นักเวทย์ไร้ค่าท้าชะตาวิทยาลัยเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #2 : ขุนนางบ้านนอก

---

บทที่ 2 ขุนนางบ้านนอก

『ข้อมูลส่วนตัว 

ชื่อ: วิลเลี่ยม อาร์ฟอร์ด

อายุ: 15 ปี

วันเกิด: 18 เดือน 4 | กรุ๊ปเลือด A 

ความรู้สึกปัจจุบัน: ท้อแท้,สิ้นหวัง

『ความสามารถ

ระดับพลังเวทย์【สีเขียว】

มานา 403/403(+0) | ธาตุที่ถนัด: ไม่มี

พรสวรรค์ 

1)【Momuz of pretending】

2)【Ahriman】

---

‘นี่ไม่คิดจะเพิ่มขึ้นให้ฉันเลยจริงดิ? มันผ่านมาจะ 4 เดือนแล้วนะ...!’

เฮ้ออ—~...

เด็กหนุ่มผมสีดำกระเซอะกระเซิงพร้อมกับดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ทำได้เพียงถอนหายใจหลังได้เห็นว่าความพยายามตลอดสี่เดือนของตนเสียเปล่า

หากจะกล่าวถึงครั้งล่าสุดที่จำนวน 『มานาสูงสุด』 ของเขาได้เพิ่มขึ้นก็จำต้องย้อนไปเมื่อ 4 เดือนก่อนนู้นเลย

‘ฉันก็คอยฝึกฝนอยู่ตลอดแท้ๆ แต่ทำไมค่ามานามันไม่กระเตื้องเลยล่ะ?”

‘นอกจากนี้ยังนึกสภาพไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มี "มัน" ป่านนี้ฉันจะเป็นยังไง’

‘คงจะโดนพวกชาวบ้านชาวเมืองเอาไปพูดนินทาล้อเลียนกันสนุกปากแหงเลย’

อย่างที่เห็น.. ในปัจจุบันฉันได้มาเกิดใหม่และใช้ชีวิตบนโลกนี้มา 15 ปีบริบูรณ์ ซึ่งถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้วสำหรับที่แห่งนี้

ถึงจะน่าตกใจแต่ดูเหมือนพระเจ้าจะส่งตัวฉันมายัง 【โลกแห่งเวทมนตร์】จะกล่าวว่ามันเป็นต่างโลกที่พบได้ทั่วไปในนวนิยายญี่ปุ่นก็ได้

อย่างไรก็ตาม... มันก็ดูโหดร้ายเกินไปสำหรับคนแบบฉัน 『วิลเลียม อาร์ฟอร์ด』 ซึ่งเป็นเพียงบุตรชายคนโตของบารอนแถบชายแดน

ก่อนอื่นเลยแม้ว่าฉันจะได้เกิดมาเป็นลูกของขุนนาง แต่ก็เป็นตระกูลที่ค่อนข้างยาจก เขตการปกครองก็ไร้ซึ่งความเจริญถึงที่สุด ชาวบ้านบางคนยังรวยกว่าด้วยซ้ำ

ทั้งนี้ผู้เป็นบิดาของฉันยังอุดมไปด้วยความเมตตาจนไม่กล้าสั่งประชากรของตนให้ไปพัฒนาเขต

ผลลัพธ์ก็คือความด้อยพัฒนาอย่างถึงที่สุด เป็นการบริหารระดับที่วัวยังเอือมระอา...

‘… น่าสมเพชเกินไปไหมเนี้ย!?’

ฉันสบถออกมาในใจ…

หลังจากที่ได้เกิดใหม่จากดวงที่ซวยถึงขั้นตายก่อนวัยอันควร ชีวิตที่สองก็ยังไม่วายกลายเป็นลูกขุนนางบ้านนอกอีก

แถมนอกจากนี้....

ฉันรีดพลังเวทย์ออกมาเล็กน้อยเพื่อสร้างเปลวเพลิงขนาดจิ๋วบนฝ่ามือ...

