พลังแห่งห่วงเวลา

ลำดับตอนที่ #2 : ตามหาความทรงจำ

คลื่น....ซ่า....

...คลื่น....ซ่า....

เสียงคลื่นทะเลกระทบกับเรือที่จอดเรียงรายตามชายฝั่งทะเลหูเป๋ย ผู้คนเดินกันให้ขวักไขว่ วุ่นวาย

"มา... มา... บะหมี่สักชามมั้ย"

"ไม่น่าเจอกันนานเลยนะ..."

บางคนก็ส่งเสียงร้องเรียกกัน บางคนก็ตะโกนขายของ เสียงพูดคุยหาที่พักกัน คนขนสินค้าแบกไปแบกมาด้วยความวุ่นวาย

เป็นเช้าวันใหม่ที่ดูคึกคัก ถัดไปสองคูหาจากทางขวามือของท่าเรือ มีชายชราสูงวัยผอมซูบ ใส่เสื้อสีน้ำเงินดำซอมซ่อ หนวดเคราจัดเรียงเป็นระเบียบ แลดูขัดกับรูปร่างของเขา

นั่งกินโจ๊กดูเป็นคนลึกลับแต่ใจดี สองมือสั้นและเทา ผิวหนังเหี่ยวย่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน สายตาที่เหนื่อยล้า จับจองมองเด็กหญิงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

"หิวจังเลย!" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวทั้งสองวิ่งไล่ตามกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า และหิวโหย

"เถ้าแก่!..บะหมี่สองจาน"

"มา...มา... เชิญนั่งก่อน"

ตาเฒ่าจับจองมองดวงหน้าน้อยๆ ของพวกเธอพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทันใดนั้นนกเหยี่ยวที่กำลังโผบินจับปลาอยู่ริมหาดก็หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง เส้นบะหมี่ที่กำลังลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ และน้ำที่กระเซ็นออกจากเส้นบะหมี่ ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดชะงักเงียบสงบ ชายชราลุกออกจากที่ของตนและเดินมามองหน้าเธอด้วยแววตาที่เป็นประกาย

"เวลาผ่านมาเร็วจริงหนอ..."

"ไม่มีวันไหนที่ข้าจะไม่คิดถึงแม่ของเจ้า...เจ้าช่างเหมือนนางมากเลยทีเดียว"

หว่า หวารู้สึกได้ยินเสียงที่ชายชราผู้นั้นพูดพรึมพรำด้วยภาษาที่ฟังคล้ายๆ ภาษามองโกลที่คุ้นหู เธอเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีมือแห้งกร้านดังกระดาษมาลูบที่ผมสลวยมันวาวของเธอ ความรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น

"นี้...อะไรกัน! ฝันหรือจริง?"

"นี้ท่านรู้จักข้าหรือ!"

รอยยิ้มที่ดูใจดีมีเมตตาพร้อมสำเนียงที่แปลกๆ แต่ก็พอเข้าใจได้

"เธอตรงไปอีกนิดแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าตรอก ต้า หมี่ ก็จะเห็นโกดังร้าง ที่นั่นมีเบาะแสที่เจ้ากำลังตามหา ขอให้โชคดีนะ..."

เมื่อรู้สึกตัวอีกที ชามบะหมี่ชามโตโชว์สาหร่ายปกหน้าก็ตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว

"อ้าว!..เฮ้ย!"

"เป็นอะไร หว่า หวา หลับในเหรอ!"

"รีบกิน! รีบกิน! บะหมี่อืดหมดแล้ว"

หว่า หวาถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ เธอคิดในใจว่า "สงสัยฉันจะเพี้ยนไป"

ซูด!!!!...เซียว

ซูด!!!....เซียว

"หิววว..มากกกก"

"นี้เราแข่งกันซดบะหมี่หรอ?"

ฮา....ฮ่า...ฮ้า.....ฮา....ฮ่า...ฮ้า

"เดี๋ยวนะ!...ลี่ หลิน เมื่อกี้ฉันคิดว่าฉันฝันไปนะ มีผู้เฒ่ามาบอกกับฉันว่าให้ฉันเลี้ยวซ้ายไปที่ตรอก...ต้า หมี่... ในนั้นมีเบาะแสที่เรากำลังตามหาต่อไป"

"เค้าพูดภาษาที่ฟังแล้วคล้ายๆ ภาษามองโกเลีย แต่ว่าทำไมฉันถึงได้เข้าใจก็ไม่รู้ซิ"

"เฮ้ย!" ลี่ หลินถอนหายใจเบาๆ

"ตอนนี้มีเพียงเราสองแล้วน่ะ ฉันจะปกป้องเธอเอง นางฟ้าผู้เบาบางและเหม่อลอยของฉัน"

ทั้งสองเดินฝ่าผู้คนที่สับสนวุ่นวาย ลัดเลาะตามทางเดินมาเรื่อย ๆ จนมาถึงตรอก... ต้า หมี่...

"หว่า หวา!... ดูพระจันทร์วันนี้สิ...สวยงามมากจริงๆ"

ดวงตากลมโตจ้องมองพระจันทร์ที่สุกสกราวด้วยความรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

"สวยจังเลย...เนอะ ลี่ หลิน"

เสียงฝีเท้าที่แผ่วเบา เสียงลมที่พัดผ่านไป ทันใดนั้นเงาดำร่างเล็กพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ทั้งสองไม่ทันรู้ตัวว่ามีใครตามมา

"หว่า หวา เอาไงต่อดี!.. ไปทางไหน?"

"ฉันว่าลองเข้าไปในโกดังดูมั้ย?"

