คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ย้ายไปโรงงาน
2.
แพรวมพูเ็บระเป๋า นั่รถู้อบริษัท เินทาไปยัโรานที่ลบุรี ึ่ั้อยู่ท่ามลาป่าเา ห่าไลัวเมือ
หิสาวไ้พับ้านเ่าหลัเล็ั้นเียว สร้าาไม้ทั้หลั ูแล้วน่าะเป็นบ้านผีสิมาว่า ั้อยู่ถัาบ้านสอั้นทรโมเิร์นปูนเปลือยิระ ลัษะเหมือนเพิ่สร้าใหม่
“ันไ้พับ้านนใ้เหรอ” หิสาวใับสภาพบ้าน
“อือ มันเยเป็นบ้านพันานมา่อน แ่ันสั่ิแอร์ให้แล้วนะ มันอยู่้า ๆ บ้านันเลย ีะาย” พุิพศ์ยิ้มภูมิใ
แพรวมพูไ้แ่ถอนหายใ ให้เธอไปพัในแฟลหน้าโรานเหมือนพนัานอื่น ๆ ยัะีว่า ทว่าเป็นไปไม่ไ้ เพราะพุิพศ์้อารให้เธออยู่ใล้ ๆ ะไ้เรียใ้านทุเวลา
หิสาวใ้เวลาไม่นานในารปรับัวเ้าับารทำานที่ใหม่ และเพื่อนร่วมานในออฟฟิศ ึ่มีำนวนเพียหยิบมือเียว
ภายในโรานแห่นี้ มีพนัานที่ทำในส่วนอานออฟฟิศไม่ถึสิบน พวเาูแลานเอสาร่า ๆ เพาะอโราน
ในส่วนหน้าที่วามรับผิอบอรอผู้อำนวยาร็่าน้อยนิ าที่เย้อเ้าประุมแทบทุวัน ็แทบไม่มีเลย ทำให้พุิพศ์ว่าสุ ๆ และเมื่อเาว่า ็มัะเรียเธอไปหาในห้อทำานส่วนัวระหว่าวัน
ับทNC
เ้านายอเธอเรียหาเธอทั้ลาวันและลาืน ัหนััเ็มั้แ่อาทิย์แรที่ไ้มาอยู่้วยันยัโรานลบุรีแห่นี้
ทุืนพุิพศ์เรียเธอไปหาที่บ้านพั เพราะเมื่อพระอาทิย์ บรรยาาศในโรานเียบสั มืสนิท เนื่อาโรานั้อยู่ห่าไลาเเมือ ไม่มีร้านอาหาร ผับ บาร์ ให้ออไปรื้นเร เาึไม่มีอะไรทำ เรียเธอไปหาั้แ่หัว่ำ
เาให้เธอทำับ้าว่าย ๆ ให้ ่อนะินเธอ่อนึื่น ว่าะปล่อยเธอลับบ้านไ้ หิสาวแทบลานลับบ้านพััวเอ สลบไสลในทุืน
เธอไม่อบนอน้าับเา อีอย่าหน้า่ามีหู ประูมี่อ ไม่รู้ว่าะมีรปภ. หรือพนัานนไหนที่ะเห็นว่าเธอ้าับเา หาเินออมาาบ้านพัพร้อมันในยามเ้า
แพรวมพูอยาอยู่อย่าสบ ยิ่ในโรานเล็ ๆ เ่นนี้ ไม่อยาเป็นี้ปาอใร ้อเ็บวามลับไว้อย่าีเสมอ
แพรวมพูปวท้อน้อยทรมาน ปว ๆ หาย ๆ เป็นบ่อยนเริ่มัวลใ ยิ่เวลาปัสสาวะยิ่ปวแสบหนั
“แถวนี้มีโรพยาบาล หรือลินิสูิฯ ไหมะพี่แ” ผู้่วยสาวถามพนัานธุรารที่อยู่มานาน ทั้ยัเป็นนท้อถิ่น
“แถวนี้ไม่มีหรอ ้อเ้าไปในเมือ้ะ หรือะไปที่พัทยา็ไ้”
