เกิดใหม่เป็นนางร้ายที่หลงรักนางเอกในนิยาย

ลำดับตอนที่ #2 : Ep.1 ที่นี่ที่ไหนเนี้ย

Ep.1 ที่นี่ที่ไหนเนี้ย

“อะ เจ็บจัง ที่นี่ที่ไหนเนี้ย” กชมนมองไปรอบ ๆ ห้อง เตียงหรูหราอย่างกับโรงแรมห้าดาว แต่ผ้าปูที่นอนเป็นสีแดงสด มันไม่ใช่สไตล์การแต่งห้องของเธอเลยสักนิด เธอหันมองไปรอบ ๆ ห้องฉากแบบนี้มันคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ แต่เธอนึกไม่ออกว่ามันที่ไหนกันแน่

“คุณเอริณตื่นแล้วหรือคะ คุณทัตเทพบอกว่าให้คุณอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับได้เลยค่ะ ส่วนเงินคุณทัตเทพโอนให้แล้วนะคะ” แม่บ้านของทัตเทพเดินเข้ามาเห็นว่าผู้หญิงของทัตเทพตื่นแล้ว จึงมาแจ้งตามที่ทัตเทพบอก

“เอริณ ใครคือเอริณฉันน่ะหรือ” กชมนแปลกใจที่แม่บ้านคนนี้เรียกเธอแบบนั้น เอริณเหมือนเธอจะจำได้ว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน

“ค่ะก็คุณนะสิคะ จะใครเสียอีกล่ะ คุณเอริณดาราสาวเจ้าบทบาท คู่ขาคนใหม่ของคุณทัตเทพเจ้านายของนิ่มไงคะ” นิ่มแม่บ้านคนสนิทของทัตเทพบอกก่อนจะเดินไปหยิบชุดที่จะให้เอริณใส่ในวันนี้มาเตรียมเอาไว้ กชมนมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง เตียงขนาดกว้างผ้าปูสีแดง ผ้าห่มที่ห่อหุ่มร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอก็สีแดง โคมไฟสองสามจุดที่ผนังก็เป็นไฟสลัว ๆ สีแดงเฉกเช่นเดียวกัน แม่บ้านที่อายุน่าจะเกือบสามสิบปลาย ๆ สี่สิบต้น ๆ ใส่ชุดแม่บ้านสไตล์ยุโรป กระโปรงบานสีดำคลุมเข่า เสื้อแขนตุ๊กตาสีดำ มีผ้ากันเปื้อนสีขาว เกล้าผมมวย แม่บ้านชื่อนิ่ม มีเจ้านายชื่อทัตเทพ และมีคู่ขาเป็นดาราสาวแสนสวยชื่อเอริณ ใช่เลย นี่มันนิยายของมินตราชัด ๆ แล้วเธอมาอยู่ในฉากนิยายของมินตราได้อย่างไร กชมนพยายามนึกว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังจะไปไหน หรือทำอะไรอยู่ที่จำได้คือ

‘ฉันทะเลาะกับมินตราเพราะหล่อนไม่อยากให้จับมือข้ามถนนแล้วโดนรถชน ฉันสลบไปนานแค่ไหน แล้วทำไมฉันมาอยู่ในฉากละครของนิยายได้’

“ป้านิ่ม เรากำลังถ่ายละครกันอยู่ใช่ไหม” กชมนเอ่ยถามเพราะอยากแน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคือการถ่ายละคร

“คุณริณไม่สบายรึเปล่าคะ นี่มันห้องแดงนะคะ จะมาถ่ายละครในห้องแดงได้ยังไง ขนาดคนใช้ในบ้านยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในนี้เลย จะมาถ่ายละครในห้องนี้ได้อย่างไรล่ะคะ” นิ่มหยิบผ้าเช็ดตัวมายื่นให้กชมนที่อยู่ในร่างของเอริณ ถ้าไม่ใช่การถ่ายละคร ก็แสดงว่าเธอทะลุมิติมาในนิยายของมินตราอย่างนั้นสิ นิยายน่าเบื่อ ๆ เรื่องนั้นอะนะ ฉันจะไม่ยอมเป็นนางร้ายงี่เง่าแบบนั้นแน่

