ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #20 : [OS] ♡ Love Racer ♡ [MarkMin]

   O W E N TM. 

Date – 30/07/2018 –

♡ Love Racer ♡

 

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังขึ้นโดยรอบสนามแข่งย่านชานเมืองจากกลุ่มคนที่รวมตัวกันเพราะชื่นชอบความท้าทายกับการแข่งขันประลองความเร็ว ต่างกำลังวอร์มเครื่องยนต์ด้วยความตั้งใจกับภารกิจท้าดวลที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้

บริเวณรอบสนามแข่งเต็มไปด้วยผู้คนที่มาเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน และบรรดาผู้ติดตามที่ต่างมาให้กำลังใจ มีหลากหลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีจากสนามแข่งแห่งนี้

“ว้าว! นี่มันคนดังของสนามเรานี่หน่า” เจ้าของประโยคที่โดนทักทายอย่าง มาร์ค ลี ยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิดใจเมื่อเห็นคู่ปรับที่ผลัดกันแพ้ชนะมาโดยตลอดอย่าง ลูคัส เข้ามาทักทาย

“อ่า…สวัสดีครับพี่ลูคัส” เจ้าของเสียงทุ้มหวานที่เอ่ยทักทายออกไปตามมารยาทถูกมือหนาของลูคัสยกขึ้นโอบไหล่บางไว้อย่างถือวิสาสะ

“มึงปล่อยเมียกู” มาร์คเอ่ยออกมาก่อนจะเดินเข้าไปปัดมืออีกคนทิ้งพลางดึงรั้งเอวบางให้เข้ามาใกล้

นา แจมิน ได้แต่สบตากับคนรักรุ่นพี่อย่างนึกขอโทษทั้งที่รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของใคร แต่มือแกร่งของมาร์คที่ออกแรงบีบที่เอวของเขาก็ทำให้รู้ดีว่าอีกคนคงกำลังไม่พอใจ

“ก็มึงเล่นพาน้องมาถึงสนามแบบนี้ก็ขอมองให้ชื่นใจหน่อยดิวะ” ลูคัสยังคงใช้คำพูดยั่วโมโหมาร์คจนแจมินนึกหวั่นใจ

“รำคาญ! ถ้ามึงอยากเจริญหูเจริญตามากก็ไปมองผู้หญิงที่เป็นดอกไม้เดิมพันโน่น”

“ไม่ดีกว่าว่ะ…”

“……….”

“…น้องแจมินของมึงน่าสนใจกว่าดอกไม้เดิมพันพวกนั้นเป็นไหนๆ”

“อย่ากวนตีนกู” เสียงเข้มกดต่ำอย่างพยายามควบคุมอารมณ์โกรธ

“ดูดิ…ขนาดเป็นผู้ชายแท้ๆแต่หน้าโครตจะหวาน แล้วขนตางอนๆนั่นก็แม่ง…”

“เงียบไปก่อนที่จะโดนตีนกู!” มาร์คว่าออกมาอย่างโมโหก่อนจะดันร่างของแจมินให้ถอยไปหลบอยู่ด้านหลัง

“พอเป็นเรื่องแจมินนี่มึงควบคุมตัวเองไม่เคยได้เลยนะมาร์ค” น้ำเสียงติดตลกของลูคัสยิ่งทำให้มาร์คกำมือแน่นมากขึ้นไปอีก

“มึงรีบไปให้พ้นก่อนที่กูจะหมดความอดทนนะลูคัส”

ลูคัสหัวเราะออกมาก่อนจะยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อเป็นการแสดงออกว่าขอยอมแพ้กับความหึงหวงที่มาร์คแสดงออกมาเพราะแจมิน

ร่างสูงของลูคัสก้าวเท้าออกไปได้ครู่ใหญ่แต่มาร์คกลับยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ปิดไม่มิดเลยว่ากำลังไม่สบอารมณ์

“พี่มาร์ค… ไม่หน้างอดิ…” แจมินรีบเดินเข้าไปกอดแขนอีกคนไว้อย่างง้องอนเมื่อพบว่าแฟนหนุ่มรุ่นพี่เริ่มอารมณ์ไม่ดีเสียแล้ว

