คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนแปลกหน้า
อนที่ 1
นแปลหน้า
ปอยผมนุ่มลระใบหน้าล้ายถูปลายนิ้วเรียวยาวอใรสันเลี่ยทัหลัใบหูให้อย่าอ่อนโยนแถมมือนั้นยัลูบแผ่วเบาบนเรือนผมนุ่ม่อนสัมผัสอุ่นรแนบามลมา
วาโภายใ้นาอนยาวเป็นแพะพริบเปิปรือทว่ายััวเียุบใบหน้าเ้าหาไออุ่นำาบลิ่นหอมละมุนเ้าหมุนวนในอูลมหายใอึมับวามอบอุ่น่ออีนิ
..แ่..ลิ่นหอมสะอาปนละมุนละไมไมุ่้นเยนี่ือลิ่นอะไรันนะ? ..
มือเรียวเล็ลูบไล้ไปามผิวสัมผัสเรียบลื่นนพบพานลอนลื่นแ็แรไล่ระเรื่อยระทั่ถึล้ามเนื้ออบอุ่นเ้นไหวมีีวิีวาและุ่มไเล็นุ่มเพียไม่นานลับแ็ูันสู้ฝ่ามือ
ใบหน้าเล็่อย ๆ ผละถอยออาวามหอมละมุนเปิวาโลืมื่นมอสบวาู่มทอประายอ่อนโยน
ทว่าเาลับเป็นนที่วรมีัวนเพียในวามฝันเท่านั้น
นิ้วมือเรียว่อย ๆ ิปลายเล็บลบนเ้าเม็ุ่มไเล็ใ้ฝ่ามือรวสอบวามมั่นใให้ัวเอว่าอนนี้ื่นมาพบับวามริ ไม่ใ่วามฝัน้อนวามฝันอย่าินนาาร
“ี้!”
ใบหน้าราวพระเ้าบรรสรร์สร้าอออาารเหยเพร้อมเสียร้อรวราวนใหวิว
ทำให้เี่ยว้อยมั่นใล้านเปอร์เ็น์ยามะพริบาปริบ ๆ ทอมอนแปลหน้า
แรระเพื่อมไหวใ้ฝ่ามือวาแนบบนอว้าบอให้รู้ว่าเามีีวิ ไม่ใ่ภาพในินนาารหรือนในวามฝัน
นั่นทำให้วามระหนพลันเิในหัวใวน้อยรีบผละมือออ
“อ๊าย!”
เี่ยว้อยระถถอยัวหนีโยเร็วหลัรู้สึื่นเ็มา
แ่ทว่าทำเอาเือบผะหายลาเียหาไม่มีอ้อมแนแ็แรวัรวบัวเธอลับืนสู่อ้อมอว้าอเาโยเร็ว
“ระวัรับ!”
สัมผัสแนบิเิึ้นใ้ผืนผ้าห่มอันยุ่เหยิห่อห่มร่าายหมิ่นเหม่โยเพาะออิ่มสวยโผล่พ้นออมารำไร
ราวอบัวูมสีาวู่ามปริ่มน้ำปะทะอว้าแน่นมัล้ามเนื้อ
ปลายมูนทัู้่รันผะแผ่วนำพาระแสอุ่นวาบแล่นปราทั่วเรือนายอรรอ้อนแอ้นนุ่มละมุนน่าทะนุถนอม
มือเรียวผวาเาะบ่าว้าแน่นในัหวะที่วแนแร่รั้ัวเธอลับมานำพาสอายแนบิหัวใวน้อยเ้นระรัว ทอลมหายใหอบสะท้านัวสั่นน้อย ๆ เินารวบุม
วแนอุ่นโอบอัวเธอราวับมีระแสไฟแล่นพล่านปลุนอ่อนบนเรือนายลุเรียวน้อลอบลืนน้ำลายลอัอึ มัน่ายาลำบาว่าที่เย
ใบหน้าเล็ผละถอยออในระยะสบาันวามอวหน้าเปี่ยมเสน่ห์ลัวอนัวโโยเพาะวาู่มทอประายอ่อนโยนมออบมายัเธอวนหัวใไหวหวั่น
วาโหลุบมอลำอแร่ามารเลื่อนไหวอเ้าลูระเือสุเ็ี่..วูบหนึ่ืออยาสัมผัสแะ้อ..
โยไม่รู้ัวว่าเนินอาวนวลยวนาราวอบัวูมปริ่มน้ำปั่นป่วนวามรู้สึอีนมาเพียใ
..ยาะหัห้ามใไม่ให้หลุบามลทอมออ้อยอิ่อยู่รนั้นเนิ่นนาน..
ทำเอา้อลอบลืนน้ำลายลอไม่่าาทารน้อยผู้หิวโหยเพราะรสสัมผัสนุ่มหวานยัรารึอูวามำนึ
พร้อมภาพแห่วามทรำเมื่อืนเริ่มผุพรายนำพาสอนเ้าสู่ห้วภวั์หวานหวาม..
เมื่อืนนีู้่ ๆ นัวเล็็ถลาเ้ามานปะทะลำัวเาให้้อโอบรับัวเธอเอาไว้ในอ้อมอัหวะเปิประูห้อหมายะออไป้านอ
ูเหมือนเธอะเมาไม่น้อยสัเาพวแ้มแปลั่ นัยน์าโ่ำปรือ ทรัวยืนแทบไม่อยู่ หาเาไม่โอบอเป็นหลัเอาไว้ให้เอนอิเ่นนั้น
‘ุโสไหม?’
ำถามแรอเธอทำเอาเาอมยิ้มน้อย ๆ รู้สึเอ็นูวนให้นึอยาแล้หยอเย้าอบลับ
‘ไม่ใ่ว่าุไม่โสหรอเหรอ?’
