๛ อาร์ติสท์หนุ่มตัวร้าย กับ ยายแก้มใส ๛

ลำดับตอนที่ #20 : • Angel of paradise *

ตอนที่20 - - Angel of paradise *

" อาร์ต มาเดี๋ยวแก้มนวดไหล่ให้ " เสียงของแกมดังขึ้นข้างหลังผม แก้มเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมาทางผมที่นั่งผิงผนังบ้านยัยผิงอย่างเหนื่อยๆ

" ไม่เป็นไรหรอกแก้ม " ผมปฏิเสธแก้ม แต่ลึกๆ ก็เล่นตัวไปตามมารยาท - -^

" ไม่อ่ะ แบกแก้มมาตั้งไกลปวดไหล่แย่ " แก้มยังดื้อดึงจะนวดให้ผมต่อ

" . . ."   - -^ เกิดความรู้สึกสับสนในใจ จริงๆแล้วก็ปวดไหล่อยู่นะ เอาเป็นว่าไม่ตอบแล้วกัน รีบมานวดเร็วๆเซ่ !!

 แก้มเดินมานั่งลงที่โซฟาแล้วบีบไหล่ให้ผมอย่างทะมัดทะแมง - -" สงสัยโดนใช้บ่อย
โอ้วๆ ตรงนั่นแหละ .^-^ .เคลิ้มๆ ..อย่าหยุดนะแก้มอย่าหยุด คริๆ โ-ค-ต-ร- สบายเลยครับ

" สบายจังอ่ะ ..นวดบ่อยล่ะสิ " ผมแซวแก้มขณะที่มือแก้มก็บีบไล่ไปตามหลังผมเรื่อยๆ

" ไม่อ่ะ ..อาร์ตคนแรก "

" หา !!  ..แล้วจะพิการมั้ยอ่ะ " ผมแกล้งตกใจแต่แก้มก็เอาคืนด้วยการบีบไหล่แรงๆ
จนผมรู้สึกเจ็บ~_~

" บ้าเหรอยะ  " แก้มค้อนขวับแล้วนวดต่อ

แล้วสวรรค์น้อยๆของผมก็มีอันต้องพังทลายยัยตั้งโอ๋เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับผ้ากองใหญ่ในมือทันทีที่มันเห็นแก้มกำลังนวดให้ก็เหมือนจะโดนใบ้กินไปสามวินาทีก่อนจะพูดกับผมอย่างลำบาก

" อาร์ต ..พับผ้าต่อด้วย " ยัยตั้งโอ๋บอกผมแล้วก็เดินออกไปหาเพื่อนข้างนอกอย่างรีบๆ

" แก้ม พอเถอะ ..ทำงานได้แล้ว " ผมบอกแก้มแล้วนั่งพับผ้าแต่สายตาก็ยังไม่วายแอบมองแก้ม

" ค๊า ..คุณคนนู้นก็สั่ง คุณคนนี้ก็สั่ง …น้อมรับค๊า " แก้มทำเสียงเล็กเสียงน้อยประชดแล้วนั่ง
พับเพียบพับผ้ากองมโหฬารนั้นอยู่เงียบๆ ^-^ หน้าแก้มมีรอยยิ้มน้อยๆแล้วอยู่ๆก็ขำออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หรือกลอง ฉิ่ง ฉาบ ระนาด

" ขำอะไรแก้ม "

"  ขำตัวเอง ฮ่าๆๆ  " แก้มตอบพร้อมกับหัวเราะไม่หยุด

" เหรอฮ่าๆ ทำไมล่ะ " - -^ ผมหัวเราะไปด้วยกับท่าทีของแก้มทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าแก้มหัวเราะเรื่องอะไร - -^ แต่เวลาแก้มร่าเริงนี่โลกสดใสมั่กๆ

" ยัดไอติมลงท้องไปทั้งถุง เดินมารองเท้ายังขาดอีก ขำจริงๆ อ่ะ ฮ่าๆ " ดูเหมือนแก้มจะไม่หยุดหัวเราะง่ายๆ ผมเองก็ท้องคัดท้องแข็งไปกับแก้มเหมือนกันครับ ^-^ แก้มชวนหัวเราะด้วยเรื่องตลกอีกสองสามเรื่อง วีรกรรมของแก้มนี่ก็โก๊ะเหมือนกันแฮะ แต่คนสวยทำอะไรไม่น่าเกลียด ^-^

