พันธะรัก คู่ปรับร้าย

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่18 ฝากครรภ์

บทที่18 ฝากครรภ์

ดวงตาคมค่อนไปทางหวานมากกว่าดุดันต่างจากพี่ชายฝาแฝดมองแผ่นเอกสารที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสองสาวที่มองเขาตาแป้ว

“มีอะไรผิดปกติเหรอหมอสิงห์ ทำไมทำหน้าเหมือนต้องคิดหนักแบบนั้นล่ะ?” นลินญาเป็นฝ่ายถามออกไปเมื่อชายหนุ่มผู้ตอนนี้เลื่อนสถานะมาเป็นแฟนเงยหน้าขึ้นมา

“ไม่มีอะไรผิดปกติหรอก เพียงแต่สงสัยอะไรนิดหน่อยน่ะ”

“สงสัยอะไร?” คราวนี้สองสาวถามพร้อมกันโดยไม่มีการนัดแนะไว้ก่อน

“คือ...”

ก๊อก ๆ ๆ

ไม่ทันจะได้อธิบายเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับการเข้ามาของพยาบาลสาวสวยคนหนึ่ง “คือคุณหมอกานต์กับสารวัตรเสืออยู่ข้างนอกค่ะ ให้เข้ามามั้ยคะ?”

“ครับ ให้คุณแม่กับนายเสือเข้ามาได้ แต่ห้ามคนอื่นนะ”

“ค่ะ” นางพยาบาลสาวตอบรับก่อนที่จะออกจากห้องไปไม่นานร่างสูงของศารทูลก็เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับคนเป็นแม่ สภาพชายหนุ่มดูไม่จืดเลยสักนิด นอกจากรอยช้ำที่มุมปากที่เกิดจากหมัดของท่านอาทิตย์เมื่อคืนแล้วก็ยังมีรอยช้ำเพิ่มมาอีกสองสามรอย

“สภาพแกนี่ดูไม่ได้เลยนะ” คุณหมอหนุ่มทักพี่ชายฝาแฝดทันที

“ดีแค่ไหนแล้วแค่ดูไม่ได้เนี่ย” คนเพิ่งเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาบอกเสียงเรียบ ใครจะรู้ดีกว่าเขาถ้าไม่ได้เคนอิจิและซากิโกะช่วยไว้เจ้าตัวเล็กในท้องอริสานั่นน่ะได้กำพร้าพ่อสมใจแม่ของแกล่ะ

“แล้วอาการผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง?”

“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่ถาก ๆ” โดนซากิโกะน่ะแค่ถาก ๆ แต่ถ้าเธอไม่เข้ามาช่วย เขานี่โดนเต็ม ๆ นึกแล้วยังเสียววาบไม่หาย ในชีวิตเขาไม่เคยเกรงกลัวความตายแต่วันนี้กลับบอกตัวเองว่ายังตายไม่ได้ และกลัวว่าถ้าตายไปผลกระทบจะเกิดขึ้นกับเจ้าตัวเล็กที่เขารักเข้าให้แล้วสุดหัวใจทั้งที่ไม่ทันได้เห็นหน้า

มันเหลือเชื่อจริง ๆ ความรู้สึกของพ่อนี่มันมหัศจรรย์จนยากจะบรรยาย

ความรู้สึกอยากปกป้องและรักทั้งที่ยังไม่ได้อุ้มชูมันทำให้เขาที่ควรเฝ้าคนที่เอาชีวิตมาเสี่ยงแทนมายืนอยู่ตรงนี้ แม้จะดูเหมือนเห็นแก่ตัวลืมบุญคุณแต่คำว่าลูกมันดึงดูดเขาให้มาที่นี่เสียแล้วจะทำยังไงได้ล่ะ

อริสาเงี่ยหูฟังสองพี่น้องพูดคุยกันขณะที่มือนั้นยกขึ้นมาปิดปากและจมูกเพราะรู้สึกอยากจะสำรอกของเก่าออกมา

