คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
1
From the beginning
1 ปีแล้วสินะที่ได้ผ่านเรื่องแย่ๆมา นึกแล้วก็น่าโมโห ฉันไปชอบคนแบบนั้นลงได้ยังไงกันใครสอนนะ (ได้ข่าวว่าเธอชอบเค้าเองนะ=..=) ฉันยังจำได้ดีเลยแหละว่านายนั่นคือ ไอเทม นายฐิติกร อาร์ ไมเคอร์เลน ลูกชายมหาเศรษฐีที่มีปั๊มน้ำมันอยู่ทุกส่วนของโลกไม่เว้นแม้แต่ ใต้บาดาลหรือใต้ดิน== ปฏิเสธคำพูดอันหวานแหววจากสาวน้อยหน้าตาใสกิ๊งอยาก กรีนที คนนี้ได้ยังไง T^T ใช่แล้วค่ะฉันชื่อ กรีนที หรือจะเรียกว่ากรีนก้อได้ โฮะๆๆ ตอนนี้กรีนก็อยู่มหาลัยปีหนึ่งแล้ว สวยใสและไฉไลกว่าเดิมอีก
“กรีนนนนนนนที”
ว่าแล้วเสียงจากสรวงสวรรค์ที่ไม่ว่าใครก็ตามได้ยินเข้าจะต้องใจละลาย สลายไปกับเขา เขาคือ พี่แชมป์เปี้ยน >///< เขาคือคนที่มีผมสีน้ำตาลแดง ดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาลเข้มที่ไม่ว่าจะมองเมื่อไหร่ก็ดูดีเสมอและที่สำคัญริมฝีปากเข้าน่าจุ๊บมากกและไม่อยากจะโม้ว่า พี่แชมป์เปี้ยนคือแฟนฉันเองค่ะ>< จะบอกว่าพี่แชมป์เปี้ยนน่ารักมากและเขาฮอตสุดๆเลยล่ะ ในมหาลัยแห่งนี้ เป็นเรื่องไม่คาดฝันเลยล่ะพี่เขามาขอฉันเป็นแฟนตอนฉันอยูมัธยม 6 หลังจากที่ฉันทำใจเรื่องไอเทมไปได้ไม่นาน พี่แชมป์คือคนที่ช่วยพยุงหัวใจของฉันให้กลับมามีชิวิตชีวาได้อีกครั้งและพี่แชมป์ทำให้ฉันลืมเรื่องของคนใจร้ายใจดำอย่างนายไอเทมไปซะสนิท จน.......ฉันลืมไปแล้วว่าเคยมีคนอย่างเขาอยู่ในชีวิตของฉัน
“อ้าวว พี่แชมป์ มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ เดี๋ยวนี้พูดจาแบบนี้แล้วหรอฮะ ยัยตัวเล็ก”
“แล้วพี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ”
“มีสิ อ้อ อาจารย์นวลฉวีบอกให้พี่มาตามกรีนไปพบน่ะ รีบๆไปนะเดี๋ยวโดนสวดยาว โชคดีนะสาวน้อย”
“ =0=”
มีงานเข้าค่ะ ==;; อาจารย์นวลฉวีเรียก จะเกิดเหตุอะไรขึ้นเนี่ย อ้อไม่ต้องสงสัยค่ะเพราะเหตุมันต้องเกิดแน่นอน อาจารย์นวลฉวีคืออาจารย์ที่ทุกคนให้คำว่า ที่สุด กับเธอ เพราะเธอนั้นคือคนที่ เก่งที่สุด โหดที่สุด น่ารำคาญที่สุด พูดมากที่สุด เรื่องมากที่สุดและ แก่ที่สุด เกี่ยวมั๊ย?? ช่างมันเหอะ เฮ้อว่าแต่ยัยซุปใสหายไปไหนเนี่ย เวลาน่ากลัวๆแบบนี้หายตัวทุกทีเลย กะว่าจะให้ไปหาอาจารย์นวลฉวีเป็นเพื่อนหน่อยเชียว ยัยซุปใสนะยัยซุปใสคอยดูเหอะเจอตัวเมื่อไหร่จะให้เลี้ยงข้าว 3 วัน 3 เวลาอาหารเลย เฮอะ!!
ฟุ่บบ!!
