คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 นรกขุมสุดท้ายส่งมาเกิด (1)
เสียฝีเท้าเยื้อย่าเ้ามา้วยวามเบาหวิว มือเรียวอบุมันแน่นเสียนเปียื้น ลิ่นเรื่อหอมอไม้ฤษาลอยระทบเ้าโสประสาทยิ่เป็นเหุใหู้ฟาหรประหม่า น่าแปลที่หนนี้หลโหย่วอี้มาเ้าห้อหอ าิ่อนเายัหมาเมินไม่ิเหยียบเ้ามาที่นี่แม้เพียรึ่้าว
เพราะูฟาหรไ้เรียนรู้รสาิอารถูอ๋อปีศาเล่นานมาแล้วหนหนึ่ รานี้นาย่อมไม่้อารเป็นปรปัษ์ับเา หาสมรสพระราทานล้มไ้โย่ายนาไม่มีทามานั่เป็นปลาาแห้รอบที่สอเ่นนี้หรอ
ูฟาหระอใ้มารยาหิล่อหลอเพื่อยืมมือเาำัหอหฮวาสุั่ว้าที่อยู่เบื้อหลัารายอรอบรัวนาให้ไ้ หลัานั้นนาะเี่ยเาทิ้ไปะ
พรึบ!
ูฟาหรสบใ เมื่อถูปลผ้าลุมออ เปลือาบา้อนึ้นแ่ม้า นัยน์าแวววาวั่ไ่มุยามรารีสบประสานับนัยน์ามปลาบุมีาบอบุรุษเบื้อหน้า
“ท่านอ๋อ”
เอ่ยปาไม่ทันไร ลำอระห็ถูมือหยาบระายว้าหมับอย่าไร้วามปรานี
“เ้า…ใมาเป็นพระายาอ้าเพราะมีเนาอื่นแอบแฝใ่หรือไม่” หลโหย่วอี้เอ่ยลอไรฟัน น้ำเสียอเาเย็นยะเยือ่มวั
ใบหน้าเลี้ยเลายามนี้เริ่มแปรผันเป็นแ่ำเนื่อาูฟาหรใล้าอาาศหายใาแรบีบบี้อเาอยู่รอมร่อ
“ะ…แ่ ท่านอ๋อ ท่านพูเรื่อใเพะ”
ู่ ๆ ร่าเพรียวบาในอาภร์สีา็ถูายหนุ่มวัลบนฟูนอน้วยวามหยาบโลน ลีบเหมยุ้ยฮวา[1]
“เ้าอย่ามาทำไสือ ิว่า้าโ่มเพียนั้นเียวรึ”
พรึบ!
ุวิวาห์ลายวิิรถูเาีระาเสียนาวิ่น ผิวายาวเนียนผุโผล่สร้าวามอับอาย ูฟาหรเบิา้าัวแ็ทื่อ
นี่เาเป็นประสาทหรือไ ทำไมหนนี้มันไม่เหมือนรั้่อน เาลายเป็นสุนับ้าีเือไปอนไหนัน?!
“ท่านอ๋อ ปล่อยหม่อมันนะเพะ พระอ์ำลัิทำสิ่ใ”
หลโหย่วอี้หรี่นัยน์าสำรวปานสีมพูระเรื่อ้วยวามใร่รู้ เท่าที่เาสืบทราบมา มือสัหารอหอหฮวาะมีสัลัษ์บัวสี่ลีบอยู่บนร่าาย ทว่าปานอนาในยามนี้มันลับไม่ใ่
ฝ่ามือว้าลายพันธนาารออแ่ม้า ูฟาหรเห็นว่าแรบีบถูผ่อนปรน นาึันายออห่าเาเี๋ยวนั้น แล้วึเรียสิพยุร่าพิหัวเียเพื่อั้หลั มือเรียวว้าผ้าห่มึ้นมาเพื่อใ้บบัส่วนสวนเอาไว้
“ท่านอ๋อ…”
นัยน์ามริบวัมอเ้ม “ปานนั่นเ้าไ้มาอย่าไร”
ูฟาหรลืนน้ำลายหนืเหนียวลอ หาเาทราบว่าแท้รินาเพียใ้ผานิพิเศษปลอมแปลสัลัษ์บนอ้ายเอาไว้ นา้อับอนาถ้วยเื้อมมือเาอย่าไม่้อสสัย
“อนหม่อมันยัเล็ ท่านพ่อบอว่าหม่อมันเผลอหยิบเสรอไม้พิษเ้าปา ทำให้ร่าายอ่อนแอ ท่านหมอ็เลยับพิษออทาเส้นโลหิ และทิ้ร่อรอยเป็นปานบุปผาหลีบเอาไว้เพะ”
“โห!”