“นี่ อย่ามัวแต่ถามกันอยู่สิ หมอสิงห์น่ะตอบเรื่องก่อนหน้านี้มาก่อน ตกลงแล้วที่หมอสิงห์ว่าสงสัยน่ะสงสัยอะไร อันตรายกับอลินมั้ย” เป็นนลินญาที่ดึงให้คุณหมอหนุ่มกลับมาสนใจคนไข้รายพิเศษจึงเป็นผลให้คุณหมอกานต์รวีและศารทูลหันมามองสีหราชเป็นตาเดียว

“มีอะไรผิดปกติรึเปล่าลูก?” เป็นคุณหมอกานต์รวีที่ถามขึ้นมาก่อน

“เปล่าครับแม่  คือผมแค่สงสัยน่ะครับว่าเจ้าตัวเล็กในท้องอลินนี่เป็นฝาแฝดหรือเปล่า เพราะว่าผมกับเสือเป็นฝาแฝดกันอาจจะเป็นไปได้ที่ลูกจะเป็นแฝด”

“เออ แม่ก็สงสัยอยู่เพราะดูอลินมีน้ำมีนวลกว่าสาวท้องเดี่ยว”

“ถ้าท้องแฝดก็เสี่ยงกว่าท้องปกติสินะ” ศารทูลแทรกขึ้น ถ้าเป็นไปตามที่ทั้งแม่และน้องชายสงสัยเรื่องที่คุณตันหยงโทรมาปรึกษาเมื่อเช้าก็ถือว่าเป็นเรื่องสมควรล่ะ แค่ท้องเดี่ยวก็อันตรายอยู่แล้วท้องแฝดยิ่งเสี่ยงมากกว่า

“คงไม่แฝดหรอกมั้ง” อริสาแทรกขึ้นด้วยใบหน้าซีด ไรผมเริ่มมีเหงื่อซึม รู้สึกวิตกไม่น้อย เธอคงไม่ได้โชคสองชั้นขนาดนั้นหรอก...มั้ง

“การถ่ายทอดทางพันธุกรรมของท้องแฝดนั้นจะมาจากทางฝ่ายแม่มากกว่าฝ่ายพ่อ ฉันไม่มีฝาแฝดนะแก มันเป็นไปได้น้อย...มั้ง”

“ทำไมต้องมั้งล่ะอลิน” สาวแว่นถามขึ้นอย่างใคร่รู้  ปกติแล้วถ้ามั่นใจต้องไม่มีมั้งไม่ใช่รึไงกัน

“ก็คุณยายฉันมีฝาแฝดน่ะสิแก” อริสาตอบสีหน้าไม่ได้หายกังวลเลยแม้แต่น้อย การท้องแฝดนั้นเป็นไปได้หลายสาเหตุและหนึ่งในนั้นก็มาจากการถ่ายทอดทางพันธุกรรม หากคนในครอบครัวมีแฝดอาจจะมีโอการเป็นไปได้อริสาเคยได้ยินมาอย่างนั้นจึงยืนยันชัวร์ ๆ ไม่ได้จึงต้องมีมั้งต่อท้าย

“แต่นอกจากถ่ายทอดทางพันธุกรรมแล้วท่วงท่าและความถี่ก็มีส่วนนะ” สีหราชแทรกขึ้นพร้อมกับครุ่นคิด เขาไม่ต้องถามก็พอจะเดาได้ว่าไอ้ยานั่นมันแรงแค่ไหน ตัวเขาเองก็โดนไปนิดนึงรู้ซึ้งดีเชียวล่ะว่ามันแรงมาก คงส่งผลให้อริสาและศารทูลฟัดกันนัวเนียแทบไม่ผละจากกันเชียว พิสูจน์ได้จากที่คืนเดียวติดนี่ไงล่ะ แค่ลำพังแรงดีน่ะไม่ติดได้หรอกนะ มันต้องถี่ด้วย และเรื่องท่วงท่าก็มีผล มีบางท่าทีทำให้เปิดปุ๊บติดปั๊บ ปุ๊บปั๊บรับโชคอยู่ล่ะนะ

ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากถามสองหนุ่มสาวเหมือนกันว่าฟัดกันอีท่าไหน จะได้เดาได้ว่าแฝดไม่แฝด แต่ก็ไม่กล้าจะถามกลัวว่าที่คุณแม่จะอาละวาดและเผลอ ๆ อาจโดนว่าที่คุณพ่ออาละวาดซ้ำ