" ไอ้อาร์ต …เอ่อ ..โอ๋ให้มาเอาผ้า " ไอ้ซันดูเหมือนจะอึ้งตามยัยตั้งโอ๋ที่เห็นผมนั่งหัวเราะอยู่กับแก้มสองคน ไอ้ซันหอบกองผ้าแล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างรีบๆ - -" พวกนี้มันทำ ค.ว.า.ย.หายรึไงฟะ
ผมบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วเดินตามแก้มออกไปข้างนอกทันทีที่ปรากฎตัวสู่สายตาประชาชี ทุกคนก็จ้องผมกับแก้มอย่างแปลกๆ ผมนั่งลงข้างๆไอ้ซันแล้วกุลีกุจอช่วยมันเก็บผ้าลงกล่อง

" อาร์ต..ฉันว่าจะถาม …เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก " ไอ้ซันตะกุกตะกักถามผมแต่ก็เหมือนบัดความคิดนั้นทิ้งถังขยะไป

" แกจะถามอะไรฉัน " ผมมองหน้าไอ้ซันอย่างหุงดหงิดแล้วเก็บผ้าลงกล่องต่อ

" ปะ เปล่า.อ่า ..เออ ช่างมันเถอะ " ผมมองไปรอบๆ แก้มก็ถูกสายตางุนงงประสานปิ๊งๆอยู่รอบๆเช่นเดียวกันผมเดินไปหาแก้มที่นั่งอยู่กับยัยผิงและยัยตั้งโอ๋ ผมเริ่มเห็นปฏิกิริยาของคนรอบข้างซุบซิบๆกันราวกับผึ้งแตกรัง - -"

" แก้มๆ รู้สึกแปลกๆมั้ย "  ผมกระซิบกระซาบกับแก้มแต่ยัยผิงกับยัยตั้งโอ๋ก็หันมาจ้องด้วยสายตาแปลกๆอีก - -^ ถ้าฉันนเป็นปลากัดฉันท้องไปนานแล้วโว๊ย
" นั่นดิ แก้มว่าตั้งแต่ออกมาจากในบ้าน รู้สึกว่าเราโดนมองแปลกๆมั้ย " เสียงแก้มกระซิบทำให้ผมต้องเงี่ยหูฟัง นั่นยิ่งทำให้สายตาประดุจแร้งของยัยผิงกับยัยตั้งโอ๋รุมทึ้งผมหนักขึ้นไปอีก
>.< โว๊ยย !!! จะหมดความอดทนอยู่รอมร่อแล้วครับ มันจะมองกันอีกนานมั้ย หน้าแก้มมีนอโผล่หรือหัวผมมีเขางอกกันแน่ จ้องเอาๆ พวกแกจะเอาไปเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลกเร๊อ !!

" ไอ้ซัน เช็คฉากอีกรอบนะเว้ย !!! " ผมเน้นเสียงแล้วหันไปขยิบตากับไอ้ซันที่กำลังลุกขึ้นเดินไปทางที่เก็บฉากทันที ผมเดินตามไปประชิดตัวไอ้ซันแล้วถามมันทันที - - ^
 มันต้องรู้อะไรตอนที่ผมไม่อยู่แน่ๆ … 
~_~ สีหน้าของไอ้ซัน ประมาณว่า เมิงอย่าเพิ่งฆ่ากูน๊า !!

" ซัน ตอนฉันไม่อยู่มีอะไรกัน " ผมถามไอ้ซันอย่างกับฆาตกรที่หลุดออกมาจากคุก

" เอ่อ . .ก็ไม่มีไร " ไอซันบ่ายเบี่งไปมาพลางเช็คความเรียบร้อยฉากไปด้วย - -^ ที่บอกให้มาเช็คฉากหมายถึงไห้แกแยกตัวออกมาต่างหากโว๊ยย !!

