My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : My Passion, My Lust - 01

 

My Passion, My Lust - 01


 สี่เดือนก่อนหน้านี้

 “พี่คาเมะ ทานไข่หวานนะครับ”

 “วิ้วๆ...หวานกันจริงนะพวกนาย” สองสหายมุขแป็ก นากามารุ ยูอิจิ และ ทานากะ โคกิ เป่าปากเปี๊ยวแซวเพื่อนร่วมวงหรืออีกสมญา ‘เต่าน้อย’ อย่างสนุกสนานเมื่อเห็นรุ่นน้องต่างวงที่เข้ามาเยี่ยมเยียนเป็นประจำดูจะเพิ่มดีกรีความหวานขึ้นจนไข่หวานยังอายอีกเป็นเท่าตัว...ก็เล่นนั่งกระแซะป้อนข้าวกันซะขนาดนั้น “ไม่คบกันซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ” โคกิเสริม

 “โธ่...ทานากะซังล่ะก้อ” คุซาโนะกล่าวเสียงอ่อย ไอ้ตัวเขานั้นก็อยากจะเปิดเผยมานานแล้ว แต่อีกฝ่ายนี่สิ ยังไม่ยอมซักที...ท่าจะอีกนาน

 “ฮ่าๆ...หน้าแดงซะแล้วเจ้าหมีคุ” ยูอิจิล้อพลางหันไปหัวเราะลงลูกคอกับโคกิเพื่อนซี้ทำให้รุ่นน้องต้องนั่งหดตัวเจี๋ยมเจี้ยมลงอีกเนื่องมาจากรู้สึกถึงสายตาคมๆ ของอีกคนที่มองมา

 “จะบอกไรให้...ใครๆ เค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่านายชอบคาเมะ...วันนี้นิวส์มีซ้อมรึก็เปล่า” คาเมะคิดตามที่โคกิพูดมา...มันก็จริงอย่างที่ว่า หรือบางทีเขาไม่ควรจะต้องหลบซ่อน 

 “งั้นถ้าคบกันจริงๆ ล่ะ พวกนายจะว่าไง” 

 แกร๊ก!

 ตะเกียบในมือคุซาโนะหล่นไปกองที่พื้น สายตาทุกคู่หันไปตามเสียงราบเรียบเอ่ยออกมาจากเจ้าเต่าที่ทำตัวเป็นใบ้หูทวนลมเมื่อหลายนาทีก่อน จึงกล่าวแก้เก้อ “ง่า...เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ” โคกิแทบไม่เชื่อหู

 “ฉันกับคุซาโนะคบกันได้เดือนนึงแล้ว” คาเมะว่าเบาๆ ดวงตากวาดมองอาการของเพื่อนแต่ละคน นึกโล่งอกที่ยูอิจิกับโคกิเหมือนพึมพำอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก จุนโนะกับทัตสึยะถูกคุณจอห์นนี่เรียกเข้าไปพบอีกเดี๋ยวค่อยบอกก็คงได้...ว่าแต่จินล่ะ...จิน...

 “จิ...”

 ปัง!!!

 บานประตูกระทบดังก้องห้องซ้อมพร้อมกับแผ่นหลังกว้างที่หายไปจากสายตา ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกตกตะลึงและงุนงงของผู้พบเห็นเหตุการณ์และความรู้สึกผิดของ คาเมนาชิ คาซึยะ ที่โกหกเพื่อนสนิทมานานร่วมเดือน...

 **********

“จิน...ฟังฉันอธิบายก่อนได้มั้ย” คาเมะวิ่งตามจนเหนื่อย สายตาทอดมองเพื่อนซี้ซึ่งหันหลังให้ราวกับไม่รู้สึกถึงตัวตนของเขาในห้องนี้ กระทั่งสีหน้าของจินที่เคยมองแล้วดูขี้เล่นอยู่เสมอก็เรียบเฉยเมยจนคนมองนึกใจเสีย หวังเหลือเกินให้อีกฝ่ายจ้องมองเขากลับบ้างแม้จะเป็นทางกระจกที่บุรายล้อมรอบห้องซ้อมอันแสนว่างเปล่านี้ก็ตามที “ฉันรู้ว่านายโกรธ...แต่ฟังเหตุผลของฉันก่อนได้มั้ย”

 คาเมะดึงจินให้หันกลับมาเผชิญหน้าแล้วจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น “ขอโทษนะ”

 ไม่ใช่หรอกคาเมะ...จินได้แต่เอ่ยในใจ...ฉันไม่ได้โกรธนายเลยซักนิด...ที่ฉันโกรธก็คือตัวฉันเองต่างหากล่ะ...โกรธตัวเองที่ได้แต่เฝ้ารอจนสุดท้ายเสียไปแล้วเพิ่งจะรู้สึก...

