คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หาคนมาเป็นเมียแก้ขัดได้แล้วเว้ย
หมอเ้ับรถลับมาลินิเสริมวามามอัวเออนเือบ 5 ทุ่ม ัารเปิประูเอารถไปอ้านหลัลินินาให่ 4 ูหาและื้อที่้านหลัเอาไว้อรถให้ลู้าที่มาใ้บริาร้วย เพื่อวามเป็นส่วนัวและไม่รบวนนอื่นเวลามีลู้ามาใ้บริารอลินิ
อุ้มร่าบาที่หมสิเพราะปวหัวาแรระแททั้รถและพื้นถนน หมอหนุ่มรีบวาร่าบาบนเียผ่าัอลินิทันสมัย มีห้อผ่าั 2 ห้อ สำหรับผ่าหน้าอและทำศัลยรรมใบหน้าทุรูปแบบ มีอุปร์มาว่าโรพยาบาลเน้น้านเสริมวามามอสาว ๆ ที่อยาอัพวามสวยให้สวยยิ่ึ้น...
นายแพทย์ธนาธิป ัารทำวามสะอาเย็บแผล ทายาให้นเ็บอย่าเบามือ เ้าึ้นื่อในเรื่อารเย็บแผลไม่เิแผลเป็นให่ เ็บานเรียบร้อยมือเบานไ้สาว ๆ แห่มาทำศัลยรรมับหมอหนุ่มมามาย ทำให้รับานเพาะผ่าัยา ๆ ที่โรพยาบาลรัเท่านั้น ไม่ทำแบบฟูลไทม์ทุ่มเทเวลา 80 % ให้ับลินิัวเอเท่านั้น
เปลี่ยนุเ็ทำวามสะอาร่าายให้หิสาวแบบไม่ทันไ้สนใอะไรบนร่าายสาวสวยหมรหน้า เพิ่มายืน้อหน้าเธอ หลัาัารทุอย่าเสร็หมแล้วนั้นเอ ถึไ้มอเห็นวามามใบหน้ายามไร้เรื่อสำอาอสาวที่ัวเอ่วยเอาไว้
“...พรุ่นี้ื่นึ้นมา้อพาไปเอเรย์สมอับรวละเอีย้วยเรื่อสแนอีรอบที่โรบาลไอ้เนม...”
“...เหนื่อยัเลยเว้ย ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้มันวันอะไรันว่ะ...” บ่นอย่าเหลืออ ้วยวาม่วบวเหนื่อยทำให้หมอหนุ่มเผลอนอนหลับบนโฟา อยู่ไม่ไลาเียที่หิสาวนอนอยู่...
เ้าอวันใหม่อาาศหนาวเพราะเปิแอร์ และผ้าห่มอลินิ่อน้าบา ทำให้ร่าอสาวปริศนายับัวลืมามอไปรอบ ๆ ห้อที่ัวเอนอนอยู่
“...เราอยู่ที่ไหนันนะ โอ๊ยปวหัวัเลยเิอะไรึ้นับเราันแน่...” พายพยายามิว่าทำไมัวเธอเอมานอนอยู่ที่นี่ไ้ ิเท่าไหร่็ิไม่ออรู้แ่ว่าเธอมาทำอะไรสัอย่าที่เียใหม่ วิ่หนีนร้าย 3 น นมานเ้าับรถยน์ันหนึ่เธอบอเ้าไม่ให้พาไปโรบาลเพราะลัวนร้ายะามมา่าเธอ...
แล้วเธอเป็นใร ?ทำไมพวนั้น้อามเล่นานเธอหมายะเอาีวิให้ไ้ ยิ่ิยิ่ปวหัวนทนไม่ไหวนอนิ้นไปมา้วยวามทรมาน...
“...โอ๊ย ปวหัว !!ันปวหัวมาเลย ๆ มันทำไมปวแบบนี้นะ...” เสียร้อทรมานทำให้หมอหนุ่มนอนอยู่บนโฟาในห้อรีบลุเ้ามาูว่าเิอะไรึ้นับสาวปริศนาที่เ้า่วยมาเมื่อืนทันที...