“พี่ไม่น่าพาน้องแจมมาด้วยเลยจริงๆ” มาร์คว่าอย่างหงุดหงิดอีกครั้งก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดไว้จนแทบจมอก

เสียงโห่แซวจากกลุ่มเพื่อนของมาร์คดังออกมาทันทีเมื่อได้เห็นภาพนั้น ลี แฮชาน และ ลี เจโน่ รวมทั้งเพื่อนรุ่นพี่อย่าง คิม โดยอง ส่งรอยยิ้มล้อเลียนมาให้จนแก้มใสๆของแจมินเริ่มขึ้นริ้วสีแดงเพราะความเขินอาย

แต่เพราะคนที่กอดอยู่คือ มาร์ค ลี เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่า นา แจมิน จะเป็นอิสระได้โดยง่ายเลย : )

“พี่มาร์ค! น้องแจมอายคนอื่น” แจมินว่าพลางค่อยๆดันร่างหนาให้ถอยห่างออกไปก่อนจะหลบสายตาของคนที่นั่งอยู่โดยรอบที่มองมาด้วยความสนใจ

“อายทำไมครับ พี่พาหนูมาที่สนามนี้ตั้งกี่ครั้งแล้ว ใครๆก็รู้หมดนั่นแหละว่านาแจมินเป็นของมาร์คลีน่ะ”

“งื้ออออออ” แจมินแทบจะฝังใบหน้าให้จมอกของมาร์คลีเสียให้ได้เมื่อได้ยินคำพูดที่ทำให้เขาใจเต้นแรงมากขนาดนี้

ร่างสูงกดปลายจมูกคมลงบนแก้มนุ่มของคนรักอีกครั้งก่อนจะคลายอ้อมกอดออกเพื่อปล่อยให้แจมินไปนั่งกับรุ่นพี่อย่าง เตนล์ ที่มากับโดยองนั่นเอง

มาร์คลีจัดการวอร์มเครื่องเพื่อทดสอบรถยนต์ของเขาอยู่อีกครู่ใหญ่ ก่อนที่จะถูกเรียกตัวไปประจำจุดเก็บตัวเพื่อรอแข่งขัน

สนามแข่งรถย่านชานเมืองแห่งนี้ไม่ใช่สนามที่ถูกจัดตั้งมาอย่างถูกต้องตามสนามแข่งทั่วไป เส้นทางนี้เป็นเพียงทางเปลี่ยวที่ไร้ซึ่งผู้คนในช่วงเวลากลางคืน อีกทั้งบ้านเรือนที่อยู่ห่างออกไปอีกหลายกิโลเมตรก็ดูจะเหมาะสมที่ทำให้มือสมัครเล่นหลายๆคนรวมตัวกันมาเพื่อเดิมพันและประลองฝีมือกัน

แจ็คเก็ตหนังสีดำที่สวมทับเสื้อยืดสีขาวยิ่งทำให้มาร์คดูโดดเด่นมากขึ้นไปอีก สายตาคมในเวลานี้ไร้ซึ่งแววล้อเล่น ทุกอย่างเต็มไปด้วยความจริงจังจนทำให้แจมินที่มองมายังอดใจเต้นอีกครั้งไม่ได้เพราะผู้ชายตรงหน้า

มือแกร่งเสยผมขึ้นลวกๆแต่กลับเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆภายในสนามได้เป็นอย่างดี เขายกหมวกกันน็อคแบรนด์ดังขึ้นสวมไว้ก่อนที่จะโบกมือให้กับแจมินที่ส่งยิ้มหวานมาพร้อมกับชูกำปั้นด้วยมือกลมๆนั้นมาให้อีกคนทำให้เต็มที่

ในที่นี้ไม่มีใครไม่รู้หรอกว่ามาร์คลีน่ะไม่เคยคิดจะสนของรางวัลที่เป็นดอกไม้เดิมพันเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงเหล่านั้นล้วนอยากเสนอตัวให้เขาอยู่บ่อยครั้งแต่แน่นอนว่าคนที่ทำให้มาร์คหยุดสายตาอย่างแจมินน่ะย่อมสำคัญที่สุดอยู่แล้ว