“ทำไมเหรอ เธอป่วยเป็นอะไร” รอผอ. เปิประูออมาถาม ผนัห้อทำานอเาบา หรือเาอยลอบฟับทสนทนาอพวเธอ้านนอลอ็ไม่รู้
“ันปวท้อน้อยน่ะ่ะ”
“ไปโรพยาบาลเอนี ๆ ที่พัทยาเถอะ ประันลุ่มบริษัทเรา็รอบลุม้วย ว่าแ่เธอรวสุภาพประำปีหรือยั เลือรวภายในไ้นะ รวให้รอบัรวาลไปเลย ะไ้มั่นใว่าไม่เป็นอะไรริ ๆ”
พุิพศ์ทำสีหน้าัวลใ ลัวว่า เธอะเป็นโรร้าย หรือมีปัหา้านร่าาย นไม่สามารถนอนับเา รอรับอารม์อหนุ่มวัยลัมันไ้อี
…………………………………………
เมื่อเลิาน แพรวมพูเินทาไปยัโรพยาบาลเอนในพัทยา โยั้ใะใ้บัรรวสุภาพประำปีอบริษัทในารรวภายในรว้วย
หิสาวไม่เยรวภายในมา่อน บาทีอาะวรรวเพื่อวามปลอภัย แ่เนื่อาเป็นเวลาเย็น ึมีุหมอลรวเพียท่านเียว เธอึไ้พบุหมอผู้ายที่มีื่อว่า นพ. ทัศน์นัย สมบัิพาิย์สุล
หิสาวรู้สึัเินเล็น้อยที่้อพบุหมอผู้าย แ่ในเมื่อไม่มีทาเลือ ึอบล
ผู้ป่วยสาวยมือไหว้สวัสีุหมอร่าสูในุาวน์สีาว เาสวมแมสปิบัรึ่หน้าเอาไว้ เธอึเห็นแ่วามเ้ม และผมเส้นำลับหยัศปรลมาปิิ้วหนา
“ุ...แพรวมพู”
ุหมอพูื่ออเธอ้วยเสียแผ่วเบา แหบแห้ หรือเาะทำานหนัมาลอทั้วัน นเสียหายหมแล้ว
“สวัสี่ะุหมอ” เธอยมือไหว้ เอ่ยทัทาย้วยน้ำเสียสใส
วาู่มอุหมอ้อมอเธอไม่ระพริบ “เยรวภายในมา่อนไหมรับ”
“ไม่เย่ะ”
ุหมอหนุ่ม้มลอ่านเอสารรายละเอียอเธอ “นไ้...ยัไม่ไ้แ่านใ่ไหมรับ”
“ยั่ะ”
“ั้นหมอยัไม่แนะนำให้รวภายใน ถ้านไ้ยัไม่เยมีเพศสัมพันธ์...”
“มีแล้ว่ะ”
ุหมอสะอึ เยหน้าึ้นมอเธอ “ั้นวันนี้ผมะรวภายใน รวหามะเร็ปามลูามแพเอนไ้นะรับ”
“ี่ะ”
“ผมอสอบถามเพิ่มเิมนะรับ นไ้ประำเือนมาปิไหมรับ”
“ปิ่ะ เพราะหนูินยาุม”
เาสบาับเธออีรั้ “เอ่อ...นไ้มีอาารผิปิอะไรรึเปล่ารับ”
“หนูมีอาารปวท้อน้อย่ะ แล้ว็เวลาปัสสาวะบาที็แสบั่ะ”
“น่าะเป็นอาารอระเพาะปัสสาวะอัเสบ แ่เี๋ยวอเ็บปัสสาวะรวเพาะเื้อนะรับ แล้ว่อยรวภายในนะรับ”
“ไ้่ะ”
“ไม่ทราบว่านไ้มาับแฟน้วยรึเปล่ารับ”
“หนูไม่มีแฟน่ะ”
ุหมอสบาเธออีรั้ “แล้วนไ้มีเพศสัมพันธ์ล่าสุเมื่อไหร่หรือรับ”
“เอ่อ...เมื่อวาน่ะ”
ุหมอสะอึอีรั้ ่อนะพิมพ์รายละเอียลไปในอมพิวเอร์ “ริ ๆ แล้ววรเพศสัมพันธ์่อนรวภายในประมา 24-48 ั่วโมนะรับ”
