ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ความสงสัย
เ้าวัน่อมา
เอเลนอร์นอนหลับอยู่ในอ้อมออายผู้เป็นที่รั ในะที่เามอูนรหน้าพลาระับอ้อมแนโอบรอบให้แน่นึ้น หลใหลในัวเธอโยไม่มีอะไระมาเปลี่ยนใเาไ้
ายหนุ่มเยมีใบหน้าและรูปร่าาม เรือนผมสีเทา วาสีฟ้าน้ำทะเลเปล่ประาย แ่เพราะสรามแ่ละรั้หนัหนาสาหัสึทิ้ร่อรอยมาบเอาไว้นับไม่ถ้วน
วา้าหนึ่ถูมาบในสรามปราบบรั้สุท้ายลายเป็นแผลผ่าเหนือิ้ววา้าวาลายาวลมาถึลาแ้ม นัยน์า้านั้นเปลี่ยนเป็นสีเทาและบอสนิท เาไม่ล้ามาพบเธอ้วยรูปลัษ์เ่นนั้น ิว่าะน่าเลียในสายาหิสาวที่มีบุรุษนั้นสู่อแถวรออยู่มามาย
แ่ระนั้น เอเลนอร์ลับยิ้มให้เาเหมือนในวันวาน ปิบัิับเาไม่เปลี่ยนแปล
พลันิถึบทสนทนาืนที่ผ่านมาแล้วยิ่รัเธอมาว่าเิมโยไม่รู้ัว นิ้วเรียวอนรหน้าเอื้อมแะรอยแผลเป็นยาวพาผ่านวา้านั้น สัมผัสรอยแผลามลำัวเอ่ยถามเาว่า “นาธาเนียล ยัเ็บอยู่ไหมะ”
“ไม่เ็บแล้วรับ ุไม่รัเียริ ๆ เหรอ” แม้ะรู้อยู่แ่ใว่าเธอเลือเาแล้วแ่ยัอยาไ้ยินำยืนยันอีรั้เพราะน้ำเสียอเธอเวลาพูปลอบใเา่าไพเราะ
“ไม่ว่าะยัไัน็รัุ่ะ นาธาเนียล” เอเลนอร์ยิ้มให้เา “ุยัเป็นนเิมในวามทรำอันเสมอ”
ะำลัิอะไรเรื่อยเปื่อย ร่าบาในอ้อมอเริ่มยับเาึรอล่าวอรุสวัสิ์ับเธอ้วยสีหน้ายิ้มแย้มแ่สาวเ้าลับหลบหน้าเพราะเรื่อที่เิึ้นลอทั้ืน ว่าะยอมหันมอเาเล่น้อู่ว่าอทำอีสัรั้อนเ้าะีไม่น้อย
หลัาหยอล้อันหนำใแล้ว นาธาเนียลึปล่อยให้เธอไ้ัารล้าหน้าล้าา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลมาทานอาหารเ้าร่วมันับนอื่น ๆ ในรอบรัว
“อรุสวัสิ์่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่” เอเลนอร์ทัทายยุและัเสอาเบอร์ลีน้วยน้ำเสียนอบน้อม สีหน้าอิโรยเล็น้อยนทำให้พวเามอหน้าันแล้ว้อบุรายนที่สาม้วยสายาำหนิเพราะอีฝ่ายลับยิ้มร่าเริสใสระุ่มระวย
เาเบือนหน้าหนีวามผิ ทำัวใล้ิภรรยาไม่สนใใรทั้นั้นราวับมีันอยู่สอน
บรรยาาศในฤหาสน์อาเบอร์ลีนยัเ็มไป้วยีวิีวา อาะเป็นเพราะสรามสบลแล้วและบุรายทั้สามลับบ้านเิโยไม่บาเ็บสาหัส ยุและัเสอาเบอร์ลีนเลยพลอยโล่ใไปเปราะหนึ่
สามพี่น้อึไ้มีเวลาว่าพูุยันอย่าสบาย ๆ ไม่้อมีเรื่อารเมือมาวนใเสียที ระหว่านั้น เอเลนอร์ามออมาเพราะรู้สึไม่สบาย เธอยัแพ้อาาศหนาวเหมือนอย่าเยเป็นเพราะมาาเมือเอบอุ่นอย่าพัลเลเน่นนาธาเนียลนึเป็นห่วน้าาย
