ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทคั่น เรื่องราวก่อนหน้านั้น
วันนั้นเป็นวันที่พิเศษ วันที่ลุ่มเพื่อนอผมรวมัวันเพื่อเริ่ม้นทริปสนุในรุเทพฯ พวเราเที่ยวเล่นามห้า ิน้าวามร้านอาหาร ูหนั ถ่ายรูป… เป็นิรรม่ายๆ ามประสาวัยรุ่น มันวระเป็นแ่วันธรรมาที่แสนพิเศษอพวเรา
แ่ไม่รู้เลยว่าทุอย่าะพลิผันในั่วพริบา
ผมนัเอเพื่อนที่าเฟ่แห่หนึ่แถวสยาม ้วยวามที่เมื่อืนื่นเ้นนนอนไม่หลับ ผมอยู่ในสภาพร่อแร่เ็มที อบาำล้ำเหมือนหมีแพน้า
"อ้าว! ไทิ มาแล้วเหรอ? รอั้นานเลยนะ!"
นที่ทัผมือ าน หรือ ารเว เหมัทิวาลัย เพื่อนสนิททีู่สใสและร่าเริเสมอ เป็นนเรียนเ่ หน้าาี แถมรเวลานน่าหมั่นไส้
"อืม… หวัี" ผมอบลับอย่านที่ยัไม่ฟื้นาวาม่ว
"โห หน้าโทรมนานี้ โนแวมไพร์ูเลือมาหรือไเนี่ย?!" านพูพลาทำท่าพึมพำบทสวมน์เรียำาผมนหลุหัวเราะออมา
"เพ้อเ้อน่า แล้วไอ้วีล่ะ? นัมันแล้วใ่ไหม?"
"นัแล้ว! แ่มันบอว่ารถิ รออีแป๊บนะ"
พวเราสั่อาหารมารอัน โยมี วี หรือ วีรินทร์ ฟ้าสใส เป็นเพื่อนอีนที่ำลัเินทามา ระหว่ารอเรา็เริ่มลมือินัน่อน วีมาถึทีหลั็โวยวายามประสา
"เฮ้! ทำไมไม่รอินพร้อมันวะ!" วีว่าพลานั่ลร้าม
"็แมา้าเอ ใรใ้ให้รถิล่ะ?" ผมยัไหล่วนๆ
"ไอ้นี่…!"
บทสนทนาเรื่อยเปื่อยและเสียหัวเราะอพวเราเ็มไป้วยวามสนุ… แ่แล้วเสีย ปั! ัลั่น็ทำให้ทุอย่าหยุะั
เสียปืนัึ้นาหน้าร้าน ทุนในร้านใและหลบลใ้โ๊ะ รวมถึผมและาน
"ฟัให้ี!" เสียอายนหนึ่ัึ้นพร้อมับท่าที่มู่ "นี่ือารปล้น วาอมี่าอพวแไว้บนโ๊ะ แล้วอย่าิยับ ถ้าไม่อยาโนยิ!"
บรรยาาศในร้านเ็มไป้วยวามหวาลัว… ยเว้นวี
วีลุึ้นยืน วาอเาูว่าเปล่าเหมือนนไร้ีวิ ่อนะพุ่ัววิ่ไปยัลุ่มนร้าย
ในหัวผมินนาารถึาฮีโร่ วีะหลบระสุน้วยวามล่อแล่ว ใ้เ้าอี้ฟาโรนหมอบและับหัวหน้าโรเป็นัวประัน…
แ่วามริไม่ไ้สวยามแบบนั้น
เสียปืนัึ้นอีรั้ ร่าอวีล้มลับพื้นในทันที เลือแานไหลเปื้อนพื้นร้าน านรีบรุเ้าไปประอวีไว้ในอ้อมแน
"วี! ลืมาสิ! อย่าเป็นอะไรนะ!" เสียอานสั่นเรือและเ็มไป้วยน้ำา
ผมยืนมอภาพนั้น้วยวามรู้สึว่าเปล่า ไม่มีน้ำา ไม่มีเสียสะอื้น ทั้ที่เพื่อนายอยู่รหน้า แ่ผมลับทำไ้แ่ยืนนิ่
"ทำไม… ทำไมแทำหน้าแบบนั้นวะทิ?" านหันมาถาม ใบหน้าเาเ็มไป้วยวามสิ้นหวั
และในัหวะนั้น…
ปั!
เสียปืนัอีรั้ ระสุนเาะเ้าลาหน้าผาอาน เาล้มลทันที่อหน้า่อาผม
ผมมอใบหน้าอัวเอในระรผนัร้าน ใบหน้าที่เย็นา ไร้ึ่วามรู้สึเหมือนับว่า… มันไม่ใ่หน้าอผมเอ
ผมยืนนิ่ หวาลัวใบหน้าอัวเอมาว่าวามายที่อยู่รอบัว
และ่อนที่ทุอย่าะับวูบลไป ผมเห็นภาพในระเหมือนำลัยิ้มให้ผม…
เมื่อผมลืมาอีรั้
"ื่นแล้วรึ? เวลา่าพอเหมาะพอเาะเลยแฮะ"
เสียปริศนาทัผม ผมลืมาึ้นมาและพบับหิสาวที่มีออร่าเิ้านน่าหวาลัว
นั่นือรั้แรที่ผมไ้พบับ เทพผูู้แลระบบพหุัรวาล
และเป็นุเริ่ม้นที่ผมะไ้เรียนรู้ถึ… ่าโล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น