Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #2 : D18:งอน

          แสงแดดในยามบ่ายของวันนี้ช่างทำให้ใครหลายๆ คนหงุดหงิดเสียนี่   ไม่เว้นแม้แต่กรรมการคุมกฎสุดโหดที่แอบมานอนอยู่บนดาดฟ้าเพื่อดับความหงุดหงิดนั้น

          “เคียวย้า~” เสียงโหวกเหวกดังขึ้นยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้ฮิบาริมากกว่าเดิม

          “ถ้าแกยังไม่หยุดเสียงดังละก็...ฉันจะอุดปากแกด้วยเลือดเอง” ฮิบาริยกทอนฟาขึ้นมาขู่   ซึ่งดีโน่ก็รู้อยู่ว่าเจ้าหมอนี่ไม่ใช่แค่ขู่เล่นๆ แน่ๆ   มันเอาจริง

          “แหม...เคียวยะล่ะก็...นี่ฉันอุตส่าห์ถ่อมาจากอิตาลีเพื่อมาหานายโดยเฉพาะเลยนะ” ดีโน่ทำหน้างุ้มเรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้า

          “ใครขอร้องมิทราบ   แกจะไปตายไหนก็ไปอย่ามารบกวนการพักผ่อนของฉัน” ฮิบาริล้มตัวลงนอนอีกครั้ง   ดีโน่จึงได้โอกาสพุ่งเข้าไปกอดร่างบางทันที

          ผลัวะ!!

        เสียงทอนฟากระทบหน้าอย่างจัง   ทำเอาดีโน่ล้มลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น

          “โอ๊ย~ เคียวยะทำงี้ได้ไงคนเค้าคิดถึงยังมาฟาดกันอีก  แง้” ดีโน่ทำหน้าตาน่าสงสารสุดชีวิต   แต่ดูจะไม่เป็นผลกับคนตรงหน้าเท่าไหร่

          “ฉันไม่ได้ขอให้แกมาคิดถึงฉัน   ไอ้ม้าบ้า” ฮิบาริเมินใส่ดีโน่ทำเอาหัวใจเค้าเริ่มร้าวซะแล้ว

          “เคียวยะ   นายรำคาญฉันรึเปล่า” ดีโน่ก้มหน้าถามอย่างเศร้าๆ ผสมกับจริงจัง

          “เออ   ถ้ารู้แล้วก็ไปซักทีสิ” ฮิบาริพูดไปอย่างไม่คิด   เพราะถึงเค้าจะพูดยังไงดีโน่ก็ยังคงจะยิ้มทะเล้นใส่แล้วเข้ามาเอาอกเอาใจอยู่ดีนั่นแหละ   แต่วันนี้กลับลุกขึ้นเดินไปซะงั้น

          “โรมาริโอ้เตรียมรถที” ดีโน่หันไปสั่งลูกน้องคนโปรดเสียงเบา

          “บอส   รีบกลับจังนะครับ” โรมาริโอ้แสร้งถามไปอย่างงั้นทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว

          “อืม   เป็นบอสงานก็ยุ่งอย่างนี้แหละนะ” ดีโน่ตอบไปแบบเนียนๆ

          “แต่บอสเคลียร์งานมาหมดแล้วนี่ครับ”

          “โรมาริโอ้!!” ดีโน่ขึ้นเสียงก่อนจะหันไปมองฮิบาริที่หันหลังให้อย่างไม่ใส่ใจเค้าเลยแม้แต่น้อย

          นี่เราคิดไปเองสินะว่าเคียวยะก็มีใจให้เราบ้าง   เฮ้อ เค้าคงรำคาญเราจริงๆ นั่นแหละนะ

          “อ๊ะ  เอนซิโอ้อย่าซนสิ” ดีโน่ร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเจ้าเต่าตัวดีกระโดดออกจากกระเป๋าแล้ววิ่งไปทางฮิบาริ

          “ขอโทษนะที่เจ้านี่มันซนน่ะ” ดีโน่พูดพร้อมกันเอื้อมมือไปเก็บเอนซิโอ้เข้ากระเป๋าดังเดิม