“ขอบใจนะ ฉันไปอาบน้ำล่ะ” กชมนแม้จะยังไม่แน่ใจว่าเธอมาอยู่ในนิยายจริง ๆ แต่เธอก็ไม่อยากจะเซ้าซี้แม่บ้านมากนัก เธอพยายามนึกถึงคาแรกเตอร์ของเอริณว่าเป็นคนนิสัยอย่างไรแต่สุดท้ายเธอก็ทำได้แค่สะบัดศีรษะเพราะไม่มีทางที่เธอจะเป็นเอริณในนิยายแน่ ๆ เธอด่านางร้ายคนนั้นกับมินตราไว้เยอะเสียด้วยสิ

“ใช่ แล้วมินตราเป็นอย่างไรบ้างนะ ถ้าทะลุมิติมาในนิยายแล้วมินตราจะทะลุมิติมาด้วยรึเปล่า อาจจะไม่ก็ได้นะ รายนั้นหัวแข็งจะตาย” เอริณมองดูตัวเธอในกระจก และก็ต้องอ้าปากค้างอีกรอบ ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยนั้น แม้จะสวยมากแต่เธอก็ไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงในกระจกนั่นมาก่อน นั่นแสดงว่าเธอทะลุมิติมาในนิยายจริง ๆ เธอเคยอ่านนิยายแนวนี้ที่มินตราเขียน ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวของเธอเอง

“ต่อไปแกชื่อเอริณนะกชมน อย่าเผลอหลุดปากว่าตัวเองไม่ใช่เอริณเสียล่ะ” กชมนบอกกับตัวเอง ก่อนจะลงไปแช่น้ำน้ำอุ้น ๆ ในอ่าง ร่างกายปวดเมื่อยไปทั้งตัว นั่นแสดงว่าเธอเพิ่งมีอะไรกับทัตเทพเมื่อคืนนี้ มันคือฉากแรกของนิยาย ที่ทัตเทพพระเอกของเรื่องได้หิ้วดาราสาวเจ้าบทบาทมานอนค้างที่บ้าน และห้องที่พวกเขามีอะไรกันก็เป็นห้องแดง ห้องที่ทัตเทพเอาไว้เชือดคู่ขาของเขา ทัตเทพเป็นพวกซาดิสม์ ที่ชอบทำร้ายคู่นอน ไม่แปลกใจหรอกที่ตามร่างกายของเอริณจะมีรอยฟกช้ำไปทั่วทั้งร่าง ส่วนเอริณเองก็เป็นพวกมาโซคิสม์ที่ชอบให้คู่นอนทำร้ายตัวเองเช่นกัน

“ต่อไปนี้ฉันจะเป็นเอริณคนใหม่ จะไม่ยอมให้ทัตเทพทำร้ายฉันได้อีกแล้ว ใช่สิ ในบทนิยายมินตราเขียนไว้ว่าเอริณจะได้เงินจากทัตเทพห้าล้านบาท ฉันหวังว่ายัยเอริณจะมีเงินมากพอให้ฉันได้อยู่ที่นี่ เพื่อที่จะหาทางกลับโลกของตัวเองได้” กชมนพึมพำกับตัวเอง เธอจะเป็นคนเปลี่ยนบทนิยายเรื่องนี้เอง จนกว่าจะหาทางกลับโลกตัวเองได้ เธอจะไม่พลาดพลั้งมานอนกับทัตเทพอีก