 “เหตุผลของนาย...มีอะไรก็ว่ามา”

 น้ำเสียงเย็นชาแทบทำให้คาเมะหมดกำลังใจลงตรงนั้น ริมฝีปากหนาเม้มลงเมื่อเห็นว่าคำพูดของตนมีอิทธิพลต่ออีกฝ่ายแค่ไหน...นี่เขาทำให้คาเมะเสียใจอีกแล้วงั้นหรือ...ก็สมควรแล้วที่คาเมะไม่เลือกเขา...

 “ฉันชอบคุ...เอ่อ...ฮิโระคุงมานานแล้ว...” คาเมะเว้นช่วง...จินกลอกตาอย่าเหลืออดเมื่อได้ยินคำเรียกชื่อ “ ...ตั้งแต่ตอนที่เจอกันแรกๆ แต่เพราะเจ้านั่นน่ะเป็นรุ่นน้องแถมกำลังดัง...นายจะให้ฉันไปขัดขวางคนที่ชอบได้ยังไง” อีกฝ่ายหลบตา เขาไม่มีวันเออออด้วยเด็ดขาด แล้วคำประกาศที่ย้ำว่า ‘คนที่ชอบ’ นั่นอีก “...ฉันถึงได้รอ จนกว่าทางนั้นจะพร้อม...แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...นายคงจำได้นะจิน ที่หมอนั่นก็บอกว่าชอบฉันเหมือนกัน ทีแรกฉันก็คิดว่าพูดเล่น แต่ต่อมา...ฉันก็ดีใจเป็นที่สุด ฉันอยากให้นายเข้าใจฉันนะ ขอแค่เข้าใจก็ยังดี แม้ว่านายจะโกรธที่ฉันโกหกก็ตาม”

 คาเมะอ่านอาการของอีกฝ่ายผิดถนัด ความเงียบที่โรยตัวลงมาทำให้เจ้าตัวเชื่อว่าจินคงเข้าใจเหตุผลเป็นแน่แท้ หากแต่คนฟังกลับแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าความรู้สึกชอบของคาเมะนั้นไปถึงขั้นไหน มือใหญ่กำแน่นเสียจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น กรามขบกันจนสนิทแล้วฝืนพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับจิตใจของเขาโดยสิ้นเชิง

 “ฉันเข้าใจนาย” ว่าพลางคว้าร่างบางมากอด สีหน้าซึ่งเคยเรียบเฉยเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอันไม่อาจคาดเดา “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา”

**********

“รุ่นพี่อาคานิชิเป็นยังไงบ้างครับ” คุซาโนะถามเสียงอ่อย ในมือถือแก้วน้ำส้มไว้ให้คาเมะหวังให้อีกฝ่ายดื่มแก้เครียด ร่างบางยิ้มน้อยๆ ฮิโระคุงของเขาช่างเอาใจใส่เสมอแถมยังชอบอ้อนอีกแน่ะ...

“ก็เข้าใจแล้วล่ะ” เจ้าตัวเอ่ยอย่างโล่งใจ “แค่งอนที่ฉันโกหกน่ะ...ไม่มีอะไรมากหรอก”

ตารางงานที่วางอยู่ตรงหน้าเรียกความสนใจของผู้ที่กำลังบอกกล่าว มือข้างหนึ่งหยิบแผ่นกระดาษ A4 ขึ้นมาดู ส่วนอีกข้างวางแก้วน้ำส้มลงช้าๆ ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกยังไงดี...ก็ดีใจอยู่หรอกที่กำหนดการออกมาเป็นแบบนี้ แต่อีกใจมันกลับหดหู่ลงอย่างน่าประหลาด...ก็เขากับฮิโระคุงเพิ่งจะเริ่มคบกันได้ไม่นานเองนี่นา ขืนเป็นแบบนี้ลำบากแน่ แม้จะรู้ดีอยู่แล้วก็เถอะว่าผลมันต้องออกมาในรูปนี้

คุซาโนะคอยดูท่าที จึงเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอครับ...ทำไมคาเมะหน้าเครียดจัง” เขาเสยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของคาเมะอย่างเบามือ “คาเมะของผมน่ะ...เก่งอยู่แล้ว...ไม่เห็นมีอะไรต้องกังวลเลย”

คนถูกชมโคลงหัวน้อยๆ ก่อนพูดแก้เก้อ “ฮิโระคุงไม่เป็นไรแน่นะ”

