Recognize ♥ จำไว้...ยังไงเธอต้องรักฉัน!

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 ♥ วันซวย

Chapter 1 ♥ เหมาะสม

          อยากจะบ้าตายจริงๆ เกิดมายังไม่เคยเจอใครหน้าด้านเท่าหมอนั่นมาก่อนเลย อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวผู้หญิงแถมยังหน้าด้านมานั่งดูผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก!

          แย่ แย่ แย่ แย่ที่สุด!!

          "อ้าววิสกี้แกไปกินรังแตนที่ไหนมาทำไมทำหน้าตาแบบนั้นละ" เมื่อเดินเข้ามาในกองถ่ายก็เจอเข้ากับซีควินที่ยืนอยู่กับไมเคิล แต่พอเขาเห็นฉันเขาก็เดินหนีไปหาตากล้องแล้ว

          "อยากจะกินหัวคนน่ะสิ ฮึ่ย!"

          "แกบ้าปะ"

          "ถ้าฉันบ้านะ แกคงคุยกับฉันไม่รู้เรื่อง -_-"

          "ฮ่าๆ งั้นบอกทีว่าแกเป็นอะไร"

          ฉันก็เลยใช้เวลาว่างที่เหลือจากการถ่ายแบบมานั่งเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่ให้กับเพื่อนรักฟัง ซึ่งยัยนั่นเองก็ตกใจน้อยมาก ใช่น้อยมากจริงๆ อย่างกับเจ้าตัวรู้มาก่อนว่าหมอนั่นเป็นใคร

          แต่ถ้ายัยนี่รุ้ว่าเป็นใคร แล้วยังให้หมอนั่นเดินเข้ามาในห้องนั่นละก็...ฉันจะจับมายำๆๆ ให้เละแล้วเอาไปแจกพวกช่างภาพให้หมดเลย! L

          "หาจริงดิ O_O!" เชื่อมั้ยว่าใบหน้าตกใจนั่นมันคือการเฟค -_-'

          "ก็เออสิ!" ฮึ่ย!! แต่ยิ่งพูดแล้วมันก็น่าเจ็บใจ รู้งี้น่าจะกระแทกให้มันศูนย์พันธุ์ไปเลยซะก็ดี!!

          "อ๊ะ ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า" ซีควินว่าพลางชี้ไปยังทางประตูที่มีผู้ชายผมสีกาแฟคนนั้นยืนอยู่ ใช่เลยไอ้หมอนั่นแหละ!  ฉันจำนัยน์ ตาสีเฮเซลกับทรงผมเห่ยๆ ของมันได้!!

          แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้วนายนั่นก็เข้ามาตอนฉันยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้านี่หว่า แถมฉันก็มีสิทธิที่จะไม่เปลี่ยนด้วยซ้ำไปแต่ทำไมกลับไม่ทำก็ไม่รู้ -_- ฉันมันก็หน้าด้านจริงๆ (รู้จักด่าตัวเองด้วย)

          แต่ช่างมันเถอะ ยังไงหมอนั่นก็ผิดอยู่ดี! (<<< ไม่ยอมรับตัวเอง)

          "ใช่เลยซีควิน หมอนั่นแหละ!"

          "งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้...ไมค์!" ซีควินหันมาพูดกับฉันก่อนจะตะโกนเรียกไมเคิลที่ยังคงยืนอยู่กับตากล้องคนเดิม  ไมเคิลหันมามองก่อนจะเดินมาหา  

          "มีอะไร"

          "คืองี้นะไมค์" จากนั้นซีควินก็เล่าเรื่องแบบเดียวกับที่ฉันเล่าให้เธอฟังเมื่อครู่จนไมเคิลต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน "เรื่องก็เป็นแบบนี้     แหละไมค์นายจัดการให้ฉันหน่อยสิ นะๆ" ซีควินเริ่มฉายโหมดสาวน้อยขี้อ้อนออกมาอีกแล้ว แล้วมีหรือที่ไมเคิลจะไม่สนใจ

          "เอาไว้เสร็จงานนี้ก่อนแล้วฉันจะจัดการให้"

          "ขอบคุณนะที่รัก" ซีควินว่าก่อนจะกระโดดหอมแก้มไมเคิลเป็นการขอบคุณ

          "ฉันยังอยู่ตรงนี้" ฉันโบกมือไปมาอยู่ตรงกลางระหว่างไมเคิลกับซีควินจนทั้งคู่ระเบิดหัวเราะออกมา

          "งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ ข้างในมันร้อน" ไมเคิลว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปทันที

          "เออนี่ซีควิน นายแบบคนที่แกต้องการให้ฉันไปถ่ายคู่ด้วยนะใครกันเหรอ ทำไมฉันยังไม่เห็นเขาเลยอะ"

