COLOR OF RAINBOW เปิดตำนานสีแห่งสายรุ้ง

ลำดับตอนที่ #2 : Color of Rainbow :: Prologue

:)  Shalunla

Prologue

             “นี่ป้าคะ นายหญิงนี่ชอบอยู่ในห้องสมุดจังเลยนะคะ ป้าว่าไหม” เด็กสาวในชุดแม่บ้านเอ่ยถามป้าของเธอ คุณป้าแสนดีหันมายิ้มให้หลานสาวตัวน้อยที่ควรจะอ่านหนังสืออยู่ในห้องกลับมาช่วยเธอทำงานทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย

             “จ้ะ นายหญิงชอบอ่านหนังสือ การอ่านหนังสือเป็นเรื่องดี หลานไม่คิดอย่างงั้นเหรอ” คุณป้าว่าพลางยกหนังสือออกจากบนโต๊ะทำงานของเจ้านายตนเอง แล้วส่งให้หลานสาวที่ยืนรอรับอยู่ข้างๆ เด็กสาวรับมาถือ ในมือของเธอนั้นเต็มไปด้วยหนังสือเล่มหนาๆ หลายสิบเล่มที่ตอนนี้ เธอเกือบจะมองไม่เห็นทางเดินแล้ว

             “มันก็ดีค่ะป้า เดี๋ยว! พอแค่นี้ก่อนค่ะป้า หนูจะมองไม่เห็นทางอยู่แล้ว” คุณป้าสาวในชุดแม่บ้านหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าหลานสาวของเธอเริ่มถือหนังสือไม่ไหว หญิงสูงวัยหันไปยกหนังสืออีกสิบกว่าเล่มเป็นตั้งขึ้น แล้วเดินนำออกจากห้องทำงานไป

             “ป้าว่า หนังสือก็เป็นการบันทึกเรื่องราวในอดีตชั้นเยี่ยมเลยนะ บางครั้งเวลาป้าคิดถึงเรื่องเก่าๆ ป้าก็กลับไปอ่านสมุดบันทึกของป้าเหมือนกันนะ หลานรู้หรือเปล่า”

             “จริงเหรอคะ”

             “จริงสิ เข้าไปก่อนเลย” คุณป้าสาวหมุนตัวดันประตูห้องสมุด แล้วพยักเพยิดให้หลานสาวของเธอเข้าไปเสียก่อน เด็กสาวเดินเข้าไปพร้อมกับวางหนังสือลงบนโต๊ะใหญ่ข้างหน้า

             “อึ้บ! หนักไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย” เด็กสาวว่าพลางปาดเหงื่อ ท่าทางของเธอเรียกหัวเราะจากผู้เป็นป้าได้เป็นอย่างดี

             “เบาๆหน่อย เดี๋ยวนายหญิงก็ดุเอาหรอก ท่านอยู่ตรงนู้นแน่ะ” ป้าสาวเอ็ดหลานสาวของเธอเบาๆ เด็กสาวได้แต่ยิ้มแหยะๆให้ก่อนจะหันไปตามทางที่ป้าของเธอพยักเพยิดว่านายหญิงของพวกเธออยู่ตรงนั้น แล้วมันก็จริง

             ร่างบางของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองอร่ามเป็นประกายเหยียดตรงถึงกลางหลัง ร่างบางเจ้าของผิวขาวอมชมพูในชุดเดรสแขนยาวกระโปรงยาวสีขาวปักลูกไม้ตามชายกระโปรงพร้อมกับผ้าคลุมไหล่ผืนบาง นัยน์ตาสีรุ้งไม่เหมือนใคร ริมฝีปากสีกุหลาบที่กำลังพึมพำอะไรบางอย่าง พวงแก้มอมชมพูราวกับเทพธิดา

             หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองปิดหนังสือในมือ ก่อนจะเก็บมันเข้าไปในชั้นหนังสือตามเดิม แล้วไล่นิ้วหยิบเล่มใหม่ออกมาแทน แล้วเปิดออก หญิงสาวขมวดคิ้วราวกับรู้สึกว่ามีใครกำลังแอบมองเธออยู่ ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด

             “อ้าว ป้าเคท หนูแคมมี่” หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อของทั้งสองที่พร้อมกันย่อกายให้เธออย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะก้มหน้าตามมารยาท

             “ขออภัยเจ้าค่ะที่ทำให้ท่านเสียสมาธิ”

             “ขออภัยอะไรกัน ป้าเคท ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ฉันสิที่ต้องขอโทษป้ากับแคมมี่ เพราะฉันยกหนังสือไปอ่านที่ห้อง เลยลำบากป้ากับแคมมี่ต้องมาเก็บให้ฉันอีก” หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีรุ้งสวยแย้มยิ้มเป็นเชิงขอโทษให้กับแม่บ้านของเธอ

             “หามิได้เจ้าค่ะ ข้ากับหลานก็ทำตามหน้าที่ของตนเองเพียงเท่านั้น ใช่ไหมจ้ะ แคมมี่” เด็กสาวนามแคมมี่พยักหน้าพร้อมกับตอบด้วยกริยาน่ารักต่อว่า

