Love destiny พรหมลิขิตรัก Fic sj+snsd

ลำดับตอนที่ #2 : love destiny 1

Love destiny 1

“วอนค่ะเราต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน”เจสสิก้ากล่าวกับชายหนุ่มก่อนจะสวมกอดร่างแกร่งที่นอนอยู่บนเตียง

“ไม่นานหรอกเจส ทุกอย่างมันจะต้องเป็นของเราตอนนี้มันไว้ใจผมอย่างอะไรดี บริษัทก็ไม่ค่อยเข้าเพราะมัวแต่เฝ้าแฟนมันที่โรงพยาบาล”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะค่อยๆบนจงจูบเบาๆที่หน้าผากมนของหญิงสาว

“ค่ะ เจสจะรอวันที่ทุกอย่างเป็นของเรา”หญิงสาวกล่าวก่อนจะผุดรอยยิ้มบางขึ้นมา

“ว้าว นี่มันโปสเตอร์ประกวดภาพถ่ายนี่ ชิงเงินรางวัลตั้ง 50 ล้านวอน”หญิงสาวตาเป็นประกายเมื่อเห็นโปสเตอร์ประชาสัมพนธ์งานหนึ่ง ที่เงินรางวัลนั้นพอที่จะทำให้เธอทำตามความฝันของเธอ

“ยุน เทอหน้าลงสมัครน่ะเธอชอบถ่ายภาพไม่ใช่หรอ ถ้าเธอชนะน่ะจาได้ไปเปิดสำนักพิมพ์ตามที่เธอต้องการไง”เพื่อนสาวร่วมทำงานกล่าวคยั้นคะยอ เพราะลำพังงานที่เทอทำอยู่มันมีเงินเดือนไม่มากหรอก หญิงสาวมองโปสเตอร์สักพักก่อนจะตัดสินใจลงประกวด

“สู้ๆน่ะยุน ถ้าเทอชนะแล้วเปิดสำนักพิมพ์ได้เป็น บ.ก.เมื่อไหร่อย่าลืมมาชวนน่ะ”เพื่อนๆกล่าวเป็นกำลังก่อนจะตบบ่าของยุนอาเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกลับ

“สู้ๆยัยยุน เทอทำได้อยู่แล้ว”ยุนอากล่าวกับตัวเอง

“หิวไหม ยูลน้อย มานี่มะมามี๊จาเอาอาหารโปรดให้”ยุนอา เมื่อกลับถึงห้องก็เรียกถึงสัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่มีไว้เป็นเพื่อนยามแก้เหงาเพราะเธอเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่คนเดียว

“1 ปีแล้วสิน่ะ ยูลน้อยที่แกอยู่กับฉัน ขอบคุณมากน่ะที่อยู่เป็นเพื่อนฉันมาตลอด”พูดๆไปก็ทำให้ยุนอานึกถึงเพื่อนสาวของเธอ จนเธอต้องเกินไปหยิบกรอบรูปที่หัวนอนขึ้นมาดู

“ยูลฉันคิดถึงแกจังเลย ..... แกใจร้ายมากเลยน่ะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวมาเป็นปีได้ยัง แกรู้ไหมฉันกลัวแค่ไหนเวลาฉันอยู่คนเดียว”หญิงสาวกล่าว แล้วเช็ดน้ำใสที่ไหลลงมาที่ใบหน้าของเทอ พลางนึกเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา

“ซอ เราไปเที่ยวกันไหม กี้อยากมีเวลาส่วนตัวตับซอบ้าง”ชายหนุ่มกล่าวแล้วแหงนหน้ามองหญิงสาวที่เขานอนหนุนตัก

“ไปไหนล่ะ ซอต้องดูตารางงานก่อนน่ะว่าว่างวันไหน”หญิงสาวกล่าวแล้วมองหน้าชายหนุ่มที่หนุนตักของตัวเอง

“อาทิตย์หน้า ซอไม่มีคิวงานที่ไหนหนิ เราไปเกาะเชจูกัน”ชายหนุ่มกล่าวแล้วลุกขึ้นนั่ง

“รู้ดีไปหมดน่ะ แม้คิวงานของซอก้ยังรู้กะจะไม่ให้หลุดไปนอกสายตายเลยใช่ไหม”หญิงสาวกล่าวหยอกแฟนหนุ่ม

“ก็ใช่อ่ะสิ มีแฟนคนเดียวจะปล่อยไปได้ไง รู้ไหมถ้าขาดซอไปกี้อยู่ไม่ได้หรอก”คยูกล่าวแล้วกุมมือแฟนสาวไว้ก่อนจะลึกไปในดวงตาคู่สวยตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน หญิงสาวตอบรับมันเป็นอย่างดีเพราะนี่ม่ใช่จูบแรกของทั้งคู่

วันนี้ก็เป็นวันอีกหนึ่ง ที่ฮันคยองจะมานั่งที่เดิมแล้วทำแบบที่ทำอยู่ทุกวัน  ไม่ว่าจะเป็นอ่านหนังสือ จัดดอกไม้หรือพูดกับร่างที่ไร้สติของหญิงสาว แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำมันจนลืมไปเลยหว่ะเวลามันผ่านมาเท่าไหร่แล้ว