สีของพลังเวทย์ถือเป็นตัวกำหนดความสามารถและชีวิตของผู้คน สำหรับในต่างโลกแห่งนี้ที่『เผด็จการ』จนทุกอย่างต้องวัดกันที่พลังเวทย์ ฉันกลับเกิดมาพร้อมกับสัญลักษณ์ของ 『ผู้ไร้ค่า』

เปลวเพลิงขนาดจิ๋วที่ลุกโชนเหนืออุ้งมือของฉัน มันกำลังเปล่งประกายสีเขียวออกมาตลอดเวลา

【พลังเวทย์สีเขียว】

กล่าวได้ว่า.. ฉันเป็นพวกไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้แบบขีดสุด เป็นความอ่อนแอที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ในฐานะนักเวทย์...

[ก็อกๆ]

“ตื่นหรือยังคะ นายน้อย?”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากอีกฟาก พร้อมกับเสียงที่อ่อนหวานของสาวรับใช้ มันพลันปัดเป่าความฟุ้งซ่านใจจิตใจของฉัน

“พอดีคุณผู้หญิงท่านให้ดิฉันมาตามนายน้อยลงไปรับทานอาหารน่ะค่ะ”

“อ่า... จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”

ฉันตอบสาวรับใช้กลับไป ก่อนจะลุกออกจากเตียงนอนเพื่อไปรับประทานอาหารเช้า

***

เมื่อฉันลงมาที่ชั้นล่างก็ได้เห็นสมาชิกในครอบครัวนั่งบนโต๊ะอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

“อรุณสวัสดิ์.. ลูกนี่มักจะตื่นหลังคนอื่นเป็นประจำเลยนะวิล”

ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาคือชายที่ถูกฉันนินทาไปก่อนหน้า พ่อของฉันในโลกนี้ 

『เอ็ดวิน อาร์ฟอร์ด』เขามีผมสีดำที่เริ่มมีผมหงอกแซมขึ้นมา และมีดวงตาสีแดงราวกับเลือดแต่กลับถูกแฝงไปด้วยความอ่อนโยน

“โถ่∼! เริ่มติดเป็นนิสัยแล้วนะวิล! การตื่นสายมันไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้ไหม!”

ถัดมาเป็นเสียงของหญิงสาว เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเกินกว่าปกติ

『เมลาเนีย อาร์ฟอร์ด』 สตรีผู้เป็นภรรยาของพ่อของฉัน อีกนัยนึงเธอก็คือแม่ของฉันนั่นแหละ เธอมีผมสีเทาอ่อนๆ ที่ถูกรวบจนมีรูปทรงคล้ายซาลาเปา ดวงตาของเธอเป็นสีน้ำเงินราวกับคลื่นของทะเล 

“ครับ... จะพยายามครับ”

ฉันตอบกลับไปพลางเกาหัวด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ถึงแม้จะรู้ตัวดีว่าแก้นิสัยในส่วนนี้ไม่ได้แน่นอนก็ตาม

“เมื่อวานพี่ก็พูดแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?”

ทันใดนั้นเสียงของเด็กชายพลันดังขึ้นค้านคำพูดก่อนหน้าของฉัน

『มาร์ส อาร์ฟอร์ด』 เจ้านี่เป็นน้องชายของฉันเอง.. ด้วยคำพูดจิกกัดของเขาก่อนหน้า แม่ของฉันก็รีบกล่าวต่อ

“ใช่! นี่คิดว่าแม่จะลืมหรือไง? ลูกไม่ได้ตื่นสายแค่วันเดียวนี่ถูกไหม?”

‘อา.. ไอ้เด็กเวรนี่...’

ฉันได้แต่กัดฟันในขณะที่จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของน้องชายตัวแสบ... 

เพราะหากว่าแม่ได้เริ่มเปิดปากเทศนาล่ะก็ มีหวังฉันอาจจะได้กินข้าวเช้าราวๆ เที่ยงวันเลย

“เรื่องนั้นเก็บไว้ทีหลังก่อนเถอะ... วิลนั่งลงสิ หลังจากทานอาหารเสร็จพ่อมีเรื่องสำคัญจะพูดคุยด้วย”

พ่อของฉันกล่าวขัด ทำให้แม่ของฉันยอมสงบลง แต่ทว่าก็มีเรื่องน่าตะหงิดใจตามมา...

‘เรื่องสำคัญ..?’