“พาเอเลนอร์ไปฮันนีมูนที่ิโมนาสิ ่วนั้นอยู่ฤหาสน์าอาาศไปเลย็ไ้” เอโลอิพี่ายนโแนะนำเพราะเยไปเที่ยวเมือายทะเลแถบนั้นมา่อน
ิโมนาือุหมายที่ศิลปินในยุสมัยนี้้อไปให้ไ้เพราะสวยามราวับเป็นสถานที่ที่ไม่มีอยู่ริ บรรยาาศโรแมนิ่อให้เิวามิเิสร้าสรร์นใรหลายนยย่อให้เป็นเมือสำัอัรวรริไลีเทีย
ภาพวาที่แวนอยู่ในหอศิลปะึมัะมีภาพอเมือายทะเลแห่นี้ปราอยู่เสมอ
“ันรู้ว่านายะเป็นห่วเรื่อหลัานี้ แ่พอเษียมาแล้ว อ์ัรพรริไม่ว่าอะไรนัหรอ หาเาน์ เอ ลีแวร์ยืนยันหนัแน่นว่า้ออยู่วาลินน์่อไปเพราะภรรยาสุภาพไม่่อยีเท่าไหร่” ฟินน์ พี่ายนรอล่าวเสริม ในเมื่อมีเหุผลเพียพอ สหายนสนิทอบิาะอนุโลมให้ไ้
“นาธาเนียล ถ้า้อไปอยู่ินแนทาเหนือริ ๆ ันทนไ้่ะ ุเาผิ ทานาร้อน อยู่ไปเรื่อย ๆ เี๋ยว็ิน” เอเลนอร์ไม่อยาให้เาลำบาใ ปล่อยให้เาัวลเรื่อานเพียอย่าเียว็พอแล้วเพราะเธอไม่อยาเป็นัวถ่วเา
“แ่ไหน ๆ ็อยู่ใน่วหลัแ่าน ไปเที่ยวพัผ่อนให้สบายใเถอะ” เลี้เมเบล ภรรยาอเอโลอิบอน้อเย ในในึอยา่วยเอเลนอร์ัารเรียม้าวอสำหรับเินทาไลั้แ่อนนี้
หวัว่าทัู้่ะมี่วเวลาแสนสุันเพียลำพัเพราะ่าฝ่าย่าผ่านอะไรมามาเหลือเิน
พี่ายเห็นแววาห่วใยที่เามีให้น้อสะใภ้ รอยยิ้มบาปราบนใบหน้าสุุมอหัวหน้าหน่วยออารัาที่หนึ่ ไม่นึว่านาธาเนียละเผยให้เห็นมุมนี้อย่า่ายาย
สอสามวัน่อมา เาน์ เอ ลีแวร์ึพาภรรยาเินทา้วยรถม้ามุ่สู่เมือิโมนาามำหนาร
เอเลนอร์มอภาพทิวทัศน์ฤูหนาวระหว่าทา้วยวามื่นเ้น เธอไม่เยรู้เลยว่าสถานที่้านอเมือพัลเลเน่ะสวยามมานานี้
หิมะโปรยปรายปลุม้นสนให่ าวโพลนไปทั่วทั้ภูเาเหมือนปุยเมนนึอยาระโลไปนอนเล่นแล้วปั้นุ๊าหิมะ
หาเธอแ็แรว่านี้สัหน่อยทำอะไรามใไปนานแล้ว เวลานี้ึนึเสียายเล็น้อยเอาไว้ฤูหนาวปีหน้า่อยเอ่ยวนนาธาเนียลเล่นลาเลื่อนเหมือนเ็น้อยสัรั้ในีวิ
ารเินทารั้นี้เ็มไป้วยวามทรำใหม่ ๆ มามาย เธอนึอบุเาอยู่เสมอที่ยัรัษาสัา แม้อนนั้นะยัเยาว์วัยมานอาลืมำมั่นไปแล้ว็าม
เาเห็นเธอเอาแ่สนใภาพ้านนอรถม้าึเอนศีรษะพิไหล่เธอพลาสอแนรอบเอวอแนบาย
“ุไม่สนใผมเลยเหรอรับ” น้ำเสียนั้นฟัูน้อยใเล็น้อยแ่เป็นเพียเพื่อหยอเล่นเท่านั้น ระนั้น หิสาวลับลนลานรีบบอเาไปเพราะไม่อยาให้เ้าใผิ
“เปล่านะะ ันแ่ไม่เยเห็นอะไรแบบนี้มา่อน อโทษนะะ นาธาเนียล” แววาใสื่อราวับสำนึผิ้อน้าาย วาสีม่วลาเวนเอร์ยัทำให้เาหลุมรั้ำแล้ว้ำเล่า “ถ้าุอยาะอโทษริ ๆ หอมแ้มผมไ้ไหมรับ” เายื่น้อเสนอออไปิว่าหิสาวะรีรอเินอายแ่เพราะลัวว่าเาอาน้อยใึรีบโผเ้าหาแล้วหอมแ้มอย่าที่เาบอ พลันพู้วยน้ำเสียไร้เียสา “อย่าโรธันเลยนะะ”