" บอกมาถามความจริง " ผมเริ่มจะหมดความอดทน

" ก็ โธ่โว๊ยย.. ปล่อยคอเสื้อฉันก่อนเด๊ !!! " ไอ้ซันตะคอกผมบ้าง เออ..ลืมตัว แหะๆ มือผมกระชากคอเสื้อไอ้ซันอยู่เต็มๆ

" เออ โทษที " ผมรีบปล่อยมือแล้วรอดูคำพูดที่จะออกมาจากปากไอ้ซันอย่างใจจดใจจ่อ

" ตั้งโอ๋..บอกว่า ..เอ่อ …แกกับแก้ม .. " ไอ้ซันเว้นช่วงพูดเหมือนไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามผม
แต่จะให้ฉันรออีกสี่ชาติครึ่งรึยังไงบอกมาเร็วๆเซ่ หงุดหงิดนะเฟ้ย !!~

" ฉันกับแก้มทำไม !!!! "

" เออ ..ก็แค่ได้ยินมา มันแซวแกเล่นเฉยๆว่าแกกับแก้มชอบกัน " แล้วคำตอบของไอ้ซันก็มาเยือนหูผมเต็มๆ ทำเอาผมอึ้งไปสองวินาที

" อ่ะ เอ่อ ..แล้วใครพูด " ผมตะกุกตะกักเล็กน้อยแล้วคาดคั้นไอ้ซันต่อด้วยท่าทีหงุดหงิด

" คือ..โอ๋เริ่มแล้วยัยผิงก็ผสมโรง …แต่เฮ๊ย ถ้าแกไม่ได้ชอบแก้มแกจะหงุดหงิดทำไมวะ "

คราวนี้ไอ้ซันเป็นฝ่ายโมโหใส่ผมบ้าง ~_~ ผมกลัวแล้วคร๊าบบบบ เวลาไอ้ซันโกรธมันอยู่หนือกว่าอะไรทั้งหมดทั้งสิ้น

" ใครบอกแกว่าฉันไม่ได้ …เฮ๊ย !!  ใครบอกแกว่าฉันหงุดหงิด ฉันแค่สงสัยแล้วก็ถามดูเฉยๆ "
ผมแก้ตัวพัลวัน - -^ เกือบหลุดปากออกไปซะแล้ว

" แล้วทำไมต้องซีเรียสขนาดนี้ด้วยวะ "

" ก็…แก้มเค้ามีแฟนแล้วมาพูดแบบนี้เผื่อมันเลยเถิดกันไปจะว่าไง แก้มก็เสียหายสิ "
ฟู่ - -" เกือบหาคำแก้ตัวไม่ได้

" ก็แล้วยังไง แกเดือดร้อนอะไรด้วย " ไอ้ซันมีทีท่าสงสัยต่อ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนขึ้นศาลไคฟงเลยแฮะ - -" แกอย่าเพิ่งแปลงร่างเป็นเปาบุ้นจินนาเฟ่ย
 ..เหมือนผมจะเห็นเครื่องประหารลอยมาตรงหน้าแล้ว อึ๊ย !!

" ก็มีฉันอยู่ในเรื่องด้วยไง ..เอาฉันไปเกี่ยวแก้มก็เสียหาย " ผมตอบมันไปข้างๆคูๆ แม่น้ำลำคลอง
เหมือนพายุแห่งความสงสัยในตัวไอ้ซันจะสงบลง โอ้ว ซาร่า ขอบคุณมากครับ

" งั้นก็แล้วไป ."  ไอ้ซันหยุดบทสนทนาไว้แค่นั้นแล้วเดินไปทำงานอื่นต่อปล่อยให้ผมยืนถอนหายใจเฮือกๆให้กับ สถานการณ์ที่ผ่านพ้นการประหารชีวิตด้วยคำถามเจาะใจมาหมาดๆ