“แจมเป็นห่วงพี่มาร์คทุกครั้งที่ต้องลงสนามเลยอ่ะพี่เตนล์” ทันทีที่มาร์คก้าวขึ้นรถยนต์คันโปรดไป แจมินก็เอ่ยออกมาด้วยสายตาที่เป็นกังวล

“ไม่มีอะไรหรอก กิจกรรมนี้มันเสี่ยงก็จริงแต่เจ้ามาร์คเซฟตัวเองพอน่า” เตนล์ปลอบใจแจมินที่มีโอกาสได้รู้จักกันผ่านทางมาร์คและโดยองที่เป็นเพื่อนรุ่นพี่น้องรุ่นน้องกัน

“แล้วผู้หญิงพวกนั้นน่ะ มองพี่มาร์คอย่างกับจะถวายตัวถวายใจให้ได้ เชอะ!” ปากเล็กคว่ำลงอย่างนึกขัดใจเมื่อพบว่ามาร์คลีดูจะเป็นที่ถูกอกถูกใจทั้งหนุ่มน้อยสาวน้อยในสนามแห่งนี้เสียเหลือเกิน

“คบกันมาตั้งห้าปีแล้วยังไม่เชื่อใจกันอีกเหรอ?” โดยองที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดเอ่ยถามขึ้นมา

“อ่ะ…มันก็ไม่ใช่ไม่เชื่อใจหรอกฮะพี่โดยอง ผมก็รู้ว่าพี่มาร์คก็ค่อนข้าง…จะรักผมมากอยู่เหมือนกันแต่…”

“ไม่ใช่ค่อนข้าง มันน่ะรักแจมินมากๆจนไม่รู้จะมากยังไงแล้วต่างหาก” แฮชานเอ่ยแทรกขึ้นมาอีกคนโดยมีเจโน่ที่ยิ้มให้กับแจมินอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของแฮชาน

“…แค่คิดว่าพี่มาร์คเองก็…มีคนสนใจมากขนาดนั้น บางแว้บจะมีไหมนะที่อยากจะนอกกายนอกใจไปหาคนอื่น” ว่าจบแจมินก็ถอนหายใจออกมา

“อย่าไปคิดแบบนั้นเลย ถ้าไอมาร์ครู้มันจะเสียใจนะแจมิน” เจโน่เอ่ยบอกก่อนจะยกมือวางบนกลุ่มผมนุ่มของคนเป็นน้องและโยกไปมาอย่างนึกเอ็นดู

“เข้าใจว่าคนเรามันก็ระแวงกันได้แหละ แต่อย่าดูถูกความรักที่มันให้เรามาตลอดห้าปีซิ เวลาขนาดนั้นมันอาจไม่มากพอที่จะบ่งบอกอะไรได้ทุกอย่างก็จริงแต่มันก็ไม่น้อยเกินไปที่จะทำให้พี่ดูออกว่ามาร์คมันรักแจมินมากๆนะ” โดยองว่าออกมาก่อนจะโดนเตนล์ยิ้มแซวที่พูดอะไรแบบนี้ออกมา

“โน่นๆ รอดูมาร์คแข่งเถอะ สัญญาณออกตัวจะเริ่มแล้ว” แฮชานตัดบทก่อนที่สายตาของทุกคนจะจดจ่อกับการแข่งขันตรงหน้า

การแข่งขันวันนี้มาร์คยังคงเป็นคู่แข่งกับลูคัสโดยมีของรางวัลเป็นเงินสดจำนวนหนึ่งและดอกไม้เดิมพัน แต่สำหรับมาร์คแล้วของพวกนั้นไม่ใช่อะไรที่สำคัญเท่าความชอบส่วนตัวที่มีต่อความท้าทายนี้อยู่แล้ว

เส้นทางคดเคี้ยวที่กำลังเป็นสนามให้กับรถยนต์สองคันพร้อมทั้งเสียงเชียร์ดังขึ้นแทบตลอดทาง ทางด้านแจมินไม่สามารถเห็นรถยนต์ของมาร์คได้อีกแล้วเมื่อทุกอย่างออกตัวไปอย่างรวดเร็วจนพ้นสายตา กว่าที่จะรู้ผลแพ้ชนะก็ต่อเมื่อรถยนต์ถูกวนกลับมาที่จุดเริ่มต้นที่นับเป็นเส้นชัยอีกครั้ง

