[Fic Reborn] stops functioning ปิดการทำงานมัดใจนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #2 : [CHAPTER : 1] I

 CHAPTER 1 : BEE I

            ตู้มมมม !!

            เสียงระเบิดไดนาไมต์จากชายหนุ่มผมเงินที่เกิดอาการคลั่ง(?)จากอะไรบางอย่างเมื่อ 2-3 นาทีที่แล้ว เขาเห็นสภาพของเพื่อนสาวทั้งสามที่นอนเรียงรายอย่างไร้สติ เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้กับสัตว์ร้ายตัวเล็ก...ใช่...ทำไมไม่ฆ่าแมร่งให้ตายไปเลยฟร่ะ !! ยัยพวกนี้เกะกะงานของรุ่นที่สิบ !! โธ่เว้ย !!

            .

.

ก๊กคุงลูก...หยาบไปแล้วนะ =___=;;

            “โกคุเดระ...นายโครตแมนเลยว่ะ...จัดการทีเดียวหมดเลย”ยามาโมโตะว่าอย่างทึ้ง เขาไม่เคยเห็นเพื่อนบ้าดีเดือดมาอย่างนี้มาก่อน

            ใช่แล้ว...ตอนนี้วองโกเล่ไม่ได้ออกมาสู้รบรากับใครมาเป็นเวลานานแล้ว พวกเขาถูกสั่งให้ทำงานกับกองเอกสาร ทั้งที่น่าจะเป็นหน่วยลอบสังหาร ‘วาเรีย’ แฟมิลี่เพื่อนบ้าน เป็นคนมาทำงานตรงนี้แท้ๆ แต่พวกเขาก็ถูกบังคับ(ขู่กรรโชก)ให้ทำ เพราะว่าพวกวาเรียจะเป็นคนไปฆ่าพวกลูกกระจ๊อกให้เอง ซึ่งก็เป็นผลดีกับ ‘สึนะ’ คนเดียว ที่ได้ใกล้ชิด ‘เคียวโกะ’ น้องสาวสุดที่รักของซาซางาวะ เรียวเฮ ผู้พิทักษ์แห่งแหวนอรุณ...ซึ่งคนอื่นๆก็รู้ดีว่าสึนะชอบเธอมากแค่ไหน...

            “แมนบ้านแกสิ...ฉันอารมณ์เสียเว้ย!!”

            “เอ๋ะ? นายไม่ได้โมโหที่พวกนี้ทำร้าย ‘ว่าที่ภรรยา’ ของสึนะหรอกหรอ?”ยามาโมโตะถามขึ้น ในขณะที่เขาก็ใช้ดาบคู่ใจของเขาฟาดฟัดต่อสู้กับผึ้งตัวกระจิดริด

            “ใครจะไปคิดเรื่องนั้นกันล่ะว่ะ...ยังไงเรื่องนี้ต้องบอกรุ่นที่สิบให้เร็วที่สุด...แก..จางนีนิ ไปบอกรุ่นที่สิบซะ เพราะแกยืนทำหน้าโง่อยู่นี้ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาหรอก”โกคุเดระด่าแกมไล่ให้วิศวะกรรมหนุ่ม(?)ไปตามบอสของวองโกเล่แฟมมิลี่ให้มาดูอาการของ ‘ว่าที่ภรรยา’ หน่อย...ถึงจะไม่อยากยอมรับก็เถอะ

            “เอ่อ...ได้ครับ”ว่าแล้วร่างท้วมก็วิ่งไปตามคำขู่ของอีกฝ่าย มิวายเก็บตัวอย่างของผึ้งสายพันธุ์มรณะนี้ไปด้วย เผื่อว่าคนที่รู้เรื่องอะไรแบบนี้ดีที่สุด...จะบอกพวกเขาได้

            ใช่...เธอรู้เรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี..ใครล่ะ..ที่รู้

            .

            .

