THE ANSWER IS …YOU คำตอบของผมคือ…คุณ (Kangteuk)

ลำดับตอนที่ #2 : การกลับมาของอีทึก

หากใครเดินผ่านไปผ่านมาในสนามบินอินชอลตอนนั้นคงจะนึกเหมือนกับคุณลุงคนขับแท็กซี่ว่ามีอาจารย์ยิ่งสากมาทำสอนอาหารที่สนามบินแห่งนี้..แต่หากใครไม่รู้จักอาจารย์ยิ่งสากคงนึกว่าไอ้บ้าหลุดมาจากโรงพยาบาล

ศรีทานหญ้าเป็นแน่..-_-+

ร่างอวบในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นสีเหลือง

สวมทับด้วยเสื้อกันเปื้อนพร้อมกับหมวกทำอาหารที่เขียนว่า” ซอสภูเขาเงิน”

“เมื่อไหร่จะมาว่ะ “ คังอินพูดพลางมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะบ่นเพราะนี้มันก็เลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

คังอินหงุดหงิดนิดหน่อยที่ต้องมาเบียดเสียดกับลุงแก่ๆและป้าแหนมมัดที่ขนาบข้างเขาราวกับเขาเป็นไส้ขนมปัง

“ ถ้าเบียดกับแหม่มสวยๆกูจะไม่บ่นสักคำ”  

เหมือนสวรรค์จะสงสารคังอิน ชายหนุ่มเห็นอีทึกเดินดุ่มๆมาแต่ไกล

ร่างเล็กในชุดสีขาวสวมทับด้วยสีโค้ดสีดำยี่ห้อหรู

รองเท้าหนังถูกขัดเป็นมัน ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า

ถ้าเทียบกับคังอินแล้ว..เขาดูไม่ได้เลย(จริงๆไอ้หมีมันก็ดูไม่ได้ตั้งแต่เฮียเย่จับแต่งชุดนี้แล้วล่ะ-  -)

“ เฮ้! ไอ้ทึก” คังอินโบกไม้โบกมือพลางตะโกนเสียงดังราวกับเชียร์กีฬาที่สนามศุภชลาสัย

“ คังอิน” ลีทึกโบกมือหย็อยๆราวกับนางสาวไทย รอบตัวเขามีลำแสงออร่าเปล่งออกมา

“ อีทึก”

“ คังอิน”

“อีทึก”

“คังอิน”

ทั้งสองเรียกชื่อกันและกันน้ำตาไหลพรากหยดเป็นสายด้วยความคิดถึง

“ นึกว่าจะตกเครื่องบินตายไปแล้ว”

“ ฉันก็นึกว่านายจะเกาสังคังจนทำพันธ์ไม่ได้ซะแล้ว”

คนทั้งคู่หัวเราะคิกคัก

“ ทำไมแต่งชุดอย่างนี้มาเนี้ยคังอิน” อีทึกมองคังอินตั้งแต่เท้าจรดหัว

มันจะมาแปลงโฉมเป็นอาจารย์ยิ่งสากรึไงว่ะ -  -

“ เก๋ใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” คังอินหัวเราะ

“ เก๋พ่อมึงดิ ยังกะอาจารย์ยิ่งสาก”

“ คุณอีทึกครับจะออกเดินทางได้หรือยังครับ” เสียงหวานขัดจังหวะการคุยอย่างออกสของคนทั้งคู่

“ นี่ ซองมิน บอกว่าให้เรียกฉันว่าคุณหนูปาร์ค เข้าใจไหม?” อีทึกหันไปด่าลูกน้องของตัวเอง

“ลีซองมิน” ลูกกระจ๊อกของอีทึก ทำงานรับใช้อีทึกมาตั้งแต่เด็ก ถูกอีทึกขู่เข็ญ ตบตี ฟาดก้านคอ หนุมารถวายแหวน(เวอร์และ) แต่ก็จงรักภักดีกับอีทึกเสมอ

“ ครับๆคุณหนูป๊าด”

“ ปาร์คไม่ใช่ป๊าด”

“ ปาก”

