คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 หายนะแห่งความตาย 1
บทที่ 1 หายนะแห่วามาย 1
่ำืนแห่ฤูสารท พระันทร์สีเินหลบเร้นหลัริ้วเม ลมหนาวหอบผ่านป่ารร้า้าทา หอบเอาลิ่นาวโลหิละลุ้แผ่ระายไปทั่ว
ร่าเล็ุัวอยู่ใ้พห้า พยายาม่อนลมหายใให้แนบเนียนที่สุ นัยน์าำสนิทหลุบลเพื่อ่อนประายื่นระหน ลมหายใอเธอแผ่วหวิว บนร่าายเ็มไป้วยบาแผลรร์ หาแ่เธอลับไม่ไ้หลั่น้ำาออมาสัหย วามเ็บปวทำให้เธอเือบะหมสิหลาย่อหลายรั้ ทว่าเสียฝีเท้าอายรร์นับสิบทำให้เธอ้อพยายามัปลายลิ้นเพื่อเรียสิลอเวลา
พวมันเินผ่านไปผ่านมาอย่าหัวเสีย เนื่อาเป็นสถานที่รร้าห่าไล ึมีเพียแสันทร์ที่สาส่อลมาอย่าเย็นเยียบ
หัวใอเธอเ้นแรราวับลอรบวามเียแ้นระนหวาลัวทำให้หิสาวพยายามฝืนเรียสิอนเออยู่ลอ อนนี้ไ้แ่ภาวนาไม่ให้ายเหล่านั้นเ้ามาใล้
ิ๊ๆ
โทรศัพท์มือถืออายนหนึ่ัึ้น เารับทันทีแล้วเปิสปีเอร์โฟน “ฮัลโหล”
[านเสร็หรือยั?] เสียเย็นาอายปลายสายัึ้น
ายที่รับโทรศัพท์ะั เหยื่อหนีไปไ้ ทว่าอีฝ่าย็ไ้รับบาเ็บสาหัส เาไม่เื่อว่าเธอะรอีวิ ันั้นึพูเอาัวรอว่า “ายแล้วรับ”
[ี...เินอีห้าล้านะถูโอนให้ทันที]
“รับ”
หลัาวาสายายนนั้น็วาสายามอไปยัุที่หิสาว่อนัวอยู่ หัวใอเธอสั่นระรัว้วยวามหวาลัว
ิ๊!
ายนนั้นูโทรศัพท์มือถือ เมื่อเห็นว่ามีเินำนวนห้าล้านถูโอนเ้ามา็พ่นลมหายใพร้อมับะโนเรียลูน้อ
“ลับันเถอะ นาย้าโอนเินมาแล้ว”
“เฮ้! ลูพี่ ผู้หินนั้นหนีไปไ้ะไม่เป็นอะไรเหรอรับ”
ายนนั้นุบุหรี่อย่าไม่ใส่ใ ปลายบุหรี่เิสีแวาบเมื่อเาสูลมหายใเ้าปอ เาพ่นลมหายใที่เ็มไป้วยวันสีเทาออมา วาุันเ็มไป้วยวามเลือเย็น “นันั่นไม่มีทารอพ้นืนนี้ไปไ้ ลับันเถอะ มีเพียเทพเียนเท่านั้นที่ะ่วยีวิเธอไ้”
ถึอย่าไรพวเา็ะหนีออาเมือเฟิเิหลัาืนนี้ ไม่มีทาลับมาเพื่อให้นาย้าถูสสัยอีเป็นอันา นี่เป็น้อปิบัิอพวเาหลัาเสร็านให่สัิ้น
“น่าเสียายที่มันหายัวไป อิมเนื้อนุ่มๆ อเ็สาวเลย” ใรนหนึ่พูอย่าหื่นระหาย เสียแหบพร่านั้นไม่่าอะไราปีศาในนร
อีนแ่นเสียอย่าไม่พอใ ิสภาพพวเานอนับศพหิสาวแล้วรู้สึยะแย “ลับเถอะ มีอะไรับศพไม่ใ่เรื่อน่ายินี”
หัวหน้าให่ไม่ิใ พวเา็ไม่ไ้พูอะไรแล้วรวมัวันเินลับไปที่ถนน
เมื่อเห็นว่าเนนรเหล่านั้นเินาไปแล้ว เฟิ่โม่ิน็แทบหมแร ร่าายอเธออ่อนปวเปีย เลือาบาแผลถูอมีมพลันรินไหลไม่หยุ ลิ่นาวละลุ้ ผสานเ้าับลมหายใที่อ่อนระโหย ประสาทสัมผัสที่เยเียบม่อยๆ เลอะเลือน
วาระ่าใสลายเป็นหม่นหมอ เธอมอพระันทร์ที่ลอยเ่นบนท้อฟ้า ูเหมือนว่าแสันทร์ในวันนี้ะมีสีาวีและอ่อนแรว่าทุรั้ ระแสลมเย็นเยือทำให้อาารเ็บปวาบาแผลทั่วร่าายลายเป็นาหนึบ ลมหายใพลันอ่อนระโหยโรยริน
ทว่าหัวใลับร้อนรุ่มไป้วยไฟแ้น
เฟิ่อันี...