ในวันนี้มาร์คมีแรงฮึดที่อยากจะเอาชนะลูคัสไม่แพ้กว่ารอบอื่นๆ เขาหงุดหงิดใจไม่น้อยที่อีกคนแสดงออกว่าสนใจแจมินเสียชัดเจนขนาดนั้น

มาร์คพยายามสะบัดความคิดทุกอย่างที่รบกวนสมาธิออกไปจากจิตใจก่อนที่จะหันกลับมามีสมาธิกับการแข่งขันตรงหน้าอีกครั้ง

แจมินโฟกัสสายตาไปที่จุดเริ่มต้นที่ถูกกั้นเป็นเส้นชัยไว้อย่างจดจ่อ ริมฝีปากสวยเผลอเม้มแน่นเมื่อรู้สึกลุ้นไปกับการแข่งขันของคนรัก แม้จะมาที่สนามแห่งนี้เพื่อดูมาร์คแข่งอีกกี่ครั้งก็ยังอดที่จะตื่นเต้นไปเสียทุกครั้งไม่ได้

ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏรถยนต์คันโปรดของมาร์คที่นำห่างจากลูคัสเพียงเล็กน้อยทำให้แจมินวาดยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ และรอยยิ้มนั้นก็ยิ่งสดใสมากขึ้นเมื่อคนเป็นพี่เดินเข้ามาใกล้

“ชนะแล้ว มีรางวัลไหมครับ?” ว่าจบก็คว้าร่างของแจมินเข้ามากอดไว้อีกครั้ง

“สนามแข่งก็ให้รางวัลแล้วนี่ จะเอาอะไรจากน้องแจมอีกอ่ะ?” ปากเล็กเบะคว่ำใส่อีกคนอย่างง้องอน

“ก็เอาไงครับ”

“พี่มาร์คอ่า…” แจมินผละออกมาจากออมกอดอันแสนอบอุ่นนั้นก่อนที่มือขาวจะฟาดไปที่อกแกร่งของอีกคนด้วยท่าทางเขินอายที่แสนจะน่ารักในสายตาของมาร์คลี

หลังจากการประกาศผลของผู้ชนะอย่างเป็นทางการพร้อมกับการมอบเงินรางวัล มาร์คก็ตัดสินใจบอกลากลุ่มเพื่อนๆของเขา ก่อนจะจับมือของแจมินให้เดินมาด้วยกันโดยไม่สนใจสายตาของดอกไม้เดิมพันที่มองมาอย่างเชิญชวน

เพราะสำหรับมาร์ค ลีแล้ว นอกจากนา แจมินเขาก็ไม่ต้องการใครในโลกนี้แล้วหล่ะ : )

รถยนต์ที่ออกตัวมาด้วยความเร็วท่ามกลางท้องฟ้าสีดำสนิทแทบจะเป็นสิ่งเดียวที่อยู่บนถนนแห่งนี้ อีกทั้งบริเวณสองข้างทางก็เต็มไปด้วยป่าทึบไร้ซึ่งการอยู่อาศัยของผู้คนจนไม่น่าเชื่อว่าห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโลเมตรจะกลายเป็นย่านใจกลางเมือง

“เบาแอร์หน่อยได้ไหมฮะ น้องแจมหนาว” แจมินว่าก่อนจะยกมือกอดตัวเองไว้เพื่อบ่งบอกว่าเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

“หืม…?” มาร์คชะลอความเร็วก่อนจะจอดรถยนต์เพื่อถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำของตนเองให้กับแจมิน

มือแกร่งยกขึ้นโอบแก้มใสก่อนจะออกแรงหยิกเบาๆอย่างนึกหมันเขี้ยว

“งื้ออออ ขับรถต่อได้แล้ว น้องแจมง่วง จะรีบกลับไปนอน” เด็กดื้อเผลองอแงก่อนที่แก้มกลมนั้นจะพองขึ้นอย่างน่ารัก

“พี่ชนะแล้วน้องแจมจะหนีกลับไปนอนได้ยังไงครับ?”

