ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ระบบแจกเงินไม่จำกัด 2
เสียไเรนอรถพยาบาลัแผ่วเบาไป ทิ้ไว้เพียวามเียบที่หนัอึ้ ราวับ้อนหินทับออพี่ๆ รปภ. และหัวหน้า รปภ. พวเายืนนิ่อยู่้าทา มอามรถพยาบาลที่พาพอร์ไป วาอพวเาเ็มไป้วยวามหวั่นไหว แม้เสียไเรนะหายไปแล้ว แ่ภาพออุบัิเหุยัิา วามรู้สึผิและวามัวลผสมปนเปัน
"อใหุ้พอร์ปลอภัยเถอะรับ" ลูน้ออหัวหน้า รปภ. ระิบเบาๆ น้ำเสียสั่นเรือ หัวหน้า รปภ. พยัหน้า้าๆ มือสั่นเทาะหยิบโทรศัพท์ึ้นมา สายาอเายัับ้อไปยัุเิเหุ ราวับหวัว่าะเห็นพอร์ลับมาอีรั้
ที่บ้านพอร์:
"ใรโทรมาหรือะุ? ใรเป็นอะไร? ทำไมูุใัะ" ุทิพย์ถามสามี้วยน้ำเสียที่เริ่มสั่นเรือ ใบหน้าีเผือ มือสั่นระริ เธอรู้สึถึวามผิปิ วามเย็นยะเยือที่แผ่่านมาาสามี มันไม่ใ่แ่เรื่อาน มัน้อเป็นเรื่อร้ายแร
"หัวหน้า รปภ. ที่บริษัทโทรมารับ" ุิรเทพอบ เสียสั่นเรือ เาพยายามลั้นน้ำา แ่็ทำไ้ไม่ีนั
"เาบอว่า... พอร์เิอุบัิเหุ อาารสาหัส ำลัถูนำส่โรพยาบาล G" ำพูอเาเหมือนมีรีแทหัวใภรรยา เสียแ้วแัึ้น ราวับสะท้อนวามแสลายอหัวใแม่ ุทิพย์ทรุัวล น้ำาไหลอาบแ้ม ร่าายสั่นสะท้าน
"ไม่... ไม่ริ ลูัน..." พี่นอร์ทรีบเ้าไปประอแม่ ใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามใและวามหวั่นไหว เาไม่เยเห็นแม่ร้อไห้หนันานี้มา่อน
"แม่รับ เรา้อั้สิ เรา้อไปโรพยาบาลัน"
ที่โรพยาบาล:
รถพยาบาลแล่นเ้ามาอที่หน้าห้อุเิน เสียไเรนั้อ แ่ลับลายเป็นเสียที่น่าลัว มันเหมือนเสียนับถอยหลั เสียอวามหวัที่ำลัริบหรี่ ทีมแพทย์วิ่ออมาอย่ารวเร็ว พาพอร์เ้าไปในห้อุเินทันที
"อาารหนัมารับ" หมอพูเสียเร่รีบ
"เราะทำทุอย่า แ่... อนนี้เายัไม่รู้สึัว" ำพูอหมอเหมือนอย้ำวามหวาลัวในใอทุน เสียหัวใอพวเาัโรมราม เหมือนะหลุออมาาอ บรรยาาศในห้อรอเ็มไป้วยวามเียบ วามัวล และวามหวัที่ริบหรี่ ท่านประธานนั่อยู่บนเ้าอี้ มือสั่น วาแ่ำ เาพยายามหายใเ้าลึๆ เพื่อให้ัวเอสบ แ่็ทำไ้ยา
"พอร์... พอร์้อปลอภัย" เาพึมพำเบาๆ
วามเียบในห้อรอุเินอโรพยาบาล G หนัอึ้ ราวับ้อนหินนามหึมาทับอยู่บนอทุน อาาศูหนืเหนียว หายใเ้าออลำบา เ็มนาฬิาบนผนัห้อเิน้า ราวับเวลาหยุนิ่ เสียสะอื้นแผ่วเบาอ ุทิพย์ ัแทรึ้นมาเป็นระยะๆ นอร์ท พี่ายอพอร์ ุมมือแม่ไว้แน่น แรที่มือเาหนัแน่น บ่บอถึวามัวลที่ท่วมท้น วาแ่ำอเา ้อมอประูห้อุเิน ราวับหวัะมอทะลุประู ไปเห็นสภาพอน้อาย
ุิรเทพ พ่ออพอร์ นั่ัวแ็ทื่อ มือไม้สั่นเทา นแ้วน้ำในมือสั่นระริ เือบะหล่นลพื้น ใบหน้าีเผือ ไร้สีเลือ ริมฝีปาแห้แ เาพยายามหายใเ้าลึๆ เพื่อวบุมสิ แ่วามหวาลัว และวามัวล ัร่อนิใ อย่ารุนแร เาไม่เยรู้สึหวั่นไหวนานี้มา่อน พอร์ ลูายนเียว วใอรอบรัว ำลั่อสู้ับวามาย และเาลับทำอะไรไม่ไ้เลย นอานั่รอ รออย่าหมหวั