            ...ก็...แมงป่องพิษไง J

            “พวกคุณทำอะไรกันอยู่...”เสียงทุ้มเย็นแต่แฝงไปด้วยความเย้ายวนและเซ็กซี่ตั้งคำถามขึ้นในขณะที่ตัวเขาเอง เพิ่งจัดการกับกองเอกสารของวองโกเล่เสร็จมามาดๆและจะนำเอกสารกองนี้ไปให้กับบอสของเขา และเขาก็กำลังงุนงงว่า ไอ้สองตัวนี้ มันกำลังทำอะไร เกิดอาการอะไรถึงตีกับผึ้ง...

            “แก...มาทำไมตอนนี้ฟร่ะ..”โกคุเดระสบถอย่างหัวเสีย

            “ฮ่ะๆ...เรากำลังต้องการกำลังเสริมอยู่พอดีเลย...”ยามาโมโตะว่าอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย =__=;;

            “...”

            “...ฮิบาริ”

            ตึก...ตึก

            ปัง !!!

“แฮ่กกๆ...รุ่นที่สิบคร้าบบบ”จางนีนิ วิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องของสึนะ ในขณะที่ตัวเขากำลังจะ...หลับแล้ว

“...หือ...มีอะไรหรอ”ทำเสียงงัวเงีย

“คือว่า...ฝูงผึ้งจากมอร์เต้ แฟมิลี่ มันเต็มฐานทัพเราหมดแล้วครับ..”

“แล้วพวกยามาโมโตะคุงล่ะ...?”สะดุ้งตื่นทันที

“ตอนนี้กำลังสู้อยู่ครับ...แฮ่กๆ”จางนีนิว่าปนหอบ เพราะว่าระยะทางที่เขาวิ่งมานั้น มันยาวไกลเหมือนวิ่ง 4x100 เมตรเลย -_____-

“ไม่เป็นไรหรอกน่า...สองคนนั้นจัดการได้สบายอยู่แล้ว”สึนะว่าอย่างใจเย็น พลางจับปากกามานั่งทำงานอย่างสบายใจ

“แต่...แต่ว่า..”

“ก็บอกว่าไม่เป็นรัยไง...นายห่วงอะไรน่ะ จางนีนิ..”

‘จะบอกว่าไงดี...ตูห่วงว่าที่ภรรยาแกเรอะ!! ไอ้ห่วยนี้ T^T’

“ตะ..แต่...คุณ..”

“หือ J????”

“คุณเคียวโกะ...ก็อยู่ตรงนั้นด้วยครับ..”

ก๊อก..

ร่างสูงปล่อยปากกาลงทันที ที่ได้ยินชื่อของ’ว่าที่ภรรยา’ที่พวกเขาเรียกกันเล่นๆ (แต่สึนะจริงจัง)ก่อนที่จะเดินจ้ำอ้าวเข้ามาจางนีนิที่ทำหน้าเหมือนคนหวาดกลัว เหงื่อตก และทำเหมือนหายใจไม่ออก

‘แงงงงงง บอสวองโกเล่ทำมันมีแรงกดดันวิญญาณด้วยฟร่ะ TT[]TT!!’

            “เคียวโกะจัง...เป็นอะไรมั้ย”นอกจากมีแรงกดดันวิญญาณแล้ว ยังมีสายตาของจอมมารอยู่ด้วย เสียงทุ้มแต่ติดหวานถามขึ้นพร้อมกับค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างปีศาจร้าย มายก๊อด!! พระเจ้าช่วยลูกด้วยยยTT_TT

            “อะ...เอาเป็นว่า..ไปช่วยพวกเธอดีมั้ยครับ มะ..มาถามผมก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก”จางนีนิว่าพลางก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาปีศาจของชายหนุ่มที่อ่อนกว่าตั้งหลายปี ใครจะไปกล้ามองฟร่ะ..นอกจากกรรมการคุมกฏกับโรคุโด มุคุโร่ล่ะ ที่กล้าหือได้น่ะ...TT_TT!!!