้อมือเล็ถูอีฝ่ายระานัวลอยหวือแนแทบเล็ ใบหน้าามเหยเเพราะอาารเ็บแปลบำลัแล่นวาบเ้ามาราวระูในายใล้แหลละเอีย
ูฟาหรอยาสวนลับริแท้ แ่ยามนี้นาำลัสวมบทบาทเป็นสรีผู้อ่อนแอ และูเหมือนเาำลัหยั่เินาเ่นเียวัน
“ท่านอ๋อ หม่อมันเ็บนะเพะ”
หลโหย่วอี้โน้มระิบิใบหู “เ้าิว่า้าูไม่ออหรือ แสร้อ่อนแอบา้า สารภาพมาว่าเ้าเป็นนอหอหฮวาใ่หรือไม่ อนายแนาะไ้อยู่รบ”
ูฟาหรัวสั่นเทาราวลูนน้ำ นัยน์าหส์ร้อนรื้นแ่ำ ม่านน้ำา่อึ้นมาบบันภาพรหน้าพร่าเลือน นามิไ้เรลัวเาสันิ ูฟาหรำลั่มวามโมโหที่ปะทุ้าในใมิให้ระเบิอยู่่าหา
“มานี่”
หลโหย่วอีุ้ระาลาถูร่าระหนปลิวิมือ เาโยนนาระแทำแพไม่ิแยแส หลับานแผ่นหินสุแ็ระ้าอย่ารุนแร
อั๊!
ูฟาหรทรุฮวบลบนพื้น โลหิสีแานไหลลรมุมปา
เ็บเป็นบ้า! หา้าไม่ิยืมมือท่านสัหารนั่ว ้าะปลิีพท่านเสียอนนี้เลย โหย่วอี้อ๋อนถ่อย
ูฟาหร้อนามอเาแ็ร้าว พริบาเียว็แปรเปลี่ยนเป็นไหวระริ เสียใสเว้าวอน “ท่านอ๋อ หม่อมันทำสิ่ใให้พระอ์โรธเือั้นหรือ ไย้อรุนแรถึเพียนี้เพะ”
ร่าสูยอบายลเนิบนาบ มือหยาบระาย้อนปลายาโ้มนึ้น ใบหน้าหล่อเหลาุรอยยิ้มเหี้ยมเรียมบริเวมุมปา ปลายนิ้วโป้ยับเ็ราบโลหิที่ไหลึมออมาาอบปาบาเียบุั่ทะนุถนอม ทว่ามันลับแฝไป้วยลิ่นอายอวามเหยียหยาม
ูฟาหรเบือนหน้าหนี แ่็ถูฝ่ามือว้าบีบปลายาบัับให้สบาเาไว้แน่น
“โรธหรือ หาโรธ็อบโ้สิ เ้าเป็นวรยุทธ์ไม่ใ่หรือไร”
ูฟาหรส่ายหน้า “หม่อมันเป็นสรีัวเล็ ๆ ะเป็นวรยุทธ์ไ้อย่าไรเพะ”
“สรีลบะแล ใบหน้าามุปีศาิ้อ ิให้ใรหลุมพราั้นหรือ”
ท่านน่ะสิ ปีศา! ะหลุมพราหรือไม่เี๋ยวไ้รู้ัน
หลโหย่วอี้ผลัาอูฟาหรเสียนหน้าหัน เาว้าไหล่แบทั้สอันแนบำแพ านั้น็รึแนเรียวไว้้วยโ่รวน
เิอรรถ
- ^ เหมยุ้ยฮวา อุหลาบ
ความคิดเห็น