“แม่ว่าดูให้ชัวร์ดีกว่ามานั่งสงสัยนะ จะได้วินิจฉัยกันถูกว่าจะต้องดูแลยังไง” คุณหมอกานต์รวีเอ่ยขึ้นขัดความคิดของคุณหมอหนุ่มที่คันปากยิก ๆ อยากจะถามถึงท่วงท่าจนชายหนุ่มต้องกระแอมและเรียกให้พยาบาลเข้ามาพาอริสาไปห้องอัลตราซาวน์

2ชั่วโมงต่อมา

ดวงตาหวานจับจ้องไปยังร่างสูงที่เดินสำรวจภายในห้องชุดของเธอไม่วางตาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ไปร่วมทริปกับเพื่อน ๆ ให้ตัวเองต้องมาพัวพันกันเจ้าบ้านี้แน่นอน

แต่ก็นะ...เธอย้อนเวลาไม่ได้นี่จะทำยังไงได้เล่า

“ห้องเธอนี่ไม่น่าอยู่เอาเสียเลย” คนที่มองสำรวจอยู่เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกันโดยไม่สนใจใบหน้าไม่เป็นมิตรของหญิงสาวแม้แต่น้อย

“ไม่น่าอยู่ก็ออกไปสิ มายืนให้รกหูรกตาอยู่ทำไม”

“ก็ไม่ได้ยืนแล้วปะ เนี่ย นั่งแล้วไม่เห็นเหรอ?”   

ดวงตาที่มองร่างสูงเพิ่มระดับความไม่พอใจขึ้นทันตาแต่มีหรือที่ศารทูลจะสนใจ ชายหนุ่มยังคงลอยหน้าลอยตาพร้อมกับยิ้มมุมปากราวกับพอใจเหลือเกินที่ ‘แม่หนูแฝด’ ขุ่นเคือง

ก็อย่างว่าล่ะนะ เขาชอบนะเวลาเห็นยัยนี่ขุ่นเคืองน่ะ แต่ไม่ชอบให้คุณเธอมาทำให้เขาขุ่นเคืองหรอกนะ

“มาส่งถึงที่ตามคำสั่งคุณป้าแล้วก็ไสหัวไปได้แล้ว”

“คุณจะให้ผมกลับไปไหนครับคุณอริสา คุณไม่รู้เหรอครับว่าผบ.บ้านคุณเนี่ยสั่งการให้ผมมาอยู่กับคุณที่นี่ จะให้ผมกลับไปไหนล่ะ?”  ชายหนุ่มถามอย่างลอยหน้าลอยตา

“อะไรนะ เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ”

“ก็บอกว่าผบ.บ้านเธอสั่งให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนเธอไง เอะเดี๋ยว...มาคิดดูดี ๆ แล้วฉันไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อน ฉันมาอยู่เป็นผัวเธอต่างหากล่ะ”

มือบางคว้าหมอนหนุนฟาดใส่คนพูดจาหยาบคายทันทีด้วยความโมโห “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ นายไม่ใช่ผัวฉัน”

“จุ๊ ๆ ไม่เอาน่าเมียจ๋า หลักฐานก็มีอยู่ทนโท่ผัวจ๋าจะไม่ใช่ผัวของเมียจ๋าอีกเหรอ ไปพูดออกทีวีก็ไม่มีใครเชื่อหรอก”

“ไอ้ ไอ้ อุ๊บ”  กะจะด่าไอ้คนหยาบคายสักฉาดใหญ่แต่ไม่ทันจะได้ด่าเธอก็ต้องยกมือปิดปากเพราะอยู่ ๆ ของเก่าในท้องก็อยากจะสำรอกออกมา

“นี่ไงหลักฐาน ฮะฮะฮ่า” ชายหนุ่มเอ่ยแล้วก็หัวเราะอย่างสะใจ ถ้าจะถามหาหลักฐานที่เขาบอกว่าเป็นสามีของอริสาแล้วล่ะก็ไอ้อาการแพ้ท้องของอริสาตอนนี้นี่ไงหลักฐานชั้นดี ถ้าไม่เป็นผัวเมียกันจะท้องมั้ยเล่า