นอร์ท ลอบมอพ่อ เาเห็นวามเ็บปว วามหวาลัว และวามสิ้นหวั สะท้อนอยู่ในวาอพ่อ มันเป็นวามเ็บปว ที่เาเอ็สัมผัสไ้ เาไม่เยเห็นพ่ออ่อนแอนานี้มา่อน วามรู้สึผิ ืบลานเ้ามา เาวระปป้อน้อาย แ่ลับทำไม่ไ้ เาวระอยู่เีย้าน้อาย ในยามที่น้อาย้อาร แ่ลับทำไ้เพียแ่นั่รอ รออย่าหมหวั
นาทีที่ผ่านไป ่ายาวนาน ราวับเป็นั่วโม วามหวัริบหรี่ลเรื่อยๆ ุทิพย์ ร้อไห้โฮออมาอย่าสุเสีย นอร์ท โอบอแม่ ปลอบโยน แ่ำพูใๆ ็ูืา ไร้วามหมาย ในเวลานี้ วามรู้สึผิ วามเสียใ และวามหวัที่ริบหรี่ ผสมปนเปัน นยาะแยแยะ วามัวล ที่เยเป็นเพียเา อนนี้ลับลายเป็นเาที่มืมน และหนัอึ้ ทับถมหัวใอทั้สอน
แล้ว... ประูห้อุเิน็เปิออ แพทย์เินออมา ใบหน้าเร่เรีย ราวับแบภาระหนัอึ้ เาหยุอยู่รหน้า มอไปยัลุ่มนที่รออยอย่าใใ่อ ่อนะล่าว้วยน้ำเสียเรียบนิ่ แ่แฝไป้วยวามเสียใ ำพูนั้น เหมือนมีรีแทลาหัวใ อทั้นอร์ท และุิรเทพ
“อแสวามเสียใ้วยรับ… เราพยายามอย่าเ็มที่แล้ว… แ่…”
วามเียบ วามเ็บปว และวามเสียใ ท่วมท้น วามัวล ที่เยทรมาน อนนี้ลายเป็นวามสูเสีย ที่ไม่มีวันลับมา
วามเียบหลัำพูอแพทย์หนัอึ้ยิ่ว่าเิม มันไม่ใ่วามเียบที่ว่าเปล่า แ่เป็นวามเียบที่อัแน่นไป้วยวามเ็บปว วามเสียใ และวามรู้สึผิ ที่ทับถมันนแทบหายใไม่ออ ุทิพย์ทรุัวลับพื้น ร่าายสั่นเทา น้ำาไหลอาบแ้ม เสียร่ำรวแผ่วเบา “ลูัน… ลูัน…” ำพูนั้น บีบหัวใอทุนที่ไ้ยิน
นอร์ทรีบเ้าไปประอแม่ มือให่อเาแนบลบนหลัแม่ ปลอบโยน้วยวามรัและวามห่วใย แ่ำพูใๆ ็ูืา ไร้วามหมาย ในเวลานี้ เาเอ็ำลัพยายามลั้นน้ำา วามรู้สึผิัินหัวใ เาวระปป้อน้อาย แ่ลับทำไม่ไ้ วามรู้สึผิ และวามเสียใ ผสมปนเปัน นยาะแยแยะ
ุิรเทพนั่นิ่ ราวับรูปปั้น มือไม้สั่นเทา วาแ่ำ ้อมอพื้น เหมือนำลัมอหาำอบ แ่ไม่มีำอบใ ที่ะเยียวยาวามเ็บปวรั้นี้ไ้ เาสูเสียลูาย วใอรอบรัว ไปอย่าไม่มีวันลับ วามหวั วามฝัน และอนา ที่เยวาฝันไว้ พัทลายล ในพริบา
วามเียบยาวนาน ถูั้วยเสียสะอื้นอ ุทิพย์ และเสียหายใหอบหนัๆ อ ุิรเทพ นอร์ท อแม่ไว้แน่น พยายามปลอบโยน แ่วามเ็บปว ็ยัอยู่ มันเป็นวามเ็บปว ที่ไม่มีวันหายไป
บรรยาาศในห้อรอุเิน เ็มไป้วยวามเศร้าโศ วามสิ้นหวั และวามรู้สึผิ ที่ไม่มีวันาหาย โรพยาบาล G ที่เยเป็นสัลัษ์แห่วามหวั ในวันนี้ ลับลายเป็นสถานที่ ที่เ็มไป้วยวามเ็บปว และวามทรำ ที่ไม่มีวันลืมเลือน
เวลาผ่านไป้าๆ แ่วามเ็บปว ลับทวีวามรุนแรึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใรพูอะไร ไม่มีใรทำอะไร ไ้เพียแ่นั่ นั่เียบๆ และปล่อยให้น้ำาไหลอาบแ้ม อย่าเียบๆ วามายอพอร์ ไ้ทิ้รอยแผลเป็น ไว้ในใอทุน เป็นรอยแผลเป็น ที่ไม่มีวันลบเลือน เป็นวามทรำ ที่ไม่มีวันาหาย และเป็นบทเรียน ที่สอนให้พวเารู้ั หวแหน และาบึ้ ับทุ่วเวลา ที่ไ้อยู่ร่วมัน
ความคิดเห็น