          ฉันหันไปถามซีควินที่กำลังยืนดูแฟ้มเอกสารที่มีพนักงานเอามาให้เมื่อครู่ เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันก่อนจะลากสายตาไปยังผู้ชายหัวสีกาแฟคนนั้น

          "แกคงไม่ได้หมายถึงหมอนั่นหรอกนะ" ฉันรีบถามดัก

          "ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครซะอีกละ เอาละแกก็ไปทำงานของแกได้แล้วส่วนฉันก็จะไปทำงานของฉันเสร็จงานแล้วเจอกัน" ซีควิน รีบพูดและจากไป ทิ้งให้ฉันยืนช็อคอยู่คนเดียว

          ขอรีเพลย์ไปกับคำพูดของซีควินอีกทีนะ

          'ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครจะอีกละ'

          'ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครจะอีกละ'

          'ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วจะใครจะอีกละ'

          ว๊ากกก! นี่ฉันต้องถ่ายแบบกับอีตานั่นอย่างงั้นเรอะ!

          แอ่ก แอ่ก แอ่ก (ชักตอนนี้ทันมั้ยนะ)

          "เอ่อน้องวิสกี้คะ ถึงคิวคู่แล้วคะ" กรี๊ด! ฉันไม่อยากถ่ายแล้ว!!

          แต่ถึงยังไงซะฉันก็ต้องจำใจถ่ายอยู่ดีแหละน่า และผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงข้ามฉัน ณ ตอนนี้ก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...นายหัวกาแฟ (ไม่รู้จะเรียกอะไร)

          ตลอดการถ่ายหมอนั่นเอาแต่ยิ้มให้ฉันจนน่าหมั่นไส้ บางทีตอนที่ช่างภาพให้หมอนั่นมาโอบเอวของฉัน ฉันก็แอบหยิกแขนเขาไปทีหนึ่ง แต่หมอนั่นก็อึดพอที่จะไม่ร้องซักแอะ

          และตอนที่ช่างภาพบอกให้ฉันกับเขาหันหน้าเข้าหากันช้าๆ และค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ กันเหมือนฉากคิสซีนที่ยัยซีควินต้องการนั่นอีก โอ๊ยอยากจะเอาขากล้องยาวๆ นั่นฟาดเข้าที่หัวของยัยนั่นจริงๆ เลย

          ต้องการจะทำอะไรกันแน่นะซีควิน!

          "เอาละครับเสร็จแล้ว" พอตากล้องพูดจบประโยคฉันก็ผลักอีตาหัวกาแฟนี่ออกไปทันที ขืนอยู่ใกล้ด้วยนานๆ มันคงไม่ปลอดภัยกับตัวเองเป็นแน่

          "ทำได้ดีเหมือนเดิมเลยนะวิสกี้"

          "อ่าขอบคุณคะพี่ซาเนีย"

          "วิสกี้นี่เหมาะกับวัลแคนจริงๆ เลยนะ"

          "วัลแคน?"

          "อ้าวก็นายแบบคนที่วิสกี้ถ่ายคู่เมื่อกี้ไง หล่อลากมากเลยนะ  พี่เห็นแล้วลมจะจับ"

          "ไม่เห็นจะหล่อเลย" ฉันพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

          "เอ๋ เมื่อกี้วิสกี้ว่าไงนะ"

          "อ้อเปล่าคะเปล่า ฉันพูดว่าก็หล่อดีน่ะคะ แหะๆ ^^;" ฉันหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับพี่ซาเนียผู้จัดการส่วนตัวของฉัน และเป็นผู้จัดการฝ่ายออกแบบโฆษณาของ Bainbow Modelling ที่ตอนนี้กำลังเพ้อเจ้อถึงนายวัลแคนอะไรนั่น

          ฉันไม่สนใจก็เลยเดินหนีจากเจ๊แกมาก่อนที่อารมณ์จะระเบิดจนสามารถฆ่าใครได้

   - Why you have to go and make thing so complicated?

          "ฮัลโหลคาร์เตอร์"

          [วิสกี้เธออยู่ไหน]

          "อยู่ที่บริษัท"

          [เดี๋ยวฉันเข้าไปรับนะ]

          "อื้อ"

          หลังจากที่วางสายจากคาร์เตอร์แล้วฉันก็มาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวเหมือนเดิมแต่ไม่มีวัลแคนหัวกาแฟนั่นเข้ามาอีก (เพราะฉันล็อกห้องเอาไว้)

          คาร์เตอร์เป็นแฟนฉันที่คบกันมาได้หกเดือนช่วงนั้นเป็นช่วงซัมเมอร์ที่ฉันไปถ่ายแบบที่ภูเก็ตและได้เจอกับเขาที่มาถ่ายแบบคู่กัน และได้ร่วมงานกันบ่อยๆ ทำให้เราสนิทกันง่ายขึ้นและเป็นแฟนกันในที่สุด

          "อ้าวรีบกลับไปไหนละวิสกี้"

