[SONG fic tvxq & sj] Our Tempo(yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : ที่ปรึกษา 100%

ที่ปรึกษา *กอล์ฟไมค์ 
เครดิต * คุณพี่จมูกโต  มีทุกอย่างจริงๆค่า!!

ที่ปรึกษา

หลายคนเคยบอกกับผมว่า.....

หากเพื่อคนที่เรารักแล้ว  เราสามารถทำได้ ทุกอย่าง เพื่อเค้า   เป็นได้ทุกอย่างสำหรับเค้า  อยู่ในฐานะอะไรก็ได้ หากมันจะทำให้เค้ามีความสุข  หากมันจะทำให้ตัวเราสามารถอยู่ข้างๆเค้าได้เหมือนทุกวัน

เราจะสามารถทำอะไรก็ได้.......

ตอนนั้นสำหรับผมแล้ว  มันก็เป็นเพียงคำพูดของผู้คนที่มัวแต่งี่เง่าอยู่กับความรัก  ผมไม่เคยสนใจ  ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าวันหนึ่งผมจะได้พบเจอเหตุการณ์แบบนั้น

.........ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะงี่เง่าอย่างทุกวันนี้

ตอนนี้ผมรับรู้เองได้ด้วยหัวใจ  และสัมผัสได้อย่างลึกซึ้งถึงความหมายของมัน

จากที่เคยเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มติดเกม  เดี๋ยวนี้เพียงแค่คนที่ผมรักโทรมา......  ผมก็พร้อมที่จะสลัดเกมที่ผ่านด่านยากมหาโหดไปทันที   ไม่เคยต้องนั่งคิดตัดสินใจ  ไม่เคยแม้แต่จะปฏิเสธ.....

เคยคิดจะตัดใจเหมือนกัน

..........แต่ก็ไม่เคยทำได้ซักที

เพราะ  รัก...........  รักมากเกินกว่าจะทิ้งไปเพราะความเจ็บปวดของตัวเอง

รู้ตัวดีว่าหากเค้าไม่มีใคร........  เค้าจะเจ็บปวดขนาดไหน

...........ผมเลยยอมเจ็บเอง

“ยุนโฮจ๋า  วันนี้ไปซื้อของสดเป็นเพื่อนแจจุงหน่อยสิ  ของเกลี้ยงตู้เย็นเลย”

หน้าสวยหวานโผล่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว  คางเล็กเกยไว้กับโต๊ะเลคเชอร์ของยุนโฮอย่างน่ารัก

“ไปสิๆ  แต่เย็นนี้แจจุงต้องทำให้ยุนโฮกินด้วยนะ”

คนตัวเล็กยิ้มจนตาหยีเป็นเส้นโค้ง  ก่อนที่ปากแดงฉ่ำจะสัมผัสเข้ากับแก้มอิ่มของร่างสูงทันที

“จ้ะ  งั้นก็ต้องซื้อกิมจิเยอะๆเลยเนอะ  ก็หมียุนชอบกินแกงกิมจินี่นา   อ้อ!!  แล้วก็ต้องซื้อข้าวด้วย  ข้าวหมดแล้ว......”

มือขาวหยิบกระดาษโน้ตสีหวานออกมาก่อนจะค่อยๆจดรายการของที่ต้องซื้อลงไป  ปากอิ่มไล่จำนวนของที่ต้องซื้อไปเรื่อย ก่อนที่จะเดาะปากกากับคางเล็กเบาๆอย่างใช้ความคิด....

“ซื้อนมด้วยสิ  วันนั้นที่ยุนไปเห็นนมจะหมดแล้วนี่นา...”

“อ๋อ.......ยูชอนซื้อเข้ามาแล้วล่ะยุน   อ้อ!!  ไข่ด้วยๆ......”

หน้าเล็กเงยขึ้นมาตอบก่อนจะรีบก้มหน้าลงไปเขียนอีกครั้ง  ยุนโฮได้แต่ทำหน้าให้เป็นปกติต่อไปแม้ว่าภายในใจจะหงุดหงิดไม่น้อย.....

คงต้องบอกว่าหงุดหงิดตัวเอง.........   ที่พูดเรื่องที่ทำให้แจจุงสามารถทำร้ายเค้าได้อีกแล้ว.....

ฟันคมกัดปากล่างของตัวเองอย่างระงับจิตใจก่อนจะแสร้งทำเป็นก้มหน้าลงเก็บหนังสือ

“เป็นอะไรรึเปล่ายุน??  ทำไมทำหน้าเครียดๆล่ะ  ปวดหัวหรอ??”

มือเล็กเอื้อมมาสัมผัสหน้าผากกว้างด้วยอยากวัดอุณหภูมิ  ร่างสูงรับสัมผัสของแจจุงอยู่พักหนึ่ง  ก่อนที่มือเล็กจะผละออกไปเอง

“ตัวอุ่นๆนะยุน  งั้นยุนกลับบ้านเถอะ  ไม่ต้องไปซื้อของกับแจก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรน่าแจ  เราไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”

“แต่ว่า....”

ยังไม่ทันให้คนสวยพูดขัดจนจบ  ยุนโฮก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเลคเชอร์ หยิบเป้ของตัวเองและกระเป๋าสะพายของแจจุงขึ้นมา

“ไปกันเถอะ”

“อื้อ”

ร่างสูงสะพายเป้ของตัวเองก่อนจะสะบัดกระเป๋าสะพายของแจจุงทับลงไปที่บ่าขวา

“ยุน  วันนี้เราถือเองก็ได้นะ  ยุนยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่...”

“เราบอกแล้วว่าเราไม่ได้เป็นอะไรนี่แจ  อย่าห่วงเลยนะครับ”

ร่างสูงคลี่ยิ้มบางๆให้แจจุงพร้อมๆกับมือใหญ่ที่สัมผัสผมสีน้ำตาลของคนสวยอย่างเบามือ  แจจุงตบทับไปบนมือยุนโฮสองสามครั้ง ก่อนที่จะค่อยพูดออกมา

“จะไม่ให้ห่วงได้ไงล่ะ  ยุนโฮเป็นคนสำคัญของแจจุงนะครับ ^^”

หน้าหวานระบายยิ้มออกมาอย่างไม่ปกปิด  ร่างสูงเองก็ยิ้มตอบ  มือใหญ่ที่สัมผัสอยู่ที่ผมนิ่มเกลี่ยผมสีสวยนั่นไปมาอย่างเอ็นดู  นิ้วโป้งของร่างสูงเลื่อนมาปัดผมหน้าม้าที่ไม่เป็นทรงออกให้  

........ตาประสานตา

เหมือนทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว.......

ยุนโฮจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าใกล้แจจุงขึ้นเรื่อยๆ  หวังจะสัมผัสริมฝีปากกับหน้าผากเกลี้ยง  กำลังจะได้ดอมดมกลิ่นหอมจากผิวผ่องอยู่แล้ว

........แต่ก็เปลี่ยนใจ

“ไปกันเถอะแจ  ช้อปปิ้งกันเถอะ เย้”

ตาโตค่อยๆลืมขึ้นก่อนที่จะเม้มปากด้วยความไม่เข้าใจ   .......นึกว่าจะโดนยุนโฮจูบซะแล้ว

ว่าแต่ทำไมเราถึงไม่ต่อต้านอะไรเลยนะ??

กะ....ก็.......แค่ที่หน้าผาก............เพื่อนกันก็คงทำกันล่ะมั้ง.......เราไม่ได้นอกใจยูชอนซักหน่อย

ใช่มั้ย??

ร่างเล็กรีบสาวเท้าตามยุนโฮไปทันทีเมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่มีท่าทีจะรอเลย   กำลังจะตามยุนโฮทันแล้วอีกแค่สามก้าวเท่านั้น  และ........

//ปั้ก//  

“โอ๊ยยยยยยย  ยุนจะหยุดทำไมไม่บอกหน่อยล่ะเนี่ย  เจ็บจังเลย”

หากแต่บ่าหนาของยุนโฮกลับยังนิ่งไม่ขยับไปไหน  จนร่างเล็กต้องส่งมือไปเขย่าเบาๆ

“เป็นอะไรอ่ะยุน  ทำไมนิ่งไปเลยล่ะ  เห็นอะ........”

หน้าสวยยื่นออกจากจากด้านหลังของยุนโฮ  มองไปที่สนามสนามบอลที่ทั้งยุนโฮและนักศึกษาแทบทุกคนมองไป

ไม่ทันได้พูดให้จบแจจุงก็ยกมือเล็กขึ้นปิดปากอิ่มของตัวเองเอาไว้ทันที  สองตาเบิกโตราวกับเห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต  มืออีกข้างที่ว่างอยู่กำแขนเสื้อนักศึกษาของยุนโฮจนยับย่น....

ยุนโฮที่มีอาการไม่ต่างกันรีบหันมามองปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก  เสียงอื้ออึงจากรอบข้างทำเอายุนโฮรีบเอามือทั้งสองข้างปิดหูของแจจุงทันที    มือเล็กสัมผัสทับมือหนาลงไปอีกที  ตาสวยเบนออกมาจากจุดสนใจนั้น  ก่อนจะหยีตาด้วยอาการไม่อยากรู้เห็นอะไรอีก....