“( -_-)”
ฟั่บบ ฟุ่บ ฟั้บ
“(-_- )”
เอิ่มมม ฉันเริ่มตกใจกลัวแล้วนะเนี่ยยย เสียงอะไรเนี่ยยย ฟุ่บ ฟั่บๆๆ อยู่นั้นแหละ น่ากลัวนะเนี่ยย หึ้ยยยย ห้องอาจารย์นวลฉวีจะไปอยู่ตึกไหนก็ไม่อยู่ดันไปอยู่ตึกสังคมเก่าซะได้ ทางเดินก็ใช่ว่าจะเสิ่นเจิ้นเลยนะเนี่ยย พี่แชมป์กะยัยซุปใสก็เหมือนกันพออาจารย์นวลฉวีเรียกฉันก็เหมือนกันหายไปกันหมดเลยยTT^TT คนสวยเศร้านะ
“กรี๊ดดดดดดด”
นั่นเสียงใครน่ะ เสียงเหมือนยัยซุปใสเลย ถ้าเป็นยัยนั่นจริงๆทำไมมาโผล่เอาตอนนี้อ้ะ?? เสียงอยู่หลังกำแพงห้องน้ำหญิงสุดสยองนั่นด้วยย บรื๋ออ แค่คิดก็ขนลุกแล้วว ยังไงแอบย่องไปดูดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น อิอิ คนสวยอยากรู้
“ยัยซุปใส นั่นเธอรึเปล่าน่ะ.”
“………”
ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายที่ท่านเรียก =..= ตอนนี้คิดออกเพียงคำเดียวเท่านั้น ถึงยังไงฉันก็มั่นใจมากว่าเสียงร้องปะกี้เป็นเสียงของยัยซุปใสแน่นอน เอาวะยังไงลองอีกสักทีละกัน ยังไงก็ขอให้ยัยซุปใสไม่เปนไรด้วยเถอะ
“ซุปใส”
“นั่นใครน่ะ ใช่กรีนทีรึเปล่า”
“ใช่ฉันเอง ซุปใสเป็นอะไรน่ะ”
“ยัยกรีนนน ฮือออออ ฮึกๆ ฮือออ”
ว่าแล้วยัยซุปใสก็ออกมาจากหลังกำแพงห้องน้ำหญิง ซุปใสกระโดดเข้าโผกอดฉันแล้วเอาแต่ร้องไห้งอแง พูดอะไรก็ฟังไม่รู้เรื่องเลย ฉันสงสัยจังว่ายัยซุปใสไปเจออะไรมาทำไมต้องร้องไห้ขนาดนั้นด้วย รึ หรือว่า ยัยซุปใสเจอผี=0= โอ้วววโนวว ไม่จริงอ้ะรับไม่ได้ ห้องน้ำหญิงนี่ก็ไม่ได้ใช้มานานกว่า 20 ปีแล้วนี่นา โห้ยยยน่ากลัวนะเนี่ย ยิ่งยัยซุปใสมาร้องไห้อีกต้องไปเจออะไรมาแน่ๆ
“ซุปใส เมื่อกี้แกเป็นอะไร ทำไมแกถึงร้องไห้ รึ หรือว่าแกเจอผีมา”
“ไม่ใช่หรอกยัยกรีน ป่ะกี้ระหว่างทางฉันเจอพี่แชมป์ พี่แชมป์บอกว่าแกกำลังไปหาอาจารย์นวลฉวี ฮึก ฮือออ”
“แล้วยังไงต่อ แล้วทำไมแกต้องร้องไห้”
“ก็ตอนที่ฉันตามแกมาอยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงมาลากฉันไป แล้วก็ถามฉันว่า ยัยซุปใส คนที่เดินผ่านไปนั่นคือกรีนทีใช่มั๊ย”
“แล้วไงต่อ”
“ฉันก็บอกไปว่าใช่ แล้วฉันก็ถามเขาไปว่ารู้จักพวกเราได้ยังไง แล้วมันก็บอกว่า ฉันมาแล้ว จะมารับเธอไปอยู่ด้วยกัน ฉันตามหาเธอเจอแล้วอ้ะ ฮืออออ”
“ใครอ้ะ มารู้จักชื่อฉันด้วย แล้วผู้ชายคนนั้นลักษณะยังไง”
“ฉันไม่เห็นอะไรเลยยัยกรีน ฉันเห็นแค่ผม ผมของเขาเป็นผมสีน้ำตาลแดง”
