Fic Reborn D18:A promise...สัญญาว่าจะรักกันตลอดไป

ลำดับตอนที่ #2 : Childhood memories.

           “ไอ้นี่เหรอ? เล่นไม่ได้หรอกนะ ไว้โตกว่านี้ค่อยเล่นนะ” เด็กชายเอ่ยห้ามคนตัวเล็กกว่าที่กำลังจะหยิบของอันตราย

          “ทำไมล่ะครับ ทำไมต้องโตก่อนล่ะ” ร่างเล็กของเด็กชายแปดขวบเงยหน้าถามคนที่สูงกว่าอย่างไม่เข้าใจ

          “มันอันตรายน่ะสิ” เด็กชายอายุมากกว่าพูด

          “งั้นพี่ชายช่วยสอนผมเล่นไอ้นี่ทีสิ  ถ้ามี่ชายสอนผมคงไม่ถูกว่าใช่มั้ยฮะ” ร่างเล็กของเด็กชายเดินไปเขย่าแขนของผู้ที่มีอายุมากกว่าอย่างอ้อนวอน

          “ได้สิ นายชื่ออะไร? ถ้าโตขึ้นแล้วชั้นจะสอนนายเอง”

            ร่างสูงสะดุ้งตื่นกลางดึก   เหงื่อกาฬไหลพร่างพราวเต็มใบหน้าคม   ความฝันที่บรรจุความทรงจำสมัยเด็กขาดหายไป   ทั้งๆ ที่พยายามคิดมากเพียงใดแต่ก็คิดไม่ออกว่าที่เขาฝันนั้นมันเกี่ยวกับใครและอะไร   ความฝันพร่าเลือนเกิดขึ้นกับเขาหลังจากที่มาญี่ปุ่นได้ไม่นาน   ทำไมจู่ๆ ถึงฝันแบบนี้ได้นะ? ไม่ว่าจะฝันสักเท่าไหร่มันก็ไม่ปะติดปะต่อให้ชายหนุ่มชาวอิตาลีจำความทรงจำนั้นได้เลย

            “เป็นอะไรไปคะ ดีโน่” เสียงงัวเงียของหญิงสาวที่ดีโน่หิ้วกลับด้วยทักขึ้น

            “เปล่าๆ นอนเถอะ” ดีโน่มองหน้าเธอคนนั้นก่อนจะล้มตัวลงนอน

            ดีโน่ตื่นมาตอนเช้าและแยกย้ายกับหญิงสาวที่มีความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนด้วยจากนั้นก็ตรงไปที่โรงเรียนนามิโมริทันที

            ทันทีที่ก้าวย่างเข้าไปในห้องกรรมการนักเรียนชายหนุ่มก็ต้องเห็นยามาโมโตะที่มาตามตื๊อฮิบาริอยู่ในห้องนั้นด้วย

            “ไง นายนี่มันไม่เลวจริงๆ นะยามาโมโตะ ฮึๆ” ดีโน่แซวยามาโมโตะ

            “ถ้าชอบใครซักคนเราก็ต้องตื๊อให้ได้นั่นแหละครับคุณดีโน่” ยามาโมโตะยิ้ม

            “ดีใจมั้ยเคียวยะที่มีคนมาเติมเต็มน่ะ คิก” ดีโน่หัวเราะคิกคักแต่คนโดนล้อไม่ขำด้วยจึงได้แต่ส่งสายตาอาฆาตไปให้

            “ออกไปให้หมดเลยนะพวกนาย!” ฮิบาริโกรธขึ้งตวาดไล่ทั้งสองหนุ่ม

            “อ๋า ไม่ได้นะเคียวยะ   วันนี้ชั้นมาคุยกับนายเรื่องแหวนน่ะ   นายออกไปคนเดียวเลยยามาโมโตะ” ดีโน่โบกมือไล่ยามาโมโตะแต่คนที่ถูกเตะออกมาคนแรกกลับเป็นดีโน่เสียเอง

            “อ๊า เคียวยะใจร้าย” ดีโน่ปล่อยโฮออกมาพลางกระโดดเข้าไปทุบประตูห้องกรรมการนักเรียนอย่างเอาเป็นเอาตาย  

            เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลยามาโมโตะกับดีโน่จึงเดินคอตกกลับไปอย่างช่วยไม่ได้

            พอตกเย็นดีโน่ก็ไปรอฮิบาริอยู่ดาดฟ้าเหมือนเดิม   ขณะรอความฝันนั้นก็เข้ามาสู่โสตประสาท   ชายหนุ่มตกอยู่มนห้วงภวังค์แห่งความฝัน   สมองพยายามประมวลผลออกมาแต่ที่ได้ก็มีแต่ความว่างเปล่า  

            “ดีโน่...ดีโน่...ดีโน่!!” เสียงตะโกนขึ้นข้างหูทำให้ดีโน่สะดุ้งสุดตัว   ไม่ว่าฮิบาริจะเรียกเท่าไหร่ดีโน่ก็ไม่ได้ยอมให้ความสนใจกับเขาเลยเขาจึงต้องตะโกนกรอกหู

            “โอ๊ะ! มาแล้วเหรอเคียวยะ?” ดีโน่ปรับสีหน้ากลับมาร่าเริงเหมือนเคย

            “มาแล้วเหรออะไร? ชั้นมาตั้งนานแล้วต่างหาก” ฮิบาริหงุดหงิด

            “อ่า ขอโทษนะเคียวยะ ชั้นคิดอะไรเพลินๆ น่ะ” ดีโน่ยิ้มแห้งๆ

            หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงและลงมือต่อสู้กันเหมือนอย่างเคย   และเมื่อตกดึกพวกเขาแยกย้ายกันกลับ   ทุกๆ วันมันจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอๆแต่วันนี้ทางด้านฮิบาริแปลกไปเพราะมียามาโมโตะเป็นเพื่อร่วมทางกลับบ้าน