หมอหนุ่มั้สิเินเ้าไปูเธอ ่อนะรีบียาแ้ปวเ้าเส้นเลือให้ เพื่อบรรเทาอาารปวอย่ารุนแร
“...ใเย็น ๆ นิ่ไวุ้ทำใให้สบาย ๆ เี๋ยว็หายปวแล้วนะหมอียาแ้ปวให้แล้วรับ...” เวลารัษานไ้หมอธนาธิปะเปลี่ยนเป็นนละนับอนอยู่ับเพื่อนแ๊หมอล่าแ้ม เ้าริัและีเรียส้วยวามเป็นหมอศัลยรรมผ่าั ทำานับวามเสี่ยเป็นเสี่ยายอนไ้ที่ัวเอรัษาทำให้มีสิและเร่เรียอยู่เสมอ...
ีวินสำัเท่าเทียมัน แ่ไ้เห็นนไ้รอีวิและปลอภัยือหัวใหลัอารเป็นหมอผ่าั ทำให้เบนเ็มมาเรียนเพิ่มเิม้านศัลยรรม ไม่อยาทนแบรับวามเรียมานเินไปในารทำาน...
ที่สำัวามเสี่ยมันน้อยว่ามาแถมรายไ้ี มีวามสุเมื่อนไ้ยิ้มพอใับผลานารเปลี่ยนแปลแ้ไุ้บพร่ออใบหน้าให้สวยูียิ่ึ้นนั้นเอ...
มีไป่วยหมอานนท์พี่ายอหมอเนมบ้า เมื่อมีเสยา ๆ ้อารวาม่วยเหลือาแพทย์เี่ยวาบร้านศัลยรรม่อท้อ...
“...ีึ้นมั้ยุอี 2 ั่วโม ผมะพาุไปเอเรย์สมอที่โรพยาบาลอเพื่อนผมนะ เป็นโรบาลเอนส่วนัวไม่มีใรรู้หรอว่าผมพาุไปรัษานะ...” พูัอหิสาวร่าบาเอาไว้่อน ูเธอน่าะมีนามปอร้ายแน่นอนเพราะเห็นผู้ายสวมสูท 3 น ท่าทามีพิรุธไล่ามเธอมา้วย ไม่ใ่เรื่อีแ่รอเธอีึ้นว่านี้่อยสอบถามเพื่อะไ้่วยเหลือหรือส่เธอลับบ้าน
“...ีึ้นมานิหน่อยแล้วะ ไม่ปวหัวรุนแรเหมือนเมื่อี้แล้วอบุมาะุหมอ...” พายบออย่าึ้ใที่เ้ายอม่วยเหลือเธอ ทั้ ๆ ที่ไม่รู้ัันเลย มันเสี่ยมาพอสมวรเพราะนร้ายวิ่ามเธอมา เห็นเ้าับทะเบียนรถแล้วแน่นอน...
อาารปวหายไปแล้วภายใน 30 นาที แ่พายยัเ็บแผลหน้าผาแเย็บไปหลายเ็ม ที่เหลือเป็นแผลนิหน่อยอี 3-4 ุ ทำให้ลุเินไ้แ่ยัมึนบ้าเล็น้อย าแรระแทถูที่หัวุเียว ใบหน้าเป็นแผลที่โหนแ้ม มีรอยเียว้ำึ้นมาที่ไหล่และแน
หมอเ้มอภาพหิสาวลุึ้นนั่เอไ้ ถอนหายใโล่อที่เธอไม่เป็นอะไรมาอย่าที่ิ แ่หนัสุน่าะหน้าผาถึหัวแเย็บไปเือบ 20 เ็ม เพราะเ้าเย็บละเอียไม่อยาให้เป็นแผลเป็นนั่นเอ ่อน้าพอใับผลานเย็บในรั้นี้...
โทรบอเพื่อนเอาไว้แล้วว่าะพานไ้ไปเอเรย์หนึ่นอนเ้า บ่ายมีานนัีใบหน้าและร้อยไหมให้ลู้าหลายราย...
“...ป่ะุไปเอเรย์สมอูหน่อย เพื่อวามัวร์ว่าุไม่ไ้มีอะไรระทบระเทือนหรือเลือลั่ในสมอ...”
บอสีหน้าีึ้นนอนน้อยแ่นอนนะ เป็นปิออาีพหมออย่าเ้า แ่้อูีสะอาไม่ปล่อยหน้าโทรมเ็า ็หมอเป็นเ้าอลินิเสริมวามามนี่นะ
“...ุะ พายหิวแล้วเมื่อวานยัไม่ไ้ทานอะไรเลยั้แ่เย็นนะ...” บอายหนุ่มออไป ท้อเธอร้อประท้วเสียัแล้วอนนี้
“...ริสินะ ผม็หิวแล้วนะื่มเหล้าไปเมื่อืนเ้า ๆ ้อเิมพลั่อน บ่ายะรวรัษานไ้่อรับ...”