หลังจากที่ยัยซุปใสบอกฉันมา สีผมนั้นทำให้ฉันนึกถึงนายไอเทม นายวายร้ายนั่นขึนมาอย่างไม่มีสาเหตุเพราะอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่สัญชาตญาณกลับบอกฉันว่าคนที่ยัยซุปใสเจอเมื่อกี้นั้น คือ ไอเทม นายฐิติกร อาร์ ไมเคอร์เลน แน่นอน และไม่มีทางผิดแน่แล้วเขา...เขาจะกลับมาทำไมล่ะ แต่เอ๊ะเหมือนฉันลืมไปทำอะไรน๊า
“กรีนที พวกเราลืมอะไรรึเปล่าน่ะ??”ยัยซุปใสคิดเหมือนฉันเลยอ้ะว่าลืมอะไร
ว่าแล้วเสียงแห่งธรรมก็มาย้ำเตือนว่าฉันลืมอะไรจริงๆด้วยๆ แล้วฉันลืมอะไรล่ะเนี่ย== เริ่มนึกไม่ออกแล้วนะ ใครก็ได้ช่วยคิดทีสิ ติ๊กตอก ติ๊กตอก
“ตายละกรีนที เราต้องไปหาอาจารย์นวลฉวีนี่น่า”
“เอ้อ ใช่เลยซุปใส ฉันก็ว่าฉันลืมอะไรไปอย่างนึง ที่แท้ก็ลืมไปว่าต้องไปหาอาจารย์นวลฉวี”
เห้ยยย!! อาจารย์นวลฉวี ตายละฉันลืมไปได้ไง ตายแน่เตรียมหูบานยายย้อยแน่เลยย เจ๊แก่ยิ่งเป็นที่สุดของเฟอร์เรนเซียร์ ยูนิเวอร์ซิตี้อยู่ด้วยยยยย
“ยัยซุปใส วิ่งโลด”แต่.......ยัยซุปใสยังทำตัวเป็นหินยืนทำหน้างงอยู่น่ะสิ
“อื้ม ไปกันเหอะ”==ให้ตายเถอะยัยซุปใส เฮ้ออ
ระหว่างทางที่ฉันกับยัยซุปใสเดินผ่านกำแพงที่เต็มไปด้วยสีสันสดใสจากการที่ขาดการดูแลมาอย่างนาน นานมากก นานเท่ากับอายุของอาจารย์นวลฉวีเลยแหละ== เห้อเมื่อไหร่จะถึงตึกสังคมเก่าสักทีเนี่ยย น่าเบื่อจริงๆเลยอาจารย์นวลฉวีจะให้ฉันทำอะไรอีกก็ไม่รู้ๆที่แน่ๆคงไม่ใช่เรื่องที่น่าสนุกนักหรอกเชื่อฉันเถอะ
“นี่กรีนทีอาจารย์นวลฉวีเรียกแกไปพบทำไมหรอ”แล้วฉันจำไปรู้มั๊ยเนี่ย ซุปใสเอ๋ย
“ฉันก็ไม่รุเหมือนกันอ้ะซุปใสแต่ฉันว่าก็คงเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ”
“อื้มๆ ฉันก็คิดเหมือนเธอเลยกรีนที แล้วงานนี้ก็จะไม่พ้น แก ฉันแล้วก็พี่แชมป์เปี้ยนอีกแน่นอน” ยัยซุปใสพูดถูกมากๆเลย
“อื้ม ถึงแล้วล่ะซุปใสเราขึ้นไปกันเถอะ”
เห้ออออ คิดดูสิตึกสังคมเก่านี่เก่าจริงๆด้วย ขนาดบันไดยังเป็นบันไดไม้ มีรูโหว่อยู่ตรงกลางอีก -0- แล้วถ้านี่ยิ่งมาอยู่นานๆเข้านี่ไม่เผลอตกลงไปในรูโหว่นี่แล้วหน้าทิ่มลงไปกองกับพื้นเลยหรอเนี่ย ไม่อยากจะโม้หรอกนะว่าตึกๆนี้น่ะมีประวัติอันยาวน๊าน นานมากก ทุกส่วนของตึกนี้ล้วนสร้างด้วยไม้สักทั้งสิ้น ความจริงแล้วถ้าไม่ได้มี ผอ.คนใหม่ เข้ามาปัจจุบันตึกนี้ก็คงไม่ทรุดโทรมขนาดนี้หรอกนะ เพราะ ผอ.อยากจะสร้างให้ เฟอเรนเซียร์ ยูนิเวอร์ซิตี้ มีรูปลักษณ์และลักษณะที่ดี แต่ความจริงท่านก็ไม่ควรจะละเลยตึกเก่าๆอย่างนี้เลยน้า หรือ ไม่ก็ทุบตึกนี้ทิ้งไปเลยน่าจะดีกว่าน้า โฮะๆ เอาล่ะโม้มาตั้งนานแล้ว ถึงห้องอาจารย์นวลฉวีพอดีเลยแหละ เห้ออ อาจารย์ก็นะเลือกใช้ตึกนี้เป็นห้องพักครูก็เพราะว่าตึกนี้มันเงียบดีแต่ทำไมไม่คำนึงถึงบรรยากาศรอบตัวเลยล่ะ??