            ระหว่างทางกลับยามาโมโตะก็ชวนคุยไปเรื่อยแต่ฮิบาริก็ไม่ได้ตอบกลับไปเพราะในใจของเขาตอนนี้ไม่ได้มียามาโมโตะเลย

            ร่างสูงก้าวเท้าเปลี่ยนทิศทางอย่างไม่ทราบสาเหตุ   ขายาวก้าวไปทางที่ฮิบาริและยามาโมโตะเดิน เขาไม่เข้าใจตัวเองแต่ขากลับพาเขามาอย่างนี้   ไม่ได้อยากมา...ไม่อยากมาเลย  ทำไมกันนะ

            ระหว่างที่ดีโน่เดินตามสองหนุ่มไปเขาก็สังเกตเห็นหนุ่มร่างบางอีกคนที่เดินไปทางนั้นอย่างเชื่องช้า

            “ไง โกคุเดระ” ดีโน่เดินเข้าไปตบหลังชายหนุ่มร่างเล็กทำให้เขาคนนั้นสะดุ้งเสียหมดมาดสโมกกี้บอมบ์ไปเลย

            “อะไรกันนายเองหรอกเหรอ?” โกคุเดระถอนหายใจเบาๆ

            “ก็ชั้นน่ะสิ แล้วนี่นายกำลังจะไปไหนน่ะ?” ดีโน่ถามอย่างสงสัย

            “กลับบ้านน่ะสิ ก็บ้านชั้นอยู่ทางนี้นี่ว่าแต่แกเถอะ...บ้านรุ่นที่สิบอยู่ด้านโน้นไม่ใช่หรือไง” โกคุเดระชี้ไปคนละทางกับทางที่ดีโน่เดิน

            “ก็เดินเล่นไปเรื่อยแหละ อย่าสนใจคนแก่อย่างชั้นเลยน่า” ดีโน่พูดขำๆ กลบเกลื่อน

            “อ๋อเหรอ?” โกคุเดระเบ้ปากก่อนทั้งสองจะเดินต่อไปเงียบๆ

            เมื่อแยกทางเดินกับโกคุเดระแล้วดีโน่ก็เดินต่อไปที่บ้านฮิบาริต่ออย่างเนิบๆ เมื่อสองหนุ่มหยุดดีโน่ก็หยุดด้วย   อาการหยอกเย้าฉอเลาะทำให้ดีโน่นึกน้อยใจไม่ได้   ไม่ว่าเขาจะหยอกเย้าฮิบาริสักเพียงใดแต่ผลที่ได้กลับมาก็มีเพียงทอนฟาเท่านั้น

            “งั้นชั้นกลับก่อนนะฮิบาริ” ยามาโมโตะพูดเมื่อส่งฮิบาริถึงบ้านแล้ว

            “ก็กลับไปสิ ไม่เห็นต้องบอกเลย” ฮิบาริบอกปัด  สายตาคมแอบเหลือบไปเห็นผมสีทองสว่างอยู่ตรงเสาไฟฟ้า

            “คร้าบ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” ยามาโมโตะพูดแล้วเดินจากไปจนลับตาฮิบาริจึงพูดขึ้น

            “จะหลบอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย?” คนที่หลบอยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก

            “หวา โดนจับได้ซะแล้วเหรอเนี่ย” ดีโน่ทำเป็นตกใจติดตลก

            “ตามมาทำไม” ฮิบาริถามอย่างไม่พอใจ แต่ในใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ

            “ก็แค่อยากรู้ว่านายจะรับรักยามาโมโตะหรือเปล่าเท่านั้นเอง  มันก็รู้สึกแปลกๆ นะถ้านายจะมีแฟน มันก็น่าตกใจไม่น้อยเลยใช่มั้ยล่ะ?” ดีโน่ยิ้มแห้งๆ  คำตอบนั้นทำให้ฮิบาริแทบหยุดหายใจและหน้าเสียไม่น้อย

            “อันนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวกับนายไม่ใช่หรือไง?” ฮิบาริหันหน้าไปอีกด้านที่ดีโน่จะไม่สามารถมองเห็นเสี้ยวหน้าเจ็บปวดนั้นได้

            “ก็ใช่อ่ะนะ ก็แค่มาดูเฉยๆ งั้นชั้นไปล่ะ  อ้อ ถ้านายชอบยามาโมโตะแล้วก็มาปรึกษาชั้นได้นะเพราะว่าชั้นเป็นอาจารย์ด้านนี้ให้ได้ด้วยเหมือนกัน” ดีโน่ฉีกยิ้มกว้างพูดออกไปอย่างจริงใจ

            “หุบปากแล้วไปซะ!” ฮิบาริหันหลังพูด ในใจระส่ำระส่าย เสียใจเป็นอย่างมาก

            “คร้าบ ไปแล้วๆ ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลย” ดีโน่เบ้ปากไม่พอใจก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าโบกมือจากไป

            เมื่อร่างสูงจากไปได้ซักพักร่างแข็งแกร่งของฮิบาริก็ร่วงทรุดลงกับพื้นอย่างหนักใจทันที   ทำไมคนอย่างเขาคิดจะมีความรักทั้งทีแต่ความรักแบบนี้กลับเป็นเพียงฝันลมๆ แล้งๆ เสียได้
__________________________________________________________________________________________
อ๋ าา า า  า  สงสารน้องฮิ  (ทอนฟากระซวกตับคนเขียน  อั่ก ๆ ๆๆ )