 ผมเก็บของเข้าที่เตรียมไว้ให้พ่อยัยผิงไปส่งที่โรงเรียนพรุ่งนี้ ฉากที่ทำไว้สามารถประกอบได้ง่ายและรวดเร็ว คาดว่าเวลาทำการแสดงก็คงไม่เสียเวลามากนัก ผมปัดไม้ปัดมือแล้วเอาผ้าคลุมของ ตอนนี้แก้มเหมือนยัยสายตาแร้งสองตัวกำลังจิกอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนไอ้ซันก็เดินไปนั่งร้องเพลงกับไอ้กล้า เพื่อนคนอื่นๆ กำลังทยอยจะไปนอนที่บ้านหลังเล็กของยัยผิงที่อยู่ใบบริเวณเดียวกันแต่อยู่ด้านหลังของบ้าน สุดท้ายก็มีแต่ผมที่ยืนคิดอะไรอยู่คนเดียว

 ผมอมยิ้มกับเหตุการณืที่ปากซอยเมื่อกี้แล้วยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า - -^ ผิงๆ ตอนนีhต้นไม้ใบหญ้าบ้านแกกำลังจะถูกเด็ดจนหมดต้นเพราะฝีมือฉันนะ ฉันเขินโว๊ยย !!! ผมอยากตะโกนให้กับท้องฟ้าแต่ก็ทำได้แค่คิด ..รู้ตัวอีกทีสองขาของผมก็พามาตรงที่แก้มนั่งอยู่

" โอ๋ เมื่อไหร่จะไปนอน "  -O-

" ทำไม แกง่วงก็ไปก่อนดิ .." ยัยตั้งโอ๋ตอบผมแล้วหันไปขีดๆเขียนงบประมาณต่อในกระดาษที่วางอยู่กับพื้น

" ยังอ่ะ แต่แกต้องพาแก้มไปแต่งหน้าแต่เช้าไม่ใช่เหรอ " ผมพูดขึ้น

"  อ๋อ ..ก็นึกว่าอะไรที่แท้ก็กลัวฉันตื่นสาย แล้วพาไอ้แก้มไปแต่งหน้าไม่ทัน อย่างงั้นเหรอ "
ยัยตั้งโอ๋พูดเหมือนประชดแล้วก้มหน้าก้มตากดเครื่องคิดเลขจึ้กๆ

" ซันโว๊ยยย !!!! ไปนอนเถอะ . .เผื่อตื่นสายเจ้านายจะด่าว่าไปจัดฉากไม่ทัน " ผมตั้งใจพูดเสียงดังใส่หูยัยตั้งโอ๋เต็มที่แล้วเดินออกไปทางบ้านหลังเล้กพร้อมกับไอ้ซันไอ้กล้า

 คืนนั้นผมพลิกตัวไปมาตั้งนานกว่าจะข่มตาหลับลงได้ ภาพของแก้มที่หน้าปากซอยกับตอนที่แก้มนวดไหล่ให้ในบ้านตามาหลอกหลอนราวีผมแม้กระทั่งตอนนอน ^-^ผมเอาหน้าซุกลงกับหมอนแล้วสบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้ผ้าห่มข้างๆตัวยับยู่ยี่ด้วยการดึงทึ้งของผมไปเรียบร้อยแล้วครับ ..ความคิดของผมเตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ  >.< ป่านนี้แก้มจะกลับเข้ามานอนรึยัง  แก้มจะง่วงมั้ย แก้มจะอย่างโน้น แก้มจะอย่างนี้ ..จนแทบจะเดินขึ้นไปชั้นสองที่เป็นห้องสำหรับผู้หญิงแต่ก็ได้แค่คิดแล้วข่มตาหลับไปอย่างยากลำบาก ~_~

" ไอ้ซันไอ้กล้า ตื่นได้แล้วโว๊ย  " ผมลุกขึ้นแล้วใช้เท้าเขี่ยเท้ามันสองคนไปมา - -"

" เดี๋ยวเซ่ๆ แง๊บ..ๆ….ขออีกแปปปปปปป " เสียงไอ้กล้าครับ

" ตื่นไปทำพ่อเมิงเด๊ . . .ยังมืดอยู่เลย " ออกจะหยาบๆหน่อยนี่เสียงของไอ้ซันครับ - -^ ยังมืดอยู่เลยของไอ้ซันเป็นความตริงครับเพระาผมปลุกพวกมันตอนตีสี่ ^O^ ก็แก้มจะไปแต่งหน้าอ่ะ
แต่เรื่องฉากไว้ขนตอนหกโมงเช้าก็ยังทัน - -" ผมล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำชั้นล่างแล้วเดินออกมานั่งรอตั้งโอ๋กับแก้มที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านอย่างใจเย็น

