[HxH] Pray คำอธิษฐานที่ไม่อาจตอบสนอง (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : =+=Prequel=+=

/> /> />

....นานมาแล้ว ในดินแดนอันหนาวเหน็บแล้วมืดมิด.......

...........เค้าผู้ถูกเรียกว่า ซาตาน..................

.................ทุกวัน มีแต่ความอ้างว้างและ ว้าเหว่..............

.....................จนเมื่อได้พบกับแสงสว่าง สีทองที่เปล่งประกายนั่น..............

..............................นรกภูมิที่กัดกินจิตใจ ก็กลายเป็นวิมาณ อันแสนอบอุ่น...........

.. .......แต่ซาตาน.....สุดท้าย ก็ต้องอยู่แต่ในความมืด.....ถ้าต้องการแสงสว่างนั่น มีทางเดียวคือต้องย้อมมัน.....ให้เป็นสีดำ..........

~*~ PraY ParT II คำอธิษฐานที่ไม่อาจตอบสนอง~*~
:+:Before that day:+:

วันที่ 2 เมษายน

ก๊อกๆๆ

“หัวหน้าคะ ตื่นได้แล้ว...” เสียงใสของสตรีเคาะประตู้เรียกนาย “7โมงเช้า แล้วค่ะ”

“อะ....อืม......” ผู้ที่ขึ้นว่าเป็นหัวหน้า ซุกตัวลงคลุมโปงกับผ้าห่มหนา หมายจะปิดเสียงรบกวน “ขอต่ออีก 5 ชั่วโมงนะ”

ผลั๊วะ!!

“ หัวหน้า!!!!” แล้วลิมิตความอดทนของลูกน้องสาวก็หมดไป บานประตูไม้เปิดผางออกอย่างรุนแรงพร้อมกับสาวเจ้าเดินเข้าไปกระชากตัวพ่อ หนุ่มขี้เซาลุกจากเตียงพร้อมกับเขย่าตัวให้หายง่วง “บอกให้ชั้นรีบตื่นเพื่อมาปลุก แล้วจะมาขอนอนต่ออย่างนี้ได้ไง ห๊า!!”

“โอ๊ยๆๆ พอแล้วมาจิ ผมตื่นแล้วววว”

พลันร่างสวยก็ปล่อยตัวชายหนุ่มผมดำที่แทบจะกระอักเลือดตายกระแทกกับเตียง แล้วเดินปึงปังไป

“คราวหลังอย่ามาใช้ชั้นปลุกอีกนะ หัวหน้า!”

พอจบคำทิ้งท้ายของมาจิ ลูกน้องคนสนิทที่เดินจากไปแล้ว หัวหน้าหนุ่ม แห่งกองโจรเงามายา คุโรโร่ ก็อมยิ้ม มองตาม
เพราะรู้ดีว่า ถึงมาจิจะพูดแบบนั้น แต่ทุกครั้ง ก็ยอมช่วยเหลือเค้าเสมอ......

.....ช่วยในฐานะของลูกน้อง.....พึงกระทำต่อผู้เป็นเจ้านาย.......

.....และช่วยในฐานะคนที่มีใจให้.......กับคนที่หลงรัก.......

คุโรโร่ลุกจากเตียงหลังใหญ่ เดินไปอาบน้ำ แต่ก็ยังเหลือบมองปฏิทินที่ตั้งอยู่ข้างเตียง

“2 เมษา มะรืนนี้งั้นรึ หึหึ....”

แล้วสายน้ำเย็นฉ่ำที่ไหลเรื่อยผ่านร่างกายที่ร้อนรุ่มพาลให้สงบลง พลันความคิดก็ล่องลอย.......

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เฮ้....คุโระไปสวดมนต์ที่โบสถ์มาอีกหรอ...”

“อืม...นายไม่ลองมั่งล่ะแฟรงค์”

“ไม่ล่ะ ชั้นไม่ชอบเรื่องพระเจ้าว่ะ”

“ชั้นว่าอย่างนายพระเจ้าก็คงไม่ชอบเหมือนกันว่ะ”

“หนอยยย ปากดีนะเฟร้ยไอโนบุ”

“ฮ่าๆๆๆ”

เสียงหัวเราะร่าทีมีเป็นประจำของแก๊งค์เด็กแมงมุมในนครดาวตก พาลให้ผู้คนชื้นใจในความสุขที่เกิดขึ้นในดินแดนที่ถูกทอดทิ้ง.....

....................พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรด ปกปักษ์รักษาเสียงหัวเราะนี้ไว้ตลอดไปด้วยเถิด.....ความสุขที่แท้จริง.......