            “แล้วผมจะมาจัดการกับคุณที่หลังนะครับ...”ว่าแล้วร่างสูงก็พรวดพราดออกจากห้องโดยไว แล้วรีบวิ่งไปที่เกิดเหตุทันที

            “ผมไม่รู้นะว่าพวกคุณกำลังทำอะไรอยู่...แต่ช่วยยกขาออกจากแขนของยัยสายหมอกได้มั้ย...ยัยนั่นมันลูกจ๊อกของผม”ฮิบาริว่าพลางปล่อยไฟดับเครื่องชนออกจากแหวนของเขา เตรียมที่จะจัดการคนที่ยืนเหยียบลูกน้องของเขาอยู่...เอ๊ะ!!! นี่เขาโกรธหมอนั่นทำไมกันล่ะ??

            “ใครจะไปรู้ว่ะ...ว่ายัยนี่อยู่ใต้เท้าฉันน่ะ!!”โกคุเดระว่าแล้วหันไปยิงผึ้งต่อ

            “...”คำพูดนั้นถึงกับทำให้ผู้พิทักษ์เมฆาอย่างเขาคิ้วกระตุก เขาอาศัยความไวแล้วใช้ทอนฟาฟาดกับแขนของผู้พิทักษ์วายุเข้าอย่างจัง โทษฐานพูดจา...ไม่เข้าหู

            พลั่ก!!!!

“อ้าก!!...แกเป็นบ้าอะไรว่ะ!! ไปฆ่าผึ้งไม่ใช่มาฆ่าฉัน!!!”โกคุเดระโวยวายแล้วหันกระบอกปืนเข้าใส่ฮิบาริทันที

“ลูกน้องผม...มีตำแหน่งอยู่สูงกว่าคุณนะ ให้ความเคารพด้วย”ฮิบาริว่าแล้วเดินเข้าไปประคองร่างบางที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรณ์และแผลถลอกเต็มไปหมด เลือดสีเข้มหยาดลงผ่านดวงตาที่ปิดสนิท ราวกับไม่รับรู้สิ่งใดในโลกนี้แล้ว

‘ยัยสับปะรด...ผมบอกคุณแล้วนะ ให้เดินมาพร้อมกับผมน่ะ’

ร่างสูงบีบแขนผอมนั่นเบาๆราวกับเรียกร่างไร้สตินั่นให้ตื่นขึ้นมาแต่ก็ไร้ผล ร่างบางนี้ไม่ยอมขยับเลย แม้แต่เต้นของการเต้นของหัวใจยังเต้นช้าลง ลมหายใจก็ผ่อนลงช้าๆราวกับจะไม่หายใจอีก

“...”ฮิบาริมองร่างบางนั่นอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะค่อยๆวางลงอย่างช้าๆแล้วหันไปทางผึ้งที่ตอนนี้ก็ไม่มีท่าทีที่จะลดจำนวนลงแม้แต่น้อย ดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นด้วยซ้ำไป

“ผมไม่รู้ว่า...ผึ้งนี่มาจากไหน แต่ถ้ามันมาหยามศักดิ์ศรีของกรรมการคุมกฏอย่างผม ผมต้องขย้ำมัน”ว่าแล้วเขาก็ใช้ทอนฟาฟาดฟันอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าพฤติกรรมที่เขาทำนั้นมันถูกสายตาคู่หนึ่งมองอยู่

ความโมโหที่คลุกกรุ่นขึ้นมันมาจากใคร...เขาที่มองอยู่นั้นรู้ดี

ความบ้าคลั่งที่เห็นแค่ ‘ลูกน้อง’ นอนจมกองเลือด เป็นแค่ลูกน้องตัวเล็กๆทำไมเขาต้องบ้าคลั่งขนาดนี้...เขาที่มองอยู่นั่นรู้ดี

ปากบอกว่า ‘หยามศักดิ์ศรี’ แต่ที่แสดงออกมานั้นมันเหมือนกับจะ ‘ฆ่า’ ให้ตายมากกว่า ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ...เด็กอนุบาลยังมองออกเลย นี่มันหวงชัดๆนะเนี้ย!!!