“ โถ่เว้ย ไอ้..” อีทึกหันไปตบหัวซองมินอย่างเมามันส์

“ อีทึกนั้นใครน่ะ” คังอินสะกิดถามเพราะกลัวซองมินจะหัวหลุดออกจากบ่า

“ อ๋อ ! ไอ้เวรเนี้ยน่ะหรอ” อีทึกสะบัดหน้าไปทางซองมิน

“ เออ”

“ ลูกกระจ๊อกฉันเอง มันชื่อซองมิน เอ้า ซองมิน ไหว้คังอินหน่อยสิ คังอินเนี้ยเพื่อนฉัน” อีทึกหันไปตบหัวซองมินอีกรอบที่ตอนนี้กำลังตาลอยอยู่กับบู๊ทขนมหวานละลานตาไปหมด

“  -  - ! สวัสดีครับคุณคังอิน” ซองมินหันไปไหว้ป้าแก่ๆที่เดินผ่านมา

“ ทางนี้ว้อย  “ อีทึกกระชากคอซองมินให้หันกลับมาทางคังอินที่ยืนอยู่

“ สวัสดีครับ” ซองมินทักทาย

“ หวัด..หวัดดี” คังอินรับไหว้

โห! นี่มันคนใช้ไอ้ทึกจริงๆหรอครับเนี้ย

ผมว่ามันน่าจะสลับหน้าที่กันมากกว่านะ =[]=

ดูซองมินสิ..ผิวพรรณขาวผ่อง เรียบเนียนละเอียด

ผมสีน้ำตาลดูท่าทางอ่อนนุ่ม

ริมฝีปากบางสีชมพู

แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อดูมีเลือดฝาด

ถ้าไม่ติดว่า..ปัญญานิ่มไปหน่อย

ป่านนี้ผมว่าอีทึกนั่นแหละคงเป็นคนที่เดินตามให้ซองมินขยี้หัวเล่น

“ นี่คังอินฉันหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ” อีทึกพูดพลางลูบท้องตัวเองเบาๆ

“ ก็ได้” คังอินพยัคหน้ารับทั้งทีในใจอยากกลับไปเปลี่ยนชุดเต็มทน เพราะตอนนี้เขาเริ่มอายสายตาประชาชีที่มองเขาราวกับเป็นอาจารย์ยิ่งสาก

“ ซองมินเดินตามมาเร็วๆสิ” อีทึกเร่งซองมินที่กำลังเช็ดน้ำลายที่มุมปากเนื่องจากกลิ่นหอมหวานของร้านเบเกอรรี่นั้นช่างยั่วยวนเหลือเกิน

“ โห โครตสุดยอดเลยว่ะ” คังอินแอบกระซิบกับตัวเองเบาๆเมื่อเดินเข้ามาภายในร้านอาหารฝรั่งทุกคนในร้านนั้นเนี้ยบราวกับถอดออกมาจากราชวงศ์ผู้ดี คังอินเริ่มอายเมื่อเห็นผู้คนในร้านมองเขาและขำไปด้วย

อีทึกนั่งลงก่อนจะเชิญให้คังอินนั่งและไล่ซองมินไปให้พ้นหูพ้นตา

“ จะสั่งอะไรก็สั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ “ อีทึกยิ้มก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับบริกร

“ -  - นี่มันอะไรว่ะ” คังอินบ่นพึมพำกับคำภาษาอังกฤษในเมนูที่เขาอ่านไม่ออก

ชายหนุ่มพยายามนั่งมั่วอยู่นานจนบริกรกระแอ่มขึ้นมา

“ …=  = จะกระแอ่มหาแม่มันไงว่ะ” คังอินบ่นเบาๆก่อนจะตัดสินใจเลือกเมนูอาหาร

“ น้องๆพี่เอาอันนี้แหละ” คังอินชี้ไปที่คำภาษาอังกฤษบนเมนูที่เขาไม่รู้ความหมายแม้แต่น้อย

“ …” บริกรทำหน้างงราวกับโดนฮยอกแจเอาเหงือกตบหน้า(=__=ไรเตอร์จะโดนรุมตีนไหมเนี้ย)