          "คาร์เตอร์มารับน่ะค่ะ" ฉันตอบกลับพี่ซาเนียที่กำลังเดินเข้าไปเก็บของที่ห้อง

          "แหมหวานกันจังเลยคู่นี้ อิจฉา"

          "อิจฉาก็รีบหาแฟนสิพี่"

          "แหมหาง่ายขนาดนั้นก็ดีสิจ้ะ วันๆ พี่ก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยได้ไปหาหนุ่มๆ หรอก"

          "อ้าวพี่ชินไง เขาชอบพี่ไม่ใช่เหรอ"

          "จะบ้าเหรอย่ะ ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี...บรื๋ออย่าพูดถึงอีกนะพี่ขนลุก" พี่ซาเนียทำท่าทางออกมาหน่อยๆ จนฉันหลุดขำออก มา

          "ไปเถอะไป๊ เดี๋ยวคาร์เตอร์มันจะรอนาน"

          "ค้าาาา" ฉันจงใจลากเสียงยาวจนพี่ซาเนียเงื้อมือทำท่าจะเขกหัวฉัน ฉันเลยรีบชิ่งวิ่งออกมาก่อน  ฮูยยย อากาศข้างนอกนี่ร้อนจริงๆ เลย ขนาดสี่ทุ่มแล้วนะเนี่ยยังร้อนถึงขนาดนี่ นับว่าโชคดีที่ตั้งแต่เช้าฉันก็คลุกอยู่แต่ในโมเดลลิ่ง

          ปี้นๆ

          เสียงแตรรถดังมากจากทางด้านหลังเมื่อหันกลับไปดูก็พบกับพอร์ชสีขาว แต่ที่แน่ๆ นั่นไม่ใช่รถของคาร์เตอร์แน่นอน อย่าไปสนใจเลยวิสกี้เดินไปหาคาร์เตอร์ดีกว่า

          ปี้นๆ

           โว้ยไอ้รถเวรๆ นี่ก็บีบแตรตามตูดอยู่นั่นแหละ อยากจะไปส่งก็ลงมาอัญเชิญสิ!

          ปัง!

          หมับ!

          และจู่ๆ ก็มีแรงมหาศาลมากระชากเอวฉันจากทางด้านหลัง เฮ้ยๆ ที่พูดในใจเมื่อกี้ฉันประชดหรอกนะโปรดอย่ามาฉุดลากกันแบบนี้!

          "อะไรเนี่ยปล่อยนะ!" ฉันพยายามขืนตัวอยู่กับที่ แต่ก็ดูเหมือนจะศูนย์เปล่าเพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย =_= เกิดมาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้สินะถึงได้โดนข่มเหงอยู่เรื่อย

          "..."

          "ปล่อยสิ!"

          "..." โอ๊ยนายคนที่ลากเนี่ยจะพูดกับฉันซักคำจะได้มั้ยนะ ลากอยู่ได้

          ปัง!

          เขาจับฉันยัดไว้ในรถก่อนจะวิ่งอ้อมมาทางฝั่งคนขับและเมื่อได้เห็นหน้าของเขาชัดเจนแล้วมีหรือที่ฉันจะไม่รีบเปิดประตูแล้วหนีทัน ทีแต่มันก็คงจะสายเกินไปที่เขาขึ้นรถและล็อกประตูทั้งสี่ด้านจนฉันไม่สามารถหนีเขาไปไหนได้

          "อย่าคิดหนีเชียว" เขาพูดพร้อมกับสตาร์ทรถและขับออกมาอย่างรวดเร็วและสวนเข้ากับรถคันหนึ่ง

          เฮ้ย! นั่นมันคาร์เตอร์นี่หว่า  ตายแล้ว! ทำยังไงดีอ๋อใช่โทรศัพท์

          พรึบ!

          แต่เขาก็เร็วพอที่จะคว้าแล้วยัดมันลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะขับรถต่ออย่างสบายใจ

          "นายทำบ้าอะไรของนายวัลแคน!"

มุมทอล์ค

         แอบมาอัพกันตอนเช้าๆ อีกแล้ว >_<

         เฮ้อออ วัลแคนสุดหล่อตั้งใจจะทำอะไรกันแน่น้า

         ถึงได้มาฉุดลากวิสกี้ของเราออกไปแบบนี้

         ไรท์เตอร์เองก็มีเรื่องที่อยากจะบอกทุกคนเหมือนกันคะ

          ไรท์เตอร์ยอมรับว่าไรท์เตอร์เป็นมือใหม่หัดเขียน

          อาจจะเขียนได้ไม่ดีเท่ากับนักเขียนคนอื่นๆ ที่เขาเก่งๆ กัน

         แต่ยังไงไรท์เตอร์ก็จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้คะ J

พีเอส

     คอมเม้นและโหวตกันซักนิดให้ไรต์เตอร์ได้มีกำลังใจที่จะแต่งต่อหน่อยนะคะ L

' © Tenpoints