          “...” ฮิบาริเงียบซ้ำยังไม่มองหน้าดีโน่อีกต่างหาก   เค้าจึงหันหลังเตรียมลงจากดาดฟ้าตามโรมาริโอ้ที่ลงไปก่อนแล้วไป

          ก่อนจะก้าวลงไปดีโน่ยังคงหันมาอาลัยอาวรณ์ฮิบาริอีก   นี่เจ้านั่นจะไม่รั้งเค้าไว้หน่อยเหรอ   จะปล่อยให้เค้าไปจริงๆ ใช่มั้ย   ผ่านไปซักพักดีโน่ตัดใจแล้วก้าวเดินลงไปพร้อมกับหัวใจที่ไร้เลือดหล่อเลี้ยง

          แกจะไม่หันหลังมาหาฉันเลยเหรอ   ไหนแกบอกว่าแกรักฉันไง   ทำเหมือนทุกทีที่ฉันโกรธแกสิวิ่งเข้ามากอดฉันแล้วบอกรักไง   แกจะทำอย่างนั้นประจำไม่ใช่เหรอแล้วทำไมวันนี้แกถึงเดินจากไปดื้อๆ ล่ะ   กลับมาสิ   ไอ้ม้าบ้า   ไอ้ม้าปัญญานิ่ม   ไอ้ม้าพยศ...ของฉัน

          ดีโน่กลับมาที่บ้านของสึนะด้วยหัวใจแหลกสลาย   เค้าเลือกที่จะเดินจากฮิบาริมาเองเค้าไม่อยากให้ฮิบาริเกลียดเค้าไปมากกว่านี้   แต่เค้าก็ไม่คิดที่จะลืมฮิบาริเลย

          “คุณดีโน่   ไหนว่าวันนี้ไปหาคุณฮิบาริไงครับ” สึนะถาม

          “อืม...” ดีโน่ตอบสั้นๆ

          “ดูคุณดีโน่ไม่ค่อยร่าเริงเลยนะครับ   ทะเลาะกันเหรอ” สึนะมองไปเห็นแผลที่หน้าของดีโน่แล้วนึกสงสารที่ไปรักคนโหดอย่างฮิบาริ

          “ศิษย์น้องต้องมาเห็นสภาพแบบนี้ของฉัน   ดูไม่ดีเลยจริงๆ นะ  ไม่สมกับเป็นบอสจริงๆ ฮะๆ ” ดีโน่หัวเราะฝืดๆ

“ไม่หรอกครับ   คุณดีโน่เป็นบอสที่ดีนะครับไม่งั้นลูกน้องคงไม่รักคุณขนาดนี้หรอก   ผมเชื่อว่าคุณฮิบาริเองก็คงจะรักคุณดีโน่เหมือนกัน” สึนะปลอบ

“ขอบใจนะสึนะ” ดีโน่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน   รอยยิ้มที่เค้ายิ้มให้สึนะนั้นอยู่ในสายตาของฮิบาริที่ผ่านมาเห็นพอดี

แกมันเป็นที่รักของหลายๆ คนนี่   แกมีรอยยิ้มให้กับทุกๆ คนไม่ได้มีให้ฉันคนเดียวนี่นะ

“ดีโน่   ค้างที่นี่มั้ย” รีบอร์นหันมาถามดีโน่หลังจากจับตาไปที่จุดจุดหนึ่งซึ่งเคยมีฮิบาริยืนอยู่เมื่อนาทีก่อน

“ได้เหรอ   สึนะ” ดีโน่หันไปถามสึนะ

“ได้สิครับ” สึนะพยักหน้าเบาๆ

เมื่อดีโน่ไม่มีลูกน้องเท่านั้นแหละ   ทั้งเดินพลาดตกบันได  ทั้งกินข้าวหกเลอะเทอะ  ทั้งนอนตกเตียง   ได้แผลเพิ่มจนถึงเช้าเลย