ก๊อกๆๆๆ
“เชิญเข้ามาได้ค่ะ ...นักเรียนที่เคารพรัก”
“ขออนุญาตินะคะอาจารย์” บรรยากาศห้องอาจารย์นวลฉวียังน่ากลัวเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย
“เอ่อ พริมา และ นิสาชล พรุ่งนี้ให้เธอ2คนไปตาม วิศวะด้วย พรุ่งนี้จะมีนักเรียนเข้ามาเรียนใหม่เขาเป็นนักเรียนมาจากประเทศอังกฤษน่ะ ยังไงก็ไปตามวิศวะมาด้วยแล้วกันนะ อ้อ พรุ่งนี้เธอทั้ง3คนจะต้องอยูที่หอประชุมประมาน 7โมงเช้าห้ามสายเป็นอันขาดเข้าใจมั๊ย”
“ได้ค่ะ อาจารย์ แล้วรายละเอียดทุกอย่างนี่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมาใช่ไหมคะ??”
“รู้งานดีนิ่ งั้นก็ไปได้แล้วขอบคุณพวกเธอมาก”
“ค่ะ อาจารย์”
สาบานได้เลยว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาจารย์เรียกใช่พวกฉันหรอกนะไม่งั้นจะรู้ชื่อของฉัน ยัยซุปใสและพี่แชมป์เปี้ยนได้ยังไงล่ะ ส่วนชื่อน่ะหรอ ฉันก็ชื่อนางสาวพริมา ฐิติรัตนโสภณ ยัยซุปใสก็ชื่อนางสาว นิสาชล บริภักดีตระกูล ส่วนอีกคนนึงไม่ต้องพูดถึง วิศวะก็คือชื่อของพี่แชมป์เปี้ยนไงล่ะ>< พี่แชมป์เปี้ยน เอ้อเดี๋ยวตอนเย็นต้องไปบอกพี่แชมป์เปี้ยนด้วยนี่น่า เอาเถอะอีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็เลิกเรียนแล้ว โดดหน่อยก็แล้วกัน 555555
“นี่ซุปใส วันนี้ฉันโดดคาบสุดท้ายนะ” วันนี้ฉันจะโดดเรียนอีกแล้วล่ะ55
“อื้ม กรีนวันนี้ฉันก็ขอโดดด้วยคนนะ ฉันขี้เกียจเรียนเหมือนกัน”
“ =0=” มะ ไม่น่าเชื่อ คนอย่างซุปใสน่ะหรอจะโดดเรียน
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะกรีน ถึงฉันจะชอบเรียนแต่ฉันก็ไม่ได้เป็นคนขยันนะ” ยัยซุปใส...รู้ทันอีกละ
“อื้มๆๆ แต่วันนี้ฉันขอกลับเลยนะ ฉันเหนื่อยเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเป็นคนเตรียมของที่ระลึกให้นักเรียนใหม่ละกันนะ ส่วนเรื่องประกาศกับกล่าวคำต้อนรับนักเรียนใหม่ก็ให้แกกับพี่แชมป์จัดการนะซุปใส”
“งืมๆๆ แล้วเดี๋ยวฉันบอกพี่แชมป์ให้นะ บ๊ายบายนะกรีน”
“บ๊ายบายจ้า ซุปใส” ฉันกับซุปใสแยกกันเดินกลับบ้าน ยัยซุปใสก็มีพ่อบ้านมารับเหมือนเดิมนั่นแหละส่วนฉันก็เดินไปที่ลานจอดรถข้างๆสนามหญ้า แต่ไม่ได้ไปขับเองหรอกนะมีคนขับรถขับให้น่ะ โฮะๆๆ ( กลัวคนไม่รู้) แต่วันนี้เฟอร์รารี่สีดำสุดสวยของฉันมันหายไปไหนอ้ะ?? อย่าบอกนะว่าลุงจันทร์คนขับรถของฉันลืมว่าวันนี้ฉันมีเรียน โอ้มายก้อด วันนี้ฉันต้องกลับรถเมล์อีกแล้วหรอเนี่ยยยT0T
ความคิดเห็น