" โห !!! แกตื่นได้เช้าขนาดนี้เลยเหรอ " O_O ยัยตั้งโอ๋ทำตาโตแล้วควงกุญแจรถไปมา

" อือ ไม่รู้จะนอนต่อทำไมตอนไม่หลับ " - -^ ไม่หลับบ้านแกเซ่ !!! เมื่อกี้ยังฝันอยู่เลย

" ตื่นเต้นเหรอ ..ฮ่าๆ ไอ้บ้า ฉันจะพาแก้มไปแต่งหน้าแล้วแกอยู่นี่จัดของขึ้นรถพ่อยัยผิงแล้วเซ็ทฉากตามที่เราตกลงกันนะ คาดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร ส่วนฉันจะออกไปเลยแล้วพอแต่งหน้าเสร็จจะไปโรงเรียนเลย " ยัยตั้งโอ๋สั่งงานเสร็จสรรพแล้วเดินออกไปกับแก้ม

" โอ๋ ไม่ให้ฉันไปด้วยเหรอ " ผมตะโกนถามยัยสารถีประจำห้องแล้วก็ได้รับคำตอบด้วยการว่ายหน้า(- - )( - -)(- - ) และสายตาที่อ่านได้ว่า ' แกจะไปให้ได้ประโยชน์อะไร '

 ผมเดินไปเดินมาอยู่พักใหญ่แล้วกลับเข้ามานั่งที่ห้องนั่งเล่น เปิดดูนิตยสารก็แล้ว อ่านการ์ตูนที่วางอยู่สองสามเล่ม เล่นเกมในโทรศัพท์ก็ยังไม่เช้าซักที . .ก่อนที่ผมจะรับรู้อะไรหลังจากนั้นเปลือกตาผมก็ปิดลงแล้วก็สลบคาที่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น  ตุบ !!!! [=.=] เหมือนมีอะไรลอยมาปะทะหน้า วิธีการปลุกแบบนี้ ของไอ้ซันแน่ๆครับ

" โด่ ไอ้กร๊วก ปลุกเพื่อนซะดึกแล้วตัวเองก็มานั่งหลับ "

 '   [=.=] . .งัวเงียๆ ผมกำลังอยู่ในโหมดสมองตื้อครับ ได้ยินแต่เสียงไอ้ซันตะโกนปาวๆอะไรกร๊วกๆผมขยี้ตาแล้วก็พบกับสัจธรรม อ๊ะ ไม่ใช่ ฟ้าสว่างแล้วครับป่านนี้แก้มจะแต่งตัวเสร็จรึยังอ่ะ - -^
ตื่นมาก็คิดถึงแก้มทันทีเลยแฮะ เป็นเอามาก !!! ^-^
 ไอ้ซันดันหลังผมออกไปเก็บของขึ้นรถ ผมเดินออกไปอย่างเซ็งๆ ตอนตื่นครั้งแรกทำไมมันไม่ง่วงเท่านี้วะ - -" ผมใช้เวลาตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งแล้วแปลงร่างเป็นชนชั้นใช้แรงงานอย่างว่าง่าย
ทำไมของมันเยอะขนาดนี้เนี่ย . .ทั้งดอกไม้ ทั้งฉากไม้ ทั้งผ้า โ-ค-ต-ร จะพะรุงพะรังเลยครับ