และ แล้ว กาลเวลาที่ผ่านไป.....เพราะถูกทอดทิ้ง...เลยต้องขวนขวายเอาตัวรอดด้วยตัวของ เราเอง....ต้องล่าก่อนที่จะถูกล่า....แล้ววันเวลาแห่งความสุข เสียงหัวเราะที่บริสุทธิ์และจริงใจก็ค่อยๆเลือนหาย......

......ทั้งหมดก็เพราะถูกทอดทิ้ง....ถูกพระเจ้าเมินห่าง....คำอธิษฐานที่พร่ำอ้อนวอนทุกคืนวัน....สุดท้าย...ก็ไม่สัมฤทธิ์ผล.......

“ ต่อไปนี้สัญลักษณ์ของชั้นคือ กางเขนกลับหัว เพื่อให้เห็นว่าเราคือผู้ที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง เพื่อให้เห็นว่าเราคือผู้ที่ทอดทิ้งพระเจ้า!!!”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กริ๊ง...กริ๊ง.....

เสียงกระดิ่งประตูร้านน้ำชาดัง ชายร่างสูงผมสีส้มเข้มก้าวเข้าไปทักผู้ที่นั่งจิบกาแฟรออยู่ก่อน

“ไง รอนานมั๊ยหัวหน้า” ดวงตาสีน้ำตาลเล็กหรี่ ส่อแววเจ้าเล่ห์กราดมองบุคคลที่ตนเรียกว่าหัวหน้า

......ปล่อยผมลงยุ่งๆแบบนี้ น่ารักไม่เลวนิ หึหึ.....

“บอกว่าอยู่ข้างนอกให้เรียกคุโรโร่ ฮิโซกะ”

“อ่า...โทดทีๆ หึหึ”

“ของที่สั่งล่ะ”

“ เดี๋ยวซี่..” ว่าปรามก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับ หนุ่มผมดำ พลางจ้องเข้าไปในดวงตานิลกาฬเข้าคู่ “ใจคอจะไม่ให้ชั้นพักเหนื่อยก่อนเลยรึไง”

“ก็รีบส่งของมาแล้วนายจะนั่งพักนานแค่ไหนก็ตามใจนาย ชั้นมีธุระต่อ” พูดพลางหลบตา....อยู่ต่อหน้าหมอนี่แล้วพาลเสียววาบชอบกล...

“เย็นชาจริงน้า...” แล้วก็แกล้งถอนใจ “แต่ก็สมเป็นนาย..เอ้านี่ของ....”

แล้วนักมายากรหนุ่มก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆให้ คุโรโร่รีบคว้าแล้วรีบลุกออกไปทันที โดยไม่สนใจฟังเสียงล่ำลาอะไรกับอีกฝ่ายเลย

‘ อยู่กับมันแล้วขนลุก โว้ยยยยยย ”!! ‘

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันที่ 3 เมษายน

ก๊อกๆๆ

“หัวหน้าคะ ตื่นได้แล้ว...” เสียงใสของสตรีเคาะประตู้เรียกนาย “7โมงเช้า แล้วค่ะ”

“อะ....อืม......” ผู้ที่ขึ้นว่าเป็นหัวหน้า ซุกตัวลงคลุมโปงกับผ้าห่มหนา หมายจะปิดเสียงรบกวน “ขอต่ออีก 5 ชั่วโมงนะ”

โป๊ก!!

“ โอ๊ยย...ชิซึคุ ไม่ถึงกับต้องเอาเดเมจังฟาดหัวก็ได้ มันเจ็บมากนะ” คุโรโร่น้ำตาเล็ด กุมหัวที่ถ้าอีกฝ่ายเห็นเราเป็นศัตรูมีหวัง ได้ตายเลือดกลบคาเตียง

“ก็ มาจิบอกว่าถ้าหัวหน้าไม่ยอมตื่นให้เอา เดเมจังเขกหัว” ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตดูไร้เดียงสา ทำให้ตัวผู้เสียหายกล่าวโทษไม่ลง

หนอย...ยัยมาจิ...สลัดรักแล้วแก้แค้นรึ

“งั้นขอตัวก่อนนะคะ หัวหน้า”

“อืมๆ”

แล้วสายน้ำเย็นชื่นก็พาใจให้ล่องลอยไปไหนต่อไหนอีกครั้ง

"อธิษฐาน ผมชอบจะอธิษฐานครับ ภาวนา ผมชอบภาวนาเช่นกัน ก้อ การภาวนาเพื่อบรรลุในคำอธิษฐานเป็นสิ่งที่เผ่าผมต้องทำนี่นา"

เด็กชายตัวน้อยผมทองต้องแสงสุริยาวาว เอ่ยตอบคำถามที่ชายหนุ่มซึ่งนั่งบนท่อนไม้ข้างๆได้ถามไปเมื่อครู่