             “ใช่เจ้าค่ะ”

             “นี่มันก็เลยเที่ยงแล้ว ป้าเคทกับแคมมี่ยังไม่ไปพักอีกเหรอจ้ะ ทานข้าวเที่ยงหรือยัง” หญิงสาวว่าก่อนจะเดินเข้ามาหาแม่บ้านทั้งสองคน ป้าเคทกับแคมมี่ต่างมองหน้ากันเป็นเชิงว่าจะตอบนายหญิงของเธอยังไงดี ในเมื่อเธอทั้งสองคนยังไม่ได้กินอะไรเลย

             หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองอร่ามย่นจมูกให้คนทั้งสองอย่างไม่ชอบใจ ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าทั้งสองกำลังคิดอะไรอยู่

             “ยังไม่ได้ทานใช่ไหม ไปหาอะไรทานเลยนะ เดี๋ยวหนังสือพวกนี้ ฉันจะให้ดริซเซิลจัดการเอง เพราะฉะนั้น ป้าเคทกับแคมมี่ไปพักได้แล้วนะจ้ะ ดริซเซิล”

“เจ้าคะ ท่านเรนโบว์” หญิงสาวเจ้าของนาม เรนโบว์ มองร่างบางของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีฟ้าเทาที่ปรากฏขึ้นทันทีที่เธอเรียกหา เคทและแคมมี่ย่อกายทำความเคารพผู้มาใหม่ในทันที

             “เก็บหนังสือพวกนี้เข้าที่ให้หน่อยนะ ป้าเคทกับหนูแคมมี่จะได้ไปพัก” ดริซเซิลพยักหน้า ก่อนจะเดินไปตามชั้นหนังสือพร้อมกับกองหนังสือสองตั้งที่ลอยตามเธอไปในทันที

             เรนโบว์หันมามองสองแม่บ้านของเธอที่ย่อตัวแล้วเดินออกจากห้องสมุดไปในทันที หญิงสาวเดินไปตามชั้นหนังสือในห้องสมุดอีกครั้ง ร่างบางเดินไปเรื่อยๆจนถึงชั้นหนังสือเล็กๆที่เป็นชั้นหนังสือโปรดของเธอที่เธอมักจะอ่านบ่อย

             เรนโบว์ไล่นิ้วไปเรื่อยๆ จนมาถึงหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งไม่บางและไม่หนามาก หญิงสาวเกี่ยวสันหนังสือแล้วดึงมันออกมา มันเป็นหนังสือหน้าปกสีเขียว ที่เขียนเอาไว้ว่า คัลเลอร์ออฟเรนโบว์ ฟลอราเรีย โร. คลาวด์สกาย

             “ท่านเรนโบว์จะรับอะไรเป็นพิเศษไหมเจ้าคะ” ดริซเซิลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่านายหญิงของเธอนั้นหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง เรนโบว์เอ่ยด้วยรอยยิ้มน้อยๆตามสไตล์ของเธอ

             “อะไรก็ได้จ้ะ เธอรู้ใจฉันเสมอเลยนะ เมื่อไหร่จะถึงสักทีนะ…” เรนโบว์ว่าพลางรำพึงเบาๆ ร่างบางเดินไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆในห้องสมุดที่อยู่ริมหน้าต่างที่เผยให้เห็นเพียงกลุ่มก้อนเมฆเท่านั้น นัยน์ตาสีรุ้งของเรนโบว์อ่อนลงพลางนึกถึงเรื่องราวในอดีต

             “อีกหนึ่งสัปดาห์เจ้าค่ะ ท่านเรนโบว์ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นเลยนะเจ้าคะ ข้าไม่ชอบสีหน้าเศร้าของท่านเลย มันเหมือนว่าโลกทั้งใบจะหยุดนิ่งเลยนะเจ้าคะ” ดริซเซิลว่าเมื่อเห็นว่านายหญิงของเธอทำหน้าเศร้าอีกแล้ว

             “ฉันขอโทษนะ พอดีคิดถึงเรื่องเก่าๆมากไปหน่อยน่ะ แล้วนี่สามีคนเก่งของฉันกลับมาหรือยังล่ะ” ดริซเซิลค้อมหัวก่อนจะรินน้ำชาให้นายหญิงของเธอแล้วเอ่ยตอบไปพร้อมๆกันว่า

             “ท่านคลาวด์แจ้งมาว่า จะกลับมาก่อนวันงานไม่กี่วันเจ้าค่ะ”

             “งั้นเหรอ…มีงานอะไรไปทำต่อก็ไปทำเถอะจ้ะ ฉันแค่เหงาเท่านั้นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ดริซเซิล” เรนโบว์ว่าพร้อมกับยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม แล้วก็เปิดอ่านหนังสือที่เธอหยิบมาในทันที

             กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

----------
เริ่มต้นอาจจะสั้นหน่อย
แต่รับรอง ต่อๆไปจะยาวแน่นอนจ้า
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันนะคะ
♥♥♥