~ ที่โรงเรียน ~
 เสียงของนักเรียนจ๊อกแจ๊กจอแจไปทั้งหอประชุม พ่อยัยผิงจอดรถที่ด้านหลังแล้วช่วยพวกเราขนฉากและอุปกรณ์มาที่หลังเวทีทั้งหมด โ-ค-ต-ร จะวุ่นวายครับที่หลังเวที ทั้งทีมงานเซ็ทฉาก ทั้งการแสดงของห้องอื่นๆ อยู่แออัดยัดเยียดที่ด้านหลังเวทียังกับปลากระป๋อง โชคดีหน่อยที่คณะกรรมการนักเรียนจัดที่ให้เป็นสัดส่วนดีครับ ไม่อย่างนั้นคงมั่วกว่านี้ ..ผมเหลือบมองการแสดงของห้องอื่นๆ โฮะๆ มีแค่กลุ่มเดียวครับที่ใช้ฉากเหมือนการแสดงของพวกเรา แต่แค่ดูด้วยสายตา ..^-^ของเราสวยงามอลังการกินขาดครับ  นอกจากนั้นก็เป็นละครเวทีแล้วก็การแสดงรำสี่ภาคอะไรประมาณนั้น ^-^ ต้องนี้สิ Angel of paradise หรูกว่ากันเยอะ
ผมโทรศัพท์หายัยตั้งโอ๋ประมาณแปดพันรอบ ( - -" เว่อร์ไปมั้ย ) ทำไมมันไม่รับซะทีวะ . .จนความอดทนของผมใกล้จะหมดก็มีคนรับสาย

" มีอะไรเหรออาร์ต…โอ๋ขับรถอยู่ " เสียงที่ดังขึ้นเป็นเสียงของแก้มไม่ใช่ตั้งโอ๋ครับ ^-^ เย้ คุยกับแก้มก็ได้

" อะ เอ่อ คือ .. แก้มแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ "

" เสร็จแล้วค๊า เนี่ยกำลังจะเข้าไปในโรงเรียนแล้ว ให้โอจอดรถที่หลังหอประชุมได้มั้ย มีที่ว่างรึเปล่าอาร์ต .."

" อ๋อ ได้ๆ ..รีบมาเลยนะแก้มตอนนี้กำลังเตรียมตัวกันอยู่ ..งั้นเดี๋ยวอาร์ตรอที่หลังหอประชุมนะ" 
รู้สึกว่าวันนี้ผมจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษแฮะ ^-^

 สิ่งที่เรียกว่าสมองของผมตอนนี้จินตนาการภาพของแก้มในชุดสีขาวไปเรื่อยๆจนรู้สึกตัวอีกทีสองขาก็พามาหยุดที่ลานจอดรถหลังหอประชุม เมื่อไหร่ยัยตั้งโอ่จะมาซักที แก้มในชุดฟูฟ่องนั้นคงสวยน่าดู >.< อ๊ากกกก แก้มคงจะสวยกระชากใจปอดตับม้ามและเครื่องในแน่ๆ  ทันทีที่เฝ้าสังเกตรถคนนู้นคนนี้มาจอด ในที่สุดรถของยัยตั้งโอ๋ก็จอดที่ริมสุดทันที ตั้งโอ๋ดับเครื่องแล้วเดินลงมาเปิดประตูรถอีกผั่งให้แก้มแล้วค่อยๆจูงมือแก้มออกมาจากในรถ >.< แกมสวยยังกะเจ้าหญิงเลยแฮะ ..ภาพที่สายตาของผมทำงานร่วมกับสมองคือ แก้มในชุดสีขาวจากร้านพี่นิด เวลาโดนแดดข้างนอกยิ่งดูวิบวับๆเป็นประกาย แก้มทำผมเกล้าขึ้นสูงแต่ก็ปล่อยชายผมปลอมที่หยิกเป็นลอนผมลงมาเคลียไหล่ ด้านบนของแก้มแทนที่จะเป็นมงกุฎแบบเจ้าหญิงในเทพนิยายกลับเป็นดอกกุหลาบสีขาวประมาณ 5 ดอกปักอยู่รอบๆมวยผม โอ้ว จอร์จ ไม่ไหวแล้ว สวยอะไรอย่างนั้น

" แกจะมองอีกนานมั้ยอาร์ต มากางร่มให้ไอ้แก้มเซ่ !!! " เสียงของยัยตั้งโอ๋ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์

" เอ่อ อ่า ..ก็ เออไปเดี๋ยวนี้แหละ " ผมรีบสาวเท้าเดินไปหาตั้งโอ๋แล้วรับร่มมากางให้แก้มอย่างเก้ๆกังๆเพราะกลัวจะไปโดนดอกกุหลาบขาวบนหัวแก้ม - -"

