คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
“ุิ...”
อนเย็นห้าโมว่า ลุมนรีมาร้อเรียิรารที่ำลัทำอาหารให้ลู้าหลายน ิรารมอออมาแล้วร้อถาม
“ลุไปทำอะไรมา รถล้มเหรอรับ”
“ใ่ หมาัหน้ารถรับ”
“นั่่อน ๆ”
ลุมนรีำลัเินไปนั่็มีมือมาับแน่วยประอไปนั่ลที่เ้าอี้ ลุหันไปมอแล้วยิ้มให้ “อบใมาเปา”
“ไปหาหมอีว่ารับ แผลถลอเ็มเลย”
“ลุิิวส่อาหารให้ลู้า ถ้าเสร็แล้วะไปหาหมอนะ”
“ไปส่ไหวเหรอรับ”
“ไม่ไหว็้อไหว ทำไไ้”
ิรารถือล่อยาออมาวาให้พลามอเปาที่ทำท่าทารุ่นิ่อนะบอลุมนรีว่า
“ให้ผมไปส่แทนไหมรับ ลุรออยู่ที่นี่”
“เอ็ว่าเหรอ ที่บ้านะว่าหรือเปล่า”
“วันนี้แม่ไม่ไ้ายอ ไปานบวที่อื่น ผมว่ารับ”
“ั้น็อบใมานะเปา ลุให้่า้าอบแทนแล้วัน”
“ไม่้อรับ”
เปายสอมือโบปิเสธและมอิรารอย่าอวาม่วยเหลือ ิรารบอ “ั้นผมะเลี้ย้าวเปาเอรับ ลุเ็บเินไว้ไปหาหมอีว่า”
“็ไ้รับ” ลุมนรีเรใแ่็ไม่อยาเรื่อมานลำบานอื่นไป้วย
ิรารเินลับเ้าไปทำอาหารในรัว เปามอามแผ่นหลัว้าอเา้วยรอยยิ้ม พอทำแผลเบื้อ้นให้ลุมนรีแล้ว็เินามไปนั่เ้าอี้หหน้าห้อรัวเพื่อรอรับออเอร์ ิรารส่ล่อ้าวให้แล้วบอ
“ับรถี ๆ นะเปา ไม่้อรีบแล้ว็ลับมานั่้วยสภาพแบบ้อให้พี่ทำแผล ไม่เอาเ็า”
“รับ พี่ิ”
ิรารมอสบาับเปาที่มอเา้วยรอยยิ้ม พอเปาออไปส่อาหารและลู้าเริ่มา ิราร็หันไปมอทาถนนบ่อย ๆ ลุมนรีเห็น็บอ
“เปาับรถเ่อยู่รับ ับรถพาแม่ไป่ายลาอนเ้ามืทุวัน”
“แม่เาายอเหรอรับ ายอะไร”
“มีรถายลูิ้นสอัน แม่ับพ่อเลี้ยนละัน เปาับน้อ่วยันเรียมออยู่บ้าน”
“่วยันทำ็ีอยู่นะรับ”
“ะีว่านี้ ถ้าพ่อเลี้ยมันไม่ิเหล้า พอหมรอบมันาย็เมาแล้วอบหาเรื่อเปา”
“แม่ไม่ห้ามเหรอรับ”
“ไม่หรอ แม่็ไม่ไ้อยารับเลี้ยแ่พ่อเปาไม่เอา็้อำใรับไว้เอ”
“ทำไมพ่อไม่เอารับ น้อเา็นิสัยี”
“เาอยาไ้ลูายหรือลูสาว เปาเป็นหิ็ไม่ใ่ าย็ไม่เิ เาถึรัเียมันไ”
“แบบนี้เอ น่าสสารริ ๆ”
“ลุ็สสารมันนะุิ แ่ไม่รู้ะ่วยเหลือยัไ ทุวันนี้ัวเอยัเอาไม่รอเลย”
“นั่นสิรับ”
ถึลุะบอว่าเปาับรถใ้ไ้แ่ิราร็ยัอยมอออไปนอร้านอยู่ลอนเปาลับมาถึ พอถอหมวันน็อเินเ้ามา็ยิ้มว้าอย่าสใส
“เรียบร้อยรับ ลุไปหาหมอไ้แล้ว”
“อบใมานะเปา”
เปาพยัหน้ารับ ลุมนรีับรถออไป เปาหันไปมอิรารที่ยืนมออยู่ “พี่ิบอว่าะเลี้ย้าวผม ยัไม่ลืมใ่ไหมรับ”
“ไม่ลืมหรอ” ิรารอบแล้วเินเ้าไปในรัว
“ผม่วยไ้นะ ให้ทำอะไรี”
“ล้าานีไหม”
“ไ้รับ”
เปาำลัเินามเ้าไปในรัวแ่ิรารหันมาะทันหัน นเปานเ้าับัวเาแล้วะหายหลัเอเพราะร่าบาว่ามา ทำให้ิรารใรีบว้า้อมืออเปาเอาไว้
“โทษทีพี่ลืมบอไปเรื่อหนึ่”
เปามอมือเรียวอิรารที่ำ้อมือเาเอาไว้ “มืออพี่ิแ็แรัเลยรับ”
ิรารมอาม่อนะเยหน้ามาสบาัน เปารู้สึถึไออุ่นที่แล่นาฝ่ามืออเาเ้าหาัวเอ ทำให้เิวามรู้สึอบอุ่นปลอภัยนไม่อยาออห่าแม้แ่้าวเียว
“วันนี้ทำไ้ีมา” เาเอ่ยม
“อะไรนะรับ”
“นี่แหละที่พี่ลืมบอไป...”
“รับ...”
เปามอลไปที่มืออีรั้ ิรารไม่ยอมปล่อยทั้ที่เปายืนไ้อย่ามั่นพอแล้ว ารแะเนื้อ้อัวันนาน ๆ ส่ผลไปถึหัวใอเปาอย่ามา แ่ะไม่ยอมเอ่ยปาบอเาให้ปล่อยมืออออย่าเ็า
“้อมือเปาเล็นิเียวเอ”
ิรารับเย่าราวับะลอูว่ามันะแหัไ้ไหม เปา้อนาึ้นมอเาอย่าไม่รู้ัว
“ทำอาหารทั้วัน ยัไ้ลิ่นน้ำหอมอพี่อยู่เลย”
“อยาลอมมาว่านี้ไหม”
“อะ อะไรนะรับ”
“ลอไหม”
“อ๊ะ...”
เปาร้อเบา ๆ เพราะิรารเินเ้ามาหานเปา้อถอยและแผ่นหลันอบประู้านหลัอย่าั สายาอเปาเบิโึ้นมอนที่ยับามมาแล้วยมือยันรอบประูเอาไว้
“พี่ิะทำอะไรรับ”
“ให้มใล้ ๆ ไ”
“มไ้ริ ๆ เหรอรับ”
ิรารมอนั้ำถามแล้วยัยื่นหน้ามามามอเสื้ออเาใล้ ๆ นเาสามารถมอเห็นนาเป็นแพหนาอเปาไ้อย่าละเอีย รวมทั้ริมฝีปาแเรื่อที่ลอยเหมือนะยั่วใ
ทำให้เานึสสัยในอนที่ไ้สัมผัสะเป็นวามรู้สึแบบไหนันนะ...
ความคิดเห็น