ขอเวลาลืมคุณ (มีE-BOOK)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ความสัมพันธ์ของเรา(1)

ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเป็นสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่ แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านมาแยงตาคู่สวยจนรู้สึกตัว ได้เวลาที่ม่านฟ้าต้องตื่นนอนแล้ว

ม่านฟ้า ชายหนุ่มร่างบาง ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าน่ารักและนิสัยที่ชอบยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอนั้นทำให้ใครได้เห็นก็ต้องรู้สึกเอ็นดู

ร่างบางภายใต้ผ้าห่มผืนหนาเงยศีรษะมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ยังนอนหลับตาอยู่ข้าง ๆ

ภพ หรือพิภพ แฟนหนุ่มของเขาที่คบกันมานานหลายปี มีใบหน้าคม จมูกโด่ง ดวงตาที่พร้อมจะยิ้มไปกับริมฝีปาก มีส่วนสูงที่สูงกว่าเขา และมีกล้ามเนื้อจากการออกกำลังกายเป็นประจำอีกด้วย

ม่านฟ้าจดจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของภพอยู่นานจนคนตรงหน้ารู้สึกตัวตื่นขึ้น แล้วแขนแกร่งก็กระชับให้อ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“มอร์นิ่งค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากลืมตา ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างที่ทำเป็นประจำจนคนในอ้อมแขนต้องยิ้มตาม

“มอร์นิ่ง” ม่านฟ้าเอ่ยตอบ ก่อนที่ริมฝีปากหยักเคลื่อนมาประทับจูบลงบนหน้าผากมน แม้เราทั้งคู่จะทำแบบนี้เป็นประจำแต่เขายังไม่หายขัดเขินเสียที

ความสัมพันธ์ในสถานะคนรักของพวกเขาดำเนินมาหลายปีแล้ว มันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่ยังเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย เพราะบังเอิญได้ทำกิจกรรมร่วมกัน

ถึงจะมีนิสัยบางอย่างที่แตกต่างกัน แต่มันกลับทำให้พวกเขาเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างเช่นการที่ม่านฟ้าชอบพูด ชอบถาม ชอบเล่าเรื่องให้อีกฝ่ายฟัง มันก็พอดิบพอดีกับการที่พิภพเป็นผู้ฟังที่ดี ตั้งใจฟังในสิ่งที่ม่านฟ้าพูดและคอยตอบกลับบ้างเป็นครั้งคราวด้วยความสนใจ จนทำให้บทสนทนาของพวกเขาลื่นไหลและสนุกสนาน

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเขาเริ่มอยากรู้จักกันมากยิ่งขึ้น และพัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อย ๆ

จากคนรู้จัก

กลายเป็นคนสนิท

และเป็นคนรักกัน

ถึงแม้ว่าอันที่จริงแล้วคุณพ่อและคุณแม่ของภพจะไม่ยอมรับในความรักของทั้งคู่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสั่นคลอน ยังคงรักและหวังดีต่อกันมาอยู่เสมอและไม่เคยจืดจางลงไปเลย

หวังว่าระยะเวลาและความสม่ำเสมอของความรักที่พวกเขามีให้กันมันจะช่วยทำให้พวกท่านทั้งสองยอมรับได้ในที่สุด

“วันนี้ต้องเข้าไปดูร้านใช่ไหม” ร่างสูงเอ่ยถาม ร้านที่ว่านั่นคือคาเฟ่ของม่านฟ้าที่เพิ่งสร้างเสร็จไปหมาด ๆ และกำลังอยู่ในขั้นตอนการตกแต่งภายใน

“ใช่ ภพว่างไหม”

“ว่างค่ะ เดี๋ยววันนี้ไปอยู่ด้วยทั้งวันเลย” ม่านฟ้ายิ้มรับเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนที่ร่างบางจะลุกออกจากเตียงนอน ชำระล้างร่างกาย และแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อมาทำอาหารเช้าให้กับพวกเขาทั้งคู่

ห้องคอนโดของพิภพขนาดพอดีกับการอยู่สองคน แต่ที่จริงแล้วพวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน เป็นเพราะที่นี่อยู่ใกล้กับร้านของม่านฟ้ามากกว่า เขาจึงมาพักในห้องนี้เพื่อการเดินทางที่สะดวกมากขึ้น

ไม่นานแซนวิชชิ้นพอดีคำหน้าตาน่ากินที่อุดมไปด้วยผักและเนื้อสัตว์ก็ถูกวางลงบนโต๊ะอาหาร หลังจากนั้นคนที่เขารออยู่ก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและเดินออกมาทางครัวเช่นกัน

“น่ากินจังเลย” มือหนาหยิบเอาแซนวิชชิ้นหนึ่งเข้าไปด้านในโพรงปากของตัวเองและเคี้ยวมันอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาคู่สวยสังเกตท่าทีของคนตรงหน้าอย่างไม่วางตาเพราะอยากรู้ว่าถูกปากหรือไม่

คนถูกมองรู้ตัวจึงเอ่ยปากชมเชยถึงรสชาติที่ได้ลิ้มลอง ก่อนที่พวกเขาจะกินอาหารเช้าด้วยกันอย่างเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยละอองแห่งความสุข

หลังจากนั้นพวกเขาก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการออกเดินทางในวันนี้

ระยะทางระหว่างคอนโดของภพและร้านของม่านฟ้าไม่ได้ไกลกันมาก แต่ถนนเส้นนี้ในช่วงเวลาเช้าก็แออัดใช่ย่อย คนใช้รถใช้ถนนมีจำนวนมากมายจนรถยนต์ของพวกเขาขยับไปได้อย่างเชื่องช้า แม้ทั้งคู่จะใช้เวลาอยู่บนท้องถนนค่อนข้างนานกว่าที่คิดไว้ แต่นั่นก็ใม่ได้ทำให้บรรยายกาศบนรถแย่เลย เพราะเพลงที่เปิดคลอไว้อยู่ช่วยทำให้รู้สึกหงุดหงิดน้อยลงมามาก