" แก้มสวยมั้ยอาร์ต " แก้มถามขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม อ่า ..ที่ขอบตาของแก้มช่างแต่งหน้าติดดวงเล็กๆกับกากเพชรด้วยแฮะ โ-ค-ต-ร สวยเลย >.<
" อ่า เอ่อ …ไม่อ่ะ "  ผมพูดตะกุกตะกักเพราะมัวแต่มองขอบตาแก้ม

" ทำไมล่ะ !!!!!!! " แก้มหน้าบึ้งขึ้นมาทันที เฮ๊ย ! เจ๊อย่าเพิ่งอารมณ์เสียเซ่ !! ยังพูดไม่จบ

" ก็ แก้มไม่สวยธรรมดา แต่แก้มสวยมากๆ "  ดูเหมือนว่าสีชมพูที่อยู่บนหน้าของแกมจะเด่นชัดยิ่งขึ้นเมื่อผมชมแก้มซึ่งๆหน้า >.< ใครบอกให้เกิดมาสวยล่ะครับ

" โว๊ยย !!! ชมกันอยู่นั่นแหละ ไม่ต้องถึงหอประชุมกันพอดี " ยัยตั้งโอ๋ตัดบทแล้วเดินหิ้วกระติกน้ำกับผ้าเช็ดหน้านำหน้าผมกับแก้มไปหอประชุมทันที ปล่อยให้ผมยืนกางร่มให้แก้มพร้อมกับสายตาปราชีที่จุปากแล้วชี้ไม่ชี้มือมาทางแก้ม >.< ตั้งโอ๋ !! แกกลับมาก่อนได้มั้ยยย ช๊านเขิน..
แต่ดูเหมือนแก้มจะเขินยิ่งกว่าเจ๊แกเล่นกระมิดกระเมี้ยนเดินก้มหน้าแล้วยกชายกระโปรงอย่างทุลักทุเลเข้าไปในหอประชุม

(-O-)   (O_O)  นี่คือสีหน้าของทุดคนที่เห็นแก้ม  เจ๊ๆมีศัตรูที่ไหนรึเปล่าเนี่ยเผื่อมีแรดซักฝูงวิ่งมาตบตีจะได้เตรียมตัวป้องกันถูก ฮ่าๆ

" โอโฮ้ !! พี่แก้มสวยจังเลยค่ะ " เสียงของน้อง ม.ต้นที่เล่นเป็นนางฟ้าตัวเล็กคนหนึ่งพูดขึ้น

" พี่แก้มสุดยอดไปเลยค่ะวันนี้ " น้องผู้หญิงที่อยู่แถวหน้าสุดพูดขึ้น

" พี่ครับๆ ผมจองไว้ก่อนได้มั้ยอ่ะ อีกสิบปีเราแต่งงานกันนะ " เสียงเด็กผู้ชายที่อยู่หลังน้องคนเมื่อกี้ดังขึ้น >.< หา !! แกว่ายังไงนะ อีกสิบปีจะขอแก้มแต่งงาน โด่ !! ข้ามศพฉันไปก่อน . .แก้มเดินผ่านคำชมเหล่านั้นมาด้วยท่าทีเขินๆแล้วไปนั่งรอที่เก้าอี้ด้านในสุดพร้อมกับยัยผิงที่พัดให้แก้มอย่างเอาเป็นเอาตาย

" อึดอัดมั้ยแก้ม " ยัยผิงถามแก้มพลางโบกพัดในมืออย่างเอาเป็นเอาตาย

" ก็พอดีนะ แต่เหนื่อยมากกว่า  พี่คนนั้นแกแต่งหน้า น๊าน …นาน ฉันนึกว่าสองชาติกับอีกสิบสองปีกว่าจะเสร็จ " แก้มเปรียบเทียบจนเห็นภาพที่นั่งนิ่งๆให้แต่งหน้าเป็นชาติ
 >.< โ-ค-ต-ร-นานแก้มนั่งคุยกับยัยผิงเรื่องนุ่นนี่ไปอีกพักใหญ่ เพื่อนๆก็บอกให้เตรียมตัวขึ้นแสดงในลำดับถัดไป