“คิก...”ยามาโมโตะยิ้มร่าก่อนที่จะค่อยๆลากร่างไร้สติของเคียวโกะและฮารุ ให้พ้นทาง เพราะเดี๋ยวหนุ่มเลือดร้อนจะเหยียบใครเข้าอีก เดี๋ยวจะไม่ใช่แค่จัดการกับผึ้งอย่างเดียว...

“เคียวโกะจัง!!!”เสียงทุ้มตะโกนขึ้นมา ร่างของวองโกเล่หนุ่มได้มายืนอยู่สนามรบที่มีผึ้งตายเป็นร้อยๆตัว แถมผึ้งยังตัว...ใหญ่กว่าต่ออีกนะเนี้ยยย TTOTT!!

“โย่..สึนะ”ยามาโมโตะที่อารมณ์ขบขันอยู่เสมอทักทายรุ่นที่สิบหรือบอสของวองโกเล่ด้วยน้ำเสียงสดใสแกมขี้เล่น แหม...ก็ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว จะไม่ให้ทักได้ยังไงล่ะ!!

“ยามาโมโตะ...เคียวโกะเป็นยังไงบ้างล่ะ..”ร่างสูงของสึนะวิ่งเข้าไปถามยามาโมโตะที่ยืนเต๊ะท่าเท่อยู่ใต้ต้นไม้พร้อมกับชี้ลงข้างล่างเพื่อให้ดูว่าทั้งสองปลอดภัยดี...ถึงจะโดนผึ้งต่อยแล้วไปบ้างก็เถอะ ==;;

“ละ...แล้วโคลมล่ะ”สึนะโผล่งขึ้นทำให้สายตาคมๆคู่หนึ่งหันมามองทันที

“โคลมอยู่ตรงนั่น...ฮิบาริช่วยเอาไว้”ยามาโมโตะยิ้มแล้วชี้นิ้วไปทางต้นไม้อีกต้นที่ร่างของหญิงสาวนอนไร้สติเหมือนกันกับสองร่างตรงนี้

“เฮ้ออ...ค่อยยังชั่วหน่อย”สึนะว่าแล้วหันไปมองผึ้งตัวจ้อยก่อนที่จะหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นใหม่

“ยามาโมโตะ ฝากดูแลสองคนนี้ด้วย”สึนะว่าแล้วพุ่งเข้าไปต่อยกับผึ้งนับร้อยที่บินว่อนเต็มฐานทัพของเขา หลังจากศึกของชิม่อน...เขาก็ไม่ต้องใช้ยาดับเครื่องชนอีกแล้ว เขาสามารถปล่อยไฟดับเครื่องชนออกมาเองได้แล้ว

“ฮ่ะๆ..”เสียงหัวเราะน้อยค่อยผ่อนลงพร้อมกับร่างสูงที่หย่อนตัวนั่งลงกับพื้น

ตู้มมม บรึ้มๆ

เสียงการต่อสู้ยังไม่มีท่าทีจะหยุดเลยแม้แต่น้อยเพราะจำนวนผึ้งก็เพิ่มในปริมาณมากขึ้น มากขึ้นกว่าเดิมหนุ่มวองโกเล่ทั้งสามถึงกับต้องปาดเหงื่อ ทำไมมันเยอะอย่างนี้ฟร่ะ =____=+

“เคียวยะ..!!”เสียงอีกหนึ่งเสียงตะโกนขึ้นท่ามกลางการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดผล่าน หนุ่มวองโกเล่ทั้งสี่ต้องหันควับทันที เพราะว่าไม่มีใครที่กล้าเรียกชื่อฮิบาริอย่างสนิทสนมไปกว่านี้อีกแล้ว

“คุณดีโน่...!!!”

             +++++++++++++++++++++++++++

             CONTINUE PART II

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r