อริสาไม่นำพากับเสียงหัวเราะนาทีนี้เธอต้องการแค่ไปให้ถึงห้องน้ำก่อนที่จะทนไม่ไหวอาเจียนออกมา หญิงสาวพุ่งตรงไปยังห้องน้ำทันทีก่อนที่ศารทูลจะได้ยินเพียงเสียงอาเจียนโอกอากดังมาจากภายในนั้น ชายหนุ่มหยุดหัวเราะและคิดจะก้าวตามไปแต่พอคิดดูอีกทีแล้วก็นั่งกอดอกอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าราวกับไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยอะไร ‘แม่หนูแฝด’ เลยแม้แต่นิด

เขาไม่ห่วงยัยคู่ปรับเลยสักนิด ไม่เลย ถ้าจะห่วงแล้วล่ะก็...ห่วงแค่หนูแฝดในท้องของยัยนั่นเท่านั้นล่ะ

ใช่แล้ว...เขากำลังจะมีลูก ๆ ฝาแฝดกับยัยคู่ปรับ เป็นเรื่องที่เกินคาดจริง ๆ แค่หลวมตัวไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งที่เบี้ยวมาหลายครั้งกลับทำให้เขาได้ทั้งลูกทั้งเมียแถมได้มาแบบทรีอินวัน ให้ตายเถอะมันน่าหงุดหงิดก็ตรงที่พอถามตัวเองว่าถ้าย้อนเวลาได้เขาจะยังไปร่วมทริปกับเพื่อนมั้ย เขายังตอบว่าไปนี่ล่ะ

ขณะที่ร่างสูงกำลังนั่งกอดอกบริภาษตัวเองอยู่ในใจคนที่เข้าห้องน้ำไปอาเจียนก็กลับออกมาด้วยสภาพที่น่าเห็นใจ หญิงสาวชี้ไปที่ประตูด้วยใบหน้าอ่อนแรง “กลับไปซะ ฉันไม่อนุญาตให้นายอยู่ที่นี่”

“ไม่กลับ” ชายหนุ่มตอบกลับทันควันก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวด้วยใบหน้าจริงจัง “เธอจะยังไงฉันไม่รู้หรอกนะ แต่สำหรับฉันตอนนี้เธอคือเมียฉันและคือแม่ของลูกแฝดที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ฉันมีหน้าที่พ่อต้องทำดังนั้นรู้และเข้าใจไว้เลยว่าฉันจะอยู่กับเธอที่นี่ ต่อให้เธอไล่ฉันวันละร้อยรอบฉันก็ไม่ไป”

“แต่ฉันไม่ให้นายอยู่”

“แต่ฉันจะอยู่ แล้วก็อยู่ยาวด้วย”

“ไอ้...”

“เธออย่าลืมนะอลินว่าฉันยังมีความลับที่ไม่ได้บอกครอบครัวเธออีกข้อนึง ถ้าเธอยังไล่ฉันอีกล่ะก็...” ชายหนุ่มสวนกลับก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย “ปะป๊าของเธอได้รู้แน่ ๆ ว่าลูกสาวผู้น่ารักของตัวเองนั่นล่ะเป็นฝ่าย...”

“นี่ อย่าพูดนะ” เธอร้องโวยวายพร้อมกับยกมือปิดหู ไม่อยากรับฟังเรื่องน่าอับอาย

“อย่าพูดอะไรล่ะจ๊ะเมียจ๋า อย่าพูดว่าคืนนั้นผัวจ๋าเป็นผู้ถูกกระทำงั้นเหรอ”

“ฮือ ก็บอกว่าอย่าพูดไงไอ้บ้า”

“ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ ก็เลิกไล่ฉันหรือคิดหาทางไล่ฉันแล้วพรุ่งนี้ก็ไปจดทะเบียนสมรสกันซะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็...คดีพลิกนะบอกให้”

ดวงตาหวานลุกลิกอย่างใช้ความคิด เป็นอย่างที่ศารทูลพูดจริง ๆ ถ้าที่บ้านรู้ว่าเธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนอกจากจะมีผลกระทบถึงนลินญาแล้วตัวเธอเองจะไม่ได้รับสิทธิ์ให้ตัดสินใจเองเหมือนอย่างตอนนี้แน่ ทั้งปะป๊าและแม่จะต้องบังคับให้เธอแต่งงานกับศารทูลอย่างเอิกเกริกอย่างแน่นอน