“ครับผม...สบายมาก” เขารับ “แล้วผมจะโทรหาทุกวันเลยนะครับ”

แทนคำตอบ ร่างบางเขยิบเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นจัดจนรู้สึกได้ชัดเจน ริมฝีปากเรียวบางบรรจงประทับรอยจูบนุ่มนวล อ่อนหวาน...เป็นครั้งแรกที่คาเมะเป็นฝ่ายรุกเขาก่อนแบบนี้...คุซาโนะได้แต่คิดในใจก่อนจะหลับตาลง...ก็ไม่เลวนักหรอก...ทำเอาเขาแทบยั้งตัวไว้ไม่อยู่ อยากจะทำมากกว่านั้นเหลือเกิน...

คุซาโนะขยับตัวโน้มไปด้านหน้าก่อนจะค่อยๆ ดันคาเมะออกช้าๆ “ทำแบบนี้เดี๋ยวผมจะแย่เอานะครับ”

เจ้าเต่ายิ้มร่า “ก็...ฉันถือว่าฮิโระคุงสัญญาแล้วนะ...ว่าจะโทร”

นิ้วก้อยทั้งสองคนเกี่ยวกระชับกันแน่น สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยคำมั่นสัญญา ท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟภายในห้องพักส่วนตัวของพนักงานบริษัทจอห์นนี่เอ็นเตอร์เทนเม็นท์...คงไม่ต้องสรรหาคำใดๆ มาบรรยายได้อีก ว่าทำไมเพียงแค่เวลาไม่นานที่ได้คบหากันถึงผูกพันแบบนี้...สำหรับพวกเขา มันไม่ใช่เรื่องแค่นั้น...แต่มันเป็นความรู้สึก ที่รอคอยมาแสนนาน จนกระทั่งได้เอ่ยปากออกไปต่างหาก...แค่นั้น...ก็มากเกินพอแล้ว...

**********

คลับหรูแห่งหนึ่งย่านรปปงหงิ เสียงเพลงบลูบรรเลงช้าๆ ทว่าก้องกังวานผลาญกับเครื่องดนตรีทั้งสองอันได้แก่ เปียโน และแซ็กโซโฟน อย่างลงตัว แสงไฟสีส้มนวลตาสาดส่องทว่าไม่จัดจ้า ทั้งร้านดูมือสลัว ที่เด่นชัดที่สุดคงจะเป็นบาร์เหล้าไม้มะฮอกกานีขัดมันตัวยาว ร่างสูงนั่งเยื้องไปเกือบค่อนของโต๊ะยาว เก้าอี้นวมบุหนังมันปลาบสีดำสนิทขึ้นเงาวับเมื่อต้องกระทบแสงไฟ

“เฮ้ๆ หนักไปแล้วนะจิน” เสียงร้องเตือนดังมาจากมิยาบิ (มาได้ไงเนี่ย -_-“) บาร์เทนเดอร์คนดังประจำร้านและประจำย่านนี้ เมื่อเห็นว่าเจ้าลูกค้าวีไอพีที่เคารพของเขานั้นมันจะซัดหนักตั้งแต่หัววันเกินไปแล้ว...ไปตายอดตายอยากจากไหนวะเนี่ย

“ยุ่งน่า” เจ้าตัวบอกปัดๆ มือใหญ่ควานแก้วเหล้ามาดื่มต่อ หนำซ้ำยังดื่มเพียวๆ อย่างไม่สนใจบาร์เทนเดอร์ที่ยืนทนโท่ตรงนั้น “คอยหยิบขวดใหม่ให้ฉันก็พอแล้ว”

มิยาบิถอนใจ ก่อนจะคว้าผ้ามาเช็ดตรงที่เจ้าหมูบ้านี่ทำเหล้ากระฉอกเมื่อครู่...สภาพดูไม่จืดเลยแฮะ รู้จักกันมาก็นานเรื่องเดียวที่ทำให้เจ้านี่เป็นได้ขนาดนี้ก็มีแค่เรื่องเดียว...

“คาเมะจังเป็นไงมั่งล่ะ” เขาถามเรื่อยๆ

กึง!!

คนถูกถามกระแทกโต๊ะเสียงดัง เสียงจ้อกแจ้กหายไปกระทั่งเสียงดนตรีก็หยุดบรรเลง จ้องมองมาที่ตัวต้นเรื่องเป้นตาเดียว “มองทำซากอะไร!!” 