“ดูสิเธอพี่ยูชอนนี่ใจกล้าสุดๆไปเลยอ่ะ  อยู่ๆก็กระชากดาน่าเข้ามาจูบซะงั้นน่ะ   ยัยนั่นก็พอกัน  ทำตัวหยั่งกับอยู่เมกา”

“โถๆๆๆ  ชั้นว่าเรื่องใจกล้าเนี่ยคนไม่แปลกแล้วล่ะมั้ง  เห็นพี่ยูชอนก็นัวเนียคนนู้นคนนี้ไปทั่วน่ะแหละ”

“แต่เห็นเค้าบอกว่าความจริงแล้วพี่ยูชอนมีแฟนแล้วนะเธอ  เห็นบอกว่าอยู่กันแล้วซะด้วย”

“ใช่ๆๆ ชั้นก็ได้ข่าวมาเหมือนกัน  แต่เห็นเค้าบอกว่าเป็นผู้ชายอ่ะ”

“หา??  ผู้ชายเนี่ยนะ??  พี่ยูชอนเป็นไบรึไงเนี่ย??”

“ชั้นก็ไม่รู้อ่ะ  รู้แต่ว่าเป็นผู้ชายที่สวยมากกกกกกกกกกกกกก  แต่พี่ยูชอนก็คงคบไว้เล่นๆล่ะมั้ง”

“ถึงจะสวยขนาดไหนก็คงสู้ผู้หญิงแท้ๆไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ!!”

น้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาหวานช้าๆ  มือเล็กที่พยายามดันให้มือยุนโฮปิดหูให้แน่นขึ้นค่อยๆอ่อนแรงลงเหลือแรงเพียงแค่จะจับมือหนาไว้เป็นที่พึ่งพิง  ปากอิ่มสีสดเม้มเข้าหากันด้วยความเสียใจ

ร่างสูงรีบพาดพิงแขนของตัวเองไปรอบเอวคอด  มือข้างซ้ายกดหัวเล็กของแจจุงให้ซบอยู่กับไหล่กว้างของตัวเอง  ไม่ถึงอึดใจผ้าบริเวณบ่าก็เปียกชื้นเป็นวงใหญ่  แขนเล็กของแจจุงโอบรอบเอวหนาของยุนโฮด้วยอยากหาที่พึ่งพิง  ภาพที่พึ่งได้เห็นนั่นทำเอาหัวใจของตัวเองเจ็บราวกับถูกบีบ

.............ปาร์คยูชอนแฟนของเขากำลังจูบกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้กลางสนามฟุตบอล  โดยมีสายตากว่าสี่สิบคู่มองไป

.......ไหนจะเสียงพูดคุยจากรอบข้าง  ที่สามารถบอกได้เลยว่า   ไม่มีใครเคยรู้จักเค้า

ไม่มีใครเคยรู้ด้วยซ้ำว่าแจจุงคบกับยูชอนมาปีกว่าแล้ว!!!

เมื่อก่อนแจจุงเคยเป็นผู้ชายหน้าสวยที่หนุ่มๆค่อนมหาลัยอยากได้ไปเป็นแฟน  เพราะรู้ถึงฤทธิ์ความหยิ่งยโสของลูกคนใหญ่คนโตคนนี้   ........ยิ่งจีบยาก  ก็ยิ่งอยากได้

.......และยูชอนก็เป็นคนแรก   และคนเดียว  ที่แจจุงยอมคบด้วย

ข่าวที่ว่าแจจุงมีแฟนแล้วดังออกไปทั้งมหาลัย  ทำเอาหนุ่มๆเสียใจกันเป็นแถว

.......ถึงแจจุงจะไม่เคยบอกก็เหอะว่าแฟนที่ว่าน่ะ คือใคร??  แต่เรตติ้งของร่างสวยก็ตกไปตั้งแต่วันนั้น

ทำไมแจจุงไม่เคยบอกน่ะหรอ??

.

.

.......ก็เพราะยูชอนไม่อยากให้ใครรู้

“ว้ายยยยยยยย  พวกเธอพี่ยุนโฮกอดใครอยู่น่ะ!!”

“โอ๊ย  ชั้นอยากจะบ้า!!  พี่ยูชอนก็โดนงาบ  พี่ยุนโฮก็ยังจะโดนงาบไปอีกเหรอเนี่ย!!”

“เอ๊ะ!!  ชุดนักศึกษาผู้ชายนี่!!  พี่ยุนก็เป็นเกย์เรอะ!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

“ไม่มีอะไรทำนอกจากกรี๊ดผู้ชายรึไงน่ะ??”

เสียงหวานค่อยๆพูดออกมาอย่างเนิบนาบไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะโดนฝูงสัตว์สงวนพวกนี้เหยียบหรือไม่  สาวๆพวกนั้นหันขวับมามองเป็นตาเดียว....

แจจุงเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาหยดสุดท้ายให้ออกจากใบหน้า  ก่อนจะยืนเท้าเอวมองอย่างดูถูก  ข้างๆคือชองยุนโฮคนที่พวกเธอพึ่งจะพูดถึงเมื่อกี๊  มือหนาของยุนโฮวางอยู่บนบ่าเล็กนั่นพยายามปรามไม่ให้แจจุงมีเรื่องกับใคร...

“ใครน่ะแก??  ผู้ชายใช่มะ??”

“เออสิ   สวยชิบ  หน้าคุ้นมากเลยด้วย  แต่คิดไม่ออก”

“หึ!!  ทำไมหรอคะคุณ  อดีตดาวมหาลัย ช่วงนี้เรตติ้งไม่ดี เลยมาหาเรื่องรุ่นน้องหรือไงคะ??”

แจจุงย่นจมูกของตัวเองด้วยความไม่พอใจ  หญิงสาวอีกคนก็ยิ้มพรายที่สามารถทำให้คนตรงหน้าเริ่มหงุดหงิดแล้ว

“ไม่ได้หาเรื่องสักหน่อย  แต่อยากจะเตือนให้รู้ซะบ้างว่าที่มามหาลัยเนี่ย  มาเพื่อเรียน  ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น”

“แล้วเมื่อกี๊พี่แจจุงไม่ได้ทำเรื่องอื่นอยู่รึไงคะ??”

ร่างบางเผลอชักสีหน้าไปด้วยความไม่พอใจ หากแต่ปากอิ่มก็ยังคงระดับน้ำเสียงเอาไว้ได้คงที่...

“อย่ามาหาเรื่องน่าสเตฟานี่  เธอยังไม่หายแค้นที่ชั้นแย่งเป้าหมายของเธอรึไง??”

“อย่างพี่ยูชอนน่ะก็แค่ดอกไม้ริมทางเท่านั้นแหละค่ะ  พอดีชั้นมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่าซะแล้ว ..........ใช่มั้ยคะพี่ยุนโฮ??”

แจจุงพึ่งจะสังเกตว่าสาวสวยตรงหน้าส่งสายตาเจ้าชู้มาทางยุนโฮที่ตอนนี้ได้แต่ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ร่างสวยรีบดันยุนโฮให้ถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะพูดต่อ

“อย่ามาเล่นเกมกับชั้นสเต!!  อย่าคิดเข้าหายุนโฮเพราะอยากแย่งยุนโฮจากชั้น   เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!!”

เสียงหวานเต็มเปี่ยมด้วยโทสะประกาศก้องออกไปมือเล็กกำอยู่ที่ชายเสื้อนักศึกษาของยุนโฮด้วยความหวง  ยุนโฮที่ยืนอยู่ข้างหลังพยายามเก็บความรู้สึกที่กำลังจะแสดงออกมาทางสีหน้าเอาไว้  ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ

ใช่สิ!!   เราไม่ได้เป็นอะไรกัน   แจจุงก็ย้ำมาตลอดอยู่แล้ว

.........แต่ทำไมคนโง่อย่างนายถึงไม่ยอมเข้าใจเสียที !!

“สำคัญตัวผิดไปแล้วมั้งคะคุณพี่??  ชั้นรู้ค่ะ ว่าพี่แจรักพี่ยูชอนขนาดไหน  ชั้นเลยยอมถอยออกมาให้พี่ไงคะ   ยิ่งพี่ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ยุนโฮก็ยิ่งดีน่ะสิคะ  ชั้นจะได้ไม่ต้องเสียคนของชั้นไปให้พี่อีกครั้ง”

“ทั้งยูชอนและยุนโฮ  ไม่มีใครเคยเป็นคนของเธอทั้งนั้นสเตฟานี่!!”

“แต่พี่ยุนโฮอาจจะกำลังจะเป็นก็ได้นะคะ  ^^”

“ไม่มีวัน!!!”