หลัำถามนี้อเาึทำให้เ้าใปมในในัวเล็อันเป็นสาเหุให้เธอเลือหนีมาใ้ีวิอยู่่าแนั้แ่เ็
‘ถ้าุหมายถึ ‘ู่หมาย’ อันละ็ ันหนีพันธะสัานั่นมาั้แปปี เพราะไม่อยาถูับลุมถุน
มันะมีริ ๆ หรือุ นที่ให้อภัย เปิใรัเราไ้ หารอบรัวเราเยทำร้ายรอบรัวเาสาหัสสารร์น่ะ’
ใบหน้าน้อยเศร้าสลปลปล่อยวามในใเป็นำพูพร่าพรูเือ้อนสะอื้นยิ่ส่ผลให้หัวใแร่อ่อนยวบโยนไหวปลอบประโลมเธอลับน้ำเสียอ่อนโยน
‘มีสิ วามรัมัมาพร้อมวามเมาและให้อภัยนะ’
วาโลอไหวสบมอมาแววหวาน่อนนัวเล็ยส้นเท้ายืลำัววาลำแนเรียวล้ออ้นอแร่รั้ล
ส่ริมฝีปาิ้มลิ้มประทับูบบนริมฝีปาอเาเพียแผ่วเบาราวปีผีเสื้อปัผ่านผิว..ทว่าอ่อนหวานวนายแร่สะท้าน..
เพียเธอผละถอนริมฝีปานุ่มออเาึามิประบูบลบนริมฝีปาิ้มลิ้มระเรื่อแบเบียเล้าลึและเล็มูเม้มลีบปาหวานผะแผ่วามใปรารถนา
้วยหวัว่าูบอเาะปลอบประโลมหัวใอเธอปลปล่อยนแสนเศร้าาพันธนาารวามรู้สึผิไ้บ้า
‘รู้อะไรไหมวันนี้ันลอเปิใอบับเพื่อนที่เรียนหลัสูรบาร์เทนเอร์้วยัน
แ่ำอบที่ไ้ลับมาือเาไม่ไ้อบผู้หิและอให้เราเป็นเพื่อนที่ี่อันลอไป
แล้วุยัับไล่ไสส่ให้ันลับไปหาู่หมายที่ไม่รู้ว่าเาะเปิใยอมรับันหรือเปล่าอี ันนี่มันน่าสมเพริ’
หลัาเาผละถอนูบออ ริมฝีปาิ้มลิ้ม็พร่าพรูถ้อยำเหล่านั้น่อว่า
แล้ววินาที่อมาเธอ่อย ๆ ทรุัวลนั่บนพื้นห้อิอบเียยสอเ่าึ้นสวมอ
ใบหน้าเล็บลับสอเ่าไหล่บาห่อลู่ไหวสะท้านพร้อมเสียสะอื้นไห้ทำเอาหัวใแร่ระุวูบสสารับใ
‘เี่ยว้อย!’
เาเผลอร้อเรียื่อเธอ ย่อัวลนัุ่เ่ารหน้า ยื่นมือให่โอบประอแนบแ้มนุ่มใ้ปลายนิ้วโป้เลี่ยไล้เ็หยาน้ำาออาแ้มนวลบอับเธอน้ำเสียนุ่มนวล
‘ถ้าุ้อารเปิใบับใรสัน็อให้เป็นผมไ้ไหมรับ’
นัวเล็มออบลับมา ล้ำลืน้อนสะอื้นลอราวเ็น้อยหลทา้อารที่พึ่พาส่เสียอ้อนอน่าเอ็นู
‘ืนนี้อยู่ับันนะ’
แล้ว็เป็นเธอู่โมูบเา่อน แม้ว่าเาะูบอบนุ่มนวลอ่อนโยนทะนุถนอมั่ัูเธอสู่ห้วภวั์อ่อนหวาน่อนเาผละถอนออมอสบาับเธอเอ่ยถามอีรั้
‘ถ้าพรุ่นีุ้ื่นมาเอผม ุะเสียใไหม?’
‘ันมั่นใว่าไม่่ะ’
เมื่อืนอบหนัแน่นแ่อนนี้วาโมีแววลัเล...
“ผมรู้ว่าุำลัสับสน แ่อาบน้ำให้สบายัว่อนแล้วเราสอนมาุยัน ลไหมรับ?”
ใบหน้ามายผละถอนออห่าในระยะมอสบาัน วแนอุ่นยัระออทะนุถนอมแววามยัอ่อนโยน
วาโวามอห้อแ่โทนสีเทาล้ายห้อเธอ แ่ภาพวาแ่ผนันั้นไม่ใ่ ทำเอาเี่ยว้อยระับผ้าห่มลุมถึลำอยับัวผละออห่าาเาเล็น้อย
“นะ นี่ไม่ใ่ห้อัน”
“รับ เมื่อืนุเ้าห้อผิ แ่เรื่อที่เิึ้นานั้น ผมอยอมรับผิเอและอยาุยับุให้เป็นเรื่อเป็นราว”
เี่ยว้อยไม่อาสรุปไ้ว่านเอรู้สึอย่าไรในอนนี้ เธอรู้ว่าเิอะไรึ้นใน่ำืนผ่านมาาวามรู้สึบนร่าาย
โยเพาะวามรู้สึแปลบปลาบุอ่อนไหวึ่ลาายสาว
แม้ใบหน้าเล็พยัลอบรับ แ่ในสมอลับมีเพียำว่า ‘หนี’ หลัาเานนั้นลาเียเ้าห้อน้ำไป...
ความคิดเห็น