คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 การคัดเลือกแสนเปราะบางของคุณยอดผา
อนที่ 1 ารัเลือแสนเปราะบาอุยอผา
“ิ๊” ยอผาเ๊าะลิ้น้วยวามรำานัยน์าเบื่อหน่ายทอมอารารหน้าอย่าละเอีย่อนะใ้ฝ่ามืออัวเอสะบัระาษทิ้ “น่าลัว ออไปเินที่สวนเี๋ยวโนยุัายไม่เอา”
“แ่---”
“ไม่เอา” ผาปิเสธเสียแ็พลาลุึ้นนั่่อนปาวนมในมือลที่อมอนิเอร์หวัะพัมันให้แแ่็ถูบอี้าร์รับเอาไว้เสีย่อน “ไม่เห็นะน่าสนใเลยแ่ัว็ั้าน ผาไม่อบ พ่อไล่ลับไปเลย!”
“ยอผาไม่เอาลู” แม่อเาเอามาห้ามพลาลูบแผ่นหลัหนาปลอบโยนลูาย “พี่สาวพึ่ะมาลูอย่าพึ่ัสินไปแบบนั้นเลยนะลู พี่ผาไม่อบอันไหน็ีออเลยรับลู”
ยอผาในวัยยี่สิบวบเ็มนั่ออหนาพลาถอหายใฟึฟั้วยวามโมโห เรือนผมสว่าี้ฟูไม่เป็นทิศถูฝ่ามืออุ่นรัอผู้เป็นแม่ลูบอย่าอ่อนโยนพลาพยายามทำให้เาใเย็นล นัยน์าสีม่วูลึลับถู่อนใ้แว่นาหนาำลัายแววาหุหิผสานับโทสะที่มี
ยอผารู้เนาอพ่อแม่ัวเอีว่าไม่ไ้้อารหาพี่เลี้ยให้เาหรือนูแล แ่เป็นภรรยาอเา่าหา สาวามมามายว่าุมภาถูเิมาี่ร้อยน็อทนับนิสัยเ็น้อยอเาไม่ไ้สัน
นบ้าอะไรเล่นับุ๊าเป็นริเป็นัไ้ั้อาทิย์เศษแล้ว
ยัยนั้นิ๊๊อแน่นอนล้านเปอร์เ็น์ !!
ไม่ผ่าน !!
ผามุัวเ้าหาแม่พลาถูไถใบหน้าบนออหล่อนอย่าอออ้อนเหมือนทุรา เาเสนอให้พ่อแม่ัารทสอบนี้เพื่อเป็นารไล่นอ้อมๆ เพราะไม่สามารถสั่ให้พวท่านหยุหานมาถวายเาไม่ไ้ และมันใ้ไ้ผลมาลอนมาถึผู้หินนี้
“พ่อไล่ลับไปเลยนะ ผาไม่อบ” ยอผาเอ่ยพลามุหน้าเ้าอแม่แน่นมาึ้น แู่เหมือนพ่อแม่อเาะไม่ไ้พูอะไร่อ “ถ้าพ่อไม่ไล่ลับผาะไปไล่เอ”
“...”/ “...” สอสามีภรรยามอหน้า็ะยยิ้มึ้นอย่ารู้ใัน
“เอาสิผาไปเลยรับ” สามีเอ่ย
“...” ผาเบิาว้าพลาุหน้าลอแม่หลบ่อนใบหน้าเหวอเอาไว้ “ถ้า..ถ้าเิอะไรึ้นผาเือนแล้วนะ !”