มือเล็กกระชับเข้ากับข้อมือแข็งแรงของคนข้างหลัง  แล้วรีบลากคนตัวใหญ่ให้ออกเดินไปด้วยกันทันที  สาวสวยคู่แข่งของแจจุงยังไม่ยอมแพ้  ส่งจูบมาให้ยุนโฮอย่างยั่วยวน  หากแต่เจ้าแม่แจจุงทำท่าคว้ามันไว้  และกระทืบๆๆจูบจินตภาพลงกับพื้นซีเมนต์อย่างอาฆาต

สายตายั่วยวนของสาวสวยยังคงไม่ละไปจากยุนโฮ  หากแต่ยุนโฮกลับไม่ได้สนใจเลยสักนิด  มือใหญ่ลูบหลังเล็กของแจจุงอย่างเบามือ   ร่างสวยพ่นลมหายใจออกราวกับว่ามันจะช่วยระงับอารมณ์ร้ายๆของตัวเองไว้ได้บ้าง  นิ้วเล็กชี้ไปทางสเตฟานี่ ก่อนที่ปากสีสดจะประกาศก้องออกมาอย่างท้าทาย

“อย่ามายุ่งกับคนของชั้น!!  ไม่งั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือนนะ!!”

ตาโตสวยจิกสเตฟานี่สุดฤทธิ์แม้ว่าหญิงสาวจะดูไม่หวั่นเกรงกับคำขู่นั่นเลย  สเตฟานี่ยกไหล่ของตัวเองไปมาอย่างไม่ยี่หระ ก่อนที่จะพูดตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษ

“พี่ก็รู้นี่คะ ว่าห้ามคนอย่างชั้นมันง่ายซะที่ไหนกัน??  เอาเป็นว่าพี่ดูแลคนของพี่ให้ดีเถอะค่ะ  ก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนใจมาหาชั้น   ไปก่อนนะคะพี่ยุนโฮ  จุ๊บๆนะคะ”

สเตฟานนี่ส่งจูบให้ยุนโฮอีกสองที  ก่อนที่จูบที่ว่าจะลงไปอยู่ใต้บาทาของแจจุงเหมือนเดิม

ยุนโฮได้แต่ยืนเกาหัวด้วยความขำขัน.....

อะไรกัน??

สองคนนี้ทะเลาะกันอย่างกับจะแย่งเค้าอย่างนั้นแหละ??

........เอ๊ะ!!   เหมือนเมื่อกี๊  ผมจะได้ยินแจจุงเรียกผมว่า   “คนของชั้น”

.....พูดอย่างกับแฟนกันอย่างนั้นแหละ??

แต่ก็ดีใจกว่าที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันล่ะนะ.....

“ยุนยิ้มอะไรน่ะ??  ยิ้มให้ยัยนั่นหรอ??”

“ยุนขำแจนั่นแหละ  ทำตัวอย่างกับหึงยุนอย่างนั้นแหละ”

“แจเปล่าหึงนะ  แต่แจหวง  ยุนห้ามยุ่งกับยัยนั่นด้วย  ไม่งั้นแจจะโกรธจริงๆนะ”

“คร้าบๆ  เลิกทำหน้าอย่างนี้ได้แล้ว  อย่างกับปลาทองโดนอดอาหารเลย ^^”

มือใหญ่สองจับแก้มใสที่ป่องออกมาด้วยความงอนของแจจุงส่ายไปมาอย่างเอ็นดู  มือเล็กค่อยๆหยิบมือใหญ่ออก ก่อนจะดึงแขนเสื้อชายหนุ่มให้เดินตามกันไป

“ซื้อของกันเถอะยุน  เดี๋ยวไม่ได้กินกันพอดี”

“จ้าๆ”

ว่าแล้วทั้งสองคนก็สาวเท้าออกจากอาณาเขตบริเวณนั้น  โดยไม่ได้รู้เลยว่าสายตากว่าสี่สิบคู่ที่เคยไปมองไปทางดาน่าและยูชอน  กลับมาจ้องเขม็งอยู่ที่ตัวเองแล้ว....

สองเสียงที่ทะเลาะกันอยู่เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ในทันที  แล้วยังจะคำพูดแปลกๆของสเตฟานี่ที่พอฟังแล้วก็รู้ทันทีว่า ผู้ชายหน้าสวยที่ยืนอยู่  ต้องมีความสัมพันธ์พิเศษกับ “ยูชอน” 

..........แต่ยูชอนไหนกันหล่ะ??  ในเมื่อพี่ยูชอน เดือนของมหาลัย ตอนนี้ยังโสดสนิท มีก็แต่คู่ขาไปวันๆเท่านั้น 

ไหนจะท่าทางที่ “ยุนโฮ” เดือนมหาลัยอีกคนที่ความหล่อหักกันไม่ลง.....

ท่าทางที่แสดงออกมาว่าไม่ได้รักผู้ชายหน้าสวยคนนี้ แค่ “เพื่อน” แน่ๆ

.........คงมีเรื่องเม้าท์ไปได้อีกเป็นสัปดาห์ล่ะนะ  ^^

“พูดมาให้รู้เรื่องเลยยูชอน!!  วันนี้ไปทำอะไรมา  อย่าคิดนะว่าเราไม่รู้น่ะ!!”

“โอ๊ยยย!!   เราก็บอกแจแล้วไงว่าไม่มีอะไร  ดาน่ากับเราก็สนิทกันตั้งแต่ตอนที่อยู่’เมกาแล้ว   แจก็รู้นี่ ว่าที่นั่นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา”

เสียงแหบเอ่ยแก้ตัวอย่างไม่ยี่หระในความโกรธาของแฟนตัวเอง  ขายาวยกขึ้นไขว่ห้างบนเก้าอี้บางอย่างสบายใจ  จนตาหวานต้องถลึงใส่ด้วยความโมโหยิ่งนัก

“แต่ตอนนี้ตัวก็รู้นี่  ว่าตัวไม่ได้อยู่เมกาน่ะ  ทำไมต้องทำให้แจเสียใจด้วยหล่ะ!!”

“เอ๊ะ!!  แล้วจะให้เราทำยังไงหล่ะ  ปัดโธ่เอ๊ย!!  หาเรื่องอย่างนี้เลิกคุยกันเหอะแจ  ตัวก็รู้นี่ว่าเราไม่ชอบคนไม่มีเหตุผล”

เพียงเท่านั้นร่างใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะมองหน้าสวยนิ่งๆ  แจจุงส่งมือเล็กของตัวเองออกมาจับชายเสื้อของยูชอนเบาๆ ก่อนที่ปากจะพูดต่อ

“ใช่ซี่!!  ได้แจแล้วนี่!!  แจก็เลยกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลของตัวไปแล้วใช่มั้ยหล่ะ!!”

“อย่าพูดอย่างนี้นะ!!  แจก็รู้ว่าเรารักแจ  ไม่เคยคิดอย่างที่แจพูดซักหน่อย!!”

“แล้วทำไมหล่ะยูชอน!!  ทั้งๆที่เรารักกัน  แต่ทำไมตัวถึงไม่ยอมให้คนอื่นรับรู้ว่าเราคบกัน  ทำไมหล่ะยูชอน!!”

มือเล็กทุบไปที่อกของคนรักถี่ๆ  หน้าสวยก้มลงต่ำไปกล้าสู้หน้าคม  ไม่นานนักแขนหนาก็ค่อยๆดันร่างบางออกไปจากเขตร่างกายของตัวเอง

“เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ??  ตัวสัญญาแล้วนี่ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก  แจคบกับเราไม่แฮปปี้หรือไง??  ทำไมจะต้องไปบอกใครๆเค้าด้วยล่ะว่าเราคบกัน??  อยู่อย่างนี้ก็สบายดีแล้วไม่ใช่รึไง??”

“สบายเรอะ!!  ตัวไม่รู้รึไงว่าทุกวันนี้มีแต่คนเข้าหาตัว  เรารู้  เราเข้าใจว่าตัวรักเรา  แต่ว่า  คนอื่นเค้าไม่รู้นี่!!  แจเบื่อที่จะต้องมานั่งหึงตัวอยู่ห่างๆแล้วนะยูชอน!!”

“งั้นจะเลิกกันมั้ยหล่ะ!!”

เสียงแหบที่เคยเป็นเสียงแห่งความสุขของแจจุงตวาดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดยิ่งนัก  มือหนาปัดมือของแจจุงออกจากชายเสื้อของตัวเอง  ก่อนจะยืนมองร่างบางที่ตอนนี้นิ่งสนิท  ปากอิ่มถูกฟันขาวขบแรงจนเป็นรอยช้ำ  ตาหวานที่เริ่มเอ่อไปด้วยน้ำตามองสบกับดวงตาคมของยูชอน  ร่างบางง้างมือของตัวเองขึ้นก่อนจะฟาดไปที่ใบหน้าหล่อแรงๆทันที

//เพียะ!!

“โอ๊ย!!  ทำอะไรเนี่ยแจ  เราเจ็บนะ”

“ไอ้บ้า!!  ยูชอนบ้าๆๆๆ  กล้าพูดอย่างนี้กับเราได้ยังไง!!  เราอุตส่าห์ยอมลงจากตำแหน่ง  ยอมทิ้งอะไรต่างๆมากมายเพียงแค่จะมาคบกับตัว  แต่ทำไมตัวถึงทำอย่างนี้กับเราล่ะ!!”