“เอ่อ แล้วทำไีะ” หิสาวเลิลั
“ไม่เป็นไรรับ แล้วนไ้มีประำเือนล่าสุเมื่อไหร่รับ”
“ัสิบวัน่อน่ะ”
ุหมอหนุ่มแป้นพิมพ์มือระวิ “ั้นเินไ้เปลี่ยนุในห้อน้ำเลยรับ”
พยาบาลสาวพาเธอเ้าไปเปลี่ยนุสำหรับรวภายในในห้อน้ำ้านหลั เธอ้อเ็บปัสสาวะใส่ระปุเพื่อนำไปรว ่อนะล้าส่วนลับนสะอาสะอ้าน เพราะลัวเาะไ้ลิ่นไม่พึประส์ ัวล ประหม่าไปหมสำหรับารรวภายในรั้แร
ห้อรวเียบสัปิไฟมื โยมีแสสว่าาไฟายบนาหยั่เท่านั้น
พยาบาลสั่ให้เธอึ้นไปนอนรอบนาหยั่ โยไม่สวมอะไรเบื้อล่า มีเพียผ้าาวที่พยาบาลนำมาลุมเอาไว้่อน
เมื่อเธอพร้อมแล้ว พยาบาลึออไปเรียุหมอให้เ้ามาไ้ ่อนะเปิผ้าึ้น แล้วใ้ไฟายส่อ
แพรวมพูรู้สึัเินที่้อใหุ้หมอผู้ายรวอลับ แ่เมื่อเป็นนไ้็้อห้ามอายหมอ ถึแม้ะเห็นสายาอเาที่สอส่อเบื้อล่าอเธอ
เพียเห็นแ่รึ่บนอวหน้าุหมอ เธอ็รู้สึไ้ว่าเาประหม่าไม่่าาเธอ
“เี๋ยวหมอะใ้เรื่อมือสอเ้าไป ผ่อนลาย ไม่้อเร็นะรับ แ่ถ้ารู้สึเ็บบอนะรับ”
หิสาวรู้สึถึีมปาเป็ทีุ่หมอสอเ้าไปเย็นยะเยือเพราะมีเลหล่อลื่นและอุปร์เป็นโลหะ พร้อมับวามเย็นาเรื่อปรับอาาศในโรพยาบาล
“หมอะเ็บเลล์ัวอย่าที่ปามลู เพื่อนำไปรวหาวามผิปินะรับ”
เมื่อุหมอรวนำเรื่อมือออ เธอ็ลอบถอนหายใ แ่ทุอย่ามันไม่หมเพียเท่านั้น...
“ผมะสอนิ้วเ้าไปรวูนาและรูปร่าอมลูนะรับ ว่ามีำแหน่ที่บวมหรือารเริเิบโที่ผิปิหรือไม่ อาะรู้สึไม่่อยสบาย ึ ๆ นิหน่อยนะรับ”
หิสาวเม้มปาแน่นเมื่อุหมอหนุ่มสอสอนิ้วที่สวมถุมือเ้าไปใน่อทาับแบอเธอเพื่อรวเพิ่ม ในะใ้มืออี้าเบา ๆ บนท้อน้อยอเธอ
เธอรู้สึถึวามอึอัที่เิึ้นใน่อทาเบื้อล่า รู้สึุบอไม่ถู ประสบาร์ารรวภายในรั้แร่าประหลาเหลือเิน
“ทุอย่าปิีนะรับ ส่วนผลรวภายในะออประมา 1-2 อาทิย์นะรับ”
“ไ้่ะ ว่าแุ่หมอเพิ่บเหรอะ ูอายุยัน้อย”
ในสายาอเธอ ุหมอมารยาที แู่ประหม่าไม่่าาเธอ
“อบุที่มว่าหน้าเ็ แ่หมออายุเท่านไ้รับ” ุหมออบ้วยสีหน้านิ่ พยาบาลึ่วยพูให้อีแร
“ุหมอเ่มานะะ บเพาะทา้านสูินรีเวาอเมริา่ะ ว่าแุ่ผู้หิสนใรวเ้านม้วยไหมะ อายุใล้สามสิบแล้ววรรวบ้านะะ”
“อ้อ...่ะไ้่ะ”
ความคิดเห็น