หมอหนุ่มับรถแวะหามื้อเ้าทานที่ลาอำเภอแม่ริมเพราะโรบาลอเพื่อนอยู่อำเภอนี้ น่าะปลอภัยว่าัวอำเภอเมือเียใหม่ ลัวเอับายหนุ่มุสูทำ 3 น
“...ุื่ออะไรรับ มาทำอะไรที่เียใหม่ ผู้าย 3 นทีุ่วิ่หนีมาเป็นอะไรับุ...” เมื่อทานอาหารไปเือบหมาน หมอหนุ่มเริ่มัถามวามเป็นไปอหิสาวรหน้าที่เ้าไ้่วยเธอเอาไว้...
“...ันื่อนนันท์ หรือพายะ นามสุล..? ันนามสุลอะไรนะุ ทำไมำไม่ไ้เลยนะ...” เสียร้อถามอย่าใ เมื่อเธอำนามสุลัวเอไม่ไ้ แถมนึไม่ออว่ามาทำอะไรที่เียใหม่้วย
“...ใเย็น ๆ ุ่อย ๆ นึุถูรถระแทศีรษะไหนะล้มลฟาพื้นถนนอีนะรับ...” หมอเ้บออย่าสสารเมื่อเห็นสีหน้าเธอใและหวาลัว
หมอหนุ่มมอใบหน้าาวี้ ๆ แ่ยัวามสวยแบบธรรมาิไม่้อแ่เิมอะไรเลย็ยัสวยไ้รหน้า
“...พายมาทำอะไรที่นี่ หืม..ออนึไ้แล้วะมาร่วมประุมสัมนาอะไรสัอย่าที่โรแรมให่ ๆ มีน้ำให่อยู่้านหน้าะ แ่นึื่อไม่ออว่าโรแรมอะไร...”
มอใบหน้าเร่เรียพยายามนึเรื่ออัวเอแล้วทำให้หมอเ้พอะรู้แล้วว่า หิสาวรหน้าอาะวามำเสื่อมแ่ไม่รู้ว่าเสื่อมระับไหน เพราะแรระแทาอุบัิเหุเมื่อืน ึวรรีบพาเธอไปรวีว่าปล่อยเอาไว้แบบนี้น่าสสารเธอ...
ระหว่ารอหิสาวื่อพายไปเอเรย์สมอและรวร่าายอย่าละเอีย ทำให้หนุ่ม ๆ พาันมาสุมหัวุยับหมอธนาธิปเป็นารให่ ว่าไปพาสาวที่ไหนมาโรพยาบาล...
“...มึไปพบเธอที่ไหนว่ะ...” หมอเนมถามเพื่อน
“...ถนนเลยลินิูไปหน่อยนึนะ มีผู้ายท่าทาเหมือนนร้ายวิ่ามเธอมา นมาถูรถูนนะ...” หมอเ้เล่าให้เพื่อนฟัราว ๆ ทำให้ 3 หนุ่มถึับิเหมือนันว่าน่าะถูาม่าแ่ไม่รู้ว่าเพราะสาเหุอะไร...
“...เธอน่าะวามำเสื่อมนะ แรระแทสอ่อเลยว่ะทั้รถมึและพื้นถนน...” หมออาร์ทบอเพื่อน
“...ูิอะไรออแล้วไอ้เ้ ถือว่าเป็นโอมึแล้วที่เธอวามำเสื่อมำัวเอไม่ไ้ มึ่วยเธอเอาไว้และพาลับไปลินิหรืออนโไม่ไ้้วย เพราะไอ้พวนร้ายน่าะามหาัวเธอ มึ็ใ้เธออ้าว่าเป็นเมียแล้วพาไปอยู่บ้านพ่อับแม่มึ่อนสิ รับรอปลอภัยทั้ยามทั้ำรวในหมู่บ้านเยอะแยะ ไม่มีใรล้าไปป้วนเปี้ยนแถวบ้านป๊าับม๊ะมึหรอนะ บ้านระับเ้าอร้านทอร้านเพร...” หมอเนมแนะนำเพื่อนสนิท
ความคิดเห็น