“อย่ามาพูดจาไม่รู้เรื่องน่ะ  วันนี้นอนคิดไปก่อนแล้วกันว่าจะเอายังไง??   จะเลิกกันไปหาคนใหม่ที่พร้อมจะตามใจตัว  หรือ  จะยอมคบกับเราต่อไป??  เราต้องไปก่อนล่ะ!!  พอดีนัดดาน่าเอาไว้  วันนี้ไม่กลับบ้านนะจ๊ะ   กู๊ดไนท์นะฮันนี่!!”

มือหนาโบกลวกๆให้ก่อนจะกระชากตัวเดินออกไปจากห้องทันที  ร่างบางเอื้อมแขนไปจะคว้าร่างกำยำเอาไว้  หากแต่ความเร็วของยูชอนก็มีมากมายเสียเหลือเกิน

แจจุงปล่อยร่างบอบบางของตัวเองลงกับพื้นปาร์เก้เย็นเฉียบ  มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาสายใหญ่ของตัวเองออกไป  แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าละอองน้ำเหล่านั้นจะหมดไปเสียที...

ไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ปกคลุมร่างกาย...

แจจุงรีบหันร่างกายตัวเองไปหาความอบอุ่นที่ว่านั่นทันที  แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูงเอาไว้ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาทั้งหมด  แขนแข็งแรงของอีกคนโอบรอบเอวบางและลูบหลังเบาๆอย่างปลอบโยน

“ไม่เป็นไรนะครับ  โอ๋ๆ  อย่าร้องเลยน้าาาา”

“ฮึกกกกกกก....ยุน....ยูชอนทำ.....เราเสีย...ใจอีกแล้.....วว”

“เป็นอะไรไปหล่ะครับ  พี่เค้าทำอะไรแจ??”

“ยูชอนถามแจว่า  จะเลิกกันมั้ย??”

“หาาาาา??”

“ฮึกกกกกกกก.....จริงๆ......ทำไงดียุน......ยูชอนต้องเลิกรักแจแล้วแน่ๆเลย..”

“ไม่หรอกแจ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองเคลียร์กับพี่เค้าก่อนแล้วกัน  พี่ยูชอนอาจจะไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้นก็ได้นะ”

ทะเลาะกับเขามาทีไรทีไร ก็จะเป็นหน้าที่ฉัน

เช็ดน้ำตาให้เธอ บอกให้เธอทำใจเย็นๆ

ต้องพูดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ อาจจะเป็นแค่เรื่องเล็ก

และในวันพรุ่งนี้เธอและเขาก็คงเข้าใจกัน....

“ฮึกกกกกกกก.....ยูชอนบอกว่าเรา.....เป็นคนไม่มีเหตุผลด้วย....ฮึก...เราเป็นอย่างนั้นหรอยุน??”

“แจอย่าเอาแต่ใจมากสิ  ยุนเข้าใจนะว่าแจน่ะเป็นลูกคนเดียว  แต่แจก็อย่าลืมนะครับ ว่าพี่ยูชอนเองก็เป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน  ยอมๆพี่เค้าบ้างสิครับ??”

“แต่แจก็ยอม.....ฮึก...เยอะแล้วนะยุน....ฮึกกกก”

“แล้วแจอยากจะเลิกกับพี่ยูชอนหรอ??”

“ไม่ๆๆๆ  แจไม่อยาก.....ฮึกกกกก.....ถ้าไม่มียู.....ชอน....แจจะทำยังไง??”

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แจก็ไปเคลียร์กับพี่ยูชอนให้รูเรื่องนะครับ  รีบๆดีกันเถอะ  ยุนไม่อยากเห็นแจร้องไห้อย่างนี้เลย....”

“อื้อ......ฮึก......แจจะพยายามนะยุน”

ทุกครั้งต้องพูดคำเดิมคำเดิมว่าอย่าเอาแต่ใจนัก

ให้ทำตัวดีๆ คงรักกันไปได้อีกนาน

บอกเธอให้คืนดีกับเขา แต่ใจฉันมันจะละลาย

ก็กลั้นน้ำตาแทบจะไม่ไหวรู้บ้างไหมเธอ....

“ฮึกกกก......ยุน....วันนี้เรา.....ไปนอนห้องยุนได้มั้ย??....ยูชอนไปเที่ยวกับดาน่า.....จะไม่กลับห้อง...”

“ได้สิ  มาๆ  เดี๋ยวขี่หลังยุนไปเนาะ ^^”

“555+  มาเลยๆ  มาให้แจขี่เลยน้า!!”

ยุนโฮย่อตัวลงต่ำเพื่อจะรับน้ำหนักของร่างบาง  ก่อนที่แจจุงจะกระโดดขึ้นหลังของร่างสูงอย่างเคยชิน  แขนเล็กโอบรอบคอก่อนจะหน้าสวยลงข้างหน้าของยุนโฮจนแก้มชนกัน

ยุนโฮลอบยิ้มเล็กๆที่สามารถเรียกรอยยิ้มของแจจุงกลับมาได้แล้ว...

......รอยยิ้มของแจจุงที่แลกมาด้วยความเจ็บเจียนตาย......

.......เจ็บเพราะคำพูดของตัวเอง......

สองร่างตระกรองกอดกันบนฟูกสะอาด  อ้อมกอดแข็งแรงของยุนโฮรวบตัวคนร่างบางให้มารับความอบอุ่นได้เป็นอย่างดี  หากแต่เวลาแห่งความสุขคงอยู่ได้ไม่นาน  เมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้นจากขอบฟ้า..

ยุนโฮยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม มือหนาเอื้อมไปสะกิดร่างสวยนั่นให้ตื่นจากห้วงฝัน  แม้ว่าใจจริงยุนโฮไม่ได้อยากปลุกด้วยนิ้วเลยแม้แต่น้อย

......แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่เคยมีสิทธิ์อะไรในตัวร่างบางเลย.....

                แจจุงเผยอเปลือกตาขึ้นทีละน้อย  ยิ้มสว่างไสวถูกเจ้าของปล่อยออกมาให้ร่างสูงได้เชยชมอีกครั้ง  ยุนโฮยิ้มรับ ก่อนจะช่วยแจจุงลุกขึ้นจากเตียง  แจจุงเป็นคนลุกไปอาบน้ำก่อน เมื่อเสร็จแล้ว ยุนโฮก็ไปอาบบ้าง

                วันที่อากาศแจ่มใสขนาดนี้คงมีน้อยคนนักที่จะมัวอารมณ์ขุ่นมัวอยู่  แจจุงเองก็ไม่ยอมที่จะทิ้งตัวเองลงไปในห้วงอารมณ์เช่นกัน  ร่างสวยพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับยุนโฮไปเรื่อย  ท่าทางสนิทสนมนั่นทำให้คนรอบข้างอดที่จะไปไม่ได้ว่า “สองคนนี้มีอะไรในกอไผ่”

                คาบเรียนที่แสนน่าเบื่อค่อยๆผ่านไปช้าๆ  วันนี้ทั้งวันแจจุงไม่ได้เห็นหน้ายูชอนเลยแม้แต่น้อย  แจจุงไม่รู้ว่าร่างสูงหายไปไหน  และในอีกด้านหนึ่งของหัวใจ..

........แจจุงก็รับรู้ดีว่า ถึงไม่มียูชอน แจจุงก็อยู่ได้......

                ร่างสวยกรีดยิ้มออกมากับความคิดของตัวเอง ...  ยุนโฮมองใบหน้านั้นฉงนๆหวังจะให้แจจุงตอบถึงสาเหตุที่ยิ้มออกมา  แต่ร่างสวยเพียงแต่เอื้อมมือไปหยิกปลายจมูกคนอยากรู้นั่นเบาๆ

“แจไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า...  ไม่ต้องเป็นห่วง”

                ยุนโฮส่ายหน้าตัวเองไปมาน้อยๆหวังจะให้มือปลาหมึกหลุดออกจากจมูกของตัวเอง  รอยยิ้มถูกส่งเข้าหากันดูเปี่ยมสุขจนหลายคนอิจฉา...  รวมถึงคนที่แอบมองมานานแล้วด้วย...

“เป็นอะไรไปหรอมิกกี้??”

“ไม่เป็นอะไรหรอกดาน่า ช่างเหอะ”พูดเพียงเท่านั้นร่างสูงก็เดินจูงหญิงสาวให้ตาม  ยูชอนรู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก  แจจุงเป็นของของเค้า  จะให้ไอ้เดือนคนใหม่นั่นมาแย่งไปได้ยังไง!!

                แจจุงยอมรับว่าตัวเองลืมความโศกเศร้าทั้งหมดที่มีเมื่อวานไปหมดสิ้น.. คงเป็นเพราะว่าเค้ายังมียุนโฮ...

                มือเล็กรวบเข้ากอบกุมมือหนาของยุนโฮอย่างสบายใจ  ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร หากแต่ขายาวยังคงสาวนำเพื่อจะกลับหอ..  แต่ไม่ทันได้เดินไปไกลกว่านั้น  ร่างสูงของใครบางคนก็เดินมาขวางไว้เสียก่อน  แจจุงมองที่ใบหน้าหล่อนั่นก่อนปากบางจะพูดออกมาแบบไร้เยื้อใย

“มีอะไรยูชอน??”