นั่นเป็นคำพูดที่ทำให้ฉันเหงื่อตก เนื่องด้วยตลอด 15 ปีฉันเกิดมา พ่อของฉันไม่เคยกล่าวถึงเรื่องที่ดูมีใจความสำคัญเลยสักครั้ง แต่ดูเหมือนคราวนี้มันจะพิเศษจริงๆ ถึงได้กล้าบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญ...

‘รู้สึกกังวลหน่อยๆ เลยแฮะ..’

แม้ว่าจะเป็นเพียงพ่อที่ไร้สาระและบริหารอะไรไม่เป็น แต่หลังจากนี้จะถูกคุยเรื่องอะไรบ้างก็ไม่รู้ และบางทีเขาอาจจะเริ่มมีสมองขึ้นมาบ้างก็เป็นได้

‘มีแต่ต้องรอฟังดูล่ะนะ..’

ฉันจึงตัดสินใจนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างก่อนจะเริ่มรับประทานอาหาร...

***

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ ฉันก็รอฟังพ่อกล่าวเรื่องสำคัญที่ว่า พลางจิบน้ำชา

“เกี่ยวกับวิทยาลัยเวทมนตร์ ลูกอยากจะไปเรียนที่ไหนล่ะ?”

‘พลุ่ก!?’

ฉันเกือบจะสำลักออกมา...

‘เรื่องนี้เองงั้นหรอกเหรอ!?’

สำหรับเรื่องสำคัญที่ว่า ตัวฉันที่คาดหวังว่าจะได้อะไรดีๆ จากพ่อของตนพลันต้องสิ้นหวังอีกครั้ง

เพราะเรื่องที่ท่านพ่อของฉันต้องการจะคุยด้วย มันเป็นแค่เรื่องสถาบันสำหรับการศึกษา.. 【วิทยาลัยเวทมนตร์】 มันคือสถานที่ซึ่งคลับคล้ายคลับคลากับมหาวิทยาลัยในโลกก่อนของฉัน

และถึงจะบอกว่าคล้ายคลึงกันกับมหาวิทยาลัย แต่ก็แค่ในเรื่องของพื้นที่ของสถาบันที่กว้างขวาง ทว่าโครงสร้างภายใน รูปแบบการเรียนการสอนนั้นจะคล้ายคลึงกับโรงเรียนมัธยมเสียมากกว่า 

เนื่องจากเป็นยุคสมัยที่วิทยาศาสตร์และการศึกษาไม่ก้าวหน้า เพราะการมีอยู่ของเวทมนตร์ที่คอยถ่วงดุล จนท้ายที่สุดมนุษย์ก็ถึงจุดที่ต้องเลือกระหว่างเวทมนตร์หรือวิทยาศาตร์ แล้วผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น...โลกนี้กลายเป็นดินแดนแห่งเวทมนตร์โดยสมบูรณ์

และตัวฉันที่อาศัยอยู่บนโลกนี้มานานถึง 15 ปีบริบูรณ์ อันเป็นวัยที่เรียกได้ว่าเหมาะสมแล้วสำหรับการเข้ารับการศึกษาศาสตร์เวทมนตร์ขั้นสูง ย่อมต้องเข้าเรียนในวิทยาลัยเวทมนตร์ที่ว่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

และเนื่องจากทั่วทั้งทวีปมีวิทยาลัยอยู่นับไม่ถ้วน ย่อมต้องมีวิทยาลัยสำหรับขุนนางบ้านนอกแบบฉันอยู่เกลื่อนกลาด อีกทั้งยังมีเกณฑ์ในการเข้าเรียนที่ไม่ยากเกินมือ 

“สำหรับพ่อแล้ว.. พ่อคิดว่าลูกลองไปสมัครที่เมืองข้างๆ ดูสิ เดินทางได้สะดวกอีกทั้งยังตอบโจทย์สำหรับคนที่ “ไม่ถนัด” ในด้านเวทมนตร์แบบลูก”

และก็เป็นอย่างที่คิด.... พ่อของฉันเลือกที่จะแนะนำสถานที่สุดคลาสสิค ซึ่งเหมาะสำหรับคนที่ไร้พรสวรรค์แบบฉัน แน่นอนว่ามันเป็นตัวเลือกที่ถูกต้องแล้ว

“แต่ดิฉันอยากให้ลูกของเราไปเรียนที่วิสตันไฮม์ มากกว่านะคะ!!”

