะอยู่ข้างๆเขาเสนอไม่ว่าตอนไหน มีไม่กี่คนที่จะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับอาหมอคนที่รู้ก็คงจะมีคนเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งยังดีที่เตนล์มีเพื่อนที่ดีไปเอาไปพูดว่าอะไรลับหลังให้คนอื่นเขาว่าร้าย

ก็เล่นมีเหมือนกันทั้งกลุ่มเลยนิ

เมนูง่ายๆที่เตนล์ก็ค่อยๆเสร็จลงเป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าของห้องออกมาจากห้องน้ำพร้อมแต่งตัวเสร็จเรียบ ใครจะไปคิดกันละว่า ทพ.ช. ทัพพ์ภูวิศ ลิขิตพล พอมาอยู่กับเด็กน้อยที่ชื่อเตนล์แล้วจะกลายร่างเป็นผู้ชายวัย20ต้นๆทั้งๆที่อายุก็ปาไป30กว่าแต่หน้ายังเด็กอยู่ เส้นผมที่เปียกแล้วลู่ลงมาตามแรงโน้มถ่วงบวกกับหยดน้ำที่ยังเกาะอยู่บนใบหน้าคมนั้นทำเอาใจดวงน้อยๆของเตนล์เต้นแรงพอสมควร

คนแก่อะไรทำไมเซ็กซี่จังงง

ท่อนแขนหนาเลื่อนมากอดที่เอวคอดของเตนล์แบบหลวมๆพร้อมกับเอาใบหน้าหล่อวางลงบนเนินไหล่ของเตนล์ไม่พอก็ยังฉวยโอกาสหอมแก้มคนตัวเล็กจนเตนล์เองก็อดที่จะตีเข้าท่อนแขนหนาของคนแก่นี้ไม่ได้

"ฮ่าๆ น้องเตนล์ไปอาบน้ำเถอะคะเดี๋ยวที่เหลืออาทัพจัดการเอง"

คนแก่กว่าผละกอดออกจากคนตัวเล็กพร้อมกับดึงอุปกรณ์เครื่องครัวออกจากมือเล็ก มือหนายกขึ้นไปลูบบนกลุ่มผมของอีกคนด้วยความเอ็นดูเหมือนอย่างเคย

เตนล์ที่กำลังจะเดินออกจากครัวก็ถอยหลังกลับมาหาคนตัวสูงอีกครั้ง หมอทัพมองเด็กน้อยด้วยความสงสัยแต่ความสงสัยนั้นก็หายไปเพราะการกระทำของเด็กน้อยที่ตอนนี้วิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว

หอมแก้มแล้วหนีนี่ควรทำยังไงดี

เตนล์ที่ตอนนี้อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับชุดนอนตัวสบายของตัวเอง เตนล์เดินเข้าไปในครัวที่ตอนนี้มีคนแก่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือรออยู่และเป็นแบบเดิมทุกครั้งที่เตนล์มักจะชอบอ้อนหมอทัพ เตนล์เดินเข้าไปกอดคนแก่กว่าจากข้างหลังพร้อมกับคางวางเกยไว้บนไหล่หนาริมฝีปากสีสวยประทับลงบนแก้มสากอีกครั้งด้วยความเคยชิน

"น้องเตนล์ตัวหอมไหมครับอาทัพ"

 เตนล์ถามคำถามพลางเอาใบหน้าตัวเองคลอเคลียไปมาตามประสาเด็กขี้อ้อน โทรศัพท์เครื่องบางที่ก่อนหน้านี้อยู่บนมือตอนนี้กลับถูกวางทิ้งเอาไว้ คนแก่กว่าก็ทำหน้าที่ในการพิสูจน์กลิ่นหอมของคนตัวเล็กโดยการฝังจมูกลงบนแก้มเนียนใสทำให้เกิดเสียงหัวเราะใสๆจากคนตัวเล็ก

"หอมแล้ว น้องเตนล์มากินข้าวได้แล้ว" เตนล์ผละกอดออกจากคนแก่กว่าแล้วย้ายร่างของตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารตอนนี้ก็มีเสียงพูดคุยขึ้นมาบ้างส่วนใหญ่จะเป็นเตนล์ที่ชวนคุยไม่ใช่ว่าหมอทัพชวนคุยไม่เก่งแต่เตนล์เป็นเด็กช่างพูดเวลาที่อยู่กับอาทัพเตนล์ก็มักจะชอบเล่านั่นเล่านี้ให้ฟังตลอดเช่น วันนี้ทำอะไร เล่นเป็นยังไง ที่โรงเรียนกิจกรรมอะไร ทำนองนั้น พอเล่าเสร็จก็มักจะได้รอยยิ้มจากอาหมอทุกครั้ง

จานอาหารทั้งหลายตอนนี้ก็ได้ถูกย้ายไปไว้ที่อ่างอย่างเรียบและดูแล้วทั้งคู่เองก็คงจะขี้เกียจที่จะล้างมันตอนนี้ เตนล์เป็นมักจะกินขนมหลังกินข้าวเสร็จแต่พอมาเจออาทัพก็ไม่ค่อยได้กินเพราะโดนดุเอาไว้ คราวก่อนที่ไม่หาอาทัพก็โดนดุเรื่องฟันผุเพราะกินขนมแล้วไม่ยอมแปรงฟัน ตั้งแต่เตนล์รู้จักกับอาทัพเตนล์ก็มักจะเริ่มดูแลสุขภาพตัวเองมากขึ้นเพราะอาทัพคอยเตือนคอยทักให้ตลอดด้วยความเป็นห่วงเสมอ