“เลือกเอาเองนะอลิน ตอนนี้ฉันยอมเป็นคนผิดเธอถึงได้มีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะแต่งหรือไม่ หรือเอายังไง แต่ถ้าทุกคนรู้เธอจะไม่มีสิทธิ์อะไรอีกและฉันจะเป็นคนที่ทำอะไรกับเธอก็ได้...คิดดี ๆ”

“ก็ได้ นายอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่เรื่องทะเบียนสมรสฉัน...” หญิงสาวตอบก่อนจะเว้นคำพูด “ขอคิดดูก่อน”

“เพื่อลูกจะได้ไม่เป็นลูกนอกสมรสนี่มันต้องใช้เวลาคิดด้วยเหรออลิน วางลงบ้างเถอะไอ้ความบาดหมางนั่นน่ะ ตอนนี้เราควรให้ความสำคัญกับลูกที่ไม่ใช่แค่หนึ่งจะดีกว่านะ”

“ฉันก็อยากทำเพื่อลูกเหมือนกัน แต่การจดทะเบียนสมรสการอยู่ด้วยกันมันไม่ได้ช่วยหรอกนะ” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะทอดถอนใจ “ให้ลูกรู้แค่มีพ่อมีแม่แต่ไม่ต้องอยู่กันแบบครอบครัวก็ได้ มันจะดีกว่าวันนึงลูกต้องมาเห็นนายกับฉันมีปัญหากันนะเสือ ตอนนี้ลูกยังไม่เกิดไม่รู้ความแต่ถ้าเรายังดันทุรังอยู่ด้วยกันทั้งที่ไม่เข้าใจกันสักอย่างวันนึงที่ลูกรู้ความเขาต้องได้เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันแน่”

มือบางวางลงบนหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ “ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันพบเห็นความแตกแยกในครอบครัว แกไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ยังจะดีกว่าต้องอยู่ในครอบครัวที่แตกแยก นายคิดแบบนี้บ้างสิ”

“แต่...”

“สามีภรรยากับพ่อและแม่ของลูกมันต่างกันนะ พ่อของลูกกับแม่ของลูกมีหน้าที่ต่อลูกเท่านั้น แต่สามีภรรยาคือคู่ชีวิตที่ต้องร่วมกันเดินไปบนถนนชีวิต ถนนเส้นที่มืดมิดไม่มีทางรู้หรือคาดการณ์ได้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง นายมั่นใจเหรอว่าคนที่ไม่เข้าใจกันอย่างฉันกับนายจะเดินร่วมทางกันไปได้ จะผ่านอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้น่ะ” หญิงสาวเอ่ยโดยไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้พูด “นายมั่นใจเหรอ ว่านายจะให้ฉันเป็นคู่ชีวิตนายน่ะ เหอะ แค่เดินอยู่ใกล้ ๆ กันยังจะผิดใจกันเลย”

“ก็ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอ?”

“อย่าลองเลย ฉันไม่อยากกลายเป็นแม่ม้ายผัวหย่า ผู้ชายหย่าแล้วไม่มีใครนินทา แต่ผู้หญิงไม่ใช่ การจะเริ่มต้นใหม่มันลำบากกว่า”

ชายหนุ่มเงียบไปครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น “มาพนันกันมั้ย?”

“พนันอะไร?”

“ลองอยู่ด้วยกันแล้วมาพนันกันมั้ยว่าสามเดือนหลังจากนี้เราจะเป็นยังไง ฉันขอพนันว่าอีกสามเดือนข้างหน้าเราจะยังอยู่ด้วยกันเหมือนสามีภรรยาทั่ว ๆ ไป ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นฉันจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับเธอและลูกอีก แต่ถ้าฉันชนะเธอต้องยอมจดทะเบียนสมรสและแต่งงานกับฉัน” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยื่นมือออกไปด้านหน้าในลักษณะแบฝ่ามือให้หญิงสาวได้เห็น