“ยูล คุณหน้าตาคุณดูสดใสมากเลย เพราะคุณรู้ใช่ไหมว่าผมมาเฝ้าคุณทุกวัน”ฮันคยองกล่าวกับร่างบางเบา แล้วใช้มือปัดผมที่ลงมาปรกหน้าหญิงสาว

“คุณรู้ไหมผมมาที่นี่ทุกวัน นับไม่ถ้วนจนลืมไปแล้วว่า มันผ่านมา 1 ปีแล้ว แต่ว่าถึงมันจะผ่านไปอีกกี่ปีผมก็จะมา จะนั่งอยู่ตรงนี้ที่เดิมไม่ไปไหน จนกว่าคุณจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผมเป็นคนแรก”อันคยองกล่าวแล้วค่อยจูบลงที่มือของหญิงสาวเบาๆ

แอ๊ด~~~~~

ยุนอาเปิดประตูเข้ามาในห้องของยูริเบาก่อน จะพบกับชายคนหนึ่งที่เธอคุ้นเป็นอย่างดี

“คุณฮัน ยังไม่กลับอีกหรอค่ะ”ยุนอาเอยทัก

“ครับ อีกสักพักก็จะกลับแล้ว มาเยี่ยมยูลเหมือนกันหรอ”ฮันคยองถามกลับ

“ใช่ค่ะ ฉันจะมาตอนที่เลือกงานเย็นๆน่ะ บางครั้งก็ดึกมาก คุณมาทุกวันเลยใช่ไหมค่ะ”ยุนอากล่าว

“ครับ ทานอะไรมารึยัง ไปดื่มกาแฟกันหน่อยไหมครับ”ฮันคยองกล่าวชวน ยุนอาก็พยักหน้าเป็นตอบรับก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปชั้นล่างของโรงพยาบาลที่มีร้านคอฟฟี่ช๊อบเล็กๆ

“คุณไม่ได้ไปทำงานหรอค่ะ”ยุนอากล่าวกับฮันคยอง ที่ไม่ค่อยได้พบกันเท่าไหร่เพราะเวลาเธอมาโรงพยบาลทีไรเขาก็จะกลับไปแล้ว และอีกอย่างเธอก้ไม่ได้ติดต่อกับเขาเท่าไหร่ถึงแม้จะเป็นคนรักของเพื่อนก็ตาม

“ครับ ผมเข้าบริษัทเฉพาะเรื่อด่วนเท่านั้น สาวนมากผมให้พี่ชายเผมเป็นคนจัดการทุอย่าง”ฮันคอยกล่าวแล้วค่อยจิบกาแฟในแก้ว

“คุณคงเหงาสิน่ะครับที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างนี้”

“อื้มแรกๆก้อเหงาค่ะ .....แต่ว่าตอนนี้มียูลน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว”หญิสาวยิ้มบางก่อนจะจิบกาแฟในแก้วเช่นกัน

“ยูลน้อย.......คือใครหรอครับ”อันคยองถามอย่างไม่เข้าใจ

“ลูกสุนัขน่ะค่ะ......ฉันเก็บมันมาเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนแก้เหงา”ยุนอาอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง จนชายหนุ่มต้องยิ้มออกมา

“คุณเข้าใจตั้งชื่อน่ะครับ .....”ฮันคยองว่า

“เอ่อ ...คุณฮันคยองค่ะ ความจริงแล้วฉันมีเรื่องนึงอยากจะบอกคุณ”ยุนอาอ่ำๆอึ้งก่อนจะกล่าวกับฮันคยอง ที่ตอนนี้ตั้งใจฟังที่เธอพูทันที

“อะไร หรอครับพูดมาเถอะไม่ต้องเกรงใจ”ฮันคยองกล่าว

“ความจริงแล้ว .....นี่เวลามันก็ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว คือว่าถ้าคุณจะมีคนใหม่หรือเริ่มต้นกับใครใหม่ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกน่ะค่ะ ฉันว่ายูลมันคงจะคิดเช่นเดียวกัน มันคงไม่อยากให้คุณมานั่งรอมันอย่างนี้”ยุนอาตัดสินใจรวบรวมคำพูดที่อยู่ในใจ กล่าวกับคนตรงหน้าอย่างอยากลำบาก

“ไม่หรอกครับ ผมไม่สามารถมีใครใหม่ได้หรือแทนที่ยูล ต่อให้ผมต้องรอเธอจนแก่ตายผมก็จะรอเธอต่อไปปย่างนี้”ชายหนุ่มกล่าวกับยุนอาเพื่อให้รู้ถึงความจริงใจที่เขามีต่อเพื่อนของเขา

“ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ฉันพูดไปแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกสงสารพวกคุณทั้ง2เท่านั่น”ยุนอากล่าวอย่างเศร้าๆ

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนน่ะครับ และก็รักษาสุขภาพด้วยน่ะครับ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นเหลือเพียงยุนอาเท่านั่นที่นั่งคิดทบทวนคำพูดเมื่อกี้

“ยูลฉันอิจฉาแกจัง....ที่มีแฟนที่ซื่อสัตย์ต่อแกขนาดนี้ชาตินี้ฉันจะหาแบบแกได้ไหม”ยุนอากล่าวกับตัวเองเบาๆ