เนี้ย อาทัพดีจนน้องเตนล์หวง

ทั้งคู่ย้ายมานั่งที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่นรายการโทรทัศน์ที่ถูกเปิดไว้แต่กลับไม่มีใครสนใจ หมอทัพที่ก่อนหน้านี่หายเข้าไปในห้องนอนแต่ตอนนี้กลับออกมาพร้อมกับกล้องยี่ห้อดีในมือ เตนล์ที่เห็นว่าอาหมอถือกล้องออกมาก็เหมือนจะรู้ว่าอาหมอจะทำอะไร โทรทัศน์ที่เปิดไว้ตอนนี้ถูกปิดลงด้วยฝีมือคนตัวเล็ก ชุดนอนของเตนล์ในวันนี้เหมาะแก่การถ่ายรูปเก็บเอาไว้ในคอลเลคชั่นชุดนอนเสียจริง กล้องตัวแพงถูกวางไว้บนโต๊ะอย่างเบามือคนแก่กว่าย้ายร่างตัวเองมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับคนตัวเล็ก  

“จะถ่ายในห้องหรือนอกห้องดีคะน้องเตนล์”

ฝ่ามือหนาเลื่อนไปลูบกลุ่มผมสีดำนั้นด้วยความเอ็นดูและรักใคร่ ดวงตาคู่กลมมองไปยังห้องนอนสีขาวเป็นคำตอบให้กับคนแก่กว่า หมอทัพที่รับรู้ได้ถึงคำตอบก็ตัดสินใจอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมามืออีกข้างที่ว่างก็หยิบกล้องที่วางเอาไว้ขึ้นมาด้วยแขนเล็กของเตนล์ยกขึ้นมากอดไว้รอบคอคนแก่กว่าขาทั้ง2ที่เรียวเกินกว่าจะเป็นขาผู้ชายก็เกี่ยวเอาไว้รอบเอวหนาของอีกคนไว้ หมอทัพอุ้มร่างน้อยๆเดินเข้าห้อง ตอนแรกหมอทัพกะว่าจะถ่ายคอลเลคชั่นชุดนอนแต่ด้วยท่าทางในตอนนี้ของพวกเขาทั้งคู่แล้วคาดว่าคงได้ถ่ายอย่างอื่นแทน

เสื้อยืดที่กอดหน้านี้เคยอยู่บนตัวของหมอทัพแต่ตอนนี้ถูกคนตัวเล็กถอดออกอย่างเคยชินเตนล์ที่ปกติเป็นเด็กขี้อ้อนมาตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กขี้ยั่วไปซะได้ เสื้อเชิ้ตตัวบางของเตนล์ตอนนี้ก็ถูกปลดจนไหลลงมากองกันที่เอวเล็กของเตนล์ซะแล้ว กล้องยี่ห้อดีพร้อมกับเลนส์ราคาแพงถูกยกขึ้นมาถ่ายใบหน้าน่ารักของอีกคนในระดับใกล้ เตนล์ลุกออกจากตักคนแก่กว่าแล้วย้ายตัวเองลงไปนอนบนเตียงขนาดใหญ่ ถ้าให้แทบกับพวกนางแบบบนปกนิตยสารฉบับหน้าร้อนแล้วเตนล์กลับดูร้อนแรงและดึงดูดสายตาได้มากกว่าเป็นหลายเท่าเลยก็ว่าได้ ดวงตาคู่น้อยมองมาที่กล้องยี่ห้อดีแต่รอยยิ้มนั่นกำลังส่งมาให้กับคนที่อยู่หลังกล้องอย่างหมอทัพ

“มองมาที่อาแบบนี้จะเอาอะไรรึเปล่าคะน้องเตนล์”

หมอทัพเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางกล้องไว้บนโต๊ะหัวเตียงอย่างเบามือร่างสูงนั่งลงบนเตียงโดยที่มีคนตัวเล็กคลานเข้ามาคลอเคลียเขาอยู่ที่ตักเหมือนกับลูกแมวกำลังอ้อนเจ้าของอยู่ โดยที่ไม่ต้องมีคำพูดใดๆเกิดขึ้นเหมือนกับเป็นแรงดึงดูดของคนทั้งคู่ที่ดึงเข้าหากันยังไงซะพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดเขาก็คงต้องขอตักตวงช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้เพื่อชดเชยกับช่วงที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันหน่อยก็แล้วกัน

และเชื่อสิว่าคืนนี้เขาคงได้มีรอยแมวข่วนเต็มตัวแน่

Talk;

แฮร่ หายไปหลายวันกลับมาแล้วจ้า

หมอฝากบอกมาว่าไม่รับโอเลี้ยงนะคะ รับแต่ชาเย็น555555

ช่วงนี้ไรท์ไม่ค่อยได้จัดพล็อตเท่าไร กำลังอยู่ในช่วงจัดเวลาเรียน #Dek61

ยินดีด้วยนะคะสำหรับคนที่ติดมหา’ลัยกันแล้ว และไรท์เชื่อพวกเราจะผ่านพ้นมันไปด้วยได้ดี!!!

ในคอมเม้นท์มีบางคนบอกว่าอยากได้ของหมอคัตกับน้องจอม

ไรท์เลยว่าจะมาถามในช่วงทอร์คว่า

มีใครอยากรู้เรื่องเพื่อนในกลุ่มน้องเตนล์กันรึเปลาคะ

พล็อตมันวิ่งใส่แบบเหมือนผลักไรท์ให้เข้าคุก555555

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนนะคะที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้แล้วก็ขอบคุณทุกกำลังใจแล้วก็คอมเม้นท์ด้วย ไรท์อ่านแล้วนั่งยิ้มตลอดเลย

ไปเม้าท์กันได้ในแท็ก #ฟิครักไม่จำกัดสตอรี่ ได้เลยนะคะ

เจอกันตอนหน้านะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนนนนนนนนนน

Enjoy Reading And Thank You For Reading.