“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยอ่า”

“ขอรางวัลหน่อยไมได้เหรอ?” จมูกคมฝังลงที่แก้มนุ่มทันทีที่พูดจบ

“อ่ะๆ งั้นพี่มาร์คก็รีบขับรถกลับคอนโดซิฮะ”

“ไม่รอแล้วได้ไหมครับ?”

“หืม?”

ไม่มีคำอธิบายใดเป็นคำตอบให้กับแจมินอีกต่อไปเมื่อมาร์คคว้าอีกคนเข้ามาประทับริมฝีปากอย่างไม่ทันให้คนในอ้อมกอดได้ตั้งตัว ริมฝีปากร้อนแทรกเข้ากวาดความหวานจากปากเล็กอย่างไม่รู้จักพอ อีกทั้งมือหนาก็ค่อยๆสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวก่อนจะสัมผัสไปที่แผ่นหลังบางของแจมิน

“อ…อื้อ” แจมินร้องท้วงออกมาเมื่อรู้สึกว่ามาร์คเริ่มจะรุกเขาหนักเกินไปเสียแล้ว

“ไม่รอให้ถึงคอนโดแล้วนะ”

“อ๊ะ!”

มาร์ครีบเปลี่ยนตำแหน่งโดยการเดินไปอีกฝั่งของที่นั่งและดึงข้อมือของแจมินให้ย้ายร่างไปที่เบาะด้านหลังคนขับ เพราะข้างหน้าอาจจะคับแคบไปเสียหน่อยกับสิ่งที่มาร์คลีคิดจะทำ

“พ…พี่มาร์ค…บนรถเลยเหรอ?” แจมินถามออกมาก่อนจะมองออกไปนอกรถที่แม้จะรู้ดีว่าในตอนนี้ไม่มีใครและนานๆทีจะมีรถยนต์สักคันโผล่มาก็ตาม

“พี่รอไม่ไหวแล้ว”

“อ๊ะ!”

แจมินร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆมาร์คก็อุ้มร่างบางขึ้นนั่งบนตัก ขาเรียวรีบเกี่ยวร่างของมาร์คไว้อีกทั้งวงแขนก็รีบวาดโอบรอบคอของคนรักรุ่นพี่ไว้ทันที

“ตัวสั่นเลย ตื่นเต้นเหรอครับน้องแจม?” มาร์คว่าออกมาก่อนจะยกยิ้มอย่างนึกเอ็นดูเจ้าของร่างบางบนตัก

“คือบนรถ…น…น้องแจมไม่เคย…” ว่าจบก็เสมองไปทางอื่นด้วยท่าทีเขินอาย

“ก็เปลี่ยนบรรยากาศ”

โชคดีที่ไฟในรถสว่างมากพอให้มาร์คได้เห็นแก้มขาวๆที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของความเขินอายเสียจนริ้วสีแดงจางๆบนแก้มนั้นชัดเจนขึ้น

♡ Twitter : Kanliew_K ♡

*ลิงก์บนไบโอนะคะ*

คราวนี้ถึงคราวที่เจ้าของใบหน้าหวานได้นอนสลบอย่างจริงจังเสียที แก้มขาวเนียนซบลงบนไหล่ของมาร์คก่อนจะหลับตาไว้อย่างรู้สึกเหนื่อยอ่อนทั้งที่แกนกายของของอีกคนยังคงอยู่ในร่างกายของตน

“ลุกออกก่อนเร็วครับน้องแจม เดี๋ยวพี่แต่งตัวให้หนูจะได้รีบกลับไปนอนที่คอนโดนะ”

ลูกแมวน้อยงอแงใส่มาร์คอีกหนในขณะที่ถูกจับใส่กางเกงและติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อยพร้อมทั้งเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำที่ถูกใช้เป็นผ้าห่มชั่วคราวสำหรับแจมิน

“พี่รักน้องแจมนะ” ร่างสูงเอ่ยออกมาแม้จะรู้ดีว่าอีกคนคงนอนหลับไปแล้ว เขากดจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากสวยของแจมิน ในขณะที่มาร์คเพียงย้ายตำแหน่งของเขาไปที่คนขับรถยนต์และปล่อยให้คนรักได้นอนพักผ่อนที่เบาะหลังไปก่อน

มาร์คเตรียมออกรถอีกครั้งเมื่อพบว่านี่เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกมากแล้ว แต่เสียงสัญญาณเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของเขาก็ทำให้ต้องชะงักมือไว้ก่อนเพื่อกดรับ

“ว่า?” ตอบรับปลายสายเพียงสั้นๆเมื่อพบว่าอีกคนคือแฮชานนั่นเอง

“(มึงถึงบ้านยัง?)”