" แล้วถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่เผ่าเธอต้องทำล่ะ" ชายร่างสูงที่ปกปิดด้วยอาภรณ์ยาวมิดชิดยังคงถามเรื่อยเปื่อยต่อไป อันที่จริงเค้าก็ไม่ได้ใส่มากนักหรอกเพียงแต่ชวยคุยเรื่อยๆเท่านั้นเอง

" นั่นสินะครับ แต่ยังไงๆผมก็ชอบ เวลาเราอธิษฐานเราย่อมอธิษฐานเพื่อขอสิ่งที่เราอยากได้ ทำให้เรามีสุข เพราะงั้นผมคิดว่ามันเป็นสิ่งดี ยังไงๆก็ชอบครับ" ถึงแม้คำพูดจะออกเข้าใจยากตามประสาเด็กแต่กระนั้นก็ยังเข้าใจในความหมาย ร่างสูงหันมามองหน้า เด็กน้อยที่เล่นกับกระรอกที่เพิ่งคลานเข้ามาใกล้


"แสดงว่า ไม่เคยผิดหวังต่อคำอธิษฐานสินะ"...........

บทสนทนาที่ดูออกจะไร้สาระในยามนั้น กลับ ตราตรึงอยู่ในจิตใจเค้าในทุกวันนี้

คำพูดของเด็กน้อยที่ติดเค้าแจ ยามที่ได้แฝงตัวอยู่ในเผ่าคูลท์ เด็กน้อยที่ใสสะอาด บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และ งดงาม
เด็กน้อยที่เค้าทำให้แปดเปื้อนไปด้วย ความมืดมิดแห่งบ่วงแค้น และ ความมืดมิดของความเหงา ตัวคนเดียว

เจ้าหนูคนนั้นจะเป็นไงบ้างนะ......พรุ่งนี้ก็จะได้รู้....

ถ้ากลับมาสว่างไสว เค้าก็จะดับมันให้มืดมิด จะย้อมสีดำบนความขาวสะอาดนั่น....

แต่ถ้า ยังคงมืดมน.....เค้าก็จะยิ่ง ฉุดแขนบางนั่น ให้จมดิ่งสู่ความเลวร้าย ให้ยิ่งดำมืดยิ่งกว่าเดิม....

จะ ไม่ยอมปล่อย เด็กคนที่ทำให้เค้า คุโรโร่ คนนี้เฝ้าหลงใหล ได้ไกลห่างออกไป จะต้องทำให้เจ้าหนูนั่นอยู่ที่ๆเดียวกับเค้า....เป็นของเค้า...ตลอดไป...... .

...........................ตลอดไป............................

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันที่ 4 เมษายน

“วันนี้แล้วสินะ.....”

ดวงตาสีรัติกาล ทอดมองร่างบางภายใต้ผืนผ้าห่มหนา

เส้น ไหมสีทองนั่นยังคงเป็นประกาย และ พริ้วลื่นเหมือนเมื่อก่อน ใบหน้า ผิวพรรณยังคงขาว เนียนไม่ต่างจากตอนยังเล็กๆนั่น ริมฝีปากสีลิ้นจี่ นั่นก็ยังคงน่าลิ้มลองเช่นเคย และดวงตาปิดสนิทนั่นพอเปิดออกมา ก็จะยังคงเป็นสีมรกตน้ำงามอยู่แน่ๆ

“หึหึ.....อีกไม่นาน....เจ้าหนู....อีกไม่นาน....เธอก็จะกลายเป็นของชั้น......ของขวัญสุดพิเศษของชั้น กำลังรอเธออยู่...”
แล้วร่างสีดำทั้งร่างก็หายวับ ก่อนจะเสียงมือถือจะดัง แล้ว ร่างงามจะรู้สึกตัว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ไงหัวหน้า อ๊ะ ไม่สิ คุโรโร่”

“อย่าทำตัวน่าหมั่นไส้ได้มั๊ย ฮิโซกะ”

“จ้าๆ อย่าเย็นชากันนักสิ ว่าแต่ของนั่น....”

“เอาไปให้คนอื่นแล้ว...”

“ผู้ใช้โซ่สินะ....หึหึ สเป๊คนายนี่ไม่เลว...แต่บริสุทธิ์อย่างนั้น จะเหมาะกับนายเร้อ..”

“ชั้นถึงพยายามทำให้แปดเปื้อนไงล่ะ เหมือนชั้น.....”

“หึหึ สมกับเป็นนายจริงๆ คุโรโร่ ซาตานผู้หันหลังให้พระเจ้า.....”

.. .......แต่ซาตาน.....สุดท้าย ก็ต้องอยู่แต่ในความมืด.....ถ้าต้องการแสงสว่างนั่น มีทางเดียวคือต้องย้อมมัน.....ให้เป็นสีดำ..........

+END+