LOVE LOVE YURI ความรัก มิตรภาพ น้ำตา (ตอนที่ 11 ครบ 100%)

ลำดับตอนที่ #2 : แค่ขอให้เธอปลอดภัย คนอย่างฉันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วน่ะ

     ท่ามกลางความว่างเปล่า ในดินแดนแห่งสีขาว มีร่างบางอรชรหลับใหลอยู่  แพขนตายาวเริ่มกระพริบ เป็นสัญญาณว่าเธอตื่นจากนิทราแล้ว  สาวน้อยผิวสีขาวอมชมพู  เอวคอดเล็กเป็นสัดส่วนเว้าโค้ง ผมสีน้ำตาลปลิวสยาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มฉายแววแห่งความสงสัย

    นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันนี่? 

       "มิสุกิ!" 

      สาวน้อยกระพริบตาอีกครั้ง คราวนี้เธอนอนอยู่บนเตียง เพดานห้องสีขาวทำให้เธอพอจะนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือที่ไหน...

       "ฟื้นแล้วหรอจ๊ะ โองุวาระซัง" เธอหันตามเสียงครูห้องพยาบาลที่ดังอยู่ตรงประตูห้อง "เธอสลบไปตั้ง 5 ชั่วโมงเต็มแล้วนะเนี่ย"

       นานขนาดนั้นเลยหรอ?

      
        "ขอโทษนะคะ แต่นี่กี่โมงแล้วคะ" มิสุกิรีบถามด้วยความตื่นตระหนก  "5 โมงครึ่งแล้วจ้ะ"

        ป่านนี้แล้วหรอเนี่ย!?


          "ป่านนี้ที่บ้านคงจะตามหาหนูจนวุ่นแล้ว   ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ" มิสุกิรีบก้าวขาออกจากห้องพยาบาล โดยมีเสียงครูห้องพยาบาลไล่หลังว่า "พรุ่งนี้อย่าลืมไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลนะจ๊ะ" "อะไรนะคะ!?" "อ้าว ก็เพื่อนที่รีบวิ่งมารับเธอตอนตกบันไดไงล่ะ โชคดีนะเนี่ย ที่มีคนมารับเธอน่ะ แต่ได้ข่าวว่าเด็กคนนั้นเข้าห้องผ่าตัดด่วนเลยล่ะนะ"  "หนูไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย" มิสุกิเริ่มมีความฉงนสงสัยอีกครั้ง

      ใครกันนะ? ที่รับตัวเราไว้  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ชั่วโมงก่อน


                "มิสุกิ!!"

      สาวน้อยหันตามเสียงเรียกพร้อมอมยิ้มน้อยๆ ก่อนที่ตัวเธอจะตกสู่พื้นปูนอันแข็งกระด้าง ในจังหวะนั้น หญิงสาวทั้งสองก็เผลอประสานสายตากัน

        แค่เธอหันมา แล้วมองกันสักนิดก็ยังดี

          
            โครม!!!!!!

   
       "อึ้ก..เจ็บ...จัง.." เจ้าของเรือนผมยาวสลวยสีน้ำเงินออกม่วงครางเบาๆ  เลือดเริ่มซึมออกมาจากแผลที่หัว เนื่องจากกระแทกกับขอบบันได "แค่ขอให้เธอปลอดภัย คนอย่างฉันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วน่ะ" ฮาจิรุกระซิบข้างหูมิสุกิเบาๆ  หากแต่เธอคงไม่ได้ยิน เพราะมิสุกิสลบไปแล้ว

      "ฉัน..รักเธอนะ..รักมาก..จนตายแทนได้เลยล่ะ..." นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่สติของฮาจิรุจะหลุดลอยไป....


      To be continued...