                ยุนโฮค่อยๆดึงมือของตัวเองออกจากมือเล็กช้าๆก่อนจะเดินออกไปให้ทั้งสองคนได้เคลียร์กัน...ร่างสูงเดินกลับหอไปคนเดียวโดยไม่ได้รอแจจุง  เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าร่างบางคงไม่ได้กลับกับเค้าอยู่แล้ว.. พลันหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นขวาง ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองหน้าสาวนั่นช้าๆ ก่อนจะเอ่ยปากถาม

“มีอะไรรึเปล่าสเตฟานี่??”หญิงสาวยิ้มแพรวพราวให้ยุนโฮก่อนปากจะเอ่ยคำ

“ชั้นแค่มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ยุนน่ะค่ะ กลัวพี่ยุนจะเครียด..”ยุนโฮย่นคิ้วน้อยๆเพราะความรู้ดีของหญิงสาว ร่างหนาเอี้ยวตัวหลบน้อยๆ

“จะยอมให้เค้าหลอกอยู่อย่างนี้หรอคะ?? จะยอมเป็นตัวสำรองอย่างนี้อีกนานแค่ไหน??  ถึงพี่แจจะไม่รัก  แต่ชั้นก็รักพี่นะคะ”ยุนโฮสะบัดหน้ามามองหญิงสาวทันที  ร่างสูงกัดฟันน้อยๆเพราะคำพูดของสเตฟานี่

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรารึเปล่าล่ะ??”ยุนโฮย้อนไปเพียงเท่านั้นก่อนจะรีบสาวขาออกไปทันที  สเตฟานี่แทบจะกรีดร้องออกมา หากแต่หญิงสาวก็ยังระงับอารมณ์เอาไว้ได้  เสียงหวานตะโกนดังด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ

“อยากจะโง่ก็ตามใจพี่ยุนเถอะ  ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลือกพี่อยู่แล้ว!!”

ยุนโฮรีบเดินออกกลับหอทันทีด้วยความหงุดหงิด  ความคิดตีกันวุ่นเพราะความรู้สึกที่อึดอัดอยู่ในใจมานาน  ร่างสูงทิ้งตัวลงกับฟูกนิ่มที่เมื่อคืนได้นอดกอดแจจุง..

กลิ่นหอมที่ยวนใจมาเสมอลอยขึ้นมาแตะจมูก

.....  หากวันนึงขาดไป  เค้าจะเป็นยังไงนะ??

“มีอะไรยูชอน??”หน้าคมมองแจจุงด้วยความหงุดหงิดน้อยๆ มือใหญ่เอื้อมไปจับต้นแขนเล็กนั่นให้มาอยู่ในอุ้งมือ  ร่างบางสะบัดตัวไปมาด้วยความรังเกียจ หากแต่ยูชอนก็ไม่ยอมให้แจจุงหลุดออกจากพันธนาการ  มือใหญ่จับเชิงกรามของแจจุงเอาไว้ก่อนจะบังคับให้ตาหวานมองเข้าไปในดวงตาของเค้า  สายตาคมที่พยายามส่งความรู้สึกผิดออกมานั้นทำให้แจจุงนิ่งไปได้พักใหญ่

“ขอโทษ”เสียงเอ่ยแผ่วนั่นทำให้แจจุงได้แต่อึ้งไป...  แขนแข็งแรงโอบร่างบอบบางนั่นเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะซุกหน้าคมของตัวเองลงกับหัวสวยนั่นอ้อนๆ จนร่างบางต้องปล่อยร่างกายสบายๆอยู่อย่างนั้น  แขนเล็กโอบกลับไป โดยไม่สนว่าสายตาของคนรอบข้างจะเป็นอย่างไร..

                ไม่นานนักร่างสูงก็ดันตัวแจจุงออกเบาๆ ปากหยักค่อยๆเอ่ยคำ..

“เราขอโทษ...  ถึงเราจะเจ้าชู้  แต่เราก็รักตัวคนเดียวนะ...”แจจุงมองเข้าไปที่ดวงตาของยูชอนอย่างตื่นเต้น เพราะคำหวานเช่นนี้เค้าไม่ได้รับมานานมากแล้ว คนสวยพรายยิ้มออกมาก่อนปากอิ่มจะเอ่ยคำ..

“เราก็รักตัวเหมือนกัน”

...อย่าคิดจะมาแย่งของๆชั้นไปเลย ชองยุนโฮ...

*ติ๊งต่องๆๆ  เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นเรียกให้ยุนโฮที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น ให้ลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก..  ร่างสูงเดินงุ่นง่านไปยังหน้าประตูก่อนจะกระชากบานประตูแรงๆด้วยความรำคาญ

....ยิ่งเห็นหน้าหวานที่เป็นเจ้าของหัวใจปรากฏกายอยู่ตรงหน้า ยิ่งหงุดหงิด....

“ยุนอารมณ์ไม่ดีเหรอ??  เราเข้าไปได้มั้ย??”

เสียงหวานเอ่ยเกรงๆจนยุนโฮต้องรีบคลายปมคิ้วทันที  ร่างสูงพยักหน้าน้อยๆก่อนที่แจจุงจะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาอย่างเคยชิน...

“ยุนไม่สบายรึเปล่า??”

“เปล่าไม่ได้เป็นอะไรหรอก แล้วแจมีอะไรรึเปล่า??”สิ้นคำพูดของยุนโฮหน้าสวยก็เปรยยิ้มหวานออกมาทันที  แก้มสีขาวผ่องเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อจนใจของยุนโฮสั่นไหว...   เหมือนหัวใจของตัวเองกำลังหวังว่าท่าทางเขินอายของร่างบางจะมาจากการกระทำของเค้า..

“เมื่อกี๊ยูชอนบอกว่ารักแจหล่ะยุน  >.,<  แจดีใจมากๆเลย”

มือเล็กถูกแจจุงยกขึ้นบังเอาไว้ด้วยความเขินอาย  หน้าหวานก้มงุดลง  ไม่รู้เพราะอะไรเค้าถึงอยากจะบอกให้ยุนโฮรู้....

                ร่างสูงมองไปที่ร่างบางนั่นด้วยสายตารวดร้าว  ท่าทางเขินอายนั่นไม่ได้มาจากเค้า....  และไม่มีทางมาจากเค้า...

“อยากจะโง่ก็ตามใจพี่ยุนเถอะ  ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลือกพี่อยู่แล้ว!!”

เสียงกระแทกกระทั้นจากสเตฟานี่ปักเข้ากลางใจจนเจ็บรวดร้าวไปเสียหมด  ร่างสูงเอื้อมมือออกไปจับข้อมือของแจจุงเอาไว้ด้วยความโมโหก่อนจะยันมันเข้ากับพนักโซฟานุ่ม

“ยุนจะทำอะ.....อุ๊บ”ไม่ปล่อยให้แจจุงพูดอะไรไปมากกว่านี้  ปากหยักก็ประกบเข้ากับปากอิ่มที่อยากลิ้มลองมานาน  ลิ้นแข็งแรงถูกส่งเข้าไปกวาดความหวานออกมาทุกหยาดหยดด้วยอารมณ์โมโห

......จะต้องเป็นรองไปอีกนานแค่ไหนกัน!!.....

                ร่างสวยสะบัดหน้าไปมาด้วยความตกใจ  มือพยายามจะผลักไสร่างสูงออกไป หากแต่ก็ทำไม่ได้   ยุนโฮรวบข้อมือเล็กสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะส่งมืออีกข้างเข้าลูบไล้เข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีสะอาด  แล้วปลดมันออก

                ปากหยักละออกจากปากอิ่มก่อนจะเลื่อนตัวมาไล้เลียแถวตุ่มสีสดที่ยังอ่อนนุ่ม ความชื้นจากลิ้นร้อนแทรกตัวเข้าไปตามรูขุมขนของร่างสวย  ..แจจุงรู้ดีว่าหากเค้ายังไม่ทำอะไรซักอย่าง  เรื่องนี้มันจะจบลงอย่างไร....

“ยุน.....อ่า......หยุด...น....ะ”หากแต่ยิ่งร้องห้ามปากหยักที่มอบความสุขให้ก็ยิ่งดูดรั้งที่ตุ่มสีหวานนั่นแรงขึ้น  ปากหยักอ้าออกมากขึ้นพยายามไล้เลียให้ทั่วเนื้ออก ก่อนจะส่งฟันขาวออกไปกัดมันเบาๆ

“ยุน...ไม่เอา....อืมมม....ฮึกกกกก”ก้อนสะอื้นที่พยายามเก็บไว้มานานถูกดึงออกมาจนได้  น้ำตาสายใหญ่ไหลออกมาจากหน้าต่างของหัวใจ  ร่างสูงชะงักร่างกายของตัวเองทันที  มือหนาตั้งใจจะเอื้อมไปปาดน้ำใสๆนั่นออก หากแต่ก็ต้องยั้งมือไว้เมื่อได้ยินเสียงของร่างบาง..