“พวกเรามารับแล้วครับบอส” โรมาริโอ้พูดขึ้น

“ไปไหน” ดีโน่ถามอย่างงงๆ

“อ้าว   บอสไม่ไปหาคุณฮิบาริเหรอครับ” โรมาริโอ้ถามคืน

“ถูกเค้าไล่ตะเพิดมาขนาดนั้นคงไม่ไปหรอก” พูดถึงเรื่องนี้หน้าของดีโน่พลันเหี่ยวเฉาขึ้นมาทันที

“ดีโน่   ไปหาซักหน่อยดีกว่านะ” รีบอร์นพูดขึ้นมาลอยๆ

“จะดีเหรอรีบอร์น” ดีโน่หันไปถามอาจารย์ร่างเล็ก

“แล้วแต่แกจะคิดนะ” รีบอร์นพูดแล้วก็หลับไปทันที

“ผมว่าไปก็ดีนะครับ   เผื่อคุณฮิบาริจะใจเย็นลง” สึนะแนะนำ

“งั้นฉันไปส่งสึนะด้วยเลยละกันนะ” ดีโน่เริ่มมีความหวัง

ที่โรงเรียนนามิโมริ

ดีโน่เดินมาส่งสึนะลงรถ   แต่ใจจริงๆ กลับสอดส่องหาใครอีกคนที่เค้าคิดถึงขนาดต้องข้ามประเทศมา   เค้ากับสึนะเดินเข้ามาในโรงเรียนเรื่อยๆ  จนไปเจอกันฮิบาริ   ฮิบาริชายตามองทั้งคู่เล็กน้อยก่อนจะเดินต่อโดยไม่สนใจอะไร

“เฮ้ย!! แกเป็นใครเข้ามาในโรงเรียนได้ยังไง” คุซาคาเบะที่เดินตามฮิบาริมาหันไปตวาดใส่ดีโน่

“บอสครับ” โรมาริโอ้เข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งเพื่อคุ้มกันบอสของพวกเค้าทำให้คุซาคาเบะหันไปฟ้องฮิบาริ

“คุณฮิบาริจัดการมันเลยครับ”

“...” ฮิบาริชายตามองเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาซักคำนั่นยิ่งทำให้หัวใจของดีโน่เหี่ยวเฉายิ่งกว่าเดิม

แผนเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นในหัวของสึนะทันที

“คุณดีโน่จะกลับอิตาลีจริงๆ เหรอครับ   จะกลับวันนี้เลยเหรอ” สึนะพูดเสียงดังทำเอาดีโน่งงและฮิบาริชะงักกึก

“อะ...อะไรเหรอสึนะ” ดีโน่งงสุดขีด

“คุณดีโน่ไม่รู้ว่าจะกลับมาอีกตอนไหนเพราะงานยุ่งมากเหรอครับ   อย่างนี้ผมจะได้เจอคุณอีกมั้ยเนี่ย   ผมคงคิดถึงเอนซิโอ้มากแน่ๆ ” สึนะตีหน้าซื่อพูดต่อ   ดีโน่เอาแต่เกาหัวอย่างงงๆ

“ใช่แล้วครับคุณสึนะโยชิ   บอสงานยุ่งมากจริงๆ อาจจะไม่ได้มาเจปอเน่อีกเลยก็ได้นะครับ” โรมาริโอ้รับมุกทันรีบสนับสนุนสึนะทันที   นั่นยิ่งทำให้ดีโน่งงกว่าเดิมทั้งๆ ที่งานเค้าก็เคลียร์มาหมดแล้วแท้ๆ

“อะไรกัน   โรมาริโอ้   สึนะ” ดีโน่ถาม

“ยังไง ว่างๆ คุณดีโน่ต้องกลับมาบ้างนะครับ” สึนะแสร้งทำตาละห้อย

“อื้มๆ” ดีโน่หยักหน้าส่งๆ โดยที่ยังไม่รู้อะไร

ผลัวะ!!