“ เอ้าน้อง!พี่จะเอาอันนี้อ่ะ ทำไม..ไม่มีรึไง” คังอินเริ่มโวย

“ ..มะ..ไม่มีครับ”

“ ได้ไงว่ะเฮ้ย!ร้านก็ออกจะหรูของที่พี่สั่งจะไม่มีได้ไง”

คังอินได้ทีก็โวยพนังงานทันที

“ พอเถอะ สั่งอย่างอื่นก็ได้” อีทึกลุกขึ้นปราม

“ ไม่..ก็จะกินอันนี้” คังอินหันไปตวาดทำให้อีทึกนั่งลง

“ ประทานโทษครับ..ท่าน..คือที่ท่านสั่งน่ะ..มันไม่มีในรายการอาหารหรอกครับ เพราะนั่นมันชื่อโรงพิมพ์ครับ “ บริกรอธิบาย

“…”

“ เอ่อ..งั้นพี่สั่งแบบเพื่อนพี่อีกที่แล้วกัน” คังอินเริ่มสงบปากสงบคำเมื่อเห็นว่าคนในร้านจ้องมองเขาและคำคิกคัก

“ ไอ้พวกไร้มารยาท” คังอินสถบด่าก่อนจะนั่งลง

“ -___-‘’’ ทำอะไรลงไปรู้ไหมน่ะ” อีทึกเอามือตบหน้าผากตัวเอง

“ รู้..ก็แค่เล่นกับเด็กมันน่ะ..คิดมาก” คังอินหัวเราะกลบเกลื่อน

“ แหะๆ คำตายล่ะ..>< โอ้ย คนอื่นเขาจะมองฉันยังไงเนี้ย”

“ เอาน่า..ไม่ต้องอายหรอก” คังอินตบหลังอีทึก

“ ..เฮ้อ” อีทึกถอนหายใจ

“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” บริการพูดพร้อมกับวางอาหารลงบนโต๊ะ

เสต็กเนื้อแกะที่ถูกย่างด้วยความสุกปานกลางส่งกลิ่นหอมฉุยทำให้คังอินถึงกับน้ำลายสอ

“ นั่นผ้าน่ะ..เอาไว้กันเปื้อน” อีทึกชี้มือไปที่ผ้าสีเลือดหมูที่ถูกพับไว้อย่างดีบนโต๊ะ

“ อื้อๆ” คังอินพยัคหน้าก่อนจะหยิบผ้ามายัดเข้าไปลงในคอเสื้อแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นอีทึกเอาผ้านั่นมากางและวางบนตัก

“ คังอิน..นายทำอะไรน่ะ โถ่เอ้ย! -  - “ อีทึกแทบอยากจะแยกโต๊ะกับคังอิน

“ ขอโทษๆ มันเป็นมุก”

“ มุกนายนี่หลายรอบเหลือเกินนะ” อีทึกถอนหายใจ

คังอินดึงผ้าออกจากคอเสื้อก่อนจะเอามากางวางไว้ที่ตักเหมือนกับอีทึก

“ แผล็บ” คังอินแลบลิ้นเลียที่มุมปากอย่างโหยหา..ปกติเขาเคยกินแต่หมี่เกี๊ยวร้านเฮียชินดงไม่เคยได้สัมผัสอาหารดีๆอย่างเสต็กเนื้อแกะมาก่อน

คังอินค่อยๆบรรจงหั่นชิ้นเนื้อก่อนจะตักมันเข้าปาก

“ อื้มม” หลับตาพริ้มด้วยความอิ่มเอม เสต็กเนื้อแกะนี่มันช่างอร่อยล้ำเหลือเกิน

ไม่นานนักบริกรคนเดิมก็ถือไวท์แดงมารินใส่แก้วให้ทั้งคังอินและอีทึก

“ ขอบคุณมากไอ้น้อง” คังอินพูดอย่างอารมณ์ดี

จะอะไรซะอีก..ก็ทีนี้อาหารก็อร่อย บรรยากาศก็ดีมีเพลงคลาสสิกบรรเลงคลอเบาๆไม่เหมือนร้านเฮียชินดงที่วันๆเปิดแต่เพลง”มันต้องถอน”ของปอยฝ้ายทั้งวัน