“ฮึกกก....ยูชอน.....แจจุง.....กลัว....”เหมือนมีเข็มเป็นพันเล่มทิ่มแทงเข้ากับผิวหนัง  ตอนนี้ยุนโฮรู้สึกเจ็บแสบไปทั่วตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ร่างหนายันตัวขึ้นจากโซฟานั่นแล้วยืนนิ่งๆมองแจจุง

“อยากจะโง่ก็ตามใจพี่ยุนเถอะ  ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลือกพี่อยู่แล้ว!!”

.....รู้ดี  และรู้มานาน  แต่จะไม่มีอีกแล้ว.....

.......ความเจ็บช้ำมากขนาดนี้   ทนมันไม่ไหวแล้ว......

“ยุนจะไม่ขอโทษ....  เพราะยุนอยากจะให้มันเป็นอย่างนี้...”

หน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใช้มือเล็กของตัวเองขยำเสื้อจนยับยู่ไปหมด..  ท่าทางหวาดกลัวนั่นทำเอายุนโฮอยากจะบ้า  หากแต่มือเล็กก็ค่อยๆเอื้อมออกมาหวังจะสัมผัสร่างใหญ่..

“ยุนเป็นอะไรรึเปล่า??”เสียงหวานสั่นพร่าด้วยความหวาดกลัว จนยุนโฮต้องส่งสายตาผิดหวังไปให้..

“เรารักแจ...”

เสียงทุ้มเอ่ยมั่นคงจนแจจุงรีบเก็บมือของตัวเองกลับมาแทบไม่ทัน.. ร่างเล็กมองตรงไปยุนโฮอย่างไม่เข้าใจ

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา  เรารักแจมากตลอด  ตั้งแต่ครั้งแรกที่แจมาทักเรา  ที่แจอ้อนเรา  หรือแม้แต่ตอนที่ยืมไหล่เราซับน้ำตา ไม่ว่าตอนไหน  ก็ไม่เคยเลยที่เราจะไม่รักแจ....”

คนหน้าสวยยังคงนิ่งเงียบ  หน้าขาวก้มลงต่ำเหมือนจะรับไม่ได้กับคำที่พึ่งได้ยิน

“แต่หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว... เราจะไม่ยื้อแจไว้อีกแล้ว..  แจอยู่กับพี่ยูชอนแจก็ดูมีความสุขดี...  แจไม่จำเป็นต้องมียุนก็ได้..  ถ้าแจอยากจะร้องไห้... แจก็ยังมีจุนซู... ถ้าแจอยากจะหาคนติวหนังสือแจก็มีชางมิน...  ถ้าแจอยากจะหาคนไปซื้อของด้วยแจก็มีพี่ยูชอน.....   ยุนจะไม่ห่วงอีกแล้ว...  จะไม่ดูแล..  จะไม่ปลอบ.. จะไม่ทำอะไรอีกแล้ว”

“เพราะยุนรู้ดี  ว่าไม่ว่ายังไงยุนก็ไม่เคยมีค่าสำหรับแจ...”

ยุนโฮพูดเพียงเท่านั้น  สายตารวดร้าวสั่นระริกที่ส่งมาทำให้แจจุงอยากจะร้องไห้...

น้ำตาที่เคยไหลออกมาเพราะความหวาดกลัว  บัดนี้มันกลับไหลออกมาเพราะความเสียใจ....

“ถ้ายุนไม่มีแจ... ยุนจะไม่เป็นอะไรเลยใช่มั้ย??..”เสียงหวานสั่นพร่าบางเบา

ยุนไม่จำเป็นจะต้องมีแจ...  ยุนไม่ต้องการคนคอยปลอบ... ไม่ต้องการอ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้เสมอ...  ยุนไม่ต้องการเพื่อนที่คุยได้ตลอดเวลา...

แล้วแจล่ะ??  ยุนเคยคิดบ้างมั้ยว่าแจจำเป็นต้องมียุน??

ไหล่หนาอบอุ่นที่คอบให้ซบยามร้องไห้  อ้อมกอดที่คอยปลอบประโลม  หมอนข้างที่ใช้กอดหาความอบอุ่น  คำพูดที่ทำให้ยิ้มได้  เสียงหัวเราะที่ส่งให้กันเสมอ...

.....ทุกอย่าง.....

....ไม่ว่าจะพลิกสมองคิดอย่างไร  ทุกเวลาแจก็จะมียุน.....

ถ้าแจอยากจะร้องไห้... แจก็ยังมีจุนซู...

แต่แจอยากได้กอดของยุน....

 ถ้าแจอยากจะหาคนติวหนังสือแจก็มีชางมิน... 

แต่แจอยากได้เสียงทุ้มที่จริงจังเสมอนั่น....

ถ้าแจอยากจะหาคนไปซื้อของด้วยแจก็มีพี่ยูชอน..... 

แต่แจอยากไปกับยุน!!

“ฮึกกกกกกก...  อย่าทิ้งแจนะยุน...  อย่าไปจากแจเลย....”

สายตาน้ำตาไหลหลั่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง  คนตัวเล็กถลันตัวออกไปก่อนจะกอดคนตรงหน้าไว้  แขนเล็กเหนียวหนึบด้วยความกลัวว่าหากปล่อยไปคนตรงหน้าอาจจะไม่หันกลับมาอีก....

.....ทำไมแจจะไม่รู้ว่าหากยุนโฮพูดแล้ว.... ยุนโฮทำเสมอ......

มือหนาผลักคนตัวเล็กออกเบาๆ ก่อนที่ปากได้รูปจะสัมผัสกับเนื้อปากนิ่มโดยที่แจจุงก็ไม่ได้ขัดขืน...  รสจูบหวานที่ยุนโฮมอบให้เรียกน้ำตาจากแจจุงได้มากขึ้นเรื่อยๆ...  จูบหวานที่ต่างจากจูบแรก..ไม่เร่ง.. ไม่ดุดันเกินไป...

....หากแต่ที่ส่งถึงกันคือความรู้สึกที่เข้าใจกันเพียงสองคน....

ร่างสูงแตะปลายลิ้นไปกับปากอิ่มอย่างขออนุญาตก่อนร่างบางจะเปิดปากออกให้เข้าสำรวจได้เต็มที่   สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดเข้าหากันอย่างไม่เร่งรีบ  แขนเล็กโอบเข้ากับลำคอของยุนโฮพร้อมๆกับมือหนาที่รั้งท้ายทอยสวยให้เข้ามาชิดรับสัมผัสจูบได้ล้ำลึกยิ่งขึ้น  หยาดน้ำลายปะปนกันมั่วไปทั่วโพรงปากจนคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน  ไม่นานนักก็เป็นยุนโฮเองที่ละออกมา...

“ยุน...”หน้าหวานมองไปที่ยุนโฮด้วยสายตาเว้าวอน...  มือเล็กยังคงจับอยู่ที่ชายเสื้ออย่างหวงแหน  หากแต่มือหนากลับค่อยๆแกะมือเล็กนั่นออกไปช้าๆ...

“ยุนรักแจนะครับ...  แต่ลาก่อนสำหรับความรักผิดๆของยุน...  ขอเวลายุนสักหน่อย...  แล้วยุนจะกลับมาหาแจ... ในฐานะ เพื่อน อย่างที่แจต้องการ...”

ร่างสูงสัมผัสปากของตัวเองลงไปที่ริมฝีปากแดงอีกครั้ง แค่เพียงบางเบา

......เบาเสียจนน่าใจหาย......

ยุนโฮหันหลังเดินออกจากห้องของตัวเองทันทีโดยไม่สนใจร่างบางที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้จะเป็นจะตาย  เสียงสะอื้นที่เรียกความสนใจได้ทุกครั้ง  ครั้งนี้กลับต้องพยายามตัดมันออกไป...

.....เป็นครั้งแรกที่ตัวเค้ามีค่าพอให้แจจุงร้องไห้ให้.....

....เป็นครั้งแรกที่หัวใจเจ็บเจียนตาย.....

ร่างบางนั่งอยู่ที่เดิมตรงนั้นไม่ได้ย้ายตัวเองไปไหน  ผ่านมาหลายชั่วโมง.. ความหวังที่ยุนโฮจะกลับเข้าห้องก็ค่อยๆริบหรี่ลง  แจจุงยันตัวลุกขึ้นก่อนจะค่อยเดินออกไปเพื่อกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง...

มือเล็กค่อยๆบิดลูกบิดประตูเข้าไปหากแต่เสียงแรกที่ได้ยินก็ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็น...

“อ๊าาาาาาาา....มิกกี้....ลึกกว่านี้ได้มั้ย...อ้าาาาาา”

“อ่า....เธอมันร้อนแรงจริงๆดาน่า...”

เสียงครางสุขสมยังคงดำเนินไปพร้อมๆกับเสียงเตียงที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าแรงกระแทกที่ผู้กระทำนั้นมันแรงแค่ไหน...

......แปลก....

...ทั้งๆที่ตอนนี้รับรู้ว่าแฟนตัวเองกำลังมีอะไรกับคนอื่น  น้ำตากลับไม่ไหลออกมา....

.....แต่ฉับพลันคำพูดของยุนโฮก็ลอยขึ้นมา....