อริสามองฝ่ามือหน้าก่อนจะยื่นมือออกไปแปะมือกับอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล นี่คือกฎของการรับพนันที่แก็งเพื่อนตั้งขึ้น เมื่อมีการแปะมือกันนั่นหมายความว่ายอมรับพนัน “ก็ได้ ฉันขอพนันว่าอีกสามเดือนข้างหน้าไม่ฉันก็นายคงทนไม่ได้แยกออกไปเอง ถ้าไม่เป็นไปตามนั้นนายจะเอาฉันไปต้มยำทำแกงที่ไหนก็เชิญ ฉันยอม”

“ตามนี้” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะแปะมืออีกครั้งและจับมือทำสัญญากัน เป็นอันว่าการพนันกันครั้งนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว และคราวนี้ศารทูลเดิมพันด้วยชีวิตทั้งชีวิต ถ้าเขาไม่มีปัญญาปราบให้ยัยตัวดียอมอยู่เป็นเมียเป็นแม่ของลูกเขาแล้วล่ะก็เขาก็จะยอมแพ้ไม่ยุ่งกับทั้งเธอและลูกอีกและจะอุทิศทั้งชีวิตให้กับชาติไม่ขอมีลูกมีเมียอีก

“ปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปนอน” ว่าที่คุณแม่เตือนขึ้นเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือสักที ศารทูลยอมปล่อยก่อนจะมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง

“ห้องอยู่ไหน? ฉันก็อยากจะนอนเหมือนกันเมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอน เมื่อเช้าก็เกือบตายตาจะปิดอยู่แล้ว”

“ที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว ดังนั้นถ้านายจะอยู่ที่นี่ก็ต้องนอนโซฟา ตรงนั้น”

“เรื่องอะไรฉันจะต้องนอนโซฟา ฝันไปเถอะ” ชายหนุ่มตอบกลับก่อนจะก้าวไปหยุดยังห้องที่คิดว่าต้องเป็นห้องนอนอย่างแน่นอน และก็เป็นไปตามคาด ชายหนุ่มกวาดตามองห้องนอนที่อุดมไปด้วยตุ๊กตาของหญิงสาวก่อนจะกลอกตาและเดินไปทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าบนเตียงลงโดยไม่สนใจเจ้าของห้องที่เดินตามมาจะโวยวาย

“โตจนจะเป็นแม่คนอยู่แล้วยังสะสมตุ๊กตาอีก เธอนี่บ๊องจริง ๆ เลย” เขาพึมพำบอกก่อนจะหลับตาลง

“นี่ไอ้แมวโอหัง ลุกออกไปจากเตียงฉันนะ”

“...” สิ่งที่หญิงสาวได้รับกลับมาคือเสียงกรนเบา ๆ กับลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าเสือที่เธอเรียกว่าแมวได้หลับไปแล้ว

“ฮึย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย”

ทั้งที่อยากจะไล่ให้ไปไกล ๆ แต่ทว่าก็ทำได้เพียงฮึดฮัดขัดใจและล้มตัวลงนอนบนเตียงให้ห่างจากชายหนุ่มที่สุด ปลายเท้าน้อย ๆ เขี่ยร่างสูงให้ไปอยู่เกือบจะติดขอบเตียงก่อนที่จะหลับตาลง

ครู่ต่อมาภายในห้องก็เงียบไปมีเพียงเสียงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอเท่านั้นที่ดังขึ้นเบา ๆ พอให้คนข้าง ๆ ได้ยิน ดวงตาคมลืมขึ้นมองใบหน้าหลับใหลอย่างพิจารณา

รู้สึกว่าช่วงนี้อริสาจะสวยผุดผาด ผิวพรรณเปล่งปลั่งยิ่งขึ้นกว่าเดิมไม่น้อย ความจริงแล้วยัยคนนี้ก็เป็นผู้หญิงสวยน่ามองอยู่แล้วล่ะแต่ตอนนี้ดูจะมากกว่าเดิมยังไงบอกไม่ถูก หรือนี่จะเป็นเพราะฮอร์โมนคุณแม่กันนะ

“ฝันหวาน” ชายหนุ่มพึมพำบอกร่างหลับใหลก่อนจะหลับตาลงและไม่นานก็เข้าสู่นิทราภิรมย์อย่างแท้จริงต่างจากตอนแรกที่แกล้งทำเพื่อที่จะได้นอนบนเตียงไม่ถูกไล่ให้ไปนอนโซฟา