โอ้...เฟิ่หานอีน
เสียาปลายสายเป็นพ่อบุธรรมที่แสออว่ารัเธอนัหนา ายที่เ็มไป้วยวามใีและอ่อนโยนไ้แส้านมือเาออมาในืนนี้
ืนที่เป็นวันเิอเธอ
และอาะเป็นืนสุท้ายอีวิ
เสียรถ่อยๆ ห่าออไป เธอหัวเราะในวามมื น้ำารินไหลปะปนับราบเลือบนใบหน้า หาแ่หิสาวไม่ไ้สนใ แสันทร์่อยๆ หายไปารรลอสายา ฟ้าินลายเป็นสีน้ำหมึ
เธอหลับาล มือที่เ็มไป้วยบาแผลำแน่น ในอเ็มไป้วยวามไม่ยินยอมพร้อมใ
ห่าไลออไปราวสิบิโลเมร
สุสานส่วนัวบนเาสู ร่าอนนับสิบนล้อมรอบโลศพสีาวที่ยัไม่ไ้ปิฝาโล ้านในือร่าอนผู้หนึ่ ใบหน้าราวหยสลัสะท้อนลิ่นอายสูศัิ์ภายใ้แสันทร์ แพนาหนาราวับพัสบนิ่ สันมูโ่เิึ้น รับับริมฝีปาสีีที่เริ่มหมอล้ำ
รอบัวเาแผ่รัศมีเย็นเยือราวับ้อนน้ำแ็หมื่นปี
้าโลสีาวเป็นายวัยลานมีสีหน้าระวนระวาย “ท่านนัพรเสวียน ท่านแน่ใหรือว่าะหาหิสาวมา่วยนายน้อยไ้ทัน”
นัพรเสวียนแ่ัวเ่นเียวับนัพรเ๋าในสมัยโบรา เาเป็นายราอายุราวหสิบปี ใบหน้าใีและเ็มไป้วยวามลาเลียว ในมือถือแส้นัพรึ่ทำ้วยหาม้าสีเินยว พาปลายหายาวรไว้ับแน้าหนึ่อย่าสบายๆ
มือ้าที่ว่าลันิ้วำนววะา ะที่สายาลับับ้อที่วาวทาทิศเหนือ
ทันในั้นนัยน์าอนัพรเ่า็เปล่ประายวาบ พูอย่าเร่รึมว่า “ไปทาทิศะวันออ ห่าาที่นี่สิบิโลเมร ำไว้ ้อรัษาีวิอเธอให้ไ้”
ายวัยลานเป็นพ่อบ้านเ่าแ่อระูลเียว เามีื่อว่าเียวา หลัาไ้ยินำพูอนัพรเสวียน็ไม่ถามไถ่อะไรสัำและหันไปพูับายรร์ที่อยู่ใล้ ๆ “ไปสิ อย่าลืมเรียมยาฟื้นีวิผู้น!”
“รับพ่อบ้านเียว”
“เี๋ยว่อน พาเาไป้วย” นัพรเสวียนี้ไปที่ายหนุ่มรูปามที่อยู่ใล้ๆ ลูศิษย์อเา เสวียนี
เสวียนีสวมุนัพรเ่นเียวับอาารย์ ทว่าลับเ็มไป้วยวามส่าามที่หาไ้ยา เายืัวึ้น เินไปที่รถู้โยไม่้อให้ออำสั่
ายุำราวห้าหนรีบเินามเสวียนีไปที่รถู้ ่อนะับออไปอย่ารวเร็ว
นัพรเสวียนึสายาลับมาแล้วมอายหนุ่มในโลสีาว ่อนะมอไปยัวาวทิศเหนือ้วยวามัวลเล็น้อย
เาไม่สามารถรับรู้ไ้ว่าหิสาวในำทำนายะปราัวที่ใ ทราบเพียว่านาและนายน้อยเียวะมีเราะห์ถึแ่ีวิและวามายในืนเียวัน โยัีที่หิสาวนนั้นเป็นผู้สูศัิ์มาเิ ะาีวิสามารถมอผ่านาวาวไ้เพียเล็น้อย ทว่าหลัาืนนี้ะารรมอนายน้อยเียวและหิสาวนนั้นะเปลี่ยนไป แ่เาไม่สามารถบอไ้ว่าะเปลี่ยนไปอย่าไร
เมื่อถึราวเราะห์หนั หาพวเาผ่านมันไปไ้ ะารรมะไม่ถูผู้อื่นล่วรู้อี่อไป
ั่ำพูโบรา ะาีวิอพวเาล้วนลิิ้วยมืออนเอ...
ความคิดเห็น