ยอผาผละัวอแม่เอา่อนะลุึ้นแล้วเินระแทเท้าออาห้อไป สอสามีภรรยาหัวเราะิัับท่าทาอลูาย ยิ่ไ้ยินเสียอทั้สอหัวเราะิัยอผา็ยิ่มีน้ำโหมาว่าเิม
เาเินทอน่อไปามโถทาเินพลามอเหม่อไปเรื่อยพลาูุหลออันโปรถี่้วยวามโมโห ภายในหัวิหาแผนไลุ่มภาออาบ้าน ผู้หิแปลทั้ที่วันแรูะลัวนรีบมุผ้าห่มนอนแ่ทำไมลับูสใสเหมือนไม่เยลัวมา่อนลอหลายวันที่ผ่านมา เามั่นใเลยว่าเธอไม่ปิแน่นอน
“ามวีมาหาัน”
สิ้นเสียออำสั่บอี้าร์ที่เินามมา็รีบทำามำสั่ทันที ผาเินลับไปที่ห้อนอนรอเวลาที่นอเาะมาถึ ปลายนิ้วเรียวเปิรีโมทบัับรถอเล่น่อนะนั่เล่นมัน้ามเวลา แ่นเวลาล่วเลยไปถึเวลานอนลาวันอเาแล้วนอเา็ยัมาไม่ถึ
ยอผานั่พิหัวเียพลาูุหลอิ้นโปรแ้เรีย่อนะผล็อยหลับไปามเวลานอนลาวัน หัวทุยอเาโนเนไปมา่อนะถูฝ่ามือบาประอเอาไว้เสียหวานแผ่วเบาเอ่ยึ้น้าใบหูออำสั่ให้เายับัวลนอนราบไปับเีย
“ุวีะรับเรื่อื่มระหว่ารอนายน้อยนอนลาวันหรือเปล่ารับ?” บอี้าร์เอ่ยถามึ้นอย่าสุภาพ
“ไม่เป็นอะไร วีะนอนับผาเลย” หล่อนอบลับ “ว่าแ่เห็นว่ามีพี่เลี้ยนใหม่ หล่อนเป็นยัไบ้าะ?”
“นายท่านทั้สอถูใหล่อนมารับ”
“แล้วยอผาล่ะะ? รัเียหล่อนหรือเปล่า?”
“รับ”
“ิ” วีแสยะยิ้มออมาอย่าพึพอใพลาลูบไล้สันรามหล่ออยอผา้วยวามหลใหล “ออไปไ้แล้ว่ะ มันรบวนน่ะ”
บอี้าร์โ้ลา่อนะเินออไปาห้อพร้อมไม่ลืมล็อประูให้ทั้สอใ้เวลายามบ่ายร่วมันเหมือนปิ ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ไปามรอบหน้าหล่อ่อนะถอแว่นาอเาออและลาปลายนิ้วผ่านแ้มสาแวะิ้มลที่ไฝเสน่ห์ที่แ้มวาหยอล้อเา ยอผามวิ้วแน่น้วยวามหุหิที่ถู่อวนะนอนลาวัน
วียยิ้ม่อนะปลระุมเสื้ออเาออนหมแผและูบลที่ลำอหนายั่วยวนเา่อนะถูหยุโยฝ่ามือหนาันหัวเธออออย่าแรนเ้าัวไถลเียไปอย่ารวเร็ว
หล่อนรีบลุึ้นาพื้น่อนะปัฝุ่นที่เสื้อผ้าและเสยเรือนผมึ้นัแ่ใหู้ส่าเหมือนเิม หล่อนเปลี่ยนใไปนั่เล่นมือถือรอที่โฟาในห้อแทน่อนะเ็บัวไปมาว่านี้
“วี..” ยอผาเอ่ยึ้นหลัานอนหลับไปเือบสอั่วโม เาันัวึ้นาเีย่อนะบมือลที่เียเรียหล่อนมาหา “มานี่เร็ว”