..มันช่างอิ่มเอมใจ..ผู้ดี๊..ผู้ดี

คังอินยกไวท์ขึ้นมากระดกซึ่งต่างกับอีทึกที่ค่อยๆจิบไวท์

“ คังอิน ไวท์น่ะเขาค่อยๆจิบน่ะ ต้องอมไว้ในปากเพื่อให้รสและอุณภูมิดีขึ้นก่อนจะกลืนลงไป ไม่ใช่กระดกแบบนั่น” อีทึกพูดก่อนจะวางแก้วไวท์ลงบนโต๊ะ

“ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” ด้วยความที่เป็นคนคออ่อนคังอินจึงพูดไปอย่างนั้นก่อนจะหันไปกลับมือเรียกบริกรอีกรอบ

“ บ๋อยๆ เอามะขามเปียกมาแกล้มหน่อยสิโว้ย” คังอินที่ตอนนี้สติไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวพูดอย่างอ้อแอ้ทั้งๆที่เพิ่งกินไปแก้วเดียว

“ โว้ย ! ไอ้สังคังหุบปากไปเลยนะเว้ยที่นี้ร้านอาหารฝรั่งนะไม่ใช่ร้านลาบอุดรของแก” อีทึกรีบโวยวายเพื่อสงบปากสงบคำเพื่อนรักก่อนจะหันไปยิ้มให้กับบริกรเป็นเชิงว่า’อย่าไปถือสา’

“ เฮ้ย!ไอ้จองซูเอ็งจะห้ามข้าหาป้าเอ็งหรอหา..ข้าจะสั่งอะไรมันก็เรื่องของข้า”  คังอินชี้หน้าอีทึกอย่างไม่เกรงใจด้วยความเมา

“ เรื่องของเอ็งแต่กูจ่ายตังค์นี่โว้ย - - ^ “ อีทึกพูดอย่างเหลืออด

“ เช็คบิล” อีทึกยกมือขึ้นมาก่อนที่บริกรจะวิ่งแจ้นมาหา

มือบางนับธนบัตรหลายใบก่อนจะยื่นส่งให้บริกรเกินราคาตามบิล

“ เอ่อ..ทั้งหมดนี่ทิปนะจ๊ะ” อีทึกหัวเราะแห้งๆ

“ ครับ” บริกรนั่นตอบอย่างสุภาพที่สุดเพราะนั่นหมายถึงเงินค่าเหนื่อยที่แสนจะคุ้มค่านั่นเอง

“ เฮ้ย! -  -จะรีบไปหนายอ่ะ ยางกินไม่หมดเลย” คังอินเสียงยางคาน

“ โอ้ย ฉันล่ะจะประสาทกิน คนอะไรว่ะ ไวท์แก้วเดียวยังเมา คออ่อนขนาด..” อีทึกบ่นขณะที่กำลังงัดคังอินออกมาจากเก้าอี้

“ เฮ้ย บ๋อยๆ อย่าลืมห่อให้พี่ด้วยน้า” คังอินหันมาสมทบตบท้ายก่อนจะโดนอีทึกดึงออกจากร้านอาหารไป

“ =______= โถ่เว้ย!ฉันไม่น่ามาที่นี้จริงๆเล้ย ไอ้เพื่อนเวร จะพึ่งก็พึ่งไม่ได้ แถมยังทำให้ฉันขายขี้หน้าอี๊ก~!”

_____________~

ไรเตอร์หายไปนานเกินไปไหมเอ่ย?..หวังว่าคงไม่นานเกินรอนะจ๊ะ

เฮ้อ..เห็นคอมเม้นส์แล้วชื่นใจ(แม้เกือบครึ่งเพื่อนจะมาเม้นส์ให้ก็ตาม)

แต่ก็ดีใจมากๆเลย ^^ ขอบคุณคนอ่านทุกๆคนนะจ๊ะ ขอบคุณ ขอบคุณมากเล้ย