“ขอโทษครับ” มิยาบิออกรับแทน ขอโทษขอโพยลูกค้าคนอื่นๆ เป็นการใหญ่

ดังนั้น...ทุกสิ่งจึงกลับไปดำเนินต่อเช่นเดิม

จินที่ค่อยๆ เงียบลงและเครียดมากขึ้นทุกขณะทำให้มิยาบิเดาเรื่องราวได้ไม่ยาก...หนนี้คงไม่ใช่แค่ทะเลาะผิดใจกันแบบที่เคยซะแล้ว...

- - - - tululu - - - -

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะการดื่มทำให้เขาออกอาการหงุดหงิด แต่ก็ยังหยิบขึ้นมาดูก่อนว่าใครโทรมา เมื่อเห็นชื่อปรากฏเด่นชัดเจ้าตัวจึงค่อยคลายความโมโหลง

“มีไร”

‘โย่...จิน เห็นตารางงานที่ฉันแฟ็กซ์ให้นายยัง’ โคกิพูดกรอกมาตามสาย ทีแรกเขาก็ไม่อยากจะโทรเช็คนักหรอกเพราะมันไม่ใช่หน้าที่ แต่เจ้าอุเอดะน่ะสิดันยัดเยียดมาให้กันซะได้ คนยิ่งกำลังเล่นเกมส์มันๆ อยู่

“โทษนะ...ฉันไม่ได้อยู่บ้านน่ะ” จินบอกตามตรง “มีเรื่องด่วนอะไร”

‘บอกตอนนี้ดีเหรอ...เสียงนายฟังดูหงุดหงิดไงชอบกล เมาป่าวเนี่ย’ อีกฝ่ายเดาถูกเผง

“ช่างฉันเหอะน่า มีอะไรก็ว่ามา”อันที่จริงจินก็ไม่ได้เมาหนักนัก เพราะยังคุยกับคนอื่นรู้เรื่องอยู่ และเขายังมีสติสัมปชัญญะดี แค่จะขี้หงุดหงิดเวลามีคนมาขัดเท่านั้นเอง 

‘เออๆ ก็ได้วะ’ โคกิยอมตาม ‘คือว่า...โปรแกรมทัวร์น่ะ ออกแล้วนะ ค่อนข้างกะทันหันนิดหน่อย ตาลุงจอห์นนี่แกว่ามาว่าปีนี้งานเยอะมาก เห็นทีพวกเราต้องเหนื่อยกันหน่อยแระ...ที่จริงก็ไม่หน่อยอ่ะ ฉันว่ามันเหนื่อยโคตร...อ้อ แล้วก็นะ คอนฯ แรกเปิดตัวที่ฮอกไกโด พวกเราจะต้องพร้อมออกเดินทางภายในวันศุกร์นี้...โอเค้??’

“เซ็งชิบ” จินเริ่มมีอาการหมูขี้เกียจ “เออๆ...ไปรายงานด้วยว่าฉันรับทราบ”

‘คร้าบๆ...ได้เรื่องแล้วถีบหัวส่งเลยนะ’

“เออดิ...บายเพื่อน”

‘บาย’ 

เสียงสัญญานตอบรับจากปลายสายบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายวางไปแล้วเรียบร้อยแล้ว จินบรรจงเก็บลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม แล้วเตรียมยกแก้วเหล้าขึ้นต่ออีกรอบ แต่พลันเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก

“หึๆ”

มิยาบิเริ่มเครียด...หัวเราะแบบนี้แสดงว่ามันต้องวางแผนอะไรได้แน่ๆ เพราะไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้จินยังมีอาการเหมือนคนเพิ่งอกหักมายังไงยังงั้น

จินวางแก้วลง แล้วหยิบบัตรเครดิตระดับแบล็คการ์ดขึ้นมาจ่ายค่าเครื่องดื่ม เสร็จแล้วเจ้าตัวจึงเดินออกไปภายนอก แสงไฟนีออนตามร้านต่างๆ เปิดกันพรึ่บพรั่บทั่วไปหมดตั้งแต่หัวค่ำ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏที่มุมปาก หากไม่ใช่รอยยิ้มเล่นๆ เช่นเคย

...ฮอกไกโดงั้นเหรอ...

....ทัวร์คอนเสิร์ตงั้นสินะ...

...ฉันไม่ยอมแพ้แกหรอก...คุซาโนะ...

....ฉันจะเอานายกลับคืนมา คาเมะ...

....ฉันจะทำให้นายรู้ว่า...คนอย่างอาคานิชิ จิน...อยากได้อะไรต้องได้...

....และไม่ว่าจะต้องทำเช่นไร...ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหน...

.....ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยนายให้ไปจากฉัน...ชั่วชีวิต...