“โอ๊ยยยย  คะ เคียวยะ” ดีโน่กุมหน้าตัวเองที่ถูกฟาดด้วยทอนฟา

“มานี่” ฮิบาริลากดีโน่ขึ้นไปบนดาดฟ้าโดยไม่ทันหันมาเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสองคนนั้นเลย

“แกจะพาเอนซิโอ้ไปจากฉันใช่มั้ย” ฮิบาริโวยวายหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ   ไม่ได้โกรธที่เอนซิโอ้จะจากไปแต่โกรธที่ดีโน่จะไม่มาให้เค้าเห็นหน้าอีกต่างหาก

ผลัวะๆ

เมื่อลากขึ้นมาฮิบาริก็ฟาดดีโน่ไม่ยั้ง

“เคียวยะ   โอ๊ยยยยยยย” ดีโน่ร้องโอดโอย

“แกเจ็บมากขนาดนั้นเลยเหรอ” ฮิบาริทรุดลงจับหน้าดีโน่ขึ้นมาดู

“เคียวยะ” ดีโน่ดึงฮิบาริไปกอดแน่นแล้วซบหน้าลงกับบ่าของเขา

“แกจะไปไหน   ไหนแกบอกว่าแกรักฉันไง” ฮิบาริตะโกน

“ฉันรักเคียวยะนะ  รักมากด้วยแต่ฉันไม่อยากให้เคียวยะเกลียดฉันนี่   เคียวยะรำคาญฉัน  ฉันก็เลยต้องไป   ฉันเองก็ไม่อยากจะไปหรอกนะ   มันเจ็บนะเคียวยะที่ต้องรักนายแค่ข้างเดียว” ดีโน่พูดเสียวอู้อี้ขณะที่ซบอยู่บนไหล่ของฮิบาริ

“ใครบอกล่ะ   ฉันก็รักแกเจ้าม้าพยศ  ฉันทนไม่ได้ที่เห็นแกยืนกับคนอื่น คุยกับคนอื่น ยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน...” ฮิบาริเขินหน้าแดงก่ำไปทั้งหน้า

“เคียวย้า~” ดีโน่ดีใจสุดขีด

“ปล่อยเลยเจ้าม้าบ้า   ไม่งั้นฉันจะขย้ำแก” ฮิบาริพูดเสียงโหด

“ฉันยอมให้นายขย้ำ   แต่ฉันจะขย้ำนายคืนบนเตียงน้า~”

ผลัวะ!

“ทะลึ่งละแก   ไอ้ม้าบ้าเซ็กส์!” ฮิบาริฟาดหน้าดีโน่ไปอีกรอบแต่ก็ยังยอมรับรสจูบอันแสนหวานและนุ่มนวลของดีโน่

“บอสครับ...”

“เย้ย!” ดีโน่เด้งตัวออกจากฮิบาริแทบไม่ทัน

“คือ...ผมจะมาบอกว่าบนดาดฟ้ามันร้อน   ให้ผมจองโรงแรมให้มั้ยครับ” โรมาริโอ้พูดโดยไม่มองหน้าของทั้งสองเพราะเขินแทน

“ไม่ต้องๆ เคียวยะชอบแบบนี้   นายรีบลงไปเลยนะโรมาริโอ้” ดีโน่รีบไล่เจ้าคนที่มาขัดจังหวะทันที   โรมาริโอ้เลยรีบวิ่งลงไปรอให้บอสของเค้าทำภารกิจเสร็จก่อน

“ไอ้ม้าซาดิสม์แกหมายความว่าไงที่ว่าฉันชอบแบบนี้น่ะฮะ”

“แหม...ฉันก็คิดว่าเคียวยะคงอยากเปลี่ยนบรรยากาศจากบนเตียงมาเป็นบนดาดฟ้านี่นา”

“ในหัวแกมีแต่เรื่องแบบนี้จริงๆ ใช่มั้ย” ฮิบาริขมวดคิ้ว

“ก็...แค่กับนายเท่านั้นแหละ” พูดจบดีโน่ก็โถมตัวเข้าหาร่างบาง(กว่า)ทันที
_______________________________________________________________________________

คู่นี้ก็เป็นD18 อีกเช่นเคย

เฮ้อๆ  วันนี้อัพหลายเรื่องเลยแฮะ