“ถามทำไมวะ?”

“(หวังว่ารถที่จอดอยู่ข้างทางนั่นคงไม่ใช่ของมึง)”

“เชี่ย! มึงเห็นเหรอ?” มาร์คเอ่ยออกมาอย่างตกใจ เมื่อเขาพบว่าจะเป็นใครมาเห็นก็ได้ตราบใดที่เป็นแค่คนที่ผ่านไปผ่านมาไม่ใช่กลุ่มคนรู้จักของเขาแบบนี้

“(เห็นตั้งแต่รถยังไม่โยกยันโยกจนหายโยกอ่ะไอเวรเอ๊ย!)”

“ชิบหายมาก!”

“(มึงอ่ะซิชิบหายไอเวร! พวกกูนั่งคุยกันที่สนามต่อละเพิ่งขับรถออกมาได้สักพัก ไอเจโน่ที่แม่งขับรถออกมาก่อนบอกเจอรถจอดอยู่ข้างทางคล้ายๆของมึง ก็คิดว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า พอกูขับมาถึงเท่านั้นแหละ…)”

“เออๆ โทษทีว่ะ รอให้ถึงคอนโดไม่ไหว”

“(กูสงสารน้องแจมิน!)”

“ไม่ต้องสงสารเมียกู ก็เสร็จกันทั้งคู่”

“(ไอมาร์คมึ๊งงงงงงงงงง!)”

“แค่นี้แหละ เพลียแล้ว จะกลับไปนอน”

“(เวรเอ๊ย! ขับรถดีๆเลยนะมึงอ่ะ)”

“ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่แค่รอบเดียวกูไม่เพลียหรอก”

“(ไอสัส! กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ไหม เวรเอ๊ย!)”

“ฮ่าๆๆๆ กูล้อเล่นน่า ขอบใจพวกมึงมากที่เป็นห่วง แต่ก็นั่นแหละ กูมีความสุขดี”

“(ไปๆ วางสายแล้วขับรถได้แล้ว)”

มาร์คทัชสกรีนเพื่อกดวางสายก่อนจะวางสมาร์ทโฟนไว้ที่เบาะข้างคนขับและยกยิ้มออกมาด้วยความขบขันในใจที่คิดว่าเขาจอดรถในจุดที่ค่อนข้างลับตาคนมากพอแล้ว และคนที่มาเห็นยังเป็นถึงกลุ่มเพื่อนสนิท ไอตัวเขาคงไม่มีปัญหาอะไรแต่ถ้าเรื่องนี้ลอยไปถึงหูแจมินเมื่อไหร่มีหวังเจ้าแมวขี้อ้อนได้งอนเขาแน่ๆ

ไว้คราวหน้าจะจอดรถให้ลึกเข้าไปในป่ากว่านี้แล้วกันนะ : )

♡♡♡♡♡

-----The End ♡-----

Writer Talk : โซบาป 55555555555555555 ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องแข่งรถเลยถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยนะค๊า /\ เรื่องนี้เป็นฟิคที่แปลงมาจากอีกคู่หนึ่งที่เราเองก็แต่งไว้นานแล้ว ยอมรับว่าคิดถึงมาร์คมินและการแต่งฟิคมากๆ ยังไงจะพยายามกลับมาแต่งให้ได้มากที่สุดถึงแม้จะไม่มีใครรอนะคะแง 5555555555

ยินดีต้อนรับชิปเปอร์หน้าใหม่และหน้าเก่าที่แวะเวียนเข้ามานะคะ ว่างๆแวะไปอ่านฟิค #มาร์คมินซ่อนแอบ ของเรากันได้นะคะ /ขายของไทม์ อิอิ  

ยังไงก็เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก สกรีมแท็กฟิคที่ #LoveStoryMM0213 ได้นะคะแฮร่ๆ >< ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡

#LoveStoryMM0213