...เท่านั้น เขื่อนกักน้ำตาก็แตกอย่างช่วยไม่ได้...

แจจุงปาดน้ำตาของตัวเองออกก่อนที่คนร่างเล็กจะลงมือเก็บสัมภาระจากห้องนอนของตัวเองเสียจนครบ  เมื่อสมองและจิตใจได้ใช้เวลาร่วมกันในการไตร่ตรอง..

.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน  แต่ทุกเวลาแจจุงมียุนโฮเคียงข้าง  ต่างจากยูชอน....

.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน  แต่ยุนโฮเป็นคนคอยปลอบ ขณะที่ยูชอนเป็นคนทำให้ร้องไห้

.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน  แต่เมื่อแจจุงป่วยยุนโฮมาดูแล แล้วยูชอนออกไปเที่ยว

.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน แต่ไม่เคยมีใครล่วงรู้ต่างจากยุนโฮที่โดนจับคู่กันเสมอมา

.....แจจุงเป็นแฟนของยูชอน  แต่แจจุงพึ่งจะรู้ว่าใจจริง แจจุงรักยุนโฮมากกว่ายูชอน !!

มือเล็กผลักไปที่ประตูห้องนอนของยูชอนแรงๆ หากแต่คนที่กำลังระเริงรักอยู่กลับไม่ได้สนใจ... ร่างสูงยังคงกระแทกด้วยความแรงกว่าเดิม  ร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่เผยโฉมออกมาให้แจจุงดูเสียหมด จนร่างบางแทบจะอยากอาเจียน...

.....ความโสมมของคนที่เคยรักมากมาย...  พึ่งจะได้เห็นวันนี้....

                ร่างบางย่างสามขุมเข้าไปหาก่อนจะกระชากร่างของยูชอนเสียกระเด็น..  ส่วนแข็งขืนที่ใกล้จะปลดปล่อยหลุดออกมานอกช่องทางของหญิงสาวทันที ยูชอนนิ่งอึ้งไปเพียงเล็กน้อยต่างจากดาน่าที่รีบหาผ้าห่มพันร่างกาย  ยูชอนมองหน้าแจจุงแบบเหยียดๆ แต่คราวนี้ร่างสวยก็ไม่ได้ยอมอีกต่อไป  มือเล็กฟาดเข้ากับใบหน้าหล่อนั่นแรงจนหัน  ก่อนที่เสียงหวานจะตวาดออกมาลั่น..

“เลิกกันเถอะยูชอน !!   เรามันโง่เองที่มาคบกับคนเลวๆอย่างยูชอน !!  ลาก่อน !!”

ร่างสูงตกใจมากกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของร่างบาง  มือหนายึดข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนจะโอบแจจุงไว้จากด้านหลัง...  หวังจะให้ร่างบางใจอ่อนเหมือนเคยๆ

“ขอโทษ... จะไม่ทำแล้วนะแจ... ตัวก็รู้ว่าเรารักตัวนะ...”เสียงแหบเอ่ยเบาๆเหมือนหมดแรงที่ธรรมดาแจจุงคงจะใจอ่อน  แต่ไม่ใช่ครั้งนี้...  ร่างบางหันตัวมาหายูชอนก่อนปากอิ่มจะพูดออกไป

“คำว่ารักของตัว หลอกเรามากี่ครั้งแล้ว!!  เลิกกันเถอะ!!  ตัวจะได้มีใครก็ได้โดยไม่ทำให้เราเจ็บแบบที่แล้วมา!!”

แจจุงใช้แขนสอข้างผลักไปที่ไหล่ของยูชอนจนร่างสูงเซล้มลงกับพื้น  ตาหวานตวัดไปทางร่างเปลือยบนเตียงด้วยสายตาเหยียดหยาม..

“ไม่ป้องกันอย่างนี้ระวังท้องนะฮะคนสวย...”

เพียงเท่านั้นก่อนที่ร่างบางจะสะบัดตัวออกไปทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของยูชอน  ในมือมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อยู่ด้วย

..เพราะจุดหมายตอนนี้คือห้องของคนที่ตัวเองพึ่งจะค้นหัวใจจนพบ..

....ห้องของยุนโฮ....

ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ร่างบางก็เดินมาอยู่หน้าห้องของยุนโฮแล้ว..  แจจุงชะงักร่างของตัวเองไว้ก่อน  ในหัวสมองเริ่มคิดประมวลผลสิ่งที่ตัวเองสมควรจะพูดบอกออกไป

.....เมื่อเกือบชั่วโมงก่อนหน้านี้เค้าเดินออกมาจากห้องยุนโฮพร้อมน้ำตา....

....ตอนนี้  ก็ได้แต่หวังว่า  คนใจแข็งอย่างยุนโฮจะยอมเข้าใจความรักของเค้าบ้าง....

                มือเล็กเอื้อมไปบิดลูกบิดประตูเปิดออกอย่างเคยชิน  ก่อนเท้าเล็กจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องกว้าง   มือเล็กจัดการวางกระเป๋าสัมภาระของตัวเองลงแถวโซฟาที่ห้องนั่งเล่น... แต่ไม่นานนัก..  เสียงที่พึ่งจะได้ยินที่ห้องตัวเองกลับกลับมาอีกครั้ง....  หากแต่คราวนี้แจจุงต้องยกมือขึ้นมาจับหัวใจของตัวเองเอาไว้...

.....ไม่นะ......

“อ่า...พี่ยุน....อ้า....เสียววววว”เสียงครางหวานที่คุ้นหูแจจุงนักลอยมาให้ได้ยิน  หากแต่แจจุงกลับไม่ได้ยินเสียงครางของคนที่ถูกเรียกเลยแม้แต่น้อย

ร่างบางค่อยๆเดินไปแง้มประตูห้องนอนที่เมื่อคืนตัวเองได้มาพำนัก โดนหวังว่าตัวเองจะแค่หูฝาด  แต่ไม่ใช่เลย  เพราะร่างหนาของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจกำลังกระแทกตัวซอยถี่อยู่บนร่างเปลือยของหญิงสาวที่แจจุงรู้จักเป็นอย่างดี

......สเตฟานี่......

มือเล็กเอื้อมมาขยำเนื้อผ้าตรงตำแหน่งหัวใจเอาไว้พร้อมกับน้ำแห่งความเสียใจที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุดหย่อน...  แจจุงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง หากแต่ดวงตาสวยกลับจับจ้องไปที่การกระทำตรงหน้าไม่วางตา...

นี่น่ะเหรอที่ยุนโฮบอกว่ารักกัน??...

นี่น่ะเหรอที่บอกว่ารักมานาน และไม่ว่าเวลาไหนก็รัก??

นี่น่ะเหรอยุนโฮคนที่แจจุงรู้จัก...  ดวงตากร้าวกับร่างกายแข็งแรงที่แจจุงไม่เคยได้เห็นไม่เคยได้ครอบครอง กำลังแทรกตัวอยู่ระหว่างขาของสเตฟานี่

นี่น่ะเหรอคุณค่าของคำว่ารักของนายน่ะยุนโฮ??

น้ำตาพร่างพรูออกจากดวงตาที่ยังคงจับจ้องไปที่สองร่างบนเตียงนั่น  มือเล็กถูกยกขึ้นปิดปากอิ่มด้วยอยากจะกลั้นสะอื้น..  ความปวดร้าวในวันนี้คงไม่ต่างอะไรจากที่ยุนโฮเคยได้รับมาเสมอ...

ยุนโฮจะเจ็บแค่ไหน ตอนที่โอบปลอบเค้า  บอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีกัน....

ทำไมเค้าถึงไม่เคยคิดถึงจิตใจของยุนโฮเลย...

ไม่แปลกใจเลยหากเค้าจะต้องเจ็บแบบนี้....

ถูกต้องแล้วสำหรับคนอย่างแจจุง....

“ฮึกกกกกกก....”เสียงสะอื้นที่ตั้งใจจะเก็บไว้ในลำคอหลุดออกมาจนหยุดไม่ได้  เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของคนสวยที่คุ้นเคย..ถึงแม้จะไม่ดังมาก... แต่แจจุงจะรู้บ้างมั้ย ว่าไม่ว่าจะเบาขนาดไหนยุนโฮก็ได้ยินเสียงของแจจุงเสมอ...

ยุนโฮชะงักตัวน้อยๆ..  ในใจไม่ได้อยากให้แจจุงมาเห็นภาพแบบนี้เลย..  แต่ในเมื่อเลือกแล้วที่จะตัดใจ ยุนโฮจึงเริ่มขยับกายอีกครั้งโดยไม่หันไปมองเจ้าของร่างที่กำลังร้องไห้จนความเจ็บปวดส่งมาถึงเค้าแบบนี้..

.......ก็ในเมื่อแจจุงไม่มีทางเลือกเค้าอยู่แล้ว.......

ร่างบางสบตากับยุนโฮได้เพียงชั่ววินาทีเดียวก่อนที่ร่างสูงจะหันไปอย่างไม่สนใจ

....ยุนโฮไม่เคยไม่สนใจแจจุง....

....ยุนโฮเปลี่ยนไปแล้ว...