หว่า หวามองไปรอบๆ ไม่มีอะไร ทุกอย่างก็ดูปกติดี ใช้มือกุมเหรียญมังกรที่สวมไว้ที่คอแน่น

"เอา!... เป็นไงเป็นกัน" ทั้งสองเดินเข้าไปใกล้โกดังร้างทุกขณะ

แอ็ด...เสียงประตูเปิดออก กระทบกับผนังดัง ปั้ง!

เสียงเหมือนเศษเหรียญตกกระทบกับพื้นไม้เก่าที่อยู่ในโกดังร่างซอมซ่อ บานประตูที่ผุพัง กระสอบข้าวสารเก่าๆ เรียงรายไม่เป็นระเบียบ มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องผ่านรูช่องหน้าต่าง บรรยากาศชวนให้หดหู่ ไม่มีใครพูดคำใดๆ ออกจากปากของเด็กทั้งสองคน

เสียงดัง แกร่ง.....

แอรอ.....แอรอ..แอก..แอ๊ก...แอ็ก

แอรอ.....แอรอ..แอก..แอ๊ก...แอ็ก

"นั่นเสียงอะไร!!!..อะไร!"

หว่า หวาพูดด้วยสีหน้าที่ซีดเผือก ใจเต้นตูมตาม ฝ่ามือของเธอที่จับมือลี่ หลินเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"เดี๋ยว!..ฉันเข้าไปก่อน"

ลี่ หลินผู้มีจิตใจแข็งแกร่ง ไม่กลัวต่อสิ่งใด เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เงาร่างเล็กวิ่งไปมาอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเหรียญทองที่ห้อยอยู่ที่คอของหว่า หวามันสว่างเจิดจ้าและลอยขึ้น เดี๋ยวก็ดับ เดี๋ยวก็ดับสว่าง ลอยไปทางซ้ายที ขยับมาทางขวาที เหมือนกำลังนำทางให้เธอ

เด็กสาวทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ จนถึงมุมมืดมุมหนึ่งของกำแพง เหรียญทองส่องสว่างไสวไม่หยุดและชี้ไปที่กำแพงพื้นใหญ่ตรงหน้านั้น

ท่ามกลางความฉงนสงสัย หว่า หวาใช้มือลูบไปบนผนังที่มีไยแมงมุมหนาแน่นจนเป็นช่อง พลันปรากฏสัญลักษณ์มังกรเด่นชัด

เธอคิดว่า "ที่นี่ต้องเกี่ยวข้องอะไรสักอย่างกับเธอแน่ๆ" ขณะที่หว่า หวากำลังคลุ่นคิดอยู่นั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างชื้นๆ แชะมาแปะที่ขาของเธอและกอดขาของเธอไว้แน่น

"ละ...ลี่..หลิน!..มีอะไรเกาะขาฉัน"

"ช่วยด้วยๆ..." หว่า หวาหลับโวยวาย

"ไหนๆๆ...อะ..ฮะ..น่ารักเชียว"

ลี่ หลินพูดขำๆ

"ฉันว่าเหมือนมันดูจะคุ้นเคยกับเธออยู่นะ"

ลี่ หลินมองดูก็ขำเป็นการใหญ่ ตกลง "เธอกลัวอะไร!... ฉันว่าน่ารักดีนะ"

เมื่อหว่า หวามองดูเจ้าปุกปุยสีส้มที่เกาะขาเธออยู่

"ออ...จิ้งจอกตัวน้อย เราเคยรู้จักกันหรอ ในคอมันมีเหรียญมังกรเหมือนฉันด้วย!"

"ลี่ หลิน!..เธอดู..ดูสิ"

มือน้อยๆ อันเบาบางของหว่า หวาสวมกอดและอุ้มเจ้าสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยขึ้นมา ภายใต้ขนที่ปกคลุมเต็มหน้าจองตาเธอด้วยความโหยหาและคิดถึง

"แอรก...แอรอ....."

"แอรอ..แอก..แอ๊ก...แอ็ก"

เจ้าจิ้งจอกน้อยร้องด้วยความดีใจ

อันที่จริงสุนัขจิ้งจอกต้องอยู่ที่ทะเลทราย แต่ทำไมมันมาอยู่ชายฝั่งทะเลได้ หว่า หวาคิดในใจอย่างตรึกตรอง

"มันจะเกี่ยวข้องอะไรกับฉันไม่นะ?"

"คิดอะไรอยู่ หว่า หวา?"

เสียงลี่ หลินร้องทักเพื่อนรักที่นั่งเหม่อลอย ถอนถอนใจ

"ฉันว่าเราไม่ควรอยู่ตรงนี้นานไปนะ มันทั่งมืดทั้งไม่มีผู้คน"

"แอรอ..แอก..แอ๊ก...แอ็ก"

เจ้าจิ้งจอกน้อยร้องพลัน วิ่งไปตะเกียดตะกายบนผนังที่มีรอยสลักรูปมังกรเป็นล่องลึกและมีขนาดใกล้เคียงกับเหรียญของหว่า หวา

"นี้!...หว่า หวา ฉันว่าเหรียญของเธอน่าจะวางเข้าไปได้พอดีกับรูปสลักมังกรบนกำแพงเลยนะ" เพื่อนผู้กล้าหาญทักขึ้นด้วยความตื่นเต้น

หว่า หวามองรูปสลักบนกำแพงด้วยความตื่นเต้น แล้วค่อยๆ หยิบเหรียญทองมังกรที่ขณะนี้สว่างเจิดจ้า ทาบลงบนรูปสลักมังกรที่อยู่บนกำแพงนั้นด้วยมือที่สั่นเทา