“ื่นแล้วหรอ?” วีลุึ้น่อนะเินุยายมาที่เีย “ไปเล่นน้ำันมั้ย? วีร้อน”
ยอผายยิ้มพลามอิริยายั่วยวนอหล่อน วี่อยๆ ลานึ้นเียราวับลูแมวน้อย่อนะแทรัวระหว่าท่อนายาวอเา แนแร่ันัวอเาเลื่อนิัวเีย่อนะลูบไล้ใบหน้าสวยและุยิ้มพึพอใแม้ะถูุหลอบบัเอาไว้แ่หล่อนรู้ีว่าเาหล่อเหลาเพียไหนเมื่อเายิ้ม
ุหลอในปาอยอผาหลุออะที่ริมฝีปาอทั้สอูึเ้าหาันเบาๆ ่อนหล่อนะึฝ่ามือหนาให้ลุึ้นาเียและรไปที่ห้ออาบน้ำ ยอผาเินามแรึอหล่อนพลายยิ้มเ้าเล่ห์ ฝ่ามือหนาลูบไล้หัวไหล่บาและเี่ยวเสื้อัวิ๋วออาร่าบาอหล่อนออ
“พี่เลี้ยนใหม่ถูใหรือเปล่า?” หล่อนเอ่ยึ้นพลาหย่อนัวลอ่าน้ำและผลัให้ยอผานั่ลบนอบอ่า “วีสู้ไ้หรือเปล่านะ”
“ไม่มีทา”
“ิ” วีหัวเราะออมา่อนะปลิปาเอเาออปลปล่อยแ่นายอวบอ้วนทั้สอผาสู้แสแยามเย็น “มีแ่วีแหละที่ทำให้ผาไ้นานี้”
“็ริ ั้นวี็มาแ่านับผาสิ”
“แ่ถ้าวีมีลู วี็ะไม่ไ้เล่นับยอผาแล้วนะ”
“...”
ยอผานิ่เียบไปเมื่อไ้ยินันั้น หล่อนแสยะยิ้ม่อนะแลบลิ้นหยอเย้าปลายหัวมน่อนะลืนแ่นายอวบเ้าไปในโพรปาปรนเปรอสลับไปมามันราวับแท่ไอิมหวาน
เมื่อหล่อนเิมเื้อไฟลเาใบหน้าเ้าเล่ห์็ยยิ้มพึพอใ ฝ่ามือหนาลูบหัวอหล่อน่อนะเริ่มออแรบัับัหวะหัวทุยอหล่อนให้เร็วึ้น เาถูใหล่อนมาพอที่ะยอมแ่านับหล่อน มีแ่ัวหล่อนเอที่เล่นัวมาลอและพ่อแม่เา็ไม่อบที่หล่อนเป็นแบบนี้
วีเป็นเพื่อนเล่นสมัยเ็อเานถึอนนี้ารละเล่นอทัู้่ะเริ่มสนุมาึ้นว่าวัยเ็ ผารู้ีว่าหาเาทำหล่อนท้อไปเสียหล่อนถึะยอมแ่านับเาแ่เาอใรอนเ็ลอเพื่อมาแย่วามรัอหล่อนไปาเาไม่ไ้หรอ ถึพ่อแม่ะสรรหาภรรยามาให้แ่เารู้ัวีว่ารัหล่อนไปแล้ว
พอิถึหน้าอพี่เลี้ยนใหม่ที่พ่อแม่อบพอมาว่าวีอเา็เริ่มหุหิอีรั้ เา้อรีบหาทาไล่เธอไปให้ไวเพื่อไม่ให้วีหนีไปาเาเสียแล้ว ฝ่ามือหนาหัวหล่อนามแรอารม์่อนะระุปล่อยนม้นหวานเิมเ็มลำอเล็และบาส่วนบนใบหน้าหวานอวี
“อั แ่!” วีสำลัออมาพลาวัสาย้อเาเม็ “วีเ็บนะ”
“วีีว่าพี่เลี้ยใหม่อี พ่อับแม่อบพี่เลี้ยนใหม่มา ไม่ฟัผาเลย” ผาเอ่ยึ้นพลาึเอวบามาร่อมั “นบ้าอะไร็ไม่รู้พูนเียวไ้ทั้วัน”
“ถ้าั้นผา็ไล่หล่อนไป้วยัวเอสิ่ะ”
ความคิดเห็น