“ฮึกกกก...ฮืออออออออ”เสียงร่ำไห้ที่เจ้าของร่างกายปลดปล่อยออกมาอย่างไม่ปิดบังนั้นบีบหัวใจของยุนโฮจนแทบจะแหลก หากแต่ร่างสูงก็พยายามที่จะไม่สนใจต่อไป  แม้ว่าจะได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น...  เพราะร่างบางที่เคยนั่งกองอยู่กับพื้นพยุงตัวขึ้นจากพื้นแล้วค่อยๆเอ่ยปากพูดด้วยเสียงติดสะอื้นบ่งบอกถึงความเสียใจอย่างเต็มเปี่ยมจนใจแกร่งของยุนโฮสั่นไหว...  ไม่รู้ว่าด้วยความดีใจหรือเสียใจกันแน่...

“แจกลับมา....ฮึก....เพราะจะมาบ..อ..กยุน...ว่าแจก็รักยุน.....ฮึก....เหมือนกัน...แต่คงไม่ทันแล้ว.... แจคงมาช้าไปจริงๆ.....ขอโทษนะ...ฮึก…..ที่มาขัดจังหวะ....แล้วก็ขอบคุณ..สำหรับรักของยุน...ขอบคุณสำหรับคำพูด....ฮึก....ที่ทำให้แจรู้ใจตัวเอง....ขอบคุณสำหรับ....คำรักลวงๆของยุน...มันทำให้แจเชื่อเสียสนิทเลยล่ะ....”

สายตาผิดหวังที่ร่างบางส่งมาทำให้ยุนโฮหยุดการกระทำทุกอย่างทันที  ร่างสูงเอื้อมไปหยิบกางเกงขายาวที่กองอยู่ปลายเตียงมาใส่ไว้ลวกๆแล้ววิ่งตามร่างบางที่วิ่งออกไปแล้วทันที  ขาเพรียวยิ่งเร่งสาวถี่เข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนตามมา...

จะมาเย้ยกันอีกหรือไงยุนโฮ...

จะมาหลอกแจจุงอีกหรือไง??...

                แจจุงรีบสะบัดข้อมือไปอย่างแรงเมื่อรับรู้ถึงมือหนาของใครบางคนที่มารวบไว้  แต่ก็สู้แรงไม่ได้ เมื่อนาทีต่อมาร่างทั้งร่างกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ว่า...

                ร่างบางยิ่งสั่นระริกเมื่อหน้าของตัวเองปะทะกับอกหนาที่เต็มไปด้วยรอยลิปสติกสีแรง  แจจุงปล่อยน้ำตาออกมาจนเปียกหน้าอกเปลือยของยุนโฮไปหมด  มือเล็กทุบไปที่ไหล่หนานั่นเพราะอยากจะให้ร่างสูงปล่อยเสียที...

“ปล่อยเรา...เราไม่อยากได้กอดของยุนอีกแล้ว....มันไม่ใช่ของเราอีกแล้ว!!”

มือเล็กทุบตีไปตามร่างกาย  พยายามทำทุกวิถีทางให้ยุนโฮปล่อยเค้า..  หากแต่ยุนโฮกลับยิ่งรวบร่างแจจุงเข้าไปกอดแน่นขึ้นอีก...

“ไม่รักกันแล้วก็ปล่อยไปสิ...อย่ามายุ่งกับแจจุง!!”

ร่างบางรวมแรงทั้งหมดก่อนจะผลักไปที่ไหล่หนาของยุนโฮอย่างแรง  ร่างหนาที่เผลอไปสักพักก็เซถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้...

....แค่เพียงไม่กี่เสี้ยวนาทีนั้น  ก็ทำให้ร่างบางของแจจุงหนีไปได้เสียแล้ว....

“โธ่โว้ยยยยย !!”

ยุนโฮตะโกนออกมาเมื่อคิดย้อนถึงการกระทำผิดๆของตัวเอง

....ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้  จะไม่ยอมพาสเตฟานี่เข้าห้องมาเด็ดขาด....

......เพราะอยากจะลืมถึงได้ทำอะไรแบบนี้ลงไป.....

.....อยากจะขอโทษ   อยากจะบอกแจจุงว่ายังรัก.....

ร่างสูงหุนหันวิ่งกลับห้องของตัวเองไป  จัดการเชิญหญิงสาวบนเตียงกลับไป  รีบจัดการใส่เสื้อผ้า  แล้ววิ่งตามหาร่างบางทันที  ร่างสูงวิ่งมาเรื่อยจนถึงห้องของยูชอนและแจจุง...  ยุนโฮเปิดประตูเข้าไปด้วยอยากจะลองเชิง  ก่อนจะพบยูชอนนั่งดูทีวีอยู่กับดาน่า..

“แจหล่ะ??”

“โทษที  เลิกกันแล้ว...  ข้าวของก็เก็บไปหมดแล้ว  จะรู้มั้ยหล่ะ??”

สิ้นคำพูดกวนประสาทของยูชอน  ยุนโฮก็ผลุนผลันออกไปทันที  ใจแกร่งตอนนี้กลับอ่อนยวบจนเจ็บ  สายฝนห่าใหญ่พร้อมใจกันตกลงมาสร้างความหดหู่ให้มากขึ้นอีก  ร่างสูงเร่งวิ่งไปทั่วหอหากแต่ไม่มีแม้แต่วี่แววของร่างบาง..

                ยุนโฮยืนท้าวแขนกับระเบียงหน้าห้องของตัวเองด้วยอยากจะพัก  พลันสายตาก็พบกับร่างที่ตามหามานาน...  ร่างสูงรีบวิ่งลงบันไดไปทันทีโดยไม่ยอมรอแม้แต่ลิฟท์  ไม่นานนักยุนโฮก็พาร่างของตัวเองลงมาถึงชั้นล่าง..

........แค่เข้าไปในห้องนั้นก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้แล้วว่าร่างบางได้เห็นอะไรมาบ้าง

.....แต่ตัวเค้ากลับใจร้าย  ทำร้ายแจจุงด้วยอีกแรง

......ในยามที่แจจุงเศร้าแบบนี้   มันก็เป็นหน้าที่ของเค้าที่จะอยู่เคียงข้างกาย......

                ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝน  มือเล็กสองข้างยกขึ้นเป็นร่มเงาให้กับดอกไม้ดอกเล็กที่เค้ากับยุนโฮได้ช่วยกันปลูกขึ้นมา...

......เคยมานั่งกางร่มให้ดอกไม้ดอกนี้ด้วยกัน  แต่วันนี้คงไม่มี......

                พลันอ้อมกอดอบอุ่นก็เอื้อมกอดแจจุงจากข้างหลัง  ร่างสวยไม่ได้ดิ้นรนอย่างครั้งก่อนแต่กลับนิ่งงันจนยุนโฮใจหาย

“แจจุง....”

“.........”

“แจจุงพูดกับยุนโฮสิครับ...”

“........”

แจจุงนั่งนิ่งโดยไม่ยินทำอะไรซักอย่าง  ยุนโฮเห็นแบบนั้นก็ใจเสีย  หน้าคมซุกลงกับไหล่บางนั่นอ้อนๆ

“ยุนโฮขอโทษ.....”

“ขอโทษที่โกหกเราเหรอยุน??”

“ในเมื่อยุนไม่ได้รักเราแล้ว  จะมาหาเราทำไม??  กลับไปหาสเตสิ!!”

ยุนโฮไม่ได้ตอบอะไรเป็นคำพูด แต่มือหนากลับจับร่างบางให้หันมาหา  มือใหญ่เชยคางเล็กขึ้นมาก่อนจะประทับจูบลงไปอีกครั้ง  แจจุงไม่ได้ต่อต้านอะไรแต่เพียงแค่สัมผัสปาก  น้ำตาก็ไหลทะลักออกมาจนยุนโฮรับรู้...

.....เพราะฝนที่กระทบใบหน้านั้นเย็นเฉียบ  หากแต่น้ำตานี่กลับอุ่นจนทำให้ร้อนใจ

“ยุนโฮรักแจจุงจริงๆ  ไม่เคยหลอกอะไร...  ยุนขอโทษที่เมื่อกี๊ไปมีอะไรกับสเตฟานี่  แต่ยุนอยากให้รู้ว่าที่ยุนทำไปเพราะยุนอยากจะลืมแจ...”

“ทำไมยุนต้องอยากลืมแจด้วย...ฮึกกกก”

“แต่ยุนจะไม่ทำอีกแล้ว  เพราะแจอยู่ตรงนี้แล้ว  ยุนรักแจนะ  คบกับยุนนะครับ”

“อื้ม  แจก็รักยุนนะ”

สายฝนเย็นเฉียบสร้างความเปียกปอน หากแต่สำหรับยุนโฮกับแจจุงแล้ว...  สายฝนนี้นำมาซึ่งความชุ่มฉ่ำหัวใจ....

                สองร่างตระกรองกอด  มอบจูบรสหวานให้กันโดยไม่รีบร้อน

.....ในยามที่แจจุงเสียใจ  ผมต้องอยู่เคียงข้าง....

...เมื่อก่อนอาจจะในฐานะ  “ที่ปรึกษา” แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้วครับ...

END