ทันใดนั้นเสียงของแม่ก็ดังขึ้นแทรกการสนทนาในทันที เธอยังกล่าวเสริมต่อ...

“ฉันมีคนรู้จักอยู่ที่นั่น! น่าจะฝากลูกเราให้เข้าเรียนได้เลย และไม่ต้องไปเสี่ยงดวงสอบเข้า!”

‘เดี๋ยวนะ...นั่นมันคือนิยามของคำว่า “เด็กเส้น” ไม่ใช่รึไง?’

“คุณไม่สงสารวิลบ้างเหรอคะ! เพราะเกิดมาด้อยพรสวรรค์ แต่เพราะรักในเวทมนตร์เลยเอาแต่ฝึกหนักทุกวัน! จะดับความฝันของเขาด้วยการส่งไปเรียนที่เมืองข้างๆ จริงๆ เหรอคะ?!”

แม่ของฉันปั้นหน้าเศร้าในขณะที่พยายามเกลี่ยกล่อมพ่อสุดชีวิต หากเป็นปกติพ่อของฉันคงยอมแพ้ต่อลูกอ้อนของแม่และยอมรับแต่โดยดี...

“ไม่ได้...! นั่นถือเป็นการทำลายความภาคภูมิใจของวิลไม่ใช่หรือไง!”

ครั้งแรกในรอบหลายปีที่พ่อของฉันตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เขาตอบด้วยสีหน้าที่มั่นใจในตนเองมาก จนทำให้ฉันแทบจะร้องไห้อย่างปลาบปลื้ม ทั้งยังคิดว่าตนเองควรจะชื่นชมเขาดีหรือเปล่า?

“ความภาคภูมิใจอะไรล่ะนั่น! ความรู้สำหรับนักเวทย์ต้องสำคัญมากกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไงคะ!!”

แต่แม่เองก็ไม่ยอมและสรรหาเหตุผลมารองรับจนได้...

“แต่นั่นก็ยังเป็นการดูถูกความพยายามของวิลอยู่ดี! ถ้าสงสารวิลก็ควรให้เขาได้ไปยังสถานที่ๆ เหมาะสมโดยกำลังของตนเองสิ!”

“แต่ถ้าวิลได้รับความรู้ผิดๆ มันจะส่งผลเสียต่อเขาในระยะยาวไม่ใช่หรือไงคะ! จะปล่อยลูกให้ทรมานในอนาคตเหรอคะ!”

‘อ่า...’

ฉันจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างว่างเปล่า 

‘จะว่าไป....เมื่อกี้เราคุยเรื่องอะไรกันนะ?’

แต่แรกมันเป็นเรื่องสำคัญที่พ่อจะคุยกับฉัน ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงการทะเลาะกันของผู้ใหญ่สองคนเสียแล้ว...

‘....แต่มันอาจจะดีแล้วก็ได้?’

ถึงแม้มันจะดูวุ่นวายไปบ้าง แต่ก็สื่อให้เห็นถึงความใส่ใจของพ่อและแม่ต่อตัวฉันในฐานะลูก แม้จะมีมุมมองที่ต่างกันแต่สุดท้ายก็ทำเพื่อฉันอยู่ดี

‘....เจ้าอยากใช้ชีวิตแบบนั้นสินะ?...’

ฉันหวนคิดถึงคำกล่าวของพระเจ้า...

ในตอนนั้นฉันกำลังนึกถึงอะไรอยู่? บางทีอาจจะเป็นภาพของครอบครัวที่อบอุ่นก็ได้...

เพราะพอเห็นภาพแบบนี้แล้ว มันก็ทำให้ฉันอยากตั้งใจทำอะไรสักอย่างขึ้นมา... 

‘....ลองตั้งใจดูก็ไม่เสียหายล่ะนะ...’

ฉันตระหนักได้ดังนั้นจึงกล่าวแทรกระหว่างทั้งสองไปในทันที...

“ผมจะไปที่ 【อิกดราเซีย】...”

ทั้งสองคนพลันหันกลับมามองที่ใบหน้าของฉันอย่างไม่ละสายตา พร้อมทั้งกล่าวเป็นเสียงเดียวกัน....

“ “ ห๊ะ?.. ” ”