“ผมะล้าโรธุไ้ยัไ ผมรัุมานาไหนรู้ไหมรับ”
“แ่เมื่อี้…”
“ผมแ่อยาใหุ้สนใผมมาว่าภาพ้านอรถม้า อยาใหุ้หอมแ้มแล้ว็อผมเท่านั้นเอ” นาธาเนียลไม่ปิบัวามในใ รู้ว่าเวลานี้อยาไ้อะไรนรหน้าเ็มใทำให้หม
ายหนุ่มยัอออ้อนให้เธอทำอย่านั้นอย่านี้ามใลอหนึ่เือนที่ทัู้่ฮันนีมูนในเมือิโมนา ผ่านวันและืนไป้วยันอย่าเื่อ้า สร้าวามทรำี ๆ ร่วมันในานะสามีภรรยาและสาบาน่อหน้ารูปปั้นโบสถ์อันเลื่อื่อว่าะรัและูแลันลอไป
ทว่า ยิ่ไ้ใ้ีวิับเธอมาึ้นเท่าไหร่ วามสสัยเรื่อบาอย่าในใอเาลับเพิ่มึ้นมาเท่านั้น
่อนหน้านี้เอเลนอร์ถูนทำร้ายไ้รับบาเ็บที่ศีรษะ นในระูลเาน์เอเวอร์เลเป็นห่วเธอมานัเพราะอาารร้ายแรถึั้นสูเสียวามทรำ
ใน่วนั้น เาำลัเินทาลับาเมือายแนึไม่รู้เลยว่าเิเรื่อแบบนี้ึ้น ไ้ยินเพียำบอเล่าอเาน์เอเวอร์เลเท่านั้น
เาล่าวว่าถ้าเธอพยายามนึถึเรื่อที่เิึ้นหรือเรื่อในอีเมื่อใ เอเลนอร์ะเป็นลมหมสิไปทุรั้ ันั้นหมอที่ทำารรัษาึให้ำแนะนำว่าารรื้อฟื้นไม่ใ่เรื่อีเสมอไปเพราะอาทำให้เธอำวันที่เลวร้ายที่สุในีวิไ้
วันนั้น เิเลีย เอเวอร์เล น้อสาวแม่เียวันับเธอถูนร้ายนเียวันแทที่ท้อนเสียีวิ อาะเป็นสาเหุที่เธอไม่อยาำเรื่อเลวร้ายนั้นเพราะเธอรัน้อสาวนนี้มา
ระนั้น นที่สูเสียวามทรำไปลับำเรื่อราวอเาไ้เป็นอย่าี นิสัย ารพู ท่าทา วามิอเธอลับเปลี่ยนไปโยสิ้นเินนึว่านรหน้าเาในเวลานี้เป็นนอื่นที่ไม่ใ่นรัอัวเอ
“นาธาเนียล ำลัิอะไรอยู่ะ ันเรียุั้แ่เมื่อรู่แล้ว” เอเลนอร์รินน้ำาให้เาเหมือนอย่าเย ท่าทานอบน้อมอเธอยิ่ทำให้เาแปลใ
ไม่ใ่ว่าารระทำที่เธอมี่อเาะไม่ีหรืออย่าไร แ่มันวนใเามาเินไปเพราะหาเป็นเอเลนอร์ที่เารู้ัะิเห็นและระทำอีแบบหนึ่มาว่า มิหนำ้ำนร้ายัวริยัลอยนวลเาไม่อาปล่อยให้เป็นอย่านั้นไ้
นาธาเนียลึเียนหมายบับหนึ่ส่หาลอร์วินสัน ผู้่วยานอเาให้ามหานร้ายที่หลบหนีไปและสืบเรื่อราวเพิ่มเิมอย่าลับ ๆ
หลัลับมาวาลินน์ไ้ไม่ถึห้าวันพลันไ้่าวราวาผู้่วยว่าสามารถับุมนที่ลอบทำร้ายบุรสาวทั้สอนอระูลเาน์เอเวอร์เลไ้แล้ว
ำสารภาพอเาน์เอ็มัน์ ไวแอ์ นร้ายในีนี้ลับทำให้เาะลึันไม่าฝัน วามริที่ว่าเสียแทหัวใไม่มีิ้นีเพราะนที่ถูทำร้ายนถึแ่วามายนั้นไม่ใ่เิเลียแ่ว่าเป็นเอเลนอร์ เอวอร์เลผู้หิที่เารั
หาเป็นเ่นนั้นแล้ว เอเลนอร์ที่อยู่้าเา แท้ริแล้วเป็นใรันแน่
ความคิดเห็น