“ป้านิ่มคะ กระเป๋าฉันอยู่ไหน” เพราะหาในห้องแดงแล้วไม่มีเธอจึงจำเป็นต้องออกมาถามกับแม่บ้านที่ชื่อนิ่ม เธอเรียกแม่บ้านว่าป้า เพราะเธอจำได้ว่ามินตราใส่อายุของนิ่มไว้ที่ห้าสิบกว่า ๆ เอริณเพิ่งจะยี่สิบแปด ทั้งสองคนอายุห่างกันพอสมควร การเรียกป้าน่าจะเหมาะสมกับทั้งสองคนแล้ว และกชมนเองก็อายุยี่สิบแปดเท่ากับเอริณเช่นกัน ตอนนี้กชมนเป็นเอริณดาราสาวเจ้าบทบาทที่ไม่มีงานเข้ามาหลายเดือนแล้วเพราะอายุมาก อายุมากแค่ยี่สิบแปดเนี้ยนะ เธอกลับไปนี่ต้องไปต่อว่ามินตราเสียแล้ว สมัยนี้ถ้าเป็นนักแสดงที่ดีมีฝีมือจะอายุสี่สิบหรือห้าสิบปีก็ยังมีงานทำ แถมบางคนยังเป็นนางเอกได้อีกด้วย แต่นี่อะไร เอริณเพิ่งจะยี่สิบแปดแต่กลายเป็นดาราไร้งานไปเสียได้

“อยู่นี่คะ ทั้งกระเป๋าใบเก่าและใบใหม่ของขวัญจากคุณทัตเทพ เช็กของในกระเป๋าด้วยนะคะ แต่ฉันแน่ใจว่าไม่มีอะไรหายแน่นอน” เอริณพยักหน้าก่อนจะค้นหามือถือในกระเป๋า แม้ว่าเธอจะเป็นคนอื่น และเอริณเป็นแค่ตัวละครในนิยาย แต่เธอเชื่อว่าความทรงจำของเอริณที่มีในตอนนี้เธอจำได้แน่นอน

“ฉันต้องการเช็กแค่มือถือค่ะ” เอริณหยิบสมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่ทัตเทพเพิ่งซื้อให้เมื่ออาทิตย์ก่อนออกจากกระเป๋า กดเข้าแอปธนาคารเพื่อเช็กยอดเงินในบัญชี ว่าแท้ที่จริงแล้ว เธอมีเงินอยู่เท่าไหร่กัน

“ห้าล้านสามแสน ทำไมน้อยจัง” กชมนพึมพำกับตัวเอง เมื่อก่อนเอริณเป็นดาราดัง รับแสดงทุกบทบาท ค่าตัวก็สูงลิบลิ่ว แต่ทำไมเงินในบัญชีแทบจะไม่เหลือเลย

“มินตรา ฉันหวังว่าเธอจะเพิ่มงานให้เอริณนะ เงินแค่นี้ไม่รู้ว่าจะพอค่าใช้จ่ายในแต่ละวันที่ฉันต้องหาทางกลับบ้านรึเปล่า” กชมนสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า ความทรงจำของเอริณไหลเวียนเข้ามาในหัวของกชมน วันนี้เอริณไม่มีงานใด ๆ เธอจึงตรงกลับคอนโดเพื่อจะได้นอนเอาแรงอีกนิด แล้วค่อยคิดหาทางออก ทั้งเรื่องเงิน เรื่องงาน และเรื่องกลับบ้าน หวังว่าเธอจะไม่ต้องติดอยู่ที่นี่นานจนเกินไป

“คุณเอริณคะ ทำไมเรียกฉันว่าป้าล่ะคะ ปกติคุณไม่เคยเรียกฉันว่าป้าเลย จิกหัวเรียกนิ่ม หรือนังนิ่มตลอดนี่คะ” นิ่มเอ่ยถามเพราะความอยากรู้ เอริณมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว แม้จะเคยเป็นนางเอกชื่อดัง แต่มักจะทำตัวเป็นนางร้ายใส่เธอเสมอ เรียกจิกหัวใช้เธออย่างกับทาส วันนี้เอริณตื่นขึ้นมาด้วยกิริยาที่แปลกไป แถมยังเรียกนิ่มว่าป้าเธอจึงแปลกใจว่าอะไรทำให้คนร้าย ๆ แบบเอริณเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันกำลังจะได้งานใหม่ ต้องรักษาภาพลักษณ์ตัวเองเสียหน่อย เริ่มจากทำตัวน่ารัก ๆ กับแม่บ้านของทัตเทพยังไงล่ะ”

♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️

ตